Gedichten

[p. 83]

IX. De phenix.

Een die wel sterft het leven erft.

Den Phenix als hy heeft gheleeft veel hondert jaren,

Gaet eenen grooten hoop van edel hout vergaren,
En werpt sich in het vier, doch als hy is vergaen;
Sal hy in korten tijt uyt d'assche weer ontstaen:
So die de doot verslaet, en konnen niet verdwynen;
Zy sullen gans en gaer in Godes rijck verschynen.
En sijt dan blooden mens, van 't sterven niet vervaert,
Want tydelijcke doot het eeuwig leven baert.