|
| |
| |
| |
Derde hoofdstuk.
Wat het nieuwe Geestje zoo al aenving, en welke schrikkelyke revolutie daerop volgde.
Sulmath was vol spyt te huis gekomen; de vernedering by Mordohan verduerd, woog hem zwaer op het hart. Hy zat aen zyne tafel, en zyne oogen dwaelden bitter op de goudstukken die hy uit de borze voor zich had neêrgestort. Zyne linkerhand onderschraegde zyn hoofd en stak krampachtig in de haren, terwyl hy met de rechter, den arm zyns zetels te pletteren scheen te willen nypen. Aen de wrangheid zyner trekken, aen het bitsig toeknypen zyns monds, kon men afmeten wat wraekzucht zyne ziel vervulde, en de rimpels, welke zyn voorhoofd fronsten, bewezen dat hy ontwerpen smeedde om die te voldoen, misschien wel om Harmona te bezitten, en deel in de heerschappy van Mordohan te nemen. Maer wat Sulmath ook voor plannen uitbroeide, geen enkel beviel hem of scheen hem uitvoerbaer, en hy geraekte in die verdooving, welke steeds op eene geestesoverspanning volgt. Zyne oogen begonnen te verduisteren en hy ging van vermoeijenis insluimeren, wanneer een klein manneken zich allengs voor zyn schemerig gezicht opdeed.
Het was een aerdig bochtje met korte broek, lange kousen en veel te grooten lyfrok. In zyne oogen stond bitzigheid te lezen, en zyn spitze neus en scherpe kin, zyne saemgepreste lippen, bevestigden dat hy geestig kon zyn, maer kwaedaerdig was. Hy snoof gedurig of speelde met zynen degen; ook stelde hy somtyds zyne overgroote pruik regt, wen hy op schrillen toon tot Sulmath sprak:
- Dag Sulmath, dag myn vriend, hoe gaet het zoo al? Heerschzuchtig zie ik, en hakend naer oppermagt; nogtans hebt ge! - en de vingeren van het manneken scharden in de schyven dat ze rinkelden.
Sulmath zweeg en beefde, want daer hy zulken snaek nog nimmer gezien had, boezemde deze hem schrik in.
| |
| |
- Maer, waerom heerscht Sulmath nog niet met Mordohan? - spotte het manneken. - Is hy misschien zoo moedig als een haes, en zoo slim als een kerkuil? Kom, jongen, men heeft my verteld dat ge op Harmona verliefd zyt als de valk op de tortel; waerom bezit ge dat meisje nog niet?
Doch Sulmath kon niet spreken. Zyn aerdige bezoeker bood hem eenen snuif aen, en ging voort:
- Schaek dan het lieve kind en klief Ardhan den kop zoo hy durft tegenstribbelen. Berg Mordohan in eene geldkist en hy zal niets meer zeggen, als de papegaei die nog nooit heeft geklapt. Of zyt ge bang van den priester? Wel man, die zingt valsche psalmen van nog valschere profeten, en hy is uw vriend als ge slechts één trap hooger klimt!
Sulmath had een snuifje genomen, en met den geur daervan was hem gelyk een aendrift der helle ingevaren. Hy lachte eens vriendelyk tegen zyn bezoeker en vroeg:
- Maer hoe moet ik dat allemael aenvangen?
- Ho, ik zeg u nu niets meer! - en hier nam het manneken een zoo grooten snuif dat het niesde. - Maer Sulmath heeft vrienden, en ik zal hem toonen hoe men die moet leeren spotten met Mordohan en lachen met de heiligheid des priesters... Hy zal hun zeggen dat men die opperhoofden moet vergruizen, en dat men alsdan gelykheid van magt en geluk hebben zal.... Daerna, ge verstaet, - en lachend veranderde zich het spooksel in den Geest met het vossenhoofdje en den hoed waerop een meuleken boven den wereldbol draeit. Hy had zynen grooten inktpot weêr by en deed er Sulmath zyne vingers in doopen, terwyl hy aenmoedigend zong:
En Burgarhil zal u nooit verlaten, en hy zal u beschermen tegen Adalhil;
En hy zal dien vernietigen en u, gelyk de grootste man van't eiland, heerschen doen!
Met die woorden was Burgarhil verdwenen, Sulmath aen zyne gepeinzen overlatende. Maer deze overwoog niet lang wat zyn beschermer hem had toegefluisterd; hy werd daerom te nydig en te valsch: het was alsof het helsche snuifje dat hy genomen had nu | |
| |
eerst zyne werking begon; want zyn hart werd omgewoeld door nieuwe driften en geheel zyn zenuwstel aengeprikkeld om die in te volgen. Hy liep uit naer zyne vrienden en braekte oogenblikkelyk beledigingen tegen de slotbewooners uit. Nooit was hy zoo geestig geweest; maer zyne geestigheid was bitsig, kwaedaerdig, logenachtig, vuil; het waren hatelyke vertelsels op Mordohan, lage spotternyen op den priester, wraekgierige uitvallen op Ardhan. De schoone Harmona zelve, hoe zeer hy ook naer hare hand snakte, ontsnapte geenszins aen zyne kwaedsprekendheid. Hy ontdekte schelmstukken, welke misschien nooit gepleegd waren, smeedde geschiedenissen aeneen, die God nooit in den gang der eeuwen had nagegaen. Op eens was het slot, dat Sulmath tot dan toe had geeerbiedigd, de schuilhoek aller misdaden, de mesthoop aller vuilnis. En men vermoede niet dat er naer hem niet geluisterd werd; al toch wat een evenmensch verachtelyk en hatelyk maekt wordt gretig aenhoord, hoe zou men de redenen van Sulmath niet toegejuicht hebben, daer sedert lang de slotbewooners en hun beschermer aen al de vrienden des opruijers tot last waren? Ook hadden zich weldra al de mannen, van den stempel van Sulmath, naest hem geschaerd, en gezamentlyk vielen zy uit op het kasteel. Dat prykte nog in zynen vollen luister en schitterde met zynen beschermer op de kruin. De zon verguldde het met schuinsche stralen en de groene klimop, die het omhulde, versierde het met een donkerlachend kleed. Het stond daer, in zyne statigheid, alsof het niets te vreezen had, en, rustend op zyne rots, wachtte het onbewegelyk den aenval of. Deze was hardnekkig: men raesde en tierde onder de dikke wanden heen, en met woest gehuil riep men hun al de wezenlyke ǝf verzonnen hatelykheden der bewooners toe; men eischte vergelding, men bedreigde met vernietiging. De kryschende stemmen der bestormers doorkloven de lucht; zy dreunden van verdieping tot verdieping tot boven de torenspits, en daelden in echo van trap tot trap in de diepste holen der geheimzinnige wanden door. Helsch smolten zy te samen, die huilende verwytingen, die kryschende scheldwoorden, die snydende aentygingen, verzwaerd door statige eischen, welke in lagere noten volgden. Holler klonk het dan ooit de trompetten van | |
| |
Gedeon, dieper drong het in de aerde; maer toch niet als voor de scherpe klaroen Israël's, storteden de muren beneden om eenen vryen doortogt voor de aenvallers te openen. Het kasteel bleef even statig, het kaetste de spotterny der bestokers terug op hun vernederd hoofd, het glimlachte altyd, altyd, en verblindde hen door zyne kalmte, door zyne onverstoorbaerheid.
Nogtans gaven het de oproermakers niet op; zy moesten binnen; wraek en vernietiging was hun wil; heviger stormden hunne klagten en scherper werd hunne spotterny. Zy tierden en huilden, en de donder huns geluids werd zoo krachtig, dat de rots en dan het slot begonnen te daveren, de Geest te beven. Hy was toch te magteloos, de arme Adalhil om heel dien drom te verwinnen, gansch die schaer uiteen te dryven. Wel schoot hy vurige, doodende blikken, wel trof hy er eenigen met zyne vreeselyke byl; maer wat helpt dat als de aenvallers aengroeijen, als hun moed verdubbelt, als de bestorming in geweld toeneemt? Adalhil moest wyken na gebeefd te hebben; hem benauwde het voorgevoel dat de tyd zyner heerschappy verstreken was. Hy gaf die niet op met onderwerping, maer met spyt, niet met zichzelven te vernietigen, daer was hy te laf om, maer met tranen. Weenend klapwiekte hy naer binnen, hopende troost en hulp by zyne beschermelingen te vinden; doch, nauwelyks was hy de muren ingedaeld of daer vloog hem gejuich en gejubel tegen. Hy sidderde en rukte voort; maer naermate hy de zael naderde, ruischte het gezang vrolyker en scharde de boog schriller op de vedel welke het begeleidde. De woorden reten zyn hart ten bloede, want tergend zongen zy:
Leve de vreugde en leve de wyn!
Laet ze daerbuiten maer woelen;
Toch zullen ze immer gevoelen
Dat wy alleen hier de magtigen zyn!
Leve de vreugde en leve de wyn!
Woedend sprong de Geest binnen en trilde by het ontwaren der ontydigste brasparty. Hy zag eene tafel vol ledige flesschen en omgeworpene glazen, waeruit de wyn op den grond lekte, scherven | |
| |
van kannen op den vloer; daernevens Mordohan en Sidhan, welke rood opgeblazen van dronkenschap, den zotsten klap uitkraemden. Ardhan was reeds onder het feesten bezweken; hy lag onder de tafel zyn roes uit te ronken, en rustte met het hoofd op zynen omgevallen stoel. In den hoek der kamer, op een schabelletje daertoe bereid, zat een klein vioolspelerken, dat met een scheel oog het tooneel aenstaerde en scherp over zyn speeltuig kraste.
Niemand treurde er met den beschermgeest dan Harmona, die, in eenen hoek verloren, te weenen zat. Hare oogen waren gezwollen en haer schoot was nat van de smartpaerlen, die er langzaem waren ingerold. Bywylen stond zy regt en staerde door het venster, misschien om te vernemen of Demhar op geene hulpe was bedacht; maer deze stond van verre te schreijen en, opende hy den mond, dan hoorde zy hem boven de anderen uit, roepen dat men hem ook onregtig behandeld had! Alsdan bedekte het rampzalig kind haer aenzicht met beide handen, en viel snikkend op hare zitplaets neder.
De Geest had met een vlugtigen blik dat alles nagezien. Eene wolk van razerny had zyn aengezicht betrokken en hy snorkte vreeselyk:
- Zy eischen daerbuiten wat God hun gaf, en wy hun onregtvaerdig ontnamen.
En hunne verwenschingen doen ons slot huppelen.
En gy bedwelmt u in schandelyke brasseryen, gelyk de kinderen der onwetenden!
Mordohan begroette hem met een glimlach en in choor klonk het, verzeld door een verdubbeld gescharrel over de snaren:
Leve de vreugde en leve de wyn!
Laet ze daerbuiten maer woelen;
Toch zullen ze immer gevoelen
Dat wy alleen hier de magtigen zyn.
Leve de vreugde en leve de wyn!
Een donderend gevloek was het onthael van dien zang, en de toren schokte zoo hevig onder het geknal der aenvallende schaer, dat het roode vocht uit de schalen plaste.
| |
| |
Gryze Mordohan ontwaekte uit zyne dronkenschap:
- Het woelt toch hevig daer buiten! - riep hy; - maer!...
- En als ik hen dan met myne vervloekingen straf, en aen de gramschap van den Almagtige prys geef! - doddelde de priester met eene dikke tong.
- En als ik.... - snorkte Ardhan, zwymelend opstaende; en hy begon te lachen, en te vermaledyden, en te zwetsen. Volgens zyn beweeren kon hy al de bestormers vergruizen, ze allen tot wind maken; Michaël heeft de oproerige engelen nooit zoo meesterachtig verslagen, als Ardhan het zyne vyanden zou doen. Waerom hen toch vreezen, ze waren immers te verachtelyk, en hy nam de scherven van het feestmael en wierp ze hun door het raem toe.
De aenvalleren hadden slechts dien hoon noodig om tot dadelykheden over te gaen. Zy hadden geen vertrouwen meer in hun geschreeuw en haelden bylen, en bokken, en ladders, en vuer. Donderend schoten zy nu op het kasteel los en dit ontving beleedigingen, waeraen het zich nimmer verwachtte. Het sidderde tot in zyne grondvesten, en heele brokken zyner wanden vielen, onder het forsch gebeuk van den ram, gelyk soms brokken van hemelhooge rotsen door den bliksem weggescheurd worden.
Dan doorgalmde een yselyk gekerm de lucht; maer de stryderen hoorden het gesteen der verplette niet; de drift had alle harten voor medelyden gesloten en men vocht voort, onverbiddelyk voort, zonder aen levensbehoud te denken. Het was er nu ook om meer dan leven en dood te doen; het gold verandering van magt, overwinning, overheersching!
Sulmath begeesterde den stryd; hy was woedend als de aengevallen leeuw, valsch, gelyk de tieger, welke het hol zyner prooi besnuffelt. Hy werd geholpen door zyn beschermer en deze vloog van den eenen tot den anderen, sprak dezen moed in het lyf, verkoelde genen. Onvermoeibaer, onverschrokken, klapwiekte hy over hen heen, hitsende het vuer des haets aen het vuer des verlangens, mengende den smaek der voldoening aen dien der wraek. Hy plantte de ladders, wees den rammeijers de zwakke plaetsen aen, en viel ook wel zelf tegen hel gevaerte uit. Dan glinsterden zyne | |
| |
oogen van een buitengewoon vuer, dan trilde heel zyn wezen van ongenoten lusten. Hy was inderdaed schoon, nu moedeloosheid en opbeuring hem tevens bezielden, en eene van hoop zwangere zonnestrael hem verhelderde en met weêrschynen bewaterde; alsof zyne magt groeijen zou gelyk een stroom, welke fontein begint, zee eindigt.
Inmiddels stormde men voort, en het vreeselyk gebons dat door het slot dreunde begon schrik in de bewooneren te jagen. De gerustheid begaf Mordohan, en de priester verloor het vertrouwen op zyne onschendbaerheid. Ardhan alleen was onbedacht en bleef zwetsen. Hy trachtte allen moed in de ziel te storten, en herwapende Adalhil met magt. Zelfs poogde hy Harmona te troosten; maer de maegd bleef smartelyk voortweenen. Het was toch het lot haers vaders, het lot van al diegenen aen welke zy van kindsbeen verkleefd was, dat zy betreuren moest; en Sulmath beveelt immers den aenval? Die Sulmath welken zy, volgens de voorzegging van Burgarhil huwen zou, die Sulmath, welke dit orakel des Geestes nu gewapender hand vervullen kon? En als dat gebeurde, wat zou het arme meisje doen? Naer wien zou zy zich wenden? Dan was toch alle hoop om eens met Demhar gelukkig te zyn, voor eeuwig vergaen! Ach, zy weende bitter voort en hare tranen rolden op het harnas dat zy haren vader aengordde, en op het zwaerd 't welk Ardhan uit de scheede toog. Hare gebeden volgden hen op de vestingen, en haer sidderend oog bestaerde het vreeselyk gevecht dat aenvang nam.
Nu was er toch ook eene verdediging, sterke verdediging, welke met den aenval opeenbruisend, een geknetter verwekte, gelyk aen dat van twee onweders die op elkander losbulderen. De ladders werden omgerukt; rotsbrokken met kracht van boven neêrgesmakt, pletteden de stryders, en gekerm en gehuil was de echo van den bonsenden val. De lucht verduisterde van het stof, haer galm verdoofde door het geraes; men streed, yselyk, yselyk, yselyk! Dood en vernieling vierden er hunne lusten bot. Zy zogen met volle teugen het genot hunner rampzalige almagt, en alwie verzwakte, ieder die viel, ieder die stierf, baerde hun eene helsche vreugde. De | |
| |
beschermgeesten zelven ontsnapten noch hunnen spot, noch hunne nydige blydschap; want zy zouden ook eens gelyk alles vergaen. Adalhil noch Burgarhil vermoedden dit op het oogenblik: zy dachten wie nu zegepraelt heerscht eeuwig, en daerom snorde de byl van Adalhil zoo snel, daerom vlogen de pylen van Burgarhil zoo loos en zoo spoedig. Maer hoe moedig de laetste ook streed, hy vond den weg der heerschappy nog niet open. Het kasteel was daerom te onnemelyk, Mordohan te onverschrokken. Hy trok voordeel uit al de sterke punten van zyn gebouw, benuttigde alle hoeken, en vond het middel om met weinige vrienden duizende vyanden te weêrstaen, wat zeg ik, er over te zegepralen.
Ja, zegepralen; want zie eens hoe Sulmath met de zynen is afgesloofd, hoe hun het zweet der vermoeijenis en van moedverlies uitbreekt. Hunne rammen beuken niet meer, hunne ladders staen ledig. Zy hebben toch zoo vele dooden en het getal hunner gekwetsten is onnoembaer. Voor hen staen nog altyd die muren, die muren spottende van magt en ouden prael. Ach! wat knarstandt Sulmath, nu zyn zwaerd hem van afmatting ontvalt; wat ontglippen hem tranen van woede, daer hy gevoelt dat hy verpligt is den aenval te staken. Zyn blik rust vol verwyt op zynen beschermer, want hy bedenkt hoe schrikkelyk Mordohan hem zyn dollen aenslag betaeld zal zetten. Maer Burgarhil bemerkt zyne bekommernis niet; hy denkt aen eenen voordeeligen aftogt en brengt de stormers in veiligheid. Toch ontsnapt hy den hoon van Adalhil niet, die vlymt hem pynlyk door de borst:
- Welnu, - klinkt het, - de aerde heeft gebeefd en de rots gehuppeld, maer zyn wy vergaen?
- De nederlagen duren geene eeuwen, - antwoordt Burgarhil, - en er zyn proeven die mislukken kunnen. Maer wie het laetste spot, spot met zekerheid, doch uw lach is de eeuwige niet!
En Adalhil zag reeds zynen vyand niet meer; de sluwe was in eenen anderen vorm overgegaen en stond, met lompen gedekt, in de hut van Demhar. Hy zag er zoo arm uit dat deze jongeling hem voor eenen onbekenden makker houden moest. Burgarhil sprak van weder, van goden, van buitenleven.... eindelyk vervolgde hy:
| |
| |
- We zyn toch ongelukkig, eh Demhar?
- Ja, - was het antwoord; - maer:
Eindloos lyden is ons lot,
Voor de smart zyn wy geboren
En zoo was de wil van God.
- 't Is zoo; maer ge moet bekennen dat het niet aengenaem is. Gy zelf hebt er in 't kort veel om geweend, en uwe klagten klonken harder dan de eischen van Sulmath.
- 't Is waer; maer ook is het pynlyk, het brood in Ardhan's mond te brengen, zelf van honger sterven, en daerom veracht te worden.
- 't Is schroomelyk! maer zoo wy dien staet van zaken eens veranderden? Zoo wy weder op het slot van Mordohan uitvielen?
- Wat wilt ge? - En eene doodsche bleekheid verspreidde zich op het gelaet van Demhar.
- Hoor, - sprak Burgarhil, hem eene welgevulde borze toonende, - hier is geld van Sulmath, uw oom; ge zyt rampzalig en het kan uwe armoê lenigen. Maer storm dan mede en preek den oorlog, den uitroeijenden oorlog tegen het huis van Mordohan.
Demhar wees het geld met verachting af, doch Burgarhil vervolgde op aenhitsenden toon:
- Maer voelt ge dan niets boven u dat u tergt, eene yselykheid, die als eene keten u omknelt, en sleurt, en smyt waer ze u hebben wil, een gezag dat u als een worm vergruist hoewel ge mensch zyt. Welnu, vernietig dat iets, breek die magt, sla Mordohan en Ardhan dood, verniel hun troon.... - Hy bezag Demhar. Die was vael geworden van den hevigen stryd die in hem woelde; zyn boezem zwoegde, zyn hart was beklemd, zyne oogen schitterden; eindelyk vroeg hy met bevende lippen:
- En Harmona, moet ik die ook vermoorden?
Burgarhil verschoot, hy zag in 't hart des jongelings eenen afgrond voor zich open, doch zich van stonden aen herstellende, sprak hy:
- Toch niet, dood Ardhan en maek Mordohan ootmoedig; | |
| |
geef hem eene les... En daer ge dan, door het verguizen van hooger magt zelf vermogend zult geworden zyn, hebt ge uitzicht op eene verbindtenis met Harmona. Sulmath maekt zelfs van dit huwelyk eene voorwaerde des verbonds dat ge met hem sluiten kunt.
Demhar's hoofd was op zyne borst gezegen, hy bedacht zich lang en dan zyn aenzicht, dat van hoop gloeide, ten hemel heffend, sprak hy met de liefderykste snaer zyner stemme:
- Ik zou Harmona bezitten? God!... Dan vooruit, dan vooruit! - En een oogenblik later stond hy buiten, op eene ton, den optogt te prêken.
Zyne woorden waren woest, gelyk die van elk talent dat ontkiemt: zy schitterden van edele wraekzucht, vonkelden van de verpletterendste grootmoedigheid. Geheel de ziel des jongelings straelde er in door met al hare neigingen, begaefdheden en kleine driften. Hy was onweêrstaenbaer, omdat zyne welsprekendheid nieuw was, omdat er de kunst nog haren verlammenden vorm niet had omgehangen. Zyne natuerlyke woorden begeesterden allen en op zyn donderenden kreet van, te wapen! te wapen! klotste men op tegen het kasteel.
Intusschen was de lucht verduisterd, zwarte wolken hadden haer overtogen, het scheen nacht; doch uit die duisternissen werd eene zonnestrael als geboren, welke misschien wilde aenduiden, dat er iets ontkiemde, iets, dat eens grootsch en magtig wezen zou. Want naermate het gevecht toenam werd de strael breeder, glansryker, en zy rukte brokken van het nachtfloers, dat ten laetste in vlokken de lucht doorzweefde, alsof het den luister der dagtoorts vlugten wou. De brandende strael schoot op het slot. Zy verblindde en verlamde de verdedigers, en deed hunne borst hygen van onleschbaren dorst. De rampzaligen hadden toch die vyandschap des hemels niet noodig om zoo zwak te zyn. Zy waren reeds vermoeid van den vorigen aenval, en het feest, waermede zy hunne zegeprael hadden gevierd, had hunne krachten nog meer gesloopt. Toch ontmoedigden zy zich niet: wel is waer, de aenrukkende benden waren frisch en talryk; maer hun slot was sterk: de aentastende Geest, nieuw, opkomend; maer had de hunne | |
| |
geenen moed hernomen, was hy niet als verjongd? Ja, want zie eens hoe hy op Burgarhil uitvalt! Hy eischt zyn bloed, zyn bestaen, alles; zyne byl snort vervaerlyk, zyne schild blikt hel, zyne oogen schitteren en treffen Burgarhil met menigen sprankel. Maer, denkt niet dat Adalhil met zyne reuzenkracht, met heel zynen leeuwenmoed, met al de woede, waermede hy zyn vreeselyk wapen zwaeit, ligtelyk verwinnen zal. Neen, neen, zyn vyand is te slim, hy weet te goed hoe vreeselyke slagen te onlwyken zyn; zie eens hoe hy zich in bogten wringt, om de aenvallen te vermyden en dan op eens een kleinen steek te geven.
Niets kan hem van handelwyze doen veranderen, noch het hoonend gespot van Adalhil, noch zyne uitdagingen. Burgarhil is voorzichtig, hy wacht met geduld op het oogenblik dat zyn vyand vermoeid wezen zal. Nu schiet hy op hem toe, zyne schichten vliegen, zyne spies treft, maer wat vermogen zyn ligte wapenen op de ondoordringbare schild van Adalhil? Zoo verwint ge toch niet, sluwe Geest; tegen die schans breekt uw moed; geef het maer op, ge ziet toch dat uw vyand eeuwig weêrstand bieden zal! Maer Burgarhil denkt daeraen niet; hy gevoelt wel dat hy alzoo niet zegepralen kan; maer in zyn brein ontkiemen andere plannen, hy zoekt nieuwe wapenen, opent zyne borze en hier vindt hy goudstof, goudstof, dat in de oogen brandt. Hy werpt, hy werpt altyd van dien rykdom uit; en de wind neemt het stof op zyne vleugelen en draegt het in de oogen van Adalhil. Deze kryscht, schreeuwt, yst, hy voelt zyn gezicht falen, zyne oogen knypen zich toe van pyn. Hy kruipt achterwaerts, deinst, vlugt; maer Burgarhil dringt op hem aen, hy gaet hem doorsteken, wanneer een zacht smeeken zyne ooren treft:
- Genade, genade! - klaegt Adalhil.
En de lucht is zwanger van zonderlinge geruchten, zy trilt onder een grootschen adem en het schynt dat eene geheimzinnige stem door de bladeren galmt:
- Uw tyd is om, o Adalhil!
En al de stryderen worden bang. Zy gevoelen dat er een onberekenbaer werk is voltrokken nu Adalhil geknakt op het slot | |
| |
nederkomt. De bestormers hebben geene vreeze meer voor de zegeprael, zy beuken deuren en muren en sloten op; men hoort niet dan het geschal der trompetten, het gekletter der wapenen, het gebons van den ram. De wanden storten neder, de aerde dreunt van hunnen val, de rots waggelt. Reeds zyn de buitenwerken overrompelt en men moet slechts naer binnen dringen. Demhar belast zich met dien arbeid; met al zyne makkers komt hy voor de poort; hy slaet, hy smyt; het hout kryscht onder de menigvuldige bylkloven, kraekt onder de hamerslagen. Eindelyk stort zy in en zy schieten het slot binnen; maer hier doet zich een hinderpael op, onverwinnelyker dan de poort, onnemelyker dan de muren.
Het was Ardhan, die voor den ingang stond. Onder de donkere bogen, scheen hy met zyne glinsterende wapens een God die kastydt. Zyn zwaerd bliksemde helder, het haktte ter neder al wat naderde, het vermoordde al wat viel. Niets weêrstond er aen zynen zwaei, en het vloog zoo dikwils neder alsof het duizendmael ware verdubbeld geweest. Maer Ardhan was niet te vreden met al de dagelyksche stryders, die hy velde; hy zocht roemryker prooi. Zyne oogen vestigden zich op Demhar en als een onweder borst hy in woede los:
- Ha! zyt ge daer, ondankbare! laffe moorder! komt ge den dood zoeken, lafaerd? - En het zwaerd vloog op Demhar neêr.
Maer deze ontweek den slag. Hy sprak niet, maer grynsde zyn medeminnaer vreeselyk toe. Hy dacht aen Harmona en het schuim der razerny brak hem de lippen uit: met zynen vork scheurde hy den gorgel open van Ardhan, die doodelyk gekwetst ter aerde viel.
Nu stortten zy binnen en vonden geen wederstand meer. Want wat kon de oude Mordohan, wat vermogt de priester? De gryze slotvoogd had moed genoeg, maer de kracht ontbrak hem, sedert hy zynen beschermer vallen zag. Men ging den ongelukkigen doorsteken, misschien laeghartig afmaken, maer Adalhil vloog hem by; hoewel geknakt, verbroken, bezat hy nog iets bovenmenschelyks dat schrik inboezemde. De grimmende majesteit van zyn gelaet was voldoende om de schaer wat te doen wyken, en, den bebloeden | |
| |
Mordohan in zyne armen grypende, vloog hy met hem in de hoogte, en verborg zynen meester een eind weg van het slot.
Niets bood er zich meer ter moordery aen en de krygers verspreidden zich om te rooven en te plunderen. Demhar alleen, edeler en grootscher dan zyne makkers, deelde niet in hun stelen, hy was met liefderyker inzichten bekommerd; het was Harmona, Harmona alleen, welke hy opzocht. Met gescheurde kleederen, hygend van vermoeijenis, bevlekt met stof en bloed, liep hy naer de kamer, waer hy vermoedde dat zyne beminde wezen moest. Helaes! reeds van verre hoort hy haer gekerm, yselyk gekerm dat zyne ziel doorboort. Hy vliegt, want het is wel zyne beminde, die zoo erbarmelyk huilt. Buiten adem, ontzind door een schrikkelyk voorgevoel, stampt hy de deur open, en Harmona kruipt op hare kniën voor Sulmath, die haer met geweld medeslepen wil.
Demhar's woede kent geene palen, zyne wraeklust eischt bloed. De noodkreet zyner beminde snydt hem door de ooren, en met den geheven vork valt hy op Sulmath los.
- Verrader! - roept hy en wil hem een steek toebrengen, maer Sulmath ontwykt den slag.
- Ik bemin die vrouw, - zegt hy kalm.
- En ik dan! - roept Demhar. - En gy hebt me haer beloofd! Ha, boet nu uwe logentael en uwe valschheid met uw bloed!
Hy grypt Sulmath by de haren en met een mes zoekt hy zyn hart; maer daer weêrhoudt hem de makker welke hem tot vechten heeft aengespoord.
- Wat zie ik? - roept deze, - na de zegeprael de twist! Laet af, laet af, zingt vreugdeliederen en danst!
- Maer hy heeft my bedrogen!
- Luister, drink en zing! wat schort u die vrouw?
- Zy is myn heil, myn al!
- Maer ge hebt ze niet! - En plotselings veranderde de arme dompelaer zich in hetgeen hy was, den beschermgeest van Sulmath.
- Ik ben bedrogen! - sprak Demhar; - maer toch betaeld me Sulmath zyn verraed! Doch nu sprong Harmona er tusschen, en schreijend, kronkelde zy zich rond Demhar's lichaem.
| |
| |
- Liefste, liefste! - riep zy, - stel u toch niet in gevaer! ge kunt toch niet verwinnen, want u ontbreekt de magt. - En stil vervolgde zy: - Dezen nacht bezit ge haer, dezen nacht hebt ge de doos!
Demhar begreep haer niet; maer hare tranen, hare liefde, hare geheimzinnige tael verwonnen hem; hy gaf de hand aen Sulmath:
- Ik vergeef u uwen dollen aenslag, maer verg Harmona nooit meer; ge ziet dat ze my bemint.
- Welnu, - was het antwoord, - ik zal haer derven zoo lang gy haer ook niet neemt. Laet my den tyd om haer hart voor my te verteederen.
- Dit zal, hoop ik, nimmer gebeuren! - hernam Harmona, en stil: - ons huwelyk is maer uitgesteld, lieve Demhar, tot dat de doos geopend zy.
Burgarhil lachte binnensmonds; hy fluisterde geheimzinnig tegen Sulmath:
- Laet hen gaen; het is te gevaerlyk uwe inzichten te laten vermoeden.
En Sulmath liet het geliefde paer vertrekken, meenende dat Demhar slechts Harmona verzelde, om haer een veiliger doortogt te verschaffen. Maer de jongeling deed meer; hy nam die ontmoeting waer om eene liefdeverklaring te doen, en onder het paer werd het een mingefluister, een gekoos, een zuiver heilig gezoen, dat er de engelen des hemels om juichten. Zoo vervoorderden zy immer hunnen weg door het ledig gewordene slot, tot dat zy buiten een schouwspel zagen zoo wreed, zoo yselyk, dat er al de stryders waren naer toegestroomd.
|
|
Auteursrechtvrij