Gedichten

[p. 60]

Op het beelt van den overleden en doorluchtigsten Prince van Oraignen.

Siet hier den grooten Vorst, die met zijn vrome tochten
Den Spaignaert heeft getemt, ons landen vry gevochten,
't Sy als hy 's vyants heyr van Turnhouts heye joeg,
't Sy als hy soo veel volck by Nieupoorts duynen sloeg.
Die naer zijns vaders doot een yder heeft doen blijcken,
Dat noyt 't Nassousche bloet voor Spaignen en sal wijcken,
Dat als den grooten boom lag afgekapt in 't sant,
Een ander alsoo groot quam van een kleyne plant.
Die met zijn vrome borst en wel begaefde reden,
In oorlog en in pays bevrijt heeft onse steden
Van twist, verradery en alderley gewelt,
Als vader ende voogt van 't Vaderlant gestelt.
Hy heeft zijn ampt volbracht, hy is nu van der eerden
In Godes rijck gevoert, met snel gewieckte peerden,
Naer dat hy heeft getoont een vaderlick gemoet,
Soo lang als in het lijf noch was een druppel bloet.
Hy is van hier gehaelt, en boven ons verheven
Tot in het hemels hof, daer vrome sielen leven,
Onslagen van de pijn, daer alle menschen gaen,
Die aen haer lant getrou tyrannen tegen staen.

[p. 61]

 

Daer hy een plaets besit benevens zynen vader,

 

Daer noyt Maraen en komt of eenigen verrader;

 

Daer wert hy voor zijn trou en al zijn moeyt geloont,

 

En met een groenen krans van lauwer-blaên gekroont.

 

Doch ghy, die hem hier siet verslagen, gaet vermanen

 

Tot suchten uw' gemoet, uw' oogen bey tot tranen,

 

Beschreyt het lant en u, al is den prince wel,

 

Het lant is in verdriet, wy weesen in gequel.