Gedichten

[p. 97]

XXXVII. De hovenier ent eenen boom.

Naer kleynen druck, volgt groot geluck;
Maer uyt genucht, komt selden vrucht.

Crispijn, ghy dochte lest de konsten te verlaten,

Om dat ghy niet en mocht genoech met vrijsters praten;
Ghy docht: ick hebbe goet, waer toe sal ick mijn hooft
Gaen breken dag en nacht, van slaep en vreugt berooft:
Maer siet den wilden boom, al is hy schoon t'aenschouwen,
Zijn vrucht en is niet goet; men moet den blay af houwen,
En maken dat den romp met eenen tack vergaert,
Die hem verschoonen sal met vrucht van betren aert.