Gedichten

[p. 55]

Oorlof-Dicht aen Gent.

Den winter is gedaen,

't Is tijt om voort te gaen,
't Is tijt om te vertrecken;
Vaert wel, soet Vaderlant,
Dat dickwils mijn verstant
Tot schryven pleegt te wecken.

Vaert wel, mijn lieve stat,

Daer ick heb vreugt gehat
Nu tweemael negen jaren,
En denckt niet dat ick voort
Van u sal sijn gehoort,
Yet klagen op mijn snaren.

De Tiberinsche vloet,

Die 't moedig Roomen groet,
Sal voorts my hooren spelen,
Of wert daer mynen sin
Ontsteken van de min,
Yet van mijn liefste quelen.

Vaert wel, Oostackers velt,

Dat als ick was gequelt
Met sorgen of met pynen,
Hebt met uw' jeudig gras,
En altijt groen gewas,
Mijn droefheyt doen verdwynen.

[p. 56]

 

De Nimphen, die ick daer

 

Wiert menichmael gewaer,

 

En sal ick niet meer vinden;

 

Of noôn my totten dans,

 

Of met een bloemen-krans

 

Mijn jeudig hair ombinden.

 

 

 

Thaumantis, die gewont

 

My hielt tot in den gront,

 

En liet de liefde proeven,

 

En sal door haer gelaet,

 

Dat schoon is, maer te quaet,

 

Mijn hert niet meer bedroeven.

 

 

 

Haer oogen vol fenijn,

 

Gescheyden van de mijn

 

Meer dan dry hondert mylen,

 

En sullen niet meer voen

 

De sorgen, die my doen

 

Afnemen alle wylen.

 

 

 

Ick sal haer wreet gemoet,

 

Lang met mijn pijn gevoet,

 

Versmaden en verachten;

 

Ick sal gansch van haer min

 

Aftrecken mynen sin,

 

Afscheyden mijn gedachten.

 

 

 

De soete Gentsche locht,

 

Die my heeft voortgebrocht,

 

De waters en de kercken,

 

De vesten vol genucht,

 

De velden vol van vrucht,

 

En sal ick niet meer mercken.

[p. 57]

 

Naer Drongen mette schuyt

 

Te varen heeft nu uyt,

 

Rontom de groene weyen,

 

Daer d'ossen, die het lant

 

Van Denemarcken sant,

 

Haer vetten en vermeyen.

 

 

 

Vaert wel! 't is tijt om gaen,

 

Ick moet de enge baen

 

Opklemmen van de rotsen,

 

Die metten steylen kop,

 

Daer altijt snee ligt op,

 

Den hoogen hemel trotsen.

 

 

 

Daer sal ick sien het lant

 

Daer noyt de son en brant,

 

Daer noyt sijn somers dagen,

 

Dat Bacchus noyt en sag,

 

Daer geen Pomona mag

 

Of Ceres vruchten dragen.

 

 

 

Als ick dan voorder ry,

 

Twee dagen ofte dry,

 

Ick kom in Lombardyen,

 

Daer wast den soeten wijn

 

Die trotsen kan den Rhijn,

 

In yemant te verblyen.

 

 

 

Daer sal ick eerstmael sien,

 

Veel onberade lien

 

In 't groot Milanen leven,

 

Die tegen haren danck

 

Sijn slaven over lanck,

 

En onder Spaignen beven.

[p. 58]

 

Een dag en half daer naer,

 

Werd' ick den Po gewaer,

 

Voor de Placentsche mueren:

 

Wil ick wat voorder gaen,

 

Ick kan sien Parma staen

 

In tien of ellef ueren.

 

 

 

Is 't dat ick wel dan ga,

 

Ick sal tot Modena

 

In eenen dag geraecken:

 

En 's anderdaegs voor noen,

 

Is 't dat ick 't wille doen,

 

Het vet Boloignen naecken.

 

 

 

Dan volgt den Apennijn,

 

Daer vrees ick weerom pijn

 

Voor mijn vermoeyde voeten:

 

Maer naer een dag of twee

 

Sal ick, verlost van wee,

 

Het schoon Florencen groeten.

 

 

 

Tien ueren gaende voort,

 

Sal ick de oude poort

 

Van Sena mogen mercken:

 

Soo veel tijts weer gegaen,

 

Sal ick van 't lant sien staen

 

De leste bollewercken.

 

 

 

Dan reys ick wederom,

 

Tot dat ick 's avonts kom

 

Ontrent tien vlaemsche mylen,

 

Daer is den besten wijn,

 

Die in het lant kan sijn,

 

Om sorgen af te vylen.

[p. 59]

 

Dan sal ick in een pleyn,

 

Door menige fonteyn,

 

Viterbi sien gepresen:

 

Maer 's anderdaegs heel laet,

 

Is 't dat mijn peert wel gaet,

 

Sal ick te Roomen wesen.

 

 

 

Vaert wel! dan, soete stat,

 

Die my lanck hebt gehat

 

En opgevoet in lusten,

 

't Is tijt van u te vlien,

 

Om Roomen te gaen sien,

 

Niet eer en mag ick rusten.