Gedichten (1840)

Gedichten

(1840)–Jacob van Zevecote– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 70]
Aen Apollo. Apollo, die mijn jeugt Hebt opgevoet in vreugt En onbesproken lusten, Aenveert het leste dicht, Dat voor u wert gesticht, Eer ick mijn pen laet rusten. En denckt niet dat mijn hert Van u gescheyden wert, Om dat ick wil verachten De soete konst, die heeft, Ver boven al dat leeft, Doen vliegen mijn gedachten: Die in het groene gras, Daer ick veel liever was Dan in de Princen-hoven, Heeft mynen teeren sin Doen branden in de min, En mijn Thaumantis loven; Daer ick sag menichvout Veel Nimphen uyt het wout En uyt de velden komen, Die hebben eerstmael daer Gekranst mijn jeugdig hair Met veelderande blomen.
[pagina 71]
Ick sweere by de borst, Die mynen kintschen dorst Met melck heeft konnen boeten; Ick sweere by den dag, Die eerst met eenen lach My sag mijn vader groeten. Ick sweere by den tijt, Van list en pracht bevrijt, Mijn eerst gespende jaren; Als lispte noch mijn tong, En wat zy sprack of song, Maer halve woorden waren. Waert dat mijn levens draet Mocht gaen naer mynen raet En naer mijn wel behagen, Ghy waert, en anders geen, Mijn troost, mijn vreugt alleen Tot 't eynde van mijn dagen. In uwen dienst, sou ick Den lesten oogenblick Van mynen tijt besteden; Ghy waert my volgens weert, Tot dat mijn levens peert Geheel was afgereden. Ick sou met mijn verstant, Door menig vremde lant Doen vliegen uw' banieren, En menig grooten helt, Van my noch niet vermelt, Met soete dichten vieren.
[pagina 72]
Of Aerssens hoogen geest, Die geenen vyant vreest, Geresen tot de wolcken; Of Honart die bekent Tot aen des werrelts ent Is alderande volcken. Cunaei grooten naem, Op wiecken van de Faem, Soo treffelick verheven, Dat hy noch voor den nijt, Die kloecke lien bestrijt, Noch voor het graf moet beven. Coloni, soete siel, Die noyt Fortunae wiel Sal laten ongeweten, Die noyt de stomme doot En sal in haren schoot, Versmooren of vergeten. Nereüs, die soo soet De Fransche tale doet Uyt zyne penne vloeyen, Dat nimmermeer laurier, Sal iewers el of hier, Den zynen overgroeyen. En mynen Theunemans, Die ick met eenen krans Noch sal omlommert vinden, Eer Clotho, met haer hant, Mijn siele van den bant Des lichaems komt ontbinden.
[pagina 73]
Ick souder ander by, Die sijn van sterven vry, En van de leste wetten, Vervoeren in uw' hof, En haer verdienden lof Uw' borgers vooren setten. Maer mits ick moede ben, Ick offer u mijn pen, Ick kom mijn dienst opseggen; Mijn schuyt en mach niet voort, Gekomen totten boort, Daer ick aen wille leggen. Doch, heeft u oyt behaegt Yet dat ghy van my saegt, Laet mynen name blyven, Tot spijt van nyders tocht, Soo lang als door de locht De wolcken sullen dryven.

Vorige Volgende