Gedichten

XXXIV. Een brandend strooi-bussel.

Daer deugt ontbreekt, geen vreugt en steekt.

Werpt vier in 't drooge stroy, gy sult terstont sien schynen

Een glinsterende vlam en haestich weer verdwynen;
Want daer noch torf, noch hout, het vier zijn voetsel jont,
De vlamme moet vergaen in eenen korten stont.
Is 't dat gy wel bemerckt den loop van d'aertsche saken,
Gy sult 'er vele sien tot hooge staten raken
Door vrienden, gelt of pracht: maer 't is een korte vreugt
Is 't dat zy niet gevoet en werden van de deugt.