Gedichten

XXXVIII. Een ooievaer en eene slang.

Haet ende nijt, verliest den strijt.

Het lanc-gebeckte dier, maer tongeloos geboren,

Is tegen het serpent vyandelick gesworen;
Soo haest als dat hem toont, spijt krachten, spijt fenijn,
Het sal van hem vermoort, het sal verslonden sijn.
Gaet, sotjens, gaet, veracht de aerdige poëten;
Ghy sult oock sonder tong' van haer sijn neer gesmeten,
Als ghy met uw' fenijn sult in het graf vergaen,
Dan sullen zy noch vast en ongeweken staen.