Gedichten

[p. 1]

Nederduytsche Dichten,
meest over eenige jaren geschreven.

[p. 3]

Nederduytsche Dichten.

Aen Daniel Heinsius.

Heins, die met uwen naem doorreen hebt al de landen,
Die ver sijn van de son en die haer naerder branden,
Die Pallas gunste toont, en die Latonae kint
Meer dan zijn borgers al en zijn poëten mint.
Heins, die alleene draegt den sleutel in uw' handen
Van Phaebi kercken al en al zijn waterstranden.
Heins, by wien om latijn, griecx, en vlaems te verstaen
De negen Helicons Godinnen scholen gaen.
Is 't dat ghy reden vraegt waerom u wert gegeven
Mijn aldereerste d icht in 'tNederduyts geschreven,
Met een soo krancke pen, een pen, gelijck ghy weet,
Die in 't sestienste jaer maer dese maent en treet;
Het is om dat ghy hebt eerst komen door uw' boecken
Mijn kinderlick vernuft tot Phaebi min verkloecken,
Het is om dat ick stracx uw' gunstig hert vernam
Als ick eerst met mijn dicht nu lestmael by u quam.
Ghy hebt my doen vermaent de eerelicke straten
Van wetenschap en deugd mijn leven niet te laten,
Ghy hebt my doen omhelst, belooft, en voorgeseyt
Dat my oock eenen krans van Phaebus wierd bereyt.

[p. 4]

 

Is 't waer geleerden Heins? sal ick noch konnen toonen

 

Dat ick omlommert ben met groene lauwers kroonen?

 

Ick vreese dat ghy faelt, dit lant is vremt van aert,

 

't En acht niet soo 't behoort de geesten die het baert.

 

Waert dat ick waer by u, ick soude mogen dencken

 

Dat my oock metter tijt Apollo wat sou schencken,

 

Want die met groote lien gemeynelick verkeert,

 

Al is hy self niet groot, hy wert met haer geëert.

 

Het is een ander saeck te sijn by vrome mannen

 

Dan daer de eere is van konsten uytgebannen,

 

Och, Goden, mocht ick sijn daer ghy, vermaerden helt,

 

Sijt van Apollo self in zynen stoel gestelt!

 

Ick soude sien den geest, die boven ander menschen

 

Met kloecke pennen vliegt, die self veel Goden wenschen,

 

Ick soude zien uw' dicht vol konst en altijt goet,

 

Weer ghy 't in ander tael, weer ghy 't in onse doet.

 

Ghy sout mijn meester sijn. De sterren sijn my tegen,

 

Mijn Vaders straf gemoet en laet sich niet bewegen.

 

Dus mynen liefsten Neef en denckt niet dat mijn hair

 

Sal werden oyt de blaen van Phaebi boom gewaer.

 

Maer ghy vernaemden Helt sult met uw' konstig schryven

 

Doen uwen grooten naem naer duysent eeuwen blyven,

 

Den tijt en oock de doot en hebben aen u niet,

 

Want ghy sit boven tijt en boven doots gebiet.

 

Daer isser veel voorwaer, daer isser veel versteken

 

Daer niemant nu en weet yet eerlicks af te spreken,

 

Soo is den naem en deugt van menig edel Helt

 

In 't onbekende blat des droeve doots gestelt.

 

Maer die Apollo mint en vreest noyt, noch Erinne,

 

Noch 't ongestadig rat der vliegende Godinne;

 

Een hert dat Phaebus kent voor 't sterven niet en beeft,

 

Danck, ondanck de fortuyn altijt in ruste leeft.

[p. 5]

 

Het leven komt u toe, noyt tijt en sal getuygen

 

Dat uwen grooten naem sal voor een ander buygen,

 

Ghy sijt daerom gedoopt in Hippocrenes wijn,

 

Gekroont met eenen krans, die altijt groen sal sijn.

 

Vrou Venus heeft oock self met veel konst-rijcke dichten

 

Geschreven uwen naem op haer soons gouden schichten,

 

Om dat hy soude sijn tot in der eeuwigheyt

 

Getuyge van uw' eer en uw' welsprekentheyt.

 

Hierom sal oock den tijt u dog voor dag gedencken,

 

En ons naerkomers al u tot een voorbeelt schencken,

 

De voester van de deugt, de al-doorsiende faem,

 

En sal oock nimmermeer vergeten uwen naem.

 

 

 

1612.