Gedichten

VIII. Een verken dat zich in 't slijk wentelt.

Door vuyle min, vervuylt de sin.

Het vercken dat ghy siet, het vuylste dier van allen,

Die uyt Naturae schoot op d'aerde sijn gevallen,
Ligt altijt in 't moras en vroetelt in het slijck:
Daer is alleen zijn vreugt, daer is zijn koninckrijck.
Het vercken is een beelt van hoeren en rabouwen,
Die altijd haer in slijck en vuyligheyt onthouwen:
Daer is al haer genucht; Gods onbevleckte wet
Is ver uyt haer gemoet, ver uyt haer hert geset.