Voor twee centen minder
(1847)–Eugeen Zetternam–II.
| |
[pagina 17]
| |
hebben zien gaen, zat zyne vrouw met hare dochter en derzelver minnaer rond de kachel in de benedenkamer. Het kon half negen zyn. De blinkende koperen tootlamp, die op tafel stond, verlichtte met een dof en dampig licht de kamer, wier hoeken zy in het duister liet. Het koper dat aen den muer hing, flikkerde by hare dansende stralen, en de portretten van koning Leopold en Maria Louize, staken met hunne hooggekleurde kaken op de zwarte lysten, waerin zy gevat waren, sterk tegen den wand af, welke van eene onbesprekelyke blankheid was. De witgeschuerde tafel, de stoelen die fyn nevens den muer geschikt stonden, het klein kommodeken met grof maer zuiver porcelyn, en het oudmodensch koper en tin dat wand en kast en schouw versierden, getuigden dat spaerzaemheid en zuiverheid de hoofdtrek van het karakter der bewooners was. Ter linkerzyde, tegen de nieuwgemetste schouw, en onder den mantel der ouderwetsche, welke haer breede dak nog tot midden in de kamer vooruitstak, zat Helena Herman. Het waskleurig gelaet dier vrouw, en de stylheid harer oogen, waer geen de minste uitdrukking meer in glimde, bewezen klaer dat zy aen eene inwendige ongekende ziekte leed. Of liever was het eene kwyning, welke haer nu reeds twee-en-twintig jaren wegsloopte, zonder haer ooit het stervensuer te vergunnen; eene soort van tering, die alleen zoo lang duren kon, om dat de arme vrouw door moed en gelatenheid derzelver werking tegenhield; eene verdrooging, die haer alleen dan zou ten grave leggen, als haer bloed tot den laetsten druppel zou opgeleefd zyn. Zy scheen nog jong, die vrouw, en ook had Helena niet meer dan vier-en-veertig jaren bereikt. Echter zou men by haer vruchteloos die gemolligheid verlangd hebben, welke getrouwde vrouwen van dien ouderdom kenschetst, en zelfs het schoonste sieraed der vrouw, de boezem, die toch nooit zoo vroegtydig is weggeslonken, was by haer geheel vergaen, verteerd, verdroogd...... Over haer zat de minnaer van Eleonoor. Zyn gezonde lichaemsbouw en de roozenkleur zyner wangen, staken hevig af by de | |
[pagina 18]
| |
bleekheid en magerheid der moeder. Zyn aengezicht, waer vurige bruine oogen in flonkerden, waer bruinzwart haer rond golfde, waerop een fyn gebogen arendneus eenen ernstigen mond overschaduwde, verried het openhartig en edelmoedig karakter, dat Willem eigen was. By tyden slingerde hy zynen arm liefderyk om Leonoor, trok haer wat nader by, en ontstal haer een zoen. En dan glimlachte de moeder weemoedig. Leonoor glimlachte dan insgelyks, maer nog weemoediger als het zyn kon dan hare moeder..... Haer gelaet was ook zoo bleek zoo mat als dat van Helena. Men zag aen het lieve meisje dat zy de borsten eener zieke moeder gezogen had..... en hare koortsachtige oogen getuigden dat de werkende staet waerin zy was opgevoed, en de moed door dezen vereischt, haer alleen belet hadden de kwynziekte harer moeder over te erven. Overigens was zy van eene bovenmatige schoonheid: de trekken van haer wezen waren regelmatig, zelfs te fyn; haer mond was glimlachend, de neus die hem beschaduwde fier; hare oogen blauw, te welsprekend, wy zegden koortsachtig. Blonde lokken omhulden haer ovael gelaet. Hadde zy in de middeleeuwen geleefd en op een slot gewoond, dan had voorzeker haer een minnezanger bezongen, en in onze eeuw moest zy maer aen den ryken stand behooren om van eenig poëet hare schoonheid in een album te zien voorgedicht. Nu, helaes! moest zy die voldoening derven en hare schoonheid moest als die van het viooltje in het duister vergaen. Noch groote zwier noch prachtige tooi zou haer opluisteren. Zy moest verkwynen in de duisternis waerin zy ontloken was, en daer zuiver geuren op den jeugdigen knaep die, in de zelfde duisternis opgegroeid, het lieve bloemeken had ontdekt. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Sedert eenigen tyd heerschte er eene koele stilte in de kamer, en men hoorde niet dan de kachel, welke door den noord-oosten wind die buiten hevig blies, fel in brand werd gejaegd. Helena brak de stilte. Zy zeide: | |
[pagina 19]
| |
- Maer ik begryp nu toch niet, kinderen, hoe ge op zulken blyden dag daer zoo droevig kunt zitten zonder een woord te spreken! - Ik kan er my ook niet aen verstaen - antwoordde de jongeling - maer ik kan toch ook alleen niet vrolyk zyn, en er op aen babbelen, ons Norken doet niets dan stilzwygen. - Ja, ja, 't is zoo Leonoor - hernam de moeder - gy zyt de schuld dat wy zoo droevig zyn, om dat gy daer zoo weemoedig zit te kyken. Let er u iets? - Och neen, moeder, maer ik ben toch zoo aerdig..... Ik ben zoo gejaegd..... zoo gejaegd..... - Wel zoo hard als de stoof? - Vroeg Willem lachend. - Och zwyg toch Jelle. - Hy zal zwygen, Norken; maer zeg gy voort wat er u schort - sprak de moeder. - Zie, het is my als of er ons een ongeluk over het hoofd hing. - Toe, toe, dat moogt ge niet denken - zei Jelle. - Dat is nu regt praet voor den vaek, Norken, dat is om by te slapen..... Neen, ge zyt zoo gejaegd om dat ge Jelle geerne ziet, en dat Jelle by u is. - Ik geloof dat moeder gelyk heeft - voegde Willem er by, zyne geliefde eenen zoen gevende - maer niettemin is het niet fraei zoo droef te kyken wen ik er by ben, en als moeder het niet geerne heeft. Ge ziet hoe vrolyk ze is. Zult ge dan blyven een scheef gezicht zetten. - Ja maer, moeder kan al deftig lachen - zeî het meisje eene pooging doende om hare droefheid te verdryven. - Zy weet alreeds wat ze morgen avond van uwen buitensluit kan opnemen en daer zullen wy nog niet meê van aen het kantje lekken! - Ge moogt toch niet jaloersch zyn - lachte Willem. - Neen, neen, maer ze mag er toch wel meê lachen - zeî de moeder. - Zie, Jelle, ge hebt er toch eer van, zoo iets voor my en vader beloofd te hebben. Morgen avond karbonaeijen en een slokje franschen voor slaepmutsken er achter!... 't is dat we ons zullen vermaken terwyl gy beiden naer het bal zyt! | |
[pagina 20]
| |
- Ja! maer ik heb het daerom gedaen - sprak Jelle met eenen glimlach van voldoening - zie, Leen, ik dacht in my zelven: Vader Herman gaet zoo min des zondags als op andere dagen naer de herberg; morgen ga ik met Norken naer 't bal. . . . . Rik zal zich met zyne vrouw vervelen zoo zy niets te neuzelen hebben. . . . . Ik zal dan zoodra ze my buitensluiten twee karbonaeijen beloven en een kapperken franschen; vader en moeder kunnen dat vrolyk binnenspelen terwyl ik met Norken naer 't bal ben. - Goed gedacht jongen! zeer goed! ge hebt er eer van; en wees wel zeker dat we kermis zullen houden. . . . . Maer wat zullen wy vader doen beloven? - vroeg Helena. - Wel, een koffy met krentenboterhammen! - Dat hebben we verleden jaer gehad - zei Leonoor. - Een flesch heeten wyn! - Och ja! - hernam het meisje van vreugd in de handen klappende - he! moeder? ik heb nog nooit wyn gedronken. - Ja, maer de wyn is zoo duer! - Och, vader heeft toch den heelen winter werk, moeder. - Maer kind, reken eens na wat ik weer aen doctor en apotheker heb moeten betalen, als ik daer over eenige dagen zoo hard ziek ben geweest. - Nu, nu - zeî Willem - wy zullen geenen wyn vragen, maer eenen halven lieter punch: daer kunnen wy dikwyls vrolyk meê zyn, als wy er veel warm water by doen. - Zoo is het! - riep de moeder - En daer komen nu vele heiligdagen; dat zullen vele goede avondpartytjes zyn; wat zegt gy er van, Leonoor? Maer het meisje zat weêr in gedachten verslonden en antwoordde niet. - Kom, kom, dat gelykt er nu toch niet aen - riep Jelle - van zoo te suffen! Kom, Norken, laet ons liever bly zyn.... we zullen eens dansen, kom wy zullen dansen. - En de daed by de woorden voegende nam hy zyne geliefde in zyne armen en walschte er mede rond de tafel. Het meisje dat steeds in den dans behagen schepte, wipte | |
[pagina 21]
| |
dadelyk mede, en het jeugdige paer draeide, moedig, maer wild, in eenen vurigen wals de kamer rond. - Houdt op, houdt op, kinderen! - riep Heleen - myn kop draeit al van dat gewoel. Vader zal ook aenstonds komen, en luistert dus maer wel, dat gy hem niet lang voor niet doet kloppen. - Het is nog te vroeg - merkte Jelle op, terwyl hy zich blazend nederzette. - Neen, neen, het is reeds vaders tyd om t' huis te komen - antwoordde het meisje naer heuren adem hygende. En nauwelyks had zy het woord uitgesproken of er kwam een verdubbeld en geweldig geklop op de deur. - Daer is vader! - riepen allen regtstaende. - Neen, vader klopt zoo hard niet - hernam het meisje, terwyl de slagen op de deur verdubbelden. - Rik zal dat doen om te lachen - zeî de moeder. - Neen, het zullen kwaeddoeners zyn - sprak Jelle, hoorende dat het geklop in hevigheid toenam. - Het zullen kwaeddoeners zyn enik zal eens gaen zien wat ze van ons hebben moeten. - Wees toch voorzichtig, Jelle! - Vrees niets. - Och, Jelle, doe toch in Gods naem de deur niet open voor gy weet wie het is - schreide het meisje angstig. - Ziet ge nu wel moeder dat er ons iets over het hoofd hing? - 't Is vader! 't is vader! - riep Jelle die reeds aen de deur gevraegd had wie toch zoo geweldig klopte. - Ha! 't is vader! 't is vader! . . . wat beloofde? wat beloofde? - riepen de beide vrouwen, terwyl zy zich tegen de deur plaetsten als om ze toe te houden, hoewel de deur met den grendel gesloten was. - Doet open! doet open! - riep de vader met heesche stem, terwyl hy tegen de deur stampte om ze intestampen. - Niet, voor gy beloofd hebt - riep Helena en zy voegde er tegen hare dochter by: - Vader schynt vrolyk, want hy wil ons met zyn geklop verschrikken. - Ik vraeg u of ge gaet open doen! - riep Herman, en men hoorde hem bitter snorken als weende hy zonder tranen. . . . . | |
[pagina 22]
| |
- Wat is dat nu, man lief, wat is dat nu? - vroeg zyne vrouw. - Doet open!.... - riep hy met een schrikkelyken vloek. - Hy vloekt! dat is hy niet gewoon! Wel Rik het is immers buitensluit, beloof al gauw en ge zyt binnen - zeî Jelle. - Als ge niet gaet opendoen verdrink ik my in den regenbak! - riep Herman razend, en men hoorde hem aen het yzeren scheel van den regenbak rukken, om het open te breken: gelukkig was het scheel met een slot toe. - Myn man! myn man verdrinkt zich! - schreeuwde Helena, wyl ze verwilderd de deur openrukte - wat is er? wat is er toch, Rik? Maer Rik was binnen gestoven, en Willem het eerst bemerkende en zyne wanhoop op het eerste offer willende stillen, riep hy: - Wat doet gy hier jongen? wat doet gy hier, vraeg ik u? maek u myn deur uit, maek u myn deur uit! - Maer, Rik! - zeî Willem. - Myn deur uit zeg ik u, myn deur uit! - Ach! vader wat hebt ge? - kryschte Eleonoor. - Maek u myn deur uit, jongen! wat zoekt ge hier? Hier is niets meer dan armoê, armoê, armoê!.... - Maer vader! goede vader! - weenden moeder en dochter. - Ge kunt met uwen ellendigen kladderpot - vervolgde de verwilderde timmerman - uwe vrouw en kinderen nog niet onderhouden, wat zoudt gy my en moeder mede voeden!.... ô Myn God! - hernam hy, vermoeid op eenen stoel nedervallende en zyn voorhoofd in beide handen vattende, als om zyne zinnen terug te roepen. - Maer wat is er toch gebeurd, vader? wat is er gebeurd? - vroeg Eleonoor zich snikkend om zynen hals werpende. - Wat er gebeurd is? ha! ha! ha! - lachte Herman verschrikkelyk. - Maer, lieve man!.... - Wat er gebeurd is? ha! ha! ha! Wat er gebeurd is!.... Ik ben zonder werk! | |
[pagina 23]
| |
- Zonder werk!.... zonder werk! - riepen allen. - Zonder werk! - herhaelden zy. - Ja, zonder werk.... dat is immers niets moeder? - hernam Herman met zynen wanhopigen lach. - De baes, welken ik vier-en-twintig jaer gediend heb, voor wien ik myn zweet gelaten, myn hals gekromd heb, voor wien ik nu sedert acht jaren bedrieg, - want de bazen doen sints het entreprise in de mode is, niets anders dan hunne gasten voor hen doen bedriegen, - die man heeft my weggejaegd! - En waerom?... waerom? - riepen allen. - Voor eenen halven stuiver, vrouw! voor twee centen! voor twee ellendige centen! - Wat zegt ge? - Er is een schobbejak, een schoelje voor twee centen per schof minder by ons komen werken! - En daerom zyt ge weggejaegd? - Daerom! daerom! En de jongen die in myne plaets is gekomen, kan nog geene schaef behandelen, en het is een ledigganger. Hy verleidde my nog dezen morgen tot het drinken eener borrel... Ik dronk zynen welkom, ik dronk zynen welkom als medegezel, zeg ik u, en nu! nu onderkruipt hy my, met voor twee centen minder te komen werken! - En hebt gy ook niet voor minder willen werken? - vroeg Willem. - Ha! gy ook zoudt het doen! - riep Herman, den jongeling woest beziende. - Voor minder, altyd voor minder, om ten minste zyne vrouw wat brood te geven!.... Maer ge zyt nog niet dood, jongen, ge zyt nog niet dood!.... Ge zult zoo lang uwen loon laten verminderen, dat ge ten langeleste voor brood en water eenen geheelen langen, eeuwiglangen dag zult moeten wroeten.... En toch, - hervatte hy met woede - Ik heb myn loon ook willen laten verminderen, ik heb het gedaen, ja, ik!.... ik die werk en werken kan; ik! die van myn vyftien jaer myn vollen loon trok! en dat nu, als ik in alle deelen van mynen stiel geheel ervaren ben..... Ho, dat is yselyk! | |
[pagina 24]
| |
- En De Croon heeft u niet terug genomen? - vroegen allen te gelyk. - Terug genomen! hy heeft my weggejaegd als een hond! - Maer dan moet er toch iets gebeurd zyn - zeî Helena snikkend. - Er is is niets gebeurd - zeî de man woest rondziende. - Wel, hadt gy hem dan gezegd dat gy toch zoo eeuwiglang by hem werkte, dan.... - Dat heb ik hem gezegd, en weet ge wat hy antwoordde? - Wat? wat? wat? - Wat? wat? ha! ha! ha! - en de haren kwamen regt op het gryze hoofd van den timmerman - wat hy my heeft gezegd? Meende dan dat ik oude honden aen myn karken zal blyven spannenGa naar voetnoot1 ?... - En hy durfde dat zeggen? - riep Jelle de vuisten ballende. - Hy zegde dat! en wordt daerom ook niet boos jongen; gy zult nog al andere dingen zien als gy ouder wordt en men den zelfden trein gaet! Wordt maer ouder, dan zult gy nog zweepslagen van de bazen krygen, gelyk de Negers!..... Herman zweeg een oogenblik; dan eensklaps zyne armen om Willem slaende, sprak hy met vervoering: - Ja zoo gaet het, Jelle, zoo gaet het. Als men zyn geheel leven gearbeid heeft, als men al zyne krachten heeft ingespannen om aengename en nuttige dingen voor den ondankbaren ryke te maken, als men geheel zyn leven eerlyk is geweest, en nooit iets heeft durven ontleenen uit vrees van het misschien niet meer weêr te kunnen geven, als men zyn geheel leven goed heeft opgepast en dan wat stram wordt, dan kan men gaen bedelen, ha! ha! ha! Jelle, is dat dan geen heerlyke loon... zeg jongen, is dat niet fraei?... - Och, Rik, zwyg toch... - Ja maer, jongen, men schart u dan op omdat gy bedelt; men sleurt u als een vagebond met gendarmen naer een bedelaershuis, naer Ter Cameren, naer Hoogstraten, wat weet ik... dáér, | |
[pagina 25]
| |
ge weet wel, waer al die landloopers, en luijaerds en straetschobbejakken zyn; dáér waer diegenen zyn, die altyd te lui zyn geweest om te werken, dáér waer die mannen zyn, die maer weinig meer noodig hadden om dief en moordenaer te worden... En die by achtbare kereltjes wordt men gestoken, Jelle, als men een geheel leven eerlyk is geweest! wat zegt ge, jongen, van de toekomst die u wacht als ge deugdzaem zyt? - 't Is te schrikkelyk! zwyg toch Rik! - weende Jelle die van zyne toekomst ysde. - Ja, jongen, 't is aerdig!... En ge moet nog weten: die bedelaershuizen mag men niet verlaten; men is daer gevangen, men krygt er tot loon van een lang leven eerlyken arbeid, even zooveel als een dief om te stelen, een brandstichter om te branden, een moordenaer, om te moorden... - En gy myn kind - riep hy eensklaps, wyl hy zyne Eleonoor aen zyn harte drukte: - Gy, Norken, wat zulde doen als vader dood is, als vader zich verhangen heeft? want bedelen doe ik niet, naer Hoogstraten ga ik niet; by God, neen, ik ga daer niet!..... - Maer man, lieve man! wat zegt ge toch altemael - schreide Helena hem nu om den hals vliegende. - Wilt ge u zelven dan vermoorden, Rik, lieve Rik! - Ik spreek u niet aen! - schreeuwde Herman de arme vrouw in zyne wanhoop zoo ruw van zich werpende dat ze op eenen stoel nederviel. - He! myn kind - vervolgde hy tegen Eleonoor - wat zoude doen als ik dood ware? want Jelle zou u dan niet meer trouwen, omdat hy uwe moeder er by te onderhouden zou nebben! - Neen, Rik, neen, - riep Jelle hartstogtelyk uit - ik zou u en haer en allen helpen! - Zie nu dien sul daer eens staen! Hy kan noch voor vrouw noch voor kind den kost winnen, en hy zou er twee stokoude menschen by willen onderhouden. 't Is om meê te lachen..... He! Norken, zeg eens wat zoude doen als ik er niet meer was?... U verhuren, niet waer?..... U verhuren..... ô God!.. .. - en hy viel, zyn aenzicht met de handen bedekkende, op eenen stoel neder. Na een stond vervolgde hy: | |
[pagina 26]
| |
- Dat is er toch het gevolg van..... Hoe anders zouden de slechte huizen zoo vol meisjes zyn?.... Verhuren!... voor geld verhuren, zeg ik, Norken, want ge zyt tot geen bedelen opgebragt..... ô God!..... - Maer, vader, wat durfde van my denken! Lieve vader, wat zegde toch?..... - schreide het meisje op hare knien voor haer vader vallende. - Liever dan my zoo te verlagen stierf ik van honger!..... - Ja, ja, ik ken de wereld, en het leven; ik weet hoe aengenaem het leven is, al koopt men het al met armoê, met zonde!..... Myn kind eene........, ô God! - en in eens lachte hy als een zinnelooze. Jelle gevoelde een diep medelyden met den ouden werkman, hy wilde deszelfs wanhoop heelen, en geloovende er het middel toe gevonden te hebben, sprak hy: - Maer ik weet niet, Rik, hoe gy u zoo in desperatie kunt stellen; men heeft u nu wel by De Croon doorgezonden; maer kunt ge daerom niet elders gaen werken? Er zyn immers winkels genoeg? - Elders gaen werken! elders gaen werken! - riep Hendrik grynzend uit. - En waer zal men my begeeren als die, by welken ik my versleten heb, my doorzendt omdat ik versleten ben..... net gelyk een afgewerkt peerd dat men naer den prosser doet..... Ha! jongen, het zou overal zyn: ‘Wy spannen geene oude honden aen ons karken! wy spannen geene oude honden aen ons karken! Maek u van de deur, oude! maek u van de deur!.....’ Ho! Jelle, er blyft my niets meer over dan bedelen of de dood! En de ongelukkige timmerman stak zyne gespierde armen naer den hemel uit; armen die nog sterk waren, hoewel zy de buigzaemheid der jongheid niet meer hadden. Intusschen was Helena moedeloos op den stoel, waer heur gemael haer op geworpen had, blyven zitten weenen; maer nu, ziende hoe het verstand hem ontging, en hoe zyne oogen wild in de kamer rondwaerden, bevroedde zy dat hare tusschenkomst hoogst noodig was, om Hendrik moed en hoop en troost in het harte te | |
[pagina 27]
| |
spreken. Zy deed dat des te gereeder, daer er voor haer zelfs eene strael van hoop opgerezen was. Zy plaetste zich dan nevens haren Hendrik, nam zyne handen in de hare, aenzag hem met hare style oogen, en sprak teeder: - Ach, Rik, wy hebben nu toch al zooveel geleden en doorstaen. Wat al ziekten hebben ons niet bezocht? Wat armoê heeft ons niet gekwollen? En wy hebben het immers al verduldig doorworsteld?.... Moet ge nu, voor dezen laetsten slag, zoo wanhopig zyn en aen God niet meer denken? Wy hebben toch later den hemel, Rik, en dat de ryke hem hier beneden al heeft, wy hebben hem toch boven! Onze ramp is toch zoo erg niet als ge wel meent, of denkt ge dat er geene hoop meer zou zyn om aen werk te geraken? Hendrik werd diep ontroerd door de zachte stem zyner vrouw. Zyne borst, welke noch geen brandenden zucht had kunnen loozen, kon vry de lucht die haer verschrooide uitademen: hy zuchtte diep en dat was hem eene verligting. Hy sprak dus met meer kalmte: - En hebt ge dan hoop, Leen?..... - Ja, lieve man! Ge weet het toch zoowel als ik: de bazen zyn zulke harde mannen als het op hun belang aenkomt. Hoe dikwyls hebde me zelve niet gezegd? ze moeten weten wat hun te doen staet? ..... Hebde me dat nu niet dikwyls gezegd? - Ja, vrouw, maer ik weet niet waer in die woorden de hoop te vinden is waervan gy spreekt, - zegde Herman gansch ontmoedigd; want zyne woede was geheel voor de zachte indringende stem zyner vrouw geweken. - Ja, maer zeidet gy toen ook niet dat de vrouw van uwen baes goed was; dat ge daer nog het eerste kwade woord moest van hooren, en dat die zeker eene medelydende ziel had. - Ja..... - Hewel, dat wy er die goede vrouw eens van spraken? Dat we haer eens uitlegden wat er van is, en eens zeiden dat wy met onze zieke dagen niets voor onzen ouderdom hebben kunnen besparen, en zy ons dus met ons werk al ons bestaen ontnemen? He! dat we dat eens deden? | |
[pagina 28]
| |
- Dat zou kunnen goed uitvallen! - zeî Herman, uit wiens oogen hoopvolle tranen biggelden, tranen, die zyn verkropt gemoed geheel en al lucht gaven. - Wel aen, dat zou toch goed zyn - voegde Willem er by. - En dat we daer niet eerder aen gedacht hebben!... - Wel ja, dan waer vader van avond zoo lang zoo boos en zoo aerdig niet geweest.... Ge zult immers toch wel werk krygen? - vroeg Eleonoor. - Ja wel kind! Wat heb ik spyt dat ik niet van avond aen madame gesproken heb. - Wel, ga morgen - zeî Heleen. - Neen, dat niet, neen dat niet, ik ga er niet smeekend naer toe! by lange niet - zeî Herman fier. - Me dunkt als men werken kan, en zoo lang by eenen baes werkt, dat men er dan niet meer om werk zou moeten gaen bedelen..... - Wel dan zal ik gaen - zeî de moeder. - Dat is een goed gedacht - riepen allen. - Maer wat uer zou ik gaen? - Wel zeî Herman, die veel hoop op dien stap scheen voeden - Ga 's avonds, tusschen den achten en den negenen, dan zulde zeker den baes niet t' huis vinden, want dan is hy op zyn pintjes en 't is beter dat ge Madame alleen spreekt. - Zoo gezegd, zoo gedaen, en als ge weêr werk hebt, hetgeen zeker is, dan gaen de kinderen morgen gerust naer het bal, en wy smullen karbonaden en drinken franschen op de gezondheid van madame De Croon. - God geve 't - zeî Herman, terwyl hy bedenkelyk het hoofd schudde. |
|