|
| |
| |
| |
VII.
Om aen het verzoek van Regina te voldoen, begaf Rudolf zich spoedig by haren vader. Grootelyks was hy verwonderd, toen hy op den trap den slotvoogd ontmoette, welke, met eene brandende flambeeuw in de hand daer op hem stond te wachten. Juist ging hy zyne verwondering daerover betuigen, wanneer Raoul hem met eene stem, die sidderend gebood, zeide:
- Volg my, ridder!
Rudolf volgde stilzwygend. De toon zyns gastheeren was zoo magtig; daer hy zelf sidderde, joeg hy hem zoo veel schrik in het hart, dat de driftige ridder geene kracht gevoelde om tegenwerpingen te maken of uitleggingen te vragen.
Zy daelden vele trappen af en kwamen in de kapel van het slot. Hier wierp de baron zich op de knien en scheen een vurig gebed te storten.
Rudolfs verwondering werd altoos grooter en grooter. Daer hy echter niet besefte waerom Raoul die godsdienstoefening pleegde, deelde hy in zyn gebed niet; maer bleef koud naest hem staen, met nieuwsgierigheid den stond verbeidend, waerop dit raedsel hem zou ontsluijerd worden.
Toen Raoul zich weder opregtte, vermeende Rudolf de verwachte uitleggingen te bekomen; maer de slot- | |
| |
voogd, haelde, altoos even stilzwygend, eenen zilveren sleutel te voorschyn, en naderde met dien sleutel in de hand, eene zware deur, waerop Herendal's blazoen gebeiteld stond.
Rondom dat blazoen groepeerden zich in verwarring, zandloopers, zeisens, fakkels, doodshoofden: allen in dier voege geplaetst, dat zy de ridderwapenen overheerschten en den aenschouwer te binnen bragten dat dood en vernietiging, zelfs over het edel bloed zegepraelt.
Slechts een oogenblik had Rudolf die sombere deur kunnen bezien; want zyn geleider had ze geopend, en was, nadat hy den ridder eenen wenk gegeven had, wankelend den trap afgedaeld.
Die trap scheen naer eenen onderaerdschen kuil te kronkelen.
Rudolf volgde niettemin zonder aerzelen. Hy was nog onder den invloed van het geheimzinnig bevel zyns geleiders, anders ware hy misschien wel teruggeweken; want zyn hart klopte onrustig. Raoul, die met de flambeeuw voorlichtte, zag gedurig en angstig naer hem om, vast om te bemerken of hy nog volgde.
Omtrent de twintig trappen waren zy aldus afgedaeld, toen Raoul, sidderend, en terwyl hy zynen makker een schuinschen en vurigen blik toewierp, eene andere deur ontsloot.
Een scherpe geur, welke hun geest verbysterde en hun iets angstig en koud om het harte deed gevoelen, sloeg hen tegen.
Voor hunne oogen stond een lang en laeg gewelf open, in welks midden eene lamp, met flauwe en kruipende stralen, eenen kleinen omtrek verlichtte. Het einde van dat gewelf was donker, donker als of het in het oneindige voortliep.
Langsheen de muren waren graven....
| |
| |
In het midden, juist onder het licht, was eene tombe grooter en somberder dan al de overige. Wonderlyke duivelen, als verschrikt van den zegepralenden last, dien zy torschten, onderschraegden dezelve, en een groot zwart floers bedekte het beeld dat op die tombe lag. Dat beeld scheen onder zyn rouwkleed te leven, zoo fantastisch waggelde de glans der smookende graflamp over de schaduwen der plooijen heen. Raoul had de hand van Rudolf genomen en hem by dezen zuil gebragt. Zich alsdan kruisende, nam hy het deksel er af en wees het beeld aen den ridder.
Deze deinsde achterwaerts....
En waerlyk het beeld scheen een stervende, die zegepralend met den dood worstelt en aen dien bedwinger aller menschen bevelen geeft. Het scheen in zynen doodsangst te willen opstaen om met zyne brandende fakkel den dood te weeren, terwyl het, in een boek lezende, hem bezwoer om eeuwig het aerdsche leven te mogen behouden.
Eene witte py bedekte het met zware, maer verfrommelde plooijen, en verborg ten halve een zwaerd dat aen zyne zyde hing.
- Dat is myn stamvader! - zei Raoul eerbiedig.
Rudolf bezag hem met een glimlach. Hy had gevoeld dat het slechts een beeld was en niemand zou hem hebben kunnen doen gelooven, dat er eene ziel in school, hoewel zulks het algemeen gevoelen was. Zyn ongeloof sproot echter niet voort uit eene beredenering over de onzinnigheid van zulke veronderstelling: het was eerder een gevolg van zyn karakter. Driftig, maer grof kon hy niet geraekt worden dan door het geen hem tastbaer trof. Hy kon dus noch geloof slaen aen legenden, noch in iets geheimzinnigs behagen scheppen, en hierdoor scheen hy een vrygeest voor zyne eeuw, ofschoon hy slechts te ongevoelig was om iets ideaels, of
| |
| |
iets verdichts op te vatten. Niettemin meende hy het regt te hebben, zyne meerderheid op den verschrikten Raoul met voldoening te mogen genieten, en daerom glimlachte hy zoo meesterachtig, toen deze zei:
- Dat is myn stamvader!
De slotvoogd verwonderde zich dat noch zyne woorden, noch het gezicht des beelds, eenigen indruk op zyn medegezel te weeg bragten. Hy gevoelde daerdoor zynen schrik vergrooten; want de spotlach des ridders scheen hem beleedigend voor zynen vader, welke daerdoor welligt verbitterd zoude zyn. Om hem daerover dan voldoening te geven, sprak hy met eene statigheid die zynen angst en zynen ouderdom zeer wel pastte:
- Dat was nog een man, ridder! Het edel bloed der vorige eeuwen stroomde hem nog vurig en zuiver door de aderen, en nimmer evenaerde hem een zyner nakomelingen in moed of in deugd!... Wy eeren en vreezen hem, Rudolf! want de overlevering meldt, dat hy op zyn sterfbed zwoer dengenen zyner nazaten te straffen die eenige misdaed zou bedryven. Hy verschynt dan aen diens sponde en veroordeelt hem!...
Een gesmoorde schaterlach die uit een der graven steeg, deed Raoul sidderend ophouden; hy greep de hand van Rudolf als om by hem bescherming te zoeken; maer deze lachte ook en had daerdoor den doodschen lach niet gehoord.... Raoul dacht nu ook dat het zyn gezel was die gelachen had, en hernam met minder klem:
- Hy verschynt ook om ons tegen onheilen vry te waren, en dan staet hy van zyn graf op om op de kanteelen van het slot te wandelen. Hy doet dat byzonder als er een rampzalig huwelyk voor handen is....
- Ha! - riep nu Rudolf zich voor het hoofd slaende, - daer is nu de legende, de legende.... Ik weet alles... Broeder! broeder!...
| |
| |
Wederom lachte het graf...
- Maer, ridder, ontheilig deze plaets niet, met mynen vader te bespotten!
- En gy gelooft aen die legende? - vroeg Rudolf, hem grynzend beschouwende.
- Of ik er aen geloof, ridder? Ho! dat is een hoon dien gy myne familie toewerpt! Wat, ik zou niet gelooven aen de weldaed die God ons schonk, om onze kinderen van schrikkelyke huwelyksjaren te bevryden!
- Wel, geloof er dan aen! - zei Rudolf, zich omkeerende om te vertrekken.
- Ha! gy verlaet den kelder niet, zonder my myn woord van toestemming in het huwelyk myner dochter teruggeschonken te hebben.... Zoo gy dat weigert, schynt gy my een man, die niets dan het ongeluk myner Regina wil en haer onwaerdig is! - En terwyl hy dit zegde, bragt Raoul onwillekeurig de hand aen zyn zwaerd.
Rudolf aenzag hem koel maer werd bleek van inwendige razerny.
- Gy hebt uw woord terug, - antwoordde hy. - Maer waerom zegdet gy my dat straks niet?
- Ik vergat het in de drift, die ge my in het hart stortte; maer Regina herinnerde het my... Omdat zy, regt uitgesproken, ridder, vreest ongelukkig met u te zyn.
Rudolf lachte een weinig en meende den weêrgalm van zynen lach te hooren, ofschoon er ergens nog een lach schaterde. Hy vroeg, terwyl zyne lippen beefden:
- En gelooft gy wezenlyk aen die legende?
- Twyfelt gy er dan aen? - vroeg Raoul met bevreesde verwondering. - Wel is waer, reeds eeuwen is het geleden dat Raoul nog verschenen is; maer tusschen dien tyd heeft niemand van zyn huwelyk te klagen
| |
| |
gehad, zoodat zyne verschyning onnoodig werd. Twyfelen of dit dan mogelyk zy, is dus onzin.
- Onzin! - grynsde Rudolf, meer aen zynen broeder, dan aen iets anders, denkende.
- Maer zou dan de ziel, van het lichaem gescheiden, zoo maer voor eeuwig den aerdbodem verlaten, zonder zich met hare afstammelingen te mogen bekommeren? Dan ware de hemel welligt eene gevangenis en eene straf!... De ziel deelt in den hemel de almagt Gods en zou zy dan geenen steen kunnen bezielen?... Hoe menig beeld van Heiligen doet er geene wonderen? Deze weent, de andere steekt in eenen wenk van verbolgenheid zynen arm uit! Zou iets dergelyks dan onmogelyk zyn aen mynen heiligen stamvader?....
- Het was Regina, die u dat alles herinnerde? - vroeg Rudolf in schyn nog koeler.
Die vraeg onthutste den baron. Hy zag Rudolf ongeloovig en voelde zelf niet dan schrik. Hopende dat met ook te twyfelen zyn angst zou verminderen, wilde hy twyfelen, en sprak:
- Men ziet wel geen dier wonderen voor zyne oogen geschieden; maer de houdingen der beelden bevestigen de verhalen der geloofbare moniken. Zelfs hoort men dagelyks gewagen van nieuwe wonderen, welke, door eene bovennatuerlyke magt uitgevoerd, onbegrypelyk worden voor den menschelyken geest. Maer mag men er daerom aen twyfelen?
- Twyfel indien gy wilt! - schreeuwde Rudolf, - ik, voor my, weet dat, zoo er iets verschynt, het myn broeder is die de gedaente van uwen stamvader aennemen zal!... Maer ik zal het hem beletten! - bulderde hy voort, - want ik vermoord hem in myne wraek!
En hy ylde den kelder uit.
Raoul stond nu alleen by het graf en hoorde den hel- | |
| |
schen schaterlach het lage gewelf doorklinken. Zyne zinnen verwarden. Hy meende dat zyn stamvader ging opstaen om zich over den hoon van Rudolf te wreken.
Sidderend knikten zyne knien tegen elkaêr, hy liet de flambeeuw vallen, en zeker ware hy er by neêrgetuimeld, indien de schrik, die zyne ziel de veerkracht benam, zyn lichaem de werktuigelyke kracht niet gegegeven had, een ingebeeld gevaer te ontvlieden.
Hy liep als een uitzinnige uit den kelder, zonder er aen te denken de deuren toe te werpen.
Nog was hy den kelder niet uitgevlugt of Bernhart sprong van achter een graf. Zyne oogen vonkelden, zyne haren zwierden in zegeprael boven zyn hoofd; hy knarstandde:
- Dat is hu de man, - riep hy uit, - die ons beheerscht! De man die ons boven zyn slot ten prooi der raven hangt!.... En hy siddert voor eenen droom! Ha! ha! ha!... Wat is hy gelukkig die spooken scheppen kan, spooken aen welke men gelooft! Hy beheerscht de grootsten der aerde in hunne hoovaerdige kleingeestigheid; want hy doet ze beven voor de vertelling van zyn geslepen geest!... Raoul! Raoul! gy gelooft aen beelden! Even als de laten gelooft gy aen de wonderen der heiligen! Moet gy er dan ook en troost en steun en hoop by zoeken, gy die u hier het regt aenmatigt ons te beheerschen!... Te beheerschen!... Voor zulk een man moeten beven! door zulk een man zynen vader hebben zien dooden! voor zulk een kleingeestige moeten vlugten, my verbergen, ik, die my ten minste nog een man kan achten en voor niets dan voor de menschen beef!... O spotterny! o vloek die over het menschdom zweeft!.... Neen, neen, God, gy waert niet regtvaerdig, toen gy den eene boven den andere steldet, zonder te zien of het de mensch was of het kind dat zoude
| |
| |
heerschen! ho!.... Maer de voldoening, - hernam hy een oogenblik later met meer kalmte, - maer de voldoening is aenstaende!.... - En hygend legde hy zynen arm op het beeld en zegepralend rustte hy op den stamvader van Raoul.
Eensklaps hoort hy een schuifelend gerucht de trappen afdalen: hy ziet Regina naer hem stuiven en buiten adem voor zyne voeten nedervallen.
- Vlugt, vlugt toch!... - riep het meisje en zy sloot hare oogen, terwyl zy in bezwyming nederzakte.
- God! Regina! Regina! wat is dat?.... Is zy dood?.... - riep Bernhart haer in zyne armen nemende. - Herleef! herleef, Regina, voor my, voor uwen minnaer!
Maer het meisje had in haren loop den adem verloren en bleef roerloos.
- God, zy is dood! - brulde hy nu in wanhoop, by haer nederstortende. - Regina! Regina!... dood... Zy is dood!... Maer neen, heur hart klopt nog.... Ach Regina! kom toch tot u zelve weder; verschrik zoo uwen minnaer niet; toon toch dat gy hem bemint!
En hy drukte haer aen zyn hart, hy trachtte haer met zyn brandenden adem, met zyne brandende kussen te verwarmen....
Lang werkte hy zoo, om in haer het leven te brengen, lang liet zy hem in zyne wanhopige spanning; maer toch eindelyk voelde hy haer in zyne armen bewegen, zag hy hare oogen opengaen, en toen riep hy in de volheid zyner vreugde:
- Ho! wat ben ik gelukkig!
- Bernhart, - smeekte het meisje, - Bernhart.... vlugt.... vlugt.... zeg ik u....
- Gered! geheel gered! zy leeft! zy leeft!
- Maer vlugt dan, Bernhart, vlugt!
| |
| |
- En waerom, kind lief? waerom? Zyn wy hier dan niet goed om onze hereeniging te genieten!.... Zie, ik dacht daer zoo even dat gy dood waert; maer dat was verschrikkelyk.... Regina gy leeft! Ho! ik zie het, gy leeft!... - En hy kuste haer eerbiedig als een kind dat zyne moeder kust.
- Maer vlugt dan... vlugt...
- Neen, lieve, neen..... de tyd der vlugt is nog niet daer!... Straks zullen wy vlugten, wanneer alles is volbragt!
- Maer gy hebt den tyd niet meer! - riep zy verwilderd opschietende, - Bernhart! Bernhart! gy zyt ontdekt!
- Ontdekt!..... En ik zegevierde!
Het hoofd van den laet zakte wanhopig op zyne borst neder.
- Maer kunt gy u dan niet redden, Bernhart? Men zal u hangen! hangen!
- Hangen, Regina?... my?... my hangen?... Ha! - en hy liep naer achter om te ontvlugten.
- Gy kunt niet, gy kunt niet! - schreeuwde Regina zich radeloos aen hem vastklemmende. Men zoekt u overal, overal, overal!... Nergens, nergens kunt gy meer weg!... Ho! men zal u hangen, hangen!
- Neen Regina; want ik kan my zelven den dood geven, - en een kleine dolk glom reeds in zyne hand.
- Maer weet gy dan niets om te ontkomen, volstrekt niets? want men zal u hier zoeken.
- Niets dan den dood!
- En zou ik dan moeten leven? zou ik dan op de aerde moeten rondwroeten als een worm zonder ziel? Misschien wel in de armen van Rudolf... Neen, neen, Bernhart er is immers toch redding?
- Geene dan de dood!
| |
| |
- Sterven wy dan te samen; want wy hebben te samen en voor elkander geleefd! - en zy wierp zich in de armen haers minnaers.
- Ho! zoo te sterven is zalig, dat is het genot waeraen ik altyd droomde! - en hy hief zyn stael omhoog....
- Ik durve niet; - zei hy eensklaps haer bevend van zich werpende. - Neen, neen, Regina, nooit zal ik kunnen... nooit! leef maer, allerliefste, leef maer met Rudolf! Ik kan immers toch den engel niet vermoorden die my in myn leven troostte, de bloem niet ontbladeren die my met haren geur verkwikte; leef, Regina, leef...
- Neen, dat wil ik niet Bernhart! Ik wil geen leven van rouw na een leven van genot: wy moeten te samen leven of te samen vergaen!... Maer zoek toch nog eens, Bernhart, zoek eens wel of er nog geene redding is? O! gy weet, zoo wy ontvlugten, dan leven wy te samen, te samen met onze liefde!... Bernhart! Bernhart! zoek eens wel... Gy die u twee jaren aen aller oogen kost onttrekken, gy die aen zoo vele gevaren ontsnaptet, kunt gy dan niets, niets meer vinden om aen dit ook te ontkomen?
- Er is niets, Regina, - en hy wees somber op het achterdeurke waeromtrent men gerucht vernam.
- Laet ons dan te samen sterven! - zuchtte zy, en liet haer aenzicht op zyn boezem nederzakken.
Maer eensklaps verhief hy zyn trotsch hoofd nog trotscher omhoog en, haer nydig aen zyne borst drukkende fluisterde hy stil, alsof niemand dit gelukkig woord vernemen mogt:
- Wy zyn gered, Regina, wy zyn gered!
- Hoe? hoe?...
- Wy zyn gered! - donderde nu zyne stem. - Maer ontloop dien gevloekten kelder, ga in de kapel waer men ons zeker nog niet zoekt, en sluit de deur...
| |
| |
- Maer ik ben zoo ongerust als ik my van u moet verwyderen.... Bernhart, indien het mislukt, hangt men u op.
- Sluit de deur van den kelder, zeg ik u, verberg den sleutel... Wy hebben nog geluk; want wy zyn gered, wy zyn gered!
Ondertusschen was Rudolf in zyne woede zynen broeder gaen zoeken, en vond hem in den tuin. Ulrich, die hem van verre zag aenkomen, snelde met opene armen naer hem toe en:
- Broeder, liefste broeder! - riep hy uit.
Maer Rudolf wees hem grynzend van zich af:
- Sta! - riep hy, - ik wil den kus van Judas niet! gy hebt my verraden, schandelyk verraden!
- Waerom heb ik dien hoon van u verdiend? - vroeg Ulrich, ontsteld achterwaerts deinzende.
- Durft gy dat nog vragen, waerom?... Maer ik zal Regina bezitten, hoort ge, ik zal haer bezitten al moest ik heur met myn zwaerd uit uwe handen halen.
- Maer, broeder, lieve broeder....
- Wy zullen voor haer vechten; want ik moet haer bezitten, hoort ge, ik moet!
- Vechten, Rudolf, met uwen broeder voor eene vrouwe vechten?..
- Ja, ja, en durft ge weigeren, dan zyt ge laffer dan de lafste laet. - En de hand van Rudolf viel met geweld op Ulrichs aengezicht.
- Broeder, ik vergeef u den hoon; - sprak Ulrich weenend en op medelydenden toon.... - Maer stel dan toch die liefde uit uw hoofd, denk niet meer aen Regina, die, reeds aen een ander verpand, u nimmer wederliefde geven zal.
- Nimmer! en waerom niet? Wie zou beletten dat
| |
| |
ze my beminde, vermits haer vader het wil!... Neen, ze zal, hoort ge, ze zal my beminnen, in weêrwil van alles, in weêrwil van u!
- Arme broeder, hoe kan toch een onwaerschynlyke argwaen u tot zulke toomelooze drift vervoeren?
- Een argwaen!... Ho! hy loochent! - brulde Rudolf, terwyl hy zich met vuisten op het voorhoofd sloeg; - hy loochent! En niet willen vechten, niet! niet!... En niets anders hebben om my te wreken! Een zwaerd hebben en hem niet kunnen doorsteken zonder een yselyken moord te plegen, eenen broedermoord... Ho! maer ik zal haer toch bezitten! - riep hy, na een oogenblik, als om toch te zegevieren, uit. - Haer vader heeft haer my gegeven en morgen trouwen wy zoo de stamvader te nacht niet langs de torens waert... en dat is eene hersenschim, een droom!...
- Ik wenschte, - onderbrak Ulrich weemoedig, - dat die droom zich voor u verwezenlykte!
- Gy wenschte het, - stamelde Rudolf hem onthutst aenziende, - gy wenschte het!... Ho! dan is er geen twyfel meer, dan word ik broedermoorder! broedermoorder!
En Rudolf liep heen met zoodanig eene razerny in het hart, dat hy zich gedwongen voelde, ze ergens te moeten op uit storten, om niet van ontroering te vallen. Juist hoorde hy een joelend gerucht op het voorhof en met de hoop van daer iets te vinden om zyne gal op uit te spuwen, draeide hy den grooten toren om en schoot op het plein.
Hier zag hy eenen grooten hoop dienaren en er zyne gewezene verspieders by vindende:
- Wat doet ge hier? - riep hy, hen hevig slaende, - is het alzoo dat ge uwen tyd verkwist! Kuischt wapenen! kuischt wapenen, zeg ik u! - En intus- | |
| |
schen rolden de oorvegen om de hoofden der arme dienaren heen.
- Maer meester, - riep Francesco, terwyl hy wegdruipend zyn hoofd vasthield, - meester, ik kwam er hier eenen zien doodslaen.
- En hy krygt er wat van! - vervolgde Petrus. - Wat! doodslaen! slaet men er hier eenen dood! - schreeuwde Rudolf, eenige mannen uit den hoop wegdringende. En nu hoorde hy wezenlyk gesmoorde kreten en het geroep van:
- Toe maer, sla hem maer dood!
- Snyd hem den nek af, De Zwart, want hy heeft hem toch verraden.
- Maer het verraed heeft geen gevolg, 't zal niets zyn.
- Laet hem leven, De Zwart, och! laet hem leven!
- Ik zal u wel leeren, Rosse, Bernhart verraden!
Ondertusschen beukte De Zwart voortdurend op den Rosse, welke onder zyne verschrikkelyke slagen het bewustzyn reeds verloor.
Wat! - riep Rudolf hem van den ongelukkige sleurende, - wat! gy besteelt uw meester en vernielt zyn eigendom! Waer is Raoul, waer is Raoul?
Raoul, nog half onthutst van het tooneel uit den grafkelder, kwam juist op het gerucht toegesneld, en Harno naderde insgelyks, maer traeg en koelbloedig.
- Raoul, Raoul, deze schurk vermoordt uwen knecht!
- Wat is er?... Wat is er, ridder!
- Hy vermoordt uwen knecht, zeg ik u!
- Dat is nu nog nooit gebeurd! - zei Raoul. - Ach, laet hem dan hangen, hangen ten voorbeeld! - want Rudolf wenschte niets dan in het genieten van het lyden eens laets, verkoeling voor zyne razerny te vinden. Maer Raoul luisterde zoo aenstonds niet.
| |
| |
- Waerom slaet ge dien man, De Zwart? - vroeg hy met klem.
- Waerom?... omdat hy Bernhart verraden heeft!
- Bernhart? Wat Bernhart?...
- Wel Bernhart uit den grafkelder! - en De Zwart toonde den Rosse nog altyd zyne gebalde vuisten.
- Maer wat Bernhart? Is er dan nog een Bernhart onder u?
- En die dan wiens vader gy hangen deedt!
- Ik heb u al dikwils teeken gedaen, De Zwart, - zei de monik, - maer in drift kan men zelfs zyn boezemvriend verraden; gy zyt zelf de schuld der ontdekking van Bernhart!
- 't Is waer, God! 't is waer! - en De Zwart trok zich, van wanhoop, de haren uit het hoofd.
- Maer die Bernhart, die Bernhart, leeft die nog? Leeft die nog in myn slot?... Ha! hang dien man... Leeft Bernhart nog?... Smyt dien man in den kelder!... Leeft Bernhart nog!... Myn kind! myn kind! zoekt Regina, zoekt dan Regina!... Sluit de poorten, sluit de poorten! zy is ontvlugt! zy is ontvlugt!...
Rudolf begreep niets uit die wartael van Raoul dan dat Regina ontvlugt was. Met de onberadenheid waermede de driftigaert alles uitvoerde, liep hy door het kasteel, doorzocht hy alles; maer hy vond haer nergens; want het meisje was by haren minnaer in den grafkelder.
- Ontvlugt met mynen broeder! - dacht Rudolf, terwyl hy den hof doorzocht; doch hy vond zynen broeder insgelyks niet.
- Ze zyn weg! ze zyn weg! - riep hy Raoul te gemoet, die, nog niet van zyne verwondering teruggekomen, altoos in het voorhof stond en hem niet antwoorden kon dan met:
| |
| |
- Hy leefde nog!... alzoo geloof ik wel dat Regina Rudolf niet wilde. Hy leefde nog!
- Ze zyn gevlugt! - schreeuwde Rudolf.
- Ho! dan gauw, ylt hen na, vliegt, vliegt!... Gevlugt! gevlugt! dat Gods donder hem verplettere, dat zyn vloek op myne dochter ruste!... Loopt dan! vliegt dan toch! - riep hy Rudolf, die met zyne dienaren het slot uitliep, achterna. - Loop, Rudolf, loop! en als gy haer achterhaelt, trouwt gy haer morgen onvoorwaerdelyk!
- Maer, meester, - zei De Grys, toen Rudolf al henen was; want hy had zynen meester in de eerste opwelling zyner woede niet durven aenspreken.
- Maer, meester...
- Gevlugt met Bernhart!...
- Maer, meester...
- Bernhart leefde nog; 't is onbegrypelyk!
- Maer meester, hoor dan! - smeekte De Grys.
- Loop naer den duivel! die Bernhart is eene slang!
- Maer uwe dochter is niet ontvlugt, meester!
- Wat zegt ge? - en in zyne vervoering omhelsde Raoul den ouden dienaer. - Is zy niet ontvlugt? Ho! dank, dank, God, dat myn naem niet is onteerd!
- Ik heb haer naer binnen zien gaen, - vervolgde De Grys.
- Ha, loop! loop!... zoek haer dan, dat ik haer kunne omhelzen!
Men liep in huis, en, inderdaed, hier boodschapte er een dat Regina in de kapel was.
- Daer heen! daer heen! - zei Raoul en nauwelyks in de kapel gekomen, vloog hy zyne dochter in de armen. - Myn kind, myn goed kind, ge zyt niet ontvlugt!
- Wy konden niet, vader! - zei ze zoodanig bevend dat ze byna nederviel.
| |
| |
- Hoe ge kondet niet! hadt ge dan de lust?
Ja vader, want ik zou Bernhart niet kunnen zien hangen!... Ho! - smeekte zy weenend, - heb toch medelyden met my, hang Bernhart niet op! Laet hem leven, vader, laet hem toch leven! Steek hem in een klooster, maer laet hem leven zoo ge my behouden wilt, anders sterf ik van verdriet en ellende!
Bernhart laten leven? - schreeuwde de slotvoogd, zyn kind van zich werpende, - neen Regina! Dan zouden de laten my met smaed mogen overladen, zy zouden myn kind mogen verleiden en ik zou my niet wreken!... Neen, Regina, hy zal sterven! van avond ziet gy hem door den wind nevens zynen vader heengeslingerd worden!
- Ach! vader! lieve vader! genade voor hem! genade voor uw kind! want zyn leven is myn leven, vader! en moordt gy hem dan moordt ge my!
- Ik zeg u dat hy zal sterven! Maer waer is hy?... Gy die zoo veel aenbelang in hem stelt, gy die hem zoo zeer bemint, gy zult hem toch wel weten.
- Dan is hy nog niet gevat? - vroeg zy opstaende; - dan is hy toch gered? Ho! wat ben ik gelukkig!
- Gered? hy is nog niet gered, Regina! want zyne eenige redding is de galg!... Waer is hy?
- Ik weet het niet!
- Waer is hy, vraeg ik u?
- Ik weet het niet, vader!
- Waer is hy? - brulde Raoul en tevens wrong hy de handen zyner dochter zoodanig, dat zy van pyn ter neder viel. - Waer is hy? Waer is hy?
- Ik weet het niet!
- Ik zal u opsluiten, ik zal u uithongeren, ik zal, ik zal... ik weet niet wat, ik zal u dooden!... Waer is hy, waer is hy?...
- Ik weet het niet, vader!
| |
| |
- Ho! zoo getergd worden, en zyn kind uit liefde niet kunnen doorsteken!... Maer... - en hy wreef over zyn voorhoofd, - ik herinner my... Bernhart uit den grafkelder, zei De Zwart... Bernhart woont dus in den grafkelder!.... hy ontheiligt daer de graven!... Hier! hier! wy hebben hem! - en hy vloog naer de deur.
Zy was gesloten, hy voelde in zyne tesch: hy vond den zilveren sleutel niet.
- Wacht.... straks liet ik de deuren open.... Regina, Regina waer is de sleutel?
- Ik weet het niet.
- Gy zult hem toch niet redden; daer is eene achterdeur.
- God! wy zyn verloren! - en het meisje stortte bewusteloos op de trappen des altaers neder.
Raoul liep met zyne dienaren in den hof naer het kleine deurke dat toegang in den kelder gaf.
- Open die deur! - gebood hy sidderend aen een dienaer; want onder weg had hy nagedacht dat in dien grafkelder ook zyn stamvader woonde, zyn stamvader, die hem straks zoo grooten schrik had aengejaegd. - Open die deur!
- Ik durve niet, meester.
- Maer ik beveel het u.
- Ik durf toch niet, meester.
- Zult ge!
- Neen, neen, meester, want het schrikkelyk spook...
- Wat, zult ge me niet gehoorzamen?
- Ach neen, lieve meester! - smeekte de man, - want het schrikkelyk spook moest my eens den nek omwringen.
- Den nek omwringen? - sidderde Raoul, - doe gy dan open! - beval hy aen een ander.
| |
| |
- Neen, meester, ik durf niet, - antwoordde deze insgelyks.
- Gaet ge me gehoorzamen? - schreeuwde hy den dienaer eenen slag toepassende.
- Ha! dood my meester; maer het spook, het schrikkelyk spook, moest my eens ter helle voeren.
Het spook u ter helle voeren? - beefde Raoul besluiteloos.
- Hy durft zelf niet, - fluisterde een dienaer.
- Onze meester beeft ook, ziet ge 't! - sprak een ander.
- Maer zal er dan toch niemand dat deurke openen?
Allen zwegen en rilden.
- Dat dan myn stamvader my vergeve, ik wil den dood van Bernhart, - en Raoul rukte het deurke los.
Eene roode vlam sloeg in zyn aenzicht, en eer nog de dienaren een kreet geslaekt hadden, was het spook in den hof verdwenen...
Intusschen liep Rudolf als razend door het bosch. Zyne opzoekingen waren echter vruchteloos, en hy kon niet dan zyne dienaren over hunne onnauwkeurigheid kastyden, welke kastyding zy natuerlyk niet verdienden.
Hy had al dikwils op en af de groote baen geloopen, in en uit het hout gezocht, toen Francesco hem zegde:
- Zie, meester, mag ik u nu eens wat zeggen?
- Pak u voort, schurk! zoek in het hout!
- Maer meester, zie, ge zult vergenoegd zyn, als gy me hebt hooren spreken.
- Pak u voort, zeg ik u, of ik sla u in het hout!
- Zoo, dan zeg ik niets meer...
- Spreek dan haestig; maer maek het kort.
- Zoeken wy nu niet naer Regina, de freule van het slot?
- Hoe, weet ge nu nog niet, schurk, naer wie wy zoeken?
| |
| |
- Wel ik wist toch niet juist of het naer Regina was; want die is op het slot.
- Wat zegt ge?
- Zie, ge weet wel, als daer de dienaren vochten?
- Ja, ja, verder?
- Dan stond Regina by den hoop.
- 't Is niet waer!
- Dat is te zeggen ze kwam er by.
- Ge liegt; want dan had ik haer gezien.
- Zie, meester, zoo waer als ik het zeg; maer ze liep weêr dadelyk henen, toen die groote baron daer, met zyn grys haer, Bernhart riep... En indien dat niet waer is, moogt ge my ophangen.
- Hoe! ze liep toen heen, en waer naer toe?
- Wel, in huis, meester.
- En waerom zegdet gy dat eerst van al niet?
- Wel ik durfde niet uit vrees van...
- Ge zyt een lompaerd!... maer Regina, Regina is toch de myne! - En den dienaren die zich allengskens rondom hem geschaerd hadden, een wenk gevende, liep hy met hen terug naer het slot.
Op eens galmde de stem eens koekoeks langzaem door het bosch, en Johan, die Rudolf gevolgd was, om, ware het mogelyk, zyne meesteres, indien men haer vond, van dienst te zyn, sloop op dat teeken voorzichtig in het hout. Hy deed dat toch niet voorzichtig genoeg om de aendacht van geen dienaer te wekken.
- Dat is aerdig, dat Johan zoo het bosch inloopt als er een koekoek roept, - zei Francesco.
- Hy zal die vogelen gaerne zien, - antwoordde Petrus.
En Rudolf, die te driftig was om hen na te hooren, liep maer vooruit, maer vooruit, tot dat hy, buiten adem, het slot bereikte. Hier vroeg hy naer Raoul.
| |
| |
- Raoul is ziek, - antwoordde De Grys, - en vader Harno hoort zyne biecht.
- Is Raoul ziek? en waerom?
- Zyn stamvader is verschenen!
- Ja, en gy hadt dien eens moeten zien, - vervolgde De Rosse, nog half bebloed.
- En daervan is Raoul ziek? - lachte Rudolf.
- Ik geloof het wel: het spook sloeg hem zoo hevig zyne fakkel in het aengezicht, dat wy allen dachten dat onze meester dood nederviel.
- En waer ging het spook?
- Het verdween als rook, - zei De Zwart.
- 't Is niet waer, - hernam de ouderling. - Hebt gy het dan niet met zyne handen aen den hemel zien komen? Zie, ridder, het was altyd wel zoo groot als de toren, waer Bernhart's vader aen hangt.
- Neen wel, oude, het kwam maer ten halve.
- Wat zegt ge, en het had eenen kop als een huis.
- Ge hebt het niet goed gezien: 't was een echte menschenkop, - merkte De Rosse aen.
- Zoo dat er dan toch iets verschenen is? - vroeg Rudolf ontsteld.
- Ja zeker, - antwoordde De Zwart, - doch het was maer zoo groot als een mensch.
- Als een mensch?
- Hy weet er niets van, - begon de oude.
- Zwygt gy allen! Zegt gy nu eens, man, was het spook maer zoo groot als een mensch?
- Ja, doch zoo aerdig, zoo aerdig!... Men zag niet dat het iets was; maer toch had het eene monikspy aen, gelyk vader Harno er altyd eene aen heeft.
- Maer ging het over den grond? - vroeg Rudolf met belangstelling.
- Wel neen, ridder, het vloog in de lucht
| |
| |
- Dan moet er toch iets verschenen zyn! - zei Rudolf bedenkelyk. - En dan heb ik mynen broeder snoodelyk verdacht. Maer is dat myn broeder niet? - vervolgde hy, Ulrich de poort ziende inkomen. - Ja, ja, myn broeder, myn beste broeder! - riep hy met liefde.
- Wy worden dan weder vrienden! - snikte deze, de armen uitstrekkende om Rudolf aen zyn hart te klemmen; maer door die beweging liet hy eene fakkel en eene monikspy vallen, welke hy digt ineengerold tusschen zynen arm, onder zyn witten mantel, verborgen hield.
- Waer komt ge vandaen? - schreeuwde Rudolf, die dit bemerkt had, op eens.
- Van het klooster, - antwoordde Ulrich, zoodanig in broederliefde verslonden, dat hy niet gewaer werd wat die schielyke verandering by zynen broeder te weeg bragt.
- Ha! nu weet ik alles! nu weet ik alles! - riep Rudolf, en woedend liep hy naer zyne kamer om er zyn zwaerd te scherpen.
Onderwyl zei Bernhart tegen Johan in het bosch:
- Zeg aen Regina dat zy alles gereed make tegen middernacht.
- Goed Bernhart.
- En gy staet dan op dit uer met een gezadeld paerd aen de groote poort, en houdt die open.
- Dat zal moeijelyk zyn: de slotvoogd bewaert de sleutels.
- Dat doet er niets aen: gy moet de poort openhouden.
- Maer ik kan niet.
- Ge moet wel kunnen, het geldt Regina!
- Ik zal myn best doen, - antwoordde, Johan.
|
|
Auteursrechtvrij