|
| |
VIII.
Nauwelyks had Lodewyk Van Male eenige stonden gebeden, of de oude moeder sidderde en regte zich allengskens op.
Zy was niet gekwetst; maer de kilte van het stael der dagge Pieter's, welke door hare kleederen drong, had haer dermate verschrikt, dat zy een vreeselyken kreet slaekte, waerdoor de smid bewusteloos neêrgeveld was.
| |
| |
Zy bleef nu zitten weenen om zich aldus van de naweeën der folteringen haers harten te ontlasten; den graef aenzag zy niet; maer toen zy het vergrysde hoofd van haren zoon, dat doodsbleek tegen de bloote steenen lag, ontwaerdde, stortte zy als eene razende op haer kind neder, terwyl haer yselyk gorgelgeluid het hart des graven tot den bloede trof.
- Simon! Simon! - kryschte zy.
Als door eenen electrischen schok uit den dood opgewekt, rigtte zich Cokkermoes overeind, zoodra zyne moeder hem aenraekte. Hy aenschouwde haer met verwilderde blikken, want zyne vrees was dat zy uit het aenstaende leven weder kwam. Doch, zich weldra van het tegendeel verzekerd hebbende, drukte hy haer hartstogtelyk aen zyne borst, terwyl hy tusschen zyne snikken uitgalmde:
- O, beste moeder, gy leeft,... uw zoon heeft u dan niet vermoord!... ach, troosteresse myns harten, zult gy het den ontaerde kunnen vergeven, die durfde zweeren (ja dit durfde hy) dat hy uw leven aen zynen pligt zou kunnen opofferen! ach moeder, vergiffenis! vergiffenis!... Helaes! wie zou ooit gevreesd hebben dat dit tygerhart de kastyding van zynen moedermoordenden eed zoo folterend zou verduerd hebben! - en terwyl hy dit uitweende, sloeg hy zoo wanhopend op zyne borst dat de kamer er dof van bonsde.
- Ach, Simon, - streelde zyne moeder en zy klemde zyn aengezicht tusschen hare verstramde handen en zoende hem onophoudelyk. - Ach, beste Simon! vergeten wy het gebeurde, het was zoo door God beschikt!... Wy zyn nu immers alweder te samen in 't leven vereenigd en weegt zulk geluk geene onverduerbare smarten op? O, kind, herinnert gy u hoe dikwils wy reeds in scheidensnood waren, en hoe dikwils onze wederzydsche toegenegenheid reeds door hartenwee is overmeesterd geworden?... Ach beste zoon, daerom is het ook dat wy oogenblikken van onwaerdeerbaer genot, zoo als dit, waerderen kunnen.
Zy wierp hare armen om zynen hals en hy leverde zich als een kind aen hare teêrhartige streelingen over.... als zy aldus hunne
| |
| |
blydschap uitgevierd hadden, en geheel tot zichzelven kwamen, vroegen zy te gelyk naer de kinderen.
- Zy slapen, - antwoordde de graef met voorkomenheid - de jeugd is zoo onbekommerd dat zy de aendoening door de vermoeijenis overmeesteren laet... Wat zouden de menschen gelukkig zyn, indien zy altyd kinderen bleven! - hy zuchtte pynlyk en dan vervolgde hy, terwyl hy moeder en zoon by de hand nam:
- Zie, brave, getrouwe lieden, gy hebt my de grootste dienst bewezen welke my ooit iemand bewyzen kan. Gy hebt my met gevaer van uw leven het leven gered. Vreest niet dat myne dankbaerheid min groot dan uwe opoffering zal zyn!... Vraegt my hetgeen gy wilt... vraegt my al myne schatten, die in weêrwil der volksverwoesting nog groot zullen zyn; ik schenk ze u en dat God er u beter dan my mede zegene!
- Dit alles is onnoodig, - antwoordde Simon en zyne moeder knikte zyne woorden toestemmend toe, - God geloofd, wy kunnen bestaen, en al ware dit niet, zou ik nog geene geldelyke belooning voor myne pligtbetrachting aenvaerden. Niet - hernam hy, terwyl zyne moeder zyne nieuwe gedachten baerblykelyk afkeurde - niet dat ik geen blyk van erkentenis van u aennemen zal; maer het geen ik verlang zal ik u niet verklaren, ten zy gy geheel buiten gevaer zyt.
- Ben ik dan nog niet volkomen gered? - vroeg de zwervende vorst eenigzins verschrikt.
- Niet geheel... nogtans het ware geraedzaem dit huis te verlaten. - En om zyne moeder te voldoen, welke hem fluisterend zyne loonzucht verweet, hernam hy:
- Denk niet, myn vorst, dat de belooning, welke ik van u vragen zal, stoffelyke belangen geldt. Neen, graef, neen! zoo laeg gedaeld ben ik, God dank, nog niet... Ik verwacht edeler voldoening en die toch gemakkelyker te vervullen zal zyn... Misschien kan zy u met de gemeente verzoenen en dan slyt gy nog gelukkige dagen te midden van uw aenbiddend volk!
De graef fronste het voorhoofd en schudde bedenkelyk den kop. Waerschynlyk nu het dreigend gevaer geweken was, herinnerde hy zich dat zyn redder een hoofd der volksparty en dus zyn
| |
| |
staetkundige vyand was. Althans antwoordde hy niet en Cokkermoes aenzag hem met die angstvalligheid, welke eene knagende teleurstelling verwacht.
- Ik zal eens eventjens uitzien, - sprak hy levendig en om zyn geheim voorgevoel te verbergen; - misschien wachtten de moordenaren nog en zonder meer was hy buiten de deur. Korts daerop kwam hy weder binnen, ontstak een kleine dievenlantaren en eenen hamer vastgrypende zegde hy zyne moeder eensklaps vaerwel en gebood den graef hem te volgen.
Deze kwam, zonder eenige bedenking te maken, dit bevel na. Hy had ook zulke onwederleggelyke blyken dat Cokkermoes zyn behoud wilde dat het hem geenzins verwonderde dat de smid hem door de vast nog oproerige straten leiden ging.
Echter stond hy buiten over het stil der straten versteld. De moordkreten schenen in de vermoeide longen van het grauw verstikt en zoo er hier en daer nog eene geplunderde wooning smoorde was het onder het water van den eigenaer, die ze met zyne bedienden bluschte. Enkele stervende kermden nog; toch waren dit eerder vroeger gevallen stryders, dan nieuwe slagtoffers. Het volk verwoeste immers niet meer, het had aen plunderzucht en bloeddorst zoo niet voldaen, dan toch afleiding gevonden.
Na dat het grauw al de ryke inwooners der stad geroofd en afgemaekt had, was het er eindelyk toegekomen het paleis van den graef (tot dan toe eerbiedig ontzien) aen te tasten. Zonder grooten tegenstand was het er binnen gestormd, en na dat het er al vernield, verwoest en geroofd had, wat bezichtigingswaerdig mogt genoemd worden, was het eindelyk in de vorstelyke wynkelders gesukkeld.
Hier viel het met eene zonderlinge zuipzucht op de vaten. Misschien wilde het de vlekken zyner bloeddorstigheid door stroomen wyns afspoelen; althans slurpte het baldadig aen. Er werd in stad verteld dat de plunderaren geen geduld tot tappen meer hadden en al de bodems der tonnen insloegen, dan schepten zy met al wat zy krygen konden den kostbaren drank uit de vaten, en dronken alzoo op de gezondheid van den graef. Men begrypt
| |
| |
ligt hoeveel zy verklasten en de faem vermeldt dat de kelders onder wyn stonden en men er gemakkelyk in verdrinken kon.
Inderdaed toen de maer van dit drinkgelach zich had verspreid, drong er eene zoo groote menigte in de kelders dat men er byna in verstikte, en het grauw verdrong zich met zulk begeerlyk geweld, dat er eenige vielen en rampzalig versmoorden.
Dit schrikkelyk voorval, dat in gewoone tyden de menigte met afgrynzen zou vervuld hebben, gaf in dien yselyken nacht, waer ieder, als 't ware, zyne menschelyke gevoelens in verloochend had, reden tot eene verachtelyke spotzucht, en al wie maer van lachen hield, zoo wel als al wie gaerne een glas dronk, kwam naer de slempparty gesneld.
Dit was de oorzaek waerom de Graef en Simon byna geene menschen op hunnen weg ontmoetten, en zagen zy er al eenige, dan waren het van de zulke, die zwymelend en bedronken een zegelied uitzeeverden.
Dit was walgelyk voor den gevallen vorst, droevig voor Simon. Deze bekloeg het volk dat zich zoo dikwils onbezonnen vergeet, en niet zelden door een buitensporig oogenblik de miskenning eener halve eeuw aenwint.
Voorzeker had geen van beiden door bloedige tafereelen van verwoesting en wraek zoo pynlyk getroffen geweest, en zoo zy elkaer hunne verachtende gewaerwordingen al niet mededeelden, was het alleenlyk omdat zy elkaer hunne spytige uitdrukkingen sparen wilden. Zoo dubbend, gingen zy weder voorby St. Amands-kapelle en zoo door de straet naer St. Salvators kerkhof.
Hier sprak hun een vrome smidsgezel aen, en terwyl hy zich met zyne regterhand aen hen vastklampte, om zyne verslapte leden regt te houden, stak hy met de andere eene flesch wyn onder den neus van den ontstelden graef.
- Laet ons met vrede! - sprak Simon zachtjens.
- Ha! - doddelde de zatterik - Ha, ge zyt Simon Cokkermoes! ik heb u niet meer gezien, deken!.. Als het gevaer aenkwam, gingt gy loopen. Ha! ha! ha!
Cokkermoes lachtte bitter:..
| |
| |
- Het was, inderdaed, gevaerlyk weêrlooze menschen te vermoorden!...
- Weêrlooze menschen! - onderbrak de bedronkene woedend en hy kwam den graef zoo schuins naby dat deze heimelyk zyne dagge trok - weêrlooze menschen! zeg weêrlooze flesschen! Zie, deken, die vervloekte graef had toch lekkeren wyn!
- Nu, nu! - wilde Simon eindigen; maer de andere:
- Proef liever! Ik zweer u dat hy allerlekkerst is! 'T is niet voor niet dat wy zulke onbetaelbare lasten moesten betalen!.. En moeten bekennen dat niet dan edele tafelschuimers daervan proefden en dat wy, die den goddelyken drank betaelden, er konden naer spuwen! Indien ik dien tolverkwistenden graef onder myne klauwen kreeg - en hier zwierde hy zyne flesch over den sidderenden vorst - ik pletterde hem tot gruis!...
- En waerom? - vroeg Lodewyk.
- Waerom? Is dat eene vraeg?... waerom?... Zyt gy dan Vlaming, ja of neen, of kent gy Lodewyk van Male niet?.... God in den hoogen hemel! Waerom?... Zie, jongen, - en de zatterik nam vertrouwelyk de hand van den gevallen vorst en sloeg er de zyne in, - die verduivelde graef perste ons, arme ambachtsliên stuiver op stuiver, denier op denier af... Dit om zyne edelen te vieren of om zyne ambtenaren te betalen; das om door feesten te schitteren en alles om het volk onder de ellende te verdompelen.. Maer God zy geloofd, het is gedaen; de graef is weg... dood en begraven, en daer mede gedaen... pst!...
Hy kletste in zyne handen en Simon, welke dit tooneel vervelend vond om dat het zyn rampzaligen gezel zoo pynlyk treffen moest, sprak:
- Welnu, Peer, gy hebt gelyk, t' is goed... laet ons nu gaen; wy hebben onzen tyd noodig.
- En waer gaet gy heen?
- Over het St. Salvators-kerkhof.
- Ha! dan ga ik mede, - en terwyl hy den arm van Lodewyk van Male over den zynen hing en aldus arm in arm met hem voortzwymelde, zong hy:
| |
| |
De man is weg, en w' hebben brood!
- Dit is van myn vindsel - onderbrak hy - ben ik geen zoetluidende zanger? - en wederom klonk het:
De man is weg, en w' hebben brood!
Doch Lodewyk wien die zang bezwaerde en die den bedronkene slechts uit schrik volgde, sprak eindelyk, terwyl hy Simon beduidend in den arm neep:
- Maer, vriend, dat is hier immers geene plaets om te zingen: ge moet der ouderen grafsteden eerbiedigen.
- De graven eerbiedigen! by St. Petrus, myn heiligen patroon! Ik geloof dat gy zelf de graef zyt! - En wederom zwaeide hy met zyne flesch. - Wat wilt gy zeggen, spreek! Meent gy dat de dooden hier niet blymoedig zyn omdat wy hun nageslacht van de dwingelandy der graven verlost hebben? Luister liever of zy niet medezingen: de graef is dood; de graef is dood!... Zie, vriend, ge zyt geen smidsgezel, dit zou ik aen uwe woorden verstaen zoo uwe oudenwyvenstem het my niet verried.... Want, zoo waer ik leef, waert ge smid dan zoudt gy begrypen hoe verheugd Lodewyk van Male in de andere wereld zal zyn, omdat wy zyne overtogt wat pynlyker gemaekt hebben!... Daerdoor is wel eene geheele eeuw van zyne verdoemenis afgerekend; want meent gy dat volkstroopers, gelyk Lodewyk, van God niet gestraft zullen worden? - En barsch nam hy op nieuw den arm van den vernederden graef en zwymelde met hem voort.
Lodewyk verstond uit die onsamenhangende rede dat men hem dood waende, en dit stelde hem over zyn behoud gerust; maer insgelyks leerde hy uit die zatte tael hoe hy van zyn volk gehaet was. Hoe ongevoelig hy daer vroeger mogt aen zyn, trof hem dit in zyne verlatenheid diep en met eene toegenegene aendoening
| |
| |
verwachtte hy het volklievend voorstel van Simon in de hoop dat het door zyne overtuiging uitvoerbaer zou zyn.
Hy besloot intusschen zyne diepe ontroering te verbergen en Simon, die sinds lang wenschte met den graef alleen te zyn, was verheugd dat zy aen het minnewater aenkwamen.
- Weet gy hier geenen boot, Peer? - vroeg hy aen den dronkaerd.
- Ja, deken, ja, er is er een by Sussen oom, die ginder woont. Ik ben er seffens... - En Simon aenradende met zyn gezel wat op den boord der vliet te rusten, ging hy voort, terwyl hy zyn schrikkelyk liedeken hernam.
Cokkermoes had hem niet zoodra uit het oog verloren, of met eene ervarene behendigheid maekte hy eenen boot los, welken hy daer omtrent liggen wist, en er den graef in doende stappen, flikkerde hy haestig het water over en was buiten de stad.
- Wy zyn gered, graef, - sprak hy, en Lodewyk drukte hem erkentelyk de hand.
Ondertusschen waren er zonderlinge gevoelens in het hart van Lodewyk opgerezen. De gevallen vorst had zich ingebeeld dat indien men hem niet van het leven beroofde, men hem ook zyne erfelyke kroon niet ontnemen kon. Op eens schoot hem den bystand van Frankryk te binnen en weldra zag hy zyn land ter prooi aen vreemde oorlogslieden; maer ook weder verslaefd onder zynen aeneengelapten scepter.
Dit vooruitzicht gaf hem over zynen redder een vorstelyk overwigt en op gezaghebbenden toon beval hy aen den smid:
- Welnu, verklaer my dan wat gy voor uw loon begeert.
Simon stond versteld over deze zonderlinge toespraek; niettemin antwoordde hy zoo kalm dat men zyn gevoel van teleurstelling niet raden kon:
- Gelyk ik u nog zegde, vorst, is het voor my niet dat ik eenige weldaed begeer. Ik zou liever een blyk myner toegenegenheid, by het blyk van getrouwigheid, dat ik u reeds gaf, voegen en daerom zou ik wel wenschen, dat gy my goedjonstig wildet aenhooren.
Lodewyk doorzag wel dat Simon Cokkermoes voor zynen
| |
| |
vorstelyken toon geweken was, en om zyn gravelyk overwigt nog meer te doen uitkomen, gaf hy aen den smid verlof voort te gaen:
- Nu dan, vorst, wil ik u verklaren dat, indien gy de verlangens uwer onderzaten voor het meerendeel wildet volvoeren, gy weldra, op nieuw, uwen troon zoudt bestygen.
- En wilt ge me zeggen wat de vlaemsche natie begeert?
- Zy verlangt eene wederzydsche verbindtenis tusschen haren vorst en haer. Zy wil niet meer dat gy, buiten hare voorkennis, vrede zoudt kunnen sluiten, oorlog maken, verbonden aengaen; want niets is er bedroevender voor haer, dan gedurig de daden van haren vorst te moeten tegenwerken en niet zelden by forsch van wapenen te moeten beletten. Zy verkiest ook dat gy niet alleen de edellieden tot uwe raedsheeren zoudet nemen; maer dat gy hen eenige burgers zoudet toevoegen, om alzoo eene raedkamer samen te stellen die de verschillige belangen der verschillende standen zou kunnen regelen.
- Alzoo, dat er voor my geene andere pligten zouden overblyven dan de edele knecht dier burgerlyke vergadering te zyn? - En een spottende grimlach zweefde op de lippen van den vorst.
- Meer nog; - voer Cokkermoes hem toe - meer nog, graef! de pligt van een volk gelukkig te maken, het door raedgevingen te bestieren en het op het slagveld met het zwaerd te verdedigen!
- En dit niet dan wanneer het aen de burgers zou believen het my te bevelen? - En een nog bitterder grimlach kwam den eersten op het gelaet van Lodewyk vervangen.
- Neen, als gy, met de burgers er te samen zoudt toe beslist hebben. Het kan nimmer verachtelyk zyn eene klas te raden te gaen, waeruit de grootheid van Jacob Van Artevelde sproot!
- Goed;... maer het zou verachtelyk zyn myne erfelyke kroon te schenden. Myne naneven moeten haer zoo luisterryk erven, als ik ze van myne voorneven ontvangen heb! Smid, myn gezag is niet alleen door God ingesteld, het is nog een eigendom; alwie dien schendt is een dief, en bragt ik hem niet ongeschonden aen myn kind over, en liet ik hem met myn toedoen beschadigen dan ware ik, tegenover myne dochter, medepligtige.
| |
| |
Neen! de graef van Vlaenderen blyft graef van Vlaenderen en verlaegt zich nimmer!
- Maer is het dan zich verlagen, of is het groot worden, wanneer men het geluk zyns volks behartigt?
- Groot zyn is de faem zyner groote voorouders staende houden, en waren de myne niet groot zonder het toedoen van uw volk? Ho, Cokkermoes, het jammert my uwe verlangens niet te kunnen nakomen; maer denkt gy dat ik het volk niet, zonder behulp van iemand, zou kunnen gelukkig maken?
Cokkermoes sloeg dubbend de oogen neder. Lodewyk hernam met eene hem ongemeene ernstigheid:
- Even gelyk gy het heil der gemeenten in een gezamentlyk gezag van burger en vorst zoekt, betracht ik hetzelfde door myn eenhoofdig bestuer. Nimmer zult gy in uw stelsel de regeringskracht vinden, welke het kenmerk van myn gezag is; want zie, myn gezag is eigendom geworden en is versterkt door duizende jaren bezit. Geloof ook niet dat ik myne edellieden kan verzaken; zy zyn het behoud van myne magt. Langs hen komen de uitvloeiselen van mynen troon tot by het volk, en zy zyn altyd daer om my en myn gezag te verdedigen. Nu zelfs, dat ik er in den schyn niet meer ben, stryden zy nog voor de verdeging myner kroon; want zy weten dat myne belangen de hunne zyn en dat onze wederzydsche eigendom op de zelfde gronden rust. Ge ziet dus dat het behoud der bestaende dingen myn verlangen en myn pligt is. Dring dan ook niet verder op verandering aen.
- Helaes! vorst, ik zou u nogtans willen doen begrypen dat de oude dingen door den duer van tyden vermemelen. Uw gezag is ook vermemeld; want aen de voortdurende worstelingen, die tusschen u en uw volk opgerezen zyn, kunt gy genoeg afmeten dat het niet meer onbevoegd is, zich met zyne zaken te bemoeijen en dat het boven eene onmondigheid zal wassen, welke gy het nutteloos opdringt. Laet dan het volk zichzelf besturen, pluk de vruchten van dit bestuer zonder er den last van te dragen, maek zyn belang en zyn geluk met de uwe overeenstemmig, en tot het einde der eeuwen zal een glans van roem uwe kruin omgloren!
| |
| |
- Het ware mogelyk; maer ik wil geenen roem, die op de vernedering myner kinderen rust. Ik wil niet dat myne dochter, na mynen dood, met het zwaerd in de vuist haer gezag komt wedereischen, en my dunkt dat de geur van het alsdan te vergietenen bloed, my reeds versmacht!
- Neen, vorst, - zuchtte Cokkermoes met bitterheid, - het is het bloed dat sedert uwe regering vergoten is dat op u kleeft; want neen, nimmer was het volk zoo ongelukkig als onder uw bestuer. Ach, Lodewyk, wees toch bermhartig, toegevend, goed, groot! Poogt het voorgaende ongeluk van uw volk door een nog nooit geproefd geluk op te wegen, en zorg dat gy een regeringsvorm aenneemt die ieder bevredigt.
- Neen, deken, - antwoordde de vorst met zyn overgetelyken spotlust. - Want welke regeringsvorm zal u allen bevredigen? Wat wilt gy dan toch, gy allen volkstribuinen? Wat is uw doel? Wordt er wel iets door den eenen aengepredikt dan om door den anderen verstooten te worden? Gy wilt eenen vorst, Cokkermoes, maer wat wil Van den Bossche, de woelman? Zyt gy geen doodsvyand van hem geworden? heeft hy uwe moeder niet willen vermoorden, om dat hy de regeringsloosheid boven my verkiest? Waer zou het volk naertoe, zoo ik het eenig gezag in het bestuer gaf, en zou het niet spoedig de regeringsloosheid verlangen, nu reeds door Pieter Van den Bossche gedroomd! Neen, neen, Cokkermoes, ik verminder myn gezag in niets; want ik doorgrond dat gy allen in den wind worstelt en er geen enkele is, die my het doel zyner strevingen zou kunnen aenwyzen.
- Neen? - riep Cokkermoes met geestdrift uit, - neen? en hoe zouden wy ons dan zulke opofferingen getroosten; hoe zouden er zoo vele menschlievende daden door ons bedreven zyn? Heeft immer party zonder doel zulke groote mannen als de onze voortgebragt, en hoe zou Van Artevelde de wyze man geworden zyn, indien ons oogwit niet grootsch en edel was! O vorst, wy beoogen het geluk des volks, en zoo dit vooruitzicht niet onmetelyk, niet hartroerend, niet plegtig ware, dan zou ik er nimmer myne moeder aen opgeofferd hebben, welke ik meer nog dan mynen oogappel bemin!
| |
| |
- Ieder offert voor zyne overtuiging zyne duerbaerste panden op; - merkte de graef koeltjes aen; - ik zelf, zou niet aerzelen al wat ik bezit er voor op te offeren.
- Ho! ik heb my dan schandelyk in u bedrogen, vorst? Ik dacht dat de tegenspoed u zou vermilderd hebben, en dat uw graefelyk hoofd aen het toppunt van ons volklievend bestuer zou pryken. Nu doorzie ik dat gy met uw leven uw onverbiddelyken hoogmoed bewaerd hebt, en voor zulk eenen volkhatenden vorst heb ik dan myne beginselen verloochend, myn volk bedrogen, myne vrienden verraden; myne moeder vermoord! en nu vind ik in u den man weder, die onze gemeenten uitstroopen en ze onder het juk der Franschen leveren zal!... - En de tranen sprongen uit de oogen van den bedroefden smid.
- Gy kunt al uwe misslagen herstellen; - hernam de gevallen vorst, met eene ernstigheid, welke zyn spottend gezwets slechts ten halve verbergen kon. - Ge moet uw volk niet bedriegen, uwe vrienden niet verraden. De vorst, dien gy gered hebt, is nog hier, onder uw bereik? Waerom verplet gy hem dan niet, waerom vindt uwe dagge zyn hart niet? Hy ook weet voor zyne grondbeginselen te sterven, en zoo gy er uwe moeder durfdet om laten vermoorden, durft hy er zyn eigen leven om te pand geven. - En hy bezag Simon met dien hoonenden oogslag, welke iemand onbepaeldelyk bezeert en eenen storm van woede en wraekzucht in het hart verwekt. Doch hoe zeer Simon er door getroffen werd, hoezeer hy zyne borst van bloeddorst voelde hygen; hadden de smarten van dien avond hem te zeer van zyne opvliegendheid beroofd, om aen die wraekzucht toe te geven. Niettemin hief hy nog eventjens zynen hamer op; maer ziende met welke huivering de vorst achterwaerts week, liet hy zyn wapen weêr dadelyk nedervallen en zyne armen over Lodewyk uitstekende, riep hy met geestdrift uit:
- Dat dan de stryd tusschen verdrukten en verdrukkers weêr aenvang neme, en dat het bloed der slagtoffers op uw schuldig hoofd nedervalle!
En treurig ging hy terug naer de stad.
|
|
Auteursrechtvrij