|
| |
| |
| |
III.
's Anderdaegs was het slecht weder. De wind loeide hevig, en de regen, door de bladeren heengezweept, sloeg snerpend in de aenzichten der jagers. Deze joegen niet te min met drift. Zy stoorden zich noch aen het gekraek der takken noch aen het gehuil dat de wind uit het bosch ten hemel hief. Zy ylden voort, woedend voort.... om het hert te bereiken.
Het vloog angstig het bosch in en uit, vervolgd door de honden welker geblaf het gansche woud doorgalmde.
Zy ylden voort....
En echter.... hoe voedend de hoofden des jagtstoets het wild nazetteden, hoe klaer het scheen dat zy slechts de vangst bejaegden, had ieder van hen eene achtergedachte welke hem inwendig bezig hield.
Raoul dacht aen zyne dochter en aen haer huwelyk. Hoe zeer hy het wilde, kon hy den blik niet verbergen dien hy steelswyze op de tweelingen wierp. Hy zocht hunne gevoelens te doorgronden, en te zien of geen hunner trekken een verteederd hart verried.
Rudolf bemerkte dien blik en verstond hem. Hy huichelde eene liefde, welke hy niet gevoelde, en overlaedde Regina met kleine beleefdheden. Een gansche nacht overweging had hem wel verzekerd, dat hy haer nog niet minde; maer reeds was in hem de lust gerezen het meisje lief te hebben.
Zyn broeder dacht aen niets of liever hy droomde van
| |
| |
de lydende menschheid. Zyne ziel werd angstig benepen door een schrikkelyk voorgevoel.
Regina ontsnapte dus aen Ulrich's opmerkzaemheid, en Rudolf, wien de onverschilligheid zyns broeder voor het meisje niet ontging, voelde nu en dan eene vlaeg van berouw over de vroegtydige jaloezy, welke hy daegs te voren had laten blyken. Hy beminde Ulrich nu weêr met die drift, waermede hy hem te voren beminde en het speet hem zelfs dat hy zich eenigzins naer Regina getrokken gevoelde.
Deze aenzag hem nooit. Hare bezorgde blikken dreven elders: zy zochten sidderend een raedselachtig hoofd, dat by tusschenpoozen door het loover brak.... Dat hoofd vervolgde den stoet. Het stak zynen breeden schedel gedurig uit het hout, en zelden verdween het voor lang. Wederom verscheen het dan aen den omkeer der laen, somtyds vol liefde, zachtaerdig en goed; somtyds woedend en wraekzuchtig. Wel eens lachte het helsch, wanneer het op de tweelingen staerde, en als het op den slotvoogd nederzag, kromp het in een van wilden wrok. Echter vreesde het dien ridder; want zag Raoul om, dan verdween het als door tooverkracht.
Niet lang volgde het alzoo de jagt op, of Regina werd stil, afgetrokken, vervaerd... Zy joeg haer paerd zoo snel niet meer vooruit, en by tyde droogde zy de zweetdroppelen af, die van hare verbleekte wangen liepen.
De stoet verloor insgelyks zyne moedige drift: zyn loop vertraegde en de kracht der paerden bezweek.
De hoop van het hert in het open veld te krygen verdween, want het doorkruiste het woud nog altoos even moedig. Het kende zoo goed deszelfs kronkelingen en zweefde zoo dikwils door zyne omwegen heen, dat de honden by wylen het spoor verloren, en razend van spyt en vermoeijenis hun wild geblaf de lucht inzonden.
| |
| |
Naderde men dan dien huilenden hoop, dan ontstond er verwarring en onlust. De jagers opperden hun vermoeden en menig een wees den denkelyken schuilhoek van het hert aen. De honden geloofden hen altoos niet, en werden zeer dikwils door zweepslagen gedwongen een gebod te volgen dat met hun instinkt strydig scheen.
Hervond men het spoor, dan joeg men niettemin met minder iever; want de wind was heviger geworden, de regen verdubbeld, en loomheid en koude hadden de jagtgezellen bevangen.
Daerdoor ontweek de orde den stoet: men liep uit een en in verschillende wegen, en zelfs gingen eenige jagers zich in de tenten met der haest door de dienaren opgeslagen verkwikken.
Rudolf wenschte van die verwarring gebruik te maken om zynen broeder te spreken; hy verlangde door eene lieftallige toespraek de koelheid te vergoeden, waermede hy hem den vorigen avond bejegend had.... Of dwong hem misschien eenige achtergedachte tot het onderzoeken of Ulrich's koelheid voor Regina wel opregt was?...
Wat er van zy, ziende dat hy zonder eenige opmerkzaemheid te wekken, de groote baen kon verlaten, wenkte hy zynen broeder. Deze volgde hem in eene smalle laen, en toen zy alleen waren nam Rudolf de hand van Ulrich en vroeg hem vriendelyk:
- Welnu, Ulrich, vermaekt ge u?
- Zoo gy wilt, lieve broeder, - antwoordde de goede Ulrich - maer met droomen: ik dryf myn paerd werktuigelyk voort, terwyl myne gedachten er verre vanaf draven.
- Ho, ho, is het al wederom zoo! - was het glimlachend antwoord.
- Zie, broeder, ik weet het niet, maer het is wonder! alles komt my hier somber voor; de lucht zelve be- | |
| |
zwaert my hier. De dag is zoo duister alsof het altoos nacht wilde worden, en de takken kraken en breken alsof alles wilde vergaen; de wind, na op de kantboomen te hebben uitgewoed, sterft ruischend en zuchtend tusschen de bladeren van het diepe woud.... Geen vogelzang! niets.... dan het eentoonig geschreeuw van den koekoek en het schynt my dat de uil zelve zyne akelige stem laet hooren alsof hy dezen somberen dag met den nacht verwarde.
- Wel, wel! Broeder, - zei Rudolf glimlachend, - Gy zoudt wel de beste minnezanger zyn, die een ridder aen zyn disch vermaken kon.... maer regtuit gesproken, ridder zyt ge niet!
- En waerom, Rudolf, omdat ik my hier niet wel gevoel en wensch naer huis te keeren?
- Neen, maer omdat gy onder het jagen droomt, omdat gy geen vermaek geniet om het te genieten!... Gy moet ongelukkig zyn, Ulrich, en ik heb waerachtig medelyden met u.... Maer dat daergelaten, hoe vindt gy Regina?
- Ho, schoon, zeer schoon, met oogen vol gevoel en een mond vol glimlachen. Ik geloof zelfs dat zy deugdzaem en goed van harte is... - antwoordde Ulrich weemoedig.
- Ze is goddelyk, niet waer? Edel van houding, ryk van gebaren. Zie eens hoe prachtig zy te paerd rydt en hoe deftig zy haren draver in toom houdt! Hebt ge er geenen zin in gekregen, Ulrich?
Hy sprak deze vraeg zeer twyfelachtig uit en kreeg van zynen broeder ten antwoord:
- Neen!... Gy ook niet, Rudolf?
Rudolf aerzelde eenige oogenblikken: hy gevoelde in zyn hart de kiem van eene dier radelooze driften, die zoo zeer niet uit de ziel dan wel uit de zinnen van
| |
| |
een bloedryk lichaem ontspruiten. Nogtans ontkende hy zulks aen zich zelven, vermits hy het aen zynen broeder, uit schaemte, volstrekt ontkennen wilde.
Hy zei dan glad af:
- Neen!
Ulrich beschouwde zynen broeder met een zachten blik en doorgrondde waerschynlyk zyn binnenste, want Rudolf begon zyne vastheid te verliezen. De goede Ulrich had die ontroering nog niet bemerkt, of wilde aen de samenspraek een einde stellen, en zegde met liefderyk medelyden:
- Laet ons den stoet inhalen, Rudolf.
- Goede broeder, maer nog een woord?
- Hewel? - vroeg Ulrich.
- Hebt gy het hoofd bemerkt, dat uit de struiken gedurig naer ons keek, en tusschen het heesterhout onze paerden volgde.
- Ja! - antwóordde Ulrich opspringende.
- Een aerdig hoofd, niet waer?
- Een geheimzinnig, onheilspellend hoofd, beminde Rudolf, een hoofd vol wraek, spotterny, lyden en liefde... O ik heb het al te wel opgemerkt!..
- Het hield zyne oogen altyd op ons, op den baron en op Regina.
- Ja maer zóo verschillend van uitdrukking, Rudolf! zóo verschillend van uitdrukking! - zei Ulrich.
- Het was een schoon, maer verwilderd wezen!
- En hebt gy niet gezien hoe er Regina zich naer toe wendde, hoe zy nygde en het iets liefderyks scheen toe te fluisteren... Ho, dat hoofd is geheimzinnig, onheilspellend, broeder!
- Wy moeten die geheimzinnigheid er van afwerpen! - riep Rudolf driftig uit; - want dat aengezicht bespiedde ons, en ik wil niet bespied worden. Ik wil zien wie die onbezonnene is.
| |
| |
- Laet dat toch zoo, broeder, de voldoening der nieuwsgierigheid is zelden geraedzaem, dikwils noodlottig..
- Gy droomt weêr, Ulrich!.... Ik voor my, wil weten wat er van is, en ik verhoopte dat myn broeder my in myn onderzoek zou helpen.
- Ik weiger dat niet, na u den raed gegeven te hebben alles zoo te laten.
- Wel nu, als gy my dan helpt, weten wy nog alles vóor den avond, want verschynt de kop nog eens, dan grypen wy hem en....
- Ha! ha! ha! - klonk het eensklaps grynslachend, uit het hout - Alsof wy ons zoo naerstig niet konden verschuilen, als gy ons naerstig zoekt!
Ulrich was reeds van zyn paerd en vloog met ontblooten degen in het hout. Rudolf volgde hem; maer zy vonden niets....
Wel hoorden zy een hoongelach, een spottend gereutel dat nu eens verwyderd, dan weêr naby scheen; maer nutteloos bleef hun gezoek. Zy vervolgden eenen klank, eene schim, een spottenden nevel, die door het heesterhout heenvloog. Waer zy met hunne zwaerden ook staken, staken zy in het ydel of zy verstompten dezelve op de harde schors van eenen eik, welke tusschen het klein gewas hier en daer zyne fiere kruin ten hemel stak.
- Geven wy den moed niet op! - schreeuwde de woedende Rudolf.
- In het geheel niet! - riep Ulrich, terwyl hy moediger vooruitsnelde om den klank in te halen: maer op eens hield de klank op.
Een oogenklik later hoorden zy den schaterlach, die hoonender dan ooit, verre achter hen het woud doorgalmde.
- Gy hebt my misleid! - riep de driftige Rudolf uit.
- Broeder! ik heb opregt myn best gedaen.
| |
| |
- Gy zyt vooruit geloopen en hebt my van het spoor gebragt.
De tranen schoten in de oogen van Ulrich, hy wierp eenen verteederden blik op zynen broeder, bood hem de hand aen, en zei met aendoening:
- Is uw broeder geen geloof meer waerd? Liegt hy wanneer hy zegt, dat hy opregte poogingen heeft gedaen om den spotter in te halen.
Rudolf was oploopend maer niet styfhoofdig; hy schokte gedurig van het eene gevoel in het andere, naermate hem iets trof. De woorden zyns broeders waren dan ook zoo treffend uitgesproken dat hy zyn ongelyk begreep; en hy gaf dan ook dadelyk de hand aen Ulrich, zeggende:
- Ik geloof u, broeder, want het is iets bovennatuerlyks.
- Ik geloof dat wel niet; - zei Ulrich - maer die spotter is slim.
- Op eene helsche wyze.
- Wat wilt gy, Rudolf, het is waerschynlyk een laet dien men vreeselyk mishandeld heeft.
Uit het geboomte gekomen, sprong ieder op zyn paerd dat lustig stond te grazen. Juist hief men in de verte een horengeluid aen; en weldra weêrgalmde het bosch van vrolyk jagtmuziek.
- Hoor eens, Rudolf, hoe treurig, hoe onheilspellend die klanken het bosch doorwaren!
- Ik vind dat zy vrolyk en welluidend zyn - antwoordde Rudolf. - Zy vieren het vallen van het afgejaegde hert.
- Ja, - hernam Ulrich, - maer my dunkt op eene treurige wyze. - En sprakeloos reden de broeders voort.
Niet zonder inwendige razerny zag Bernhart, nog steeds in het loover verscholen, de broeders verzoend vertrekken, want het was niet zonder inzicht dat hy
| |
| |
hen in het hout had gelokt Zyne liefde had hem reeds des ochtends doen ontdekken dat hy eerder Rudolf, dan wel Ulrich, als medeminnaer moest vreezen; en zyn genie deed hem uit de gebaren van den bruisenden Rudolf begrypen, dat er reeds in dezen jaloezy legen den goeden Ulrich gerezen was.
Hy wilde die heimelyke oneenigheid in hevigen twist doen overgaen; en, ware het mogelyk, daervan gebruik maken, om beide ridders uit den weg te ruimen. Niet alleen zou hy alzoo zynen minyver voldoen, maer nog zynen haet tegen al wat den naem van edel droeg botvieren.
In dit doel, en vertrouwende op de vlugheid, waermede hy de digtste gewassen doorkroop, had hy het laetste tooneel in het bosch verwekt, hopende dat een hevig krakeel en eene eeuwige vyandschap het zouden besloten hebben... En nu zag hy dat de broeders verzoend den stoet inhaelden.
Zyn spyt, zyne woede waren groot, maer hy was de man niet, die voor eene eerste teleurstelling het bereiken zyns doels opgeven zou. Hy had besloten de tweelingen te vergruizen, en hy zou dat ontwerp najagen met die taeije standvastigheid, welke de krachtige, de geniale menschen kenschetst.
Reeds had hy te dien einde een nieuw middel gevonden, en niet zoodra waren de tweelingen vertrokken, of hy sloop uit zynen schuilhoek en dompelde zich dieper in het woud. Hy begaf zich naer eene peisterplaets waer hy berekende dat Johan met andere dienaren vereenigd kon zyn; maer zich aen geen gevaer willende blootstellen, hief hy reeds van verre langzaem den schreeuw des koekoeks aen, waerop weldra vele boschbewooners van denzelfden taelstam antwoordden.
Niemand met dat teeken onbekend, kon argwaen voelen by die vogelenstem, zeer natuerlyk, hoewel traeg nage- | |
| |
volgd; maer degene welke in het geheim waren ingewyd, hoorden dadelyk dat Bernhart iemands hulp behoefde.
Johan verwachtte dan ook geen tweede teeken: hy verliet voorzichtig zyne gezellen en kwam aenstonds by den laet, die met herhaelde kreten hem zyne standplaets had aengeduid.
Hoe de goede Johan zyne droefheid intoomde, kon hy zyne gezwollene oogen aen den doordringenden blik van den laet niet onttrekken. Bernhart was te medelydend om zyne wraekgierige ontwerpen niet éenen stond te laten varen en zich alleen met Johan's droefheid bezig te houden. Hy zei dus met liefde:
- Ge zyt zeer bedroefd, Johan, maer ik hoop dat uwe tranen uw verkropt hart reeds zullen verligt hebben.
- Och Bernhart, goede Bernhart, myne vrouw is toch dood en gestorven, zonder dat ik haer wederzag!
- Dat is schrikkelyk, Johan, en toch!.... is uwe vrouw dan zoo te beklagen om dat zy dood is, en zyn het niet eerder de levenden, die onze tranen behoeven?
- Och Bernhart, ik heb haer toch niet eenmael gezien, niet eenmael vaerwel kunnen zeggen...
- En door wiens schuld? - bromde Bernhart op eens zynen troostenden toon vergetende. - Ho ik weet alles - vervolgde hy, Johan den mond stoppende; - men heeft u verboden u door lyden in het sterven uwer vrouw te verlustigen! Ik weet het, men ontgunt ons zelfs het rampzalig genot onze smarten ten volle te genieten!.. Onze harten zouden moeten sterven, gelyk onze lichamen reeds in werktuigen verstorven zyn, en wy zouden zoo min mogen gevoelen dan wy mogen handelen!...
Maer wat kan men daeraen doen! - weende Johan.
- Dat zult gy binnen weinige dagen zien! grimlachte Bernhart, - en zoo ik hun het gevoelen des lydens niet
| |
| |
ontnemen wil, is het alleen, om hun des te sterker te doen gevoelen dat hunne liefde in haet veranderd is!
- En zoo gy eens onder uwe woede bezweekt, goede Bernhart?...
- Dat zou van u afhangen, Johan!
- Van my! van my! - vroeg Johan, zyne droefheid in schrik voelende veranderen. - Van my!.... Moet ik my dan in gevaer stellen?
- Vrees dat niet, - lachte de laet bitter. - Het zyn niet dan kleinigheden die ik van u verg, want ik ontken u den moed om iets te wagen, dat de wreedheid, door Raoul aen u gepleegd, zou kastyden.
- Kastyden?....
- Ja kastyden! want ik gevoel dat ik al uwe grieven met de myne zal moeten vereenigen, vermits gy allen te krachteloos zyt er zelven voldoening over te eischen! Maer dan ook - vervolgde hy met dien bevelenden toon, die krachtige zielen onwillens eigen is - verg ik van u dat gy.... - En hy fluisterde hem dat hier zóo hardnekkig, doch zóo stil in het oor dat zelfs het loover waerin zy stonden het niet hoorde. - En dan, - vervolgde hy nydig en luid - zal Raoul alleen niet gestraft wezen maer ook de tweelingen, want die verdienen het ook omdat zy van den adel zyn!
- En gy vermeent dat die kleinigheid?....
- Ja, die kleinigheid, indien gy ze stiptelyk volbrengt, zorg vooral dat Raoul u niet hoore....
- Gy zyt wonderlyk, Bernhart!....
- Geene woorden meer.... en indien gy myn bevel nauwkeurig volvoert, bid ik van nacht, met iever voor de zaligheid uwer vrouw.
- Daervoor dank, goede Bernhart! - riep Johan weêr op de gedachte zyner doode vrouw gebragt, en
| |
| |
gevoelig de hand van Bernhart nemende, vroeg hy na een stond geweend te hebben:
- Zou vader Harno ook van nacht niet komen waken en bidden?
Waerom niet, Johan, als ik het hem verzoek?
- Och loop dan spoedig naer het Kruis, want daer wacht hy om, zoodra hem gemeld wordt, wie moet gehangen zyn, poogingen aen te wenden om hem te redden.
- Die zullen niet noodig zyn, Jan, maer wees verzekerd dat de monik by uwe vrouw waken zal.... loop nu gauw... En den dienaer ziende verdwynen, zuchtte Bernhart: - ik ben gewroken!....
- Terwyl de laet aldus ontwerpen smeedde tegen het heil der tweelingen, had Ulrich, nadat hy een eind wegs sprakeloos gereden had, zyn paerd stil gehouden en tegen zyn broeder gezegd:
- Rudolf, ik heb u nu ook eene bede te doen; ik hoop dat gy zoo min weigeren zult als ik geweigerd heb den laet te helpen zoeken.
- Spreek, Ulrich, en gy zyt voldaen!
- Wel, dan vraeg ik u dat gy van ons voorval zoudt zwygen, en van dien laet tegen Raoul niet spreken zoudt.
- Waerom, Ulrich? Ik was van zin een onderzoek te eischen.
- En den ongelukkige te doen hangen! O dat ware te wreed, broeder! Wie weet wat man hy is en wat inzichten hy heeft! Hy verschrikt my wel, maer kan ik my niet bedriegen over zyne voornemens?.... Zie, broeder, hy kan dat uit enkele nieuwsgierigheid, uit lompheid gedaen hebben, wie weet? En Ulrich werd rood om zyne goedhartige logen, want hy had op Bernhart's voorhoofd den stempel van een helsch genie ontdekt.
| |
| |
- Het is toch waer: - zei Rudolf, - het scheen my een regt zotshoofd.
- En ware het dan niet wreed dien man om zyne zotheid te doen hangen? - hernam Ulrich met zyne gewoonlyke goedheid.
- Het zou slechts eene voldoening zyn!
- Eene helsche voldoening en die wilt gy niet, niet waer, broeder? Zie, beloof my op uwe eer, die niet te verlangen, want anders zoude ik u voor eenen echten wreedaerd moeten aenzien, en dat ware my te pynlyk.
- Nu, nu men kan u niets weigeren, gy hebt een te goed hart en verleidt daerdoor iedereen... Ik zweer u dan ook van dien laet nooit te gewagen...
- Ik bedank u, goede Rudolf! - en Ulrich kuste de hand van zynen broeder.
Zonder zich langer op te houden, haestten zich de broeders den stoet in te halen, welke reeds in zegepralenden marsch hervormd was.
Regina deed aen beide ridders zeer beleefde klagten over hunne lange verwydering; zy bekeef inzonderheid, met hare zachte stem, den goeden Ulrich, welke haer insgelyks vriendelyk antwoordde en zyne rede met eenen handkus besloot.
Hoewel het meisje zonder eenig inzicht Ulrich met meerdere toegenegenheid toegesproken had, kon Rudolf niet nalaten daer eene inwendige verbolgenheid over te gevoelen. Hy begreep - al was het dan al geene liefde welke zy voor Ulrich voedde - dat haer hart toch meer genegen moest zyn voor hem, die zich goedhartiger dan hy, getoond had. Misnoegd ging hy zich nevens Raoul voegen; maer toen hy zag dat Ulrich wat achter en naby Regina bleef, wilde hy hem geene vrye kans laten en zyn paerd intoomende, kwam hy nevens zynen broeder.
Raoul was daermede in zynen schik, hy vermoedde
| |
| |
dat de tweelingen hem slechts alleen lieten, omdat Regina heel hunne aendacht tot zich trok. Hy bleef dan aen het hoofd van den stoet; achter hem reden de ridders, na welke Regina met hare vrouwen, op korten afstand, volgde. Alzoo hadden zy reeds een eind wegs afgelegd, toen Johan eensklaps voor Regina verscheen.
De vrouwen bleven een weinig achter.
- Hy verwacht u t'avond in het priëel - zei de dienaer, luid genoeg om van de broeders gehoord te worden.
- Spreek stil! - zei het meisje angstig - wanneer?...
- Ten elf ure - hernam Johan op denzelfden luidruchtigen toon, terwyl hy Ulrich met een blik aenschouwde, die scheen te vragen: - Is het zoo goed?...
Rudolf verstond dien blik en zag zynen broeder rood worden en beven.... Deze ontstelde zich omdat hy giste wat argwaen die woorden in Rudolf verwekken konden. En wel met regt want Rudolf was driftig genoeg om zonder nadenken te gelooven dat het Ulrich was welke die samenkomst bespreken deed. Hy gaf zich reeds aen haet en wraek over en verborg dit zoo weinig, dat Bernhart, die alles bespiedde, zich vervrolyken kon over het welgelukken van zyn gewaegd ontwerp, en zich verhoovaerdigde de onbedachtzaemheid des oploopenden jongelings zoo juist te hebben afgemeten. Niettemin vermoedde de laet dat er meer afdoende bewyzen noodig waren om den wrok tusschen de tweelingen te bevestigen.
Hierin misgreep hy zich geenszins: Rudolf vroeg zich reeds, waerom, indien Ulrich Regina beminde en van haer bemind werd, hy die liefde geheim zou houden? Hy vond daerom geene stellige redens en misschien hadde zyn geest de gewaegdheid van zyn vermoeden ingezien, indien zyn hart, dat van heillooze drift voor Regina begon te blaken, hem niet gedwongen had in Ulrich een voorwerp van jaloezy te zoeken.
| |
| |
Hy overdacht dan ook dat Ulrich, over twee jaren, de jonge slotvoogdes nog gezien had; een liefdeband kon alsdan tusschen hen saemgeknoopt zyn; en waerom anders trachtte Ulrich te vertrekken dan om Rudolf te verwyderen, en liever zelve zyne minnares niet te zien dan eenen medeminnaer te verwekken?... Te meer, was de geheimzinnige laet geen betaelde knecht?... Was de schrik dien Ulrich van hem had geen verdichtsel om Rudolf eenen wezenlyken angst in te boezemen, die hem tot vertrekken zou noopen? Ware het anders, gevoelde Ulrich waerlyk eenen afkeer voor den spotter uit het bosch, waerom had hy dan gezorgd dat de laet ontsnapte, waerom het woord zyns broeders geëischt om hem te behouden?... Dit alles, met de geheimzinnige, klare tael welke Johan tegen Regina gevoerd had, was dat geen voldoende blyk dat er achter Ulrich's onverschilligheid voor Regina iets schuilde?
En toch, hoe zeer Rudolf wilde zeker zyn, kwam gedurig de twyfel zyne zekerheid ondermynen en hadde zyn driftige aert dien twyfel niet gesmoord, dan zou hy tot eene verklaring met zynen broeder zyn overgegaen, terwyl hy nu besloot dezes gangen te bespieden.
Zoo dacht Rudolf, toen Raoul, moede van alleen vooruit te ryden, en ziende dat toch geen der ridders zich met zyne dochter bekommerde, de tweelingen op zyde kwam.
- Hewel, ridders, hebt gy u vermaekt? - vroeg hy.
- Zeer wel! - antwoordden beide broeders op beleefden toon.
- Uwe woorden komen overeen gelyk uwe aenzichten en gelyken elkander als uwe persoonen. Ik mag u verklaren dat ik altoos moeite heb u te onderscheiden.
- Niet waer? - vroeg Ulrich blymoedig.
- By andere tweelingen ziet men nog al eens wie
| |
| |
de oudste is of schynt, maer gy zyt waerachtig gelyk als twee droppelen water!
- En wy zyn daerin zelven zoo bedrogen, dat wy ook niet weten wie onzer de oudste is.
- Zoo? - vroeg Raoul verwonderd.
- Dat is te zeggen, dat is my niet onbekend! - sprak Rudolf met een helschen blik.
- Nu, en wie dan?
- Wy beloofden elkander, dit nimmer bekend te maken en altoos onze goederen gelykelyk te verdeelen. Niet dan eerloosheid of kwade trouw van een onzer zou den andere kunnen noodzaken den sluijer op te ligten....
- Zoodat gy beiden even ryk en magtig zyt! - sprak Raoul vrolyk; want nu was het hem om het even wie van hen zyn dochter huwde.
- Ja, - antwoordde Ulrich.
- Als het maer waer is! - bromde Rudolf, en weinig daerna, viel de poort van het slot Herendal achter hen digt.
|
|
Auteursrechtvrij