Gedichten

[p. 68]

Aen Heer Daniel Heinsius.

Eer dat, geleerden Heins, mijn schryven loopt ten ende,
Eer dat ick mynen geest tot ander dingen wende,
Die hem nu lang genoech met dichten heeft gemoeyt,
Wert wederom voor 't lest mijn schuyt naer u geroeyt.
Uw' goddelick verstant heeft eerst my doen beginnen,
En aen Apollos dienst toeeygenen mijn sinnen;
Ghy waert den eersten helt, daer ick om sne mijn pen,
Ghy sult den lesten sijn als ick nu moede ben.
Is 't dat ick heb verdient of mirten of laurieren,
Zy sullen sijn alleen om uwen naem te vieren:
Ick souck geen meerder eer dan dat de Fame tuygt,
Dat ick heb onder u mijn krachten al gebuygt:
Dat zy naer myne doot noyt yemant laet vergeten,
Hoe ick u heb geacht het hooft van die wat weten,
Een proefstuck van natuer, een wonder dat de locht,
Soo rijckelick begaeft, uyt Gent heeft voortgebrocht.
Dit is al mynen wensch; ô Phenix van ons tyen!
O sonne van ons lant, daer in wy ons verblyen:
En trotsen al dat leeft, daer door de Gentsche Maegt,
Ver boven Griecken rijt, naer Roomen niet en vraegt.
Ick hope noch te sien dat eens ons Vlaemsche mannen
't Jock sullen moede sijn, verdryven de tyrannen;
Dan sal uw' waerdig beelt sijn op de merckt geplant,
Daer keyser Karel staet, maer op zijn rechter hant.

[p. 69]

 

Daer sullen nevens u geschildert sijn Godinnen,

 

Die uwen grooten geest, en vremde talen minnen,

 

Die sullen altijt staen getuygen voor de lien,

 

Van dat wy dag voor dag verwondert in u sien.

 

Hoe dat u niet alleen de Griecksch' of Roomsche spraken,

 

Of Fransch, of Nederduytsch allom vermaert en maken,

 

Maer dat ghy spreken kont soo treffelick Chaldeeus,

 

En u soo wel verstaet in 't Syrs en in 't Hebreeus.

 

Hoe dat uw' kloeck verstant soo hooge staet verheven,

 

Dat noch om doot, noch tijt, noch vyant en moet geven.

 

Hoe ghy in alle konst soo wonder sijt volmaeckt,

 

Dat boven uwen geest noyt mensch en heeft geraeckt.

 

Laet, Goden! latet toe, dat ick sulcks mag beoogen,

 

Eer dat de kouwe doot mijn oogen doet verdroogen;

 

Is 't dat ick eens zijn beelt mag op ons merckt sien staen,

 

Ick ben dan wel te vreen recht naer het graf te gaen.