|
| |
| |
| |
Harder-Klacht over de sieckte van den edelen Johan Rutgers, raet ende gesant van Sweden.
Lest daer den ouden Rhijn, met zijn vis-rijcke vloet,
Het treffelick gebou van ons Athenen groet,
Lag Lycidas bedroeft, om AEgon zynen helt,
Om AEgon, die nu lang met sieckte was gequelt.
Zijn dertel Amaril, die hy te minnen placht,
En quam van al dien tijt niet eens in zijn gedacht,
Zijn onbesorgde vee nam alle stonden af;
Hy sonder gae te slaen niet minst daerom en gaf.
Zijn lullepijp lag stom, en met een droever riet,
Beklaegd' hy vroech en laet zijn jammerlick verdriet;
Beklaegd' hy aen het velt, beklaegd' hy aen den Rhijn,
Hoe AEgon was in sieckt, en hy daerom in pijn.
Och, AEgon, mynen geest! hoe sal 't met u noch gaen?
Hoe lange sult ghy sijn met sieckten overlaen?
Hoe lange sult ghy sijn, ô siele van mijn hert!
In dese wreede pijn en onverdiende smert?
Och, mocht ick voor u sijn in sieckten en gequel,
Want immers als ghy queelt en is mijn hert niet wel.
Wat helpet dat de lien my houden voor gesont,
Als ick om uwen wil van binnen ben gewont?
| |
| |
Ick roepe tot getuyg dees velden en dit vee,
Dat ick nu sonder moet door dese weyen lee,
Van als ick heb verstaen dat ghy niet wel en sijt,
En sie ick nimmer uer, die mynen geest verblijt.
Met dat den klaren dag eerst uyt zijn bed' opstaet,
Ick loop naer Tityrs huys, ick vraeg hoe 't met u gaet?
Is 't dat my Tityr dan wat beters van u segt,
Ick werde fris en kloeck, ick werde weer een knecht.
Maer als ick niet en hoor van u dat my verheugt,
Mijn blijtschap is gedaen, gestorven is mijn vreugt.
Ick dole gansch den dag, berooft van geest en moet,
Daer my mijn ongenucht en sorge dolen doet.
Ick stel uyt mynen sin al dat my heeft behaegt,
Eer dat ghy, mynen helt, in dese sieckte laegt.
Als AEgon was gesont, hoe groene stont het hout!
Hoe jeugdig was de hey! hoe lustig was het wout!
Maer sedert dat hy queelt, het wout, het hout, de hey
Sijn droeve, sonder vreugt, recht voetsel van geschrey.
Den hemel selve treurt, siet eens de wolcken aen,
Met regen dag voor dag dick opgeswolgen staen.
Jae, lestmael als het heyr der sterren altemael
Moet wijcken voor de son uyt 's hemels blauwe sael,
Als eerst het licht begint, lag ick niet ver van hier,
By 't huys van Kronesteyn, dicht nevens de rivier,
Waer dat ick stont of ginck, gansch vochtig was de pat,
't En was voorwaer geen dou; het was een ander nat,
Het waren tranen van de sterren, die belaen
En t'eenemael bedroeft om mynen AEgon staen,
Om AEgon, mynen helt, om AEgon mynen geest,
Om AEgon, daer mijn hert soo schrickelick om vreest.
Ick sie dat meer en meer mijn kudde mager wert,
Om dat ick gansch daer af getrocken heb mijn hert.
| |
| |
Wat sou ick daer naer sien? gaet schapen, en neemt af
Als AEgon queelt, die my en u oock ruste gaf:
Gaet en getuygt allom hoe dat ick gansch verdwijn,
Om dat mijn hertens voogt in sieckte ligt en pijn;
Gaet, segt de Nimphen al, maer meest mijn Amaril.
Hoe dat ick ben benout om mynen AEgons wil,
Hoe dat ick sonder slaep, soo menig langen nacht,
In droefheyt en getreur om hem heb doorgebracht.
De kouwe maertsche snee de jonge lammers schaet,
Den wreeden Noortschen wint doet teere spruyten quaet,
Het ongenadig ijs doet wilckeren het kruyt,
En mynen AEgons sieckt sluyt al mijn vreugden uyt.
Nu dinck ick om den dag, den alderliefsten dag,
Als ick hem aldereerst by mynen Tityr sag;
Al ben ick slecht en kleyn, en hy soo wonder groot,
Hy heeft my even wel aen zynen dis genoot;
Hy heeft my toegereyckt de selve rechter hant,
Die vorsten heeft geraeckt van menig ander lant:
Doen was ick in geluck, doen was ick met hem bly;
Nu ben ick met hem kranck, en treurig gelijck hy.
Och! Nimphen, altemael die by den Rhijn verkeert,
Is 't dat ghy mynen helt naer zijn verdiensten eert,
Is 't dat ghy 't eynde souckt van alle mijn geklag,
Gaet, bit de Goden al dat hy genesen mag;
Niet eer en sal mijn pijp gehoort sijn in het velt,
Niet eer mijn treurig hert te vreden sijn gestelt.
Soo lang den wreeden wolf vervolgen sal den stal,
Soo lang het kleyn konijn den duyn bewonen sal,
Soo lang het teere lam de groene wey bemint,
Soo lang sal AEgons min sijn in mijn hert geprint.
Hoe dattet komt of gaet tot aen den lesten stont,
Sal ick met AEgon sieck, met AEgon sijn gesont.
|
|
Auteursrechtvrij