De loop der dingen

[p. 257]

Achtste hoofdstuk.

Toen hij dien dag van zijn kantoor thuis kwam, stond Ruth op het punt met haar gasten aan tafel te gaan. Hij groette den heer en mevrouw Searcher, en een jong nichtje van Violet, juffrouw Willing.

- Je bent laat, zei Ruth, en het viel hem op, dat ze dit ongeveer iederen dag zei.

- Ja, gaf hij terug, ik kom meest een half uur later dan gewoonlijk. - Hij zag haar snel opkijken, en haar blik was zoo koel-onderzoekend, dat hij een plotseling verzet in zich voelde. Even lachte hij grimmig.

- Nou, laat ons aan tafel gaan, ik heb honger. - Hij wist heel goed dat hij zich hoorde te verontschuldigen, - Ruth's woorden: je bent laat, waren daartoe de inleiding geweest, - en een kwartier daarna in avondtoilet mocht terugkeeren. Maar dat kleine begin van opstand in zijn borst prikkelde hem - hij had lust in een dwaasheid, hij wist niet wat; - vloeken en ruwe woorden zeggen, of iets ophalen uit zijn jeugd, dat niemand verwachtte. Hij stak de handen in de zijzakken van zijn colbert, wendde zich tot het jonge meisje met een vroolijken, jongensachtigen lach. Hij voelde zijn gebrek aan houding, en dat vermaakte hem; - hij zou de lange, slungelachtige jongen willen zijn die hij geweest was, niet deze zware, zware man. Het leek plotseling mogelijk dat hij alle banden van conventie brak. Voortloopend praatte hij tegen juffrouw Willing.

- Ik hoop dat ik naast u mag zitten, zei hij. Wat de anderen deden, wist hij niet; - hij zou het gezicht van

[p. 258]

Ruth hebben willen zien. Maar hij keek in een paar groote, donkere meisjesoogen, naar een streng belijnd gezichtje, mat van kleur, en hij kwam tot bezinning.

- Heb ik u al eerder ontmoet? vroeg hij aarzelend, ik herinner me niet -

- Neen, zei ze bevangen. Dien Zondag, weet u wel? ging mevrouw Lenooy met ons mee, en voor u was er toen geen plaats meer in de auto.

- O juist, dien Zondag. Ze kwamen de eetkamer binnen, en hij hoorde de stem van Ruth: Violet, mag ik je hier verzoeken? mijnheer Searcher, u hier? - dat klonk opgewekt en beheerscht.

Ze gingen zitten. - Als ik toch zoo'n verstandige vrouw niet had, spotte hij even in zichzelf, maar Dorothy (Ruth noemde haar Dorothy) sprak hem aan.

- Komt u nog vaak in Holland? vroeg ze, ik heb gehoord dat de bollenvelden zoo mooi zijn.

- Vrij vaak; en een enkelen keer spoor ik langs de velden; ze zijn heel mooi.

- En uw vrouw heeft ze nooit gezien.

- Mijn vrouw houdt niet van Holland.

Ruth protesteerde. Niets in haar verried eenige onrust, en zoo zette het tafelgesprek goed in. Hij merkte dat Dorothy een stille vereering had voor zijn vrouw, en hij vond dat aandoenlijk in haar. Als Ruth tegen haar sprak, dan bloosde ze niet, maar haar aandacht werd zoo sterk gespannen, dat haar oogen vochtig blonken. - Hij trachtte niet haar af te leiden. Met Searcher besprak hij enkele dingen van gemeentepolitiek, kort en vluchtig, maar de ander formuleerde zijn meening goed, en dat deed ook hem scherper zich bezinnen. Zoo nu en dan werd het gesprek algemeen. Violet Searcher was een forsche, nog jonge vrouw, die iets gemoedelijks, bijna joviaals had in haar toon.

[p. 259]

Frans herinnerde zich een opmerking van Ruth: Als William haar niet in bedwang houdt, dan wordt ze ordinair. (William was haar man) Hij mocht die vrouw wel. Ze had een wat dof en voos gezicht; haar mond was bleek. Het viel hem op dat ze heel mooie armen had, en dat haar japon, donker goud-bruin, prachtig kleurde bij haar huid.

Aan het dessert werd de naam Timberhill genoemd, en op de snelle vraag van Dorothy: Wat is toch Timberhill? antwoordde Ruth: Dat is mijn schildpadje. Violet lachte uitbundig. Ja, zij had een schildpad in haar tuin, en ze vermaakte zich met het dier; iederen morgen ging ze het zoeken, en dan keek ze naar zijn logge bewegingen. Hij tilde zijn pooten op, alsof het een vergissing was, en als hij naar links liep, voelde je dat hij naar rechts had gewild.

- Nou, zei Ruth, ik ben niet heelemaal een onverschillig toeschouwer van mijn schildpad, ik tracht zijn wankele stappen te leiden. Toen gaf ze, kort, een begrijpelijken uitleg, en van de vergelijking met Violet's speelgoed bleef niet veel over.

Dit gesprekje hinderde Frans; hij zag het onwaarachtige van Ruth's houding, en schaamde zich over haar invloed op dat jonge meisje, dat met zoo strakken blik naar haar keek.

Toen ze van tafel opstonden, kwam Ruth naast hem. - We hebben een loge in den schouwburg, zei ze; - waar moet jij heen?

Ze kan niet veronderstellen, dacht hij, dat ik mee zou gaan, ik draag een colbertje. Hij antwoordde: Ik moet iemand spreken. Dit was waar, maar hij had er, thuiskomende, niet aan gedacht.

- Als je me plezier wilt doen, zei Ruth, en ze legde even haar hand op zijn arm, dan doe je daarna nog je

[p. 260]

best om te komen, - en ze noemde den schouwburg waarheen ze ging. Hij merkte dat Violet naar hen luisterde. - Reken niet op me, zei hij. Ze liepen de eetkamer uit.

Hij praatte, op zijn club, een kwartier met een collega, - toen stond hij weer buiten, en keek op zijn horloge. Bijna tien uur. Hij was niet heel ver van Ina's huis, hij wilde naar haar toe. Het was nu haast veertien dagen geleden dat hij haar ontmoet had; - vreemd, dat hij al dien tijd had laten voorbij gaan, zonder haar te zien. Hij begon te loopen. Toen hij honderd meter verder was, keek hij uit naar een taxi. Waarom tien minuten verliezen? hij kwam toch al niet vroeg. Als ze niet thuis was, en gisteren wel, of den dag daarvoor, - toen op hem had gewacht, misschien... Een auto, die hij had gewenkt, zwenkte naar den trottoirband. Hij gaf den bestuurder het adres. - Probeer vlug te zijn, voegde hij eraan toe.

Zeven minuten later had hij aan haar deur gebeld. Er werd opengedaan, goddank. - Mevrouw Holwood thuis? Zijn luide stem klonk hem vreemd.

- Ja mijnheer.

Veel te snel liep hij de trap op, hijgde toen hij zijn naam noemde: Lenooy.

Ina kwam hem tegemoet. Dit was ze dus: een mooie, statige vrouw, grijzend al, en met goede, wetende oogen. Hij kende haar, ze was hem vertrouwd, ze was van zijn jeugd, en toch maakte ze hem beschroomd.

- Ina, zei hij.

- Frans, kom binnen. Haar stem, in die enkele Hollandsche woorden, klonk diep en ontroerd. Hij zou hebben kunnen schreien op dat oogenblik.

Haar kamer was sober, en veel kleiner dan de

[p. 261]

kamers in zijn huis, waaraan hij gewend was. Ze wees hem geen stoel aan, maar hij ging bij de tafel zitten, en aaide even het effen fluweelen kleed dat daar over lag.

Dan zei ze: - Ik wist niet dat je van plan was om te komen, en glimlachte. - Misschien was je dat ook niet.

- Neen, maar vandaag, of liever: vanavond... wilde ik naar je toe. Ik was toevallig niet ver uit je buurt.

Ze was ook gaan zitten, en schoof een vel papier van zich af, waarop poppetjes waren geteekend.

- Wat doe je? vroeg hij.

- Ik ontwerp kinderkleeren.

- Nog altijd.

- Ja, of weer opnieuw.

- Heb je na je huwelijk aldoor gewerkt?

Ze vertelde hem van haar verschillende betrekkingen. Hij luisterde aandachtig en vroeg eenige keeren naar iets, dat zij opzettelijk had overgeslagen; - dan vulde ze aan met een glimlach. Ze praatte ook over Jack, soms in het Engelsch, wat ze dan niet dadelijk merkte. Een oogenblik dacht ze erover, hem fotografieën te laten zien van het huis waar ze gewoond had, en den rozenhof, - maar ze deed dat niet. Zelf wist ze niet hoe bijna vroom ze vertelde, zonder klacht, en zonder de minste zucht naar sensatie. Wel trilde soms haar stem, bij oogenblikken dat ze onverwachts iets dieps aanraakte. Eens zei ze: Ons eigen leven is anders dan we gewoonlijk denken, veel kleuriger. Meestal ben ik geneigd te zeggen: het was grauw, of grijs, met een enkele maal een diepen gloed, - maar vanavond zie ik de kleuren van den regenboog erin.

Hij antwoordde: Je leven is nog niet voorbij.

Om elf uur kwam Amy binnen en wenschte goeden nacht. Hij keek op de klok.

[p. 262]

- Moet ik al weg?

- Als je wilt, kun je nog wel wat blijven, zei ze rustig.

Ze begonnen nu herinneringen op te halen aan hun eersten tijd in Londen, en ze hoorde dingen uit zijn leven, die ze nooit geweten had. Eenmaal verwonderde hij zich daarover, en ze zei met een lach: Maar toen vertelde je me niets.

- Ik was een onmogelijke kerel, zei hij terug, maar daarop antwoordde ze niet. Ze bood hem koffie aan, en toen hij geproefd had, zei hij: Noem je dit koffie? dat heette ‘piepzak’ op ons dorp, maar dan was er nog kaneel door.

Nu lachte ze plotseling zoo vroolijk dat hij mee ging doen. Na een oogenblik wilde hij vragen: waarom lachen we? maar haar witte tanden kwamen bloot, en toen moest hij daarnaar kijken, en naar haar rooden mond.

Wat later viel er een stilte. Ze dacht: Nu heb ik aldoor gepraat, en hij zegt zoo weinig van zichzelf, 't Was of hij dit voelde.

- Van mijn leven, zei hij, kan ik moeilijk vertellen. Je moet niet denken: hij wil niet, maar...

Ze boog haar hoofd. Dat ‘maar’ herhaalde ze vragend in zichzelf, - hardop kon ze het niet doen.

Hij ging voort: Ik heb een vrouw, die... De woorden vielen hem zwaar, dat wisten ze beiden. Ze kwam hem te hulp. - Na dien Zondag, onze eerste ontmoeting, zei ze, heb ik ook al gedacht: ik ben zooveel ouder dan hij; - mijn leven is afgesloten, het zijne niet.

Ze keken elkaar aan, en het trof hem dat haar blik jong was, - mild en wijs misschien, maar toch ook verlangend. Een kort oogenblik voelde hij angst, als voor een onmiddellijk gevaar, dan zei hij, met een diepe stem: Neen, je bent niet ouder, maar je hebt veel meer

[p. 263]

in je leven bereikt dan ik, - daardoor kan jij praten.

Ze antwoordde niet, en hij stond op. - Het wordt tijd. Buiten sloeg een klok twaalf uur.

- Tot ziens.

- Dag Frans, tot ziens. - Wat kon ze verder zeggen? Ze overwoog de woorden: Je zult altijd welkom zijn, - maar hield ze in. Nu was hij al bij de trap, keek naar haar om en knikte. In zijn oogen zag ze een groot, hunkerend verlangen. Misschien weet hij dat zelf niet, dacht ze in een flits.

Ze groette hem nog eens, luisterde dan naar zijn voetstappen. Nu sloeg de deur dicht.

Frans Lenooy was bij haar terug gekomen. -

Hij kwam nog voor zijn vrouw thuis. Wat hij nu deed, ging vlug en doordacht, maar zonder haast. Hij scheurde een blaadje uit zijn notitie-boek, schreef:

- Ik voel me niet heel wel, en neem de kleine logeerkamer. Geen reden tot ongerustheid. Frans. Dit bracht hij naar boven en legde het op Ruth's kussen; de sprei was al van het dubbele bed gehaald. Enkele toilet-artikelen (het allernoodigste) nam hij toen van daar en de aangrenzende badkamer mee. Hij luisterde onderwijl scherp of hij Ruth hoorde thuiskomen, - maar de stilte werd niet verstoord. Zelf maakte hij zoo min mogelijk gerucht. Het hinderde hem dat er iets diefachtigs was in zijn bewegingen, - toch kon hij dit niet veranderen. De kleine logeerkamer lag op de bovenste verdieping. Hij voelde zich verruimd, toen hij daar aankwam.

Den volgenden morgen moest hij zich bezinnen op de gebeurtenissen. Vreemd, dat hij zooveel vroeger wakker was dan gewoonlijk. Zijn slaap was onrustig

[p. 264]

geweest door droomen, die nu vervluchtigd waren. Zou hij opstaan, en zijn werk vroeg beginnen? hij hield er niet van, wakker te liggen in zijn bed. Hij wilde... hm, vrij zijn, misschien? dat was een fraze. Toch, sinds gisteren voelde hij verzet in zich, een lust alles te breken. Alles? ja, het liefst de heele wereld. Hij dacht aan zijn houding tegenover dat meisje met de ernstige oogen. Zoo zou ook Flor zijn over enkele jaren, groot van vertrouwen, en met een glanzenden blik van verwachting. Dan wilde hij haar bij zich hebben, zich altijd weer bezinnen - door haar... Zijn zaken aan kant doen? och, dat was misschien minder gewenscht. Ze mocht eens met een armen jongen trouwen, dan zou hij moeten zorgen. En zijn eigen jongens, wat daarvan terecht kwam? Tegen rijke leegloopers kon geen enkele vader op; - die school was goed en wel, maar hij zou ze in de gaten moeten houden. Morgen, Zondag, zou hij hen kunnen opzoeken. Was de auto gerepareerd? dat moest hij informeeren.

Hij stond op.

Toen hij bezig was te ontbijten, kwam Ruth binnen. Ze droeg een peignoir, en een klein kanten mutsje op haar hoofd.

- O, ben je al hier? ik zocht je. Hoe is 't?

- Best, antwoordde hij.

- Heb je goed geslapen?

- Gaat nogal.

- Gistermiddag was je al niet in orde, ik zag het aan je; - 's avonds heb ik het nog tegen Violet gezegd.

- Zoo. Ja, ik ben niet meer gekomen, omdat...

Ze viel hem in de rede: Dat begrijp ik. - Ze was op haar gewone plaats aan tafel gaan zitten, begon een beschuit te eten. - Dus, - weet je zeker dat je naar kantoor kunt gaan?

[p. 265]

- Ja, zei hij.

Ze ging voort: Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat je ziek geweest bent; zelfs in die griep-periode, hè? nooit heb je het gehad.

- Jij ook niet.

- Nee, maar de kinderen, weet je nog? Herbert, dien keer, en Flor, die zoo ijlde...

- Ja. Zeg, e... is de auto gemaakt?

- Natuurlijk.

- Ik had de jongens eens willen opzoeken, morgen, misschien.

- O, prachtig, mag ik mee?

- Dan moeten we vroeg gaan; - of nee, eigenlijk had ik met den trein gewild.

Ze glimlachte even. - Heb je iets tegen den wagen, den laatsten tijd? omdat het geen Rolls Royce is?

- Neen, maar een sport is het niet meer voor me, en de trein gaat sneller.

- Nou, dan de trein. Ze stond op. - Ik zal me eerst moeten kleeden. O, het is vandaag pas Zaterdag. Leuk om de jongens te zien, morgen. - Ze strekte haar armen omhoog, zich rekkend. - O jé, heb ik zalig geslapen vannacht.

Hij reed naar kantoor en dacht aan Ruth. Er was iets tusschen hen, - van trouwe kameraadschap. Ze verdedigde hem, koos zijn partij, dwong hem eigenlijk tot niets. Misschien noemde zij dit liefde, en was het dat ook. Of was het volmaakte tooneelspeelkunst? of beide?

Plotseling zag hij de tafel waaraan hij gezeten had bij Ina, - dat effen bruine vlak, waarover hij voorzichtig aaide. Hij zou weer naar haar toe gaan, zoodra hij kon, - hij wist zeker, dat ze hem verwachtte, en hij zou haar niet graag teleurstellen. Er kwam op dat

[p. 266]

oogenblik een zoo sterke drang in hem naar haar, dat hij zich erover verwonderde. Kon hij zoo jong en krachtig voelen? zoo met zijn geheele wezen? Dit had hij vroeger niet gekend, dezen stroom van warmte, deze heldere goedheid. Hij werd erdoor ontroerd. Het was of een beeld van hemzelf, binnen in hem, zich neerboog en bad. Dit was de geest, die tot het leven wekte. Er was veel dorheid in hem geweest, al die jaren, dat wist hij nu. En Ina, zou het haar ook zoo gaan?

Het werd zomer. Dikwijls keken ze samen naar het langzame avondgrauwen, en dan werd het bij oogenblikken zoo stil tusschen hen, dat ze elkaars ademhaling hoorden. De hare deed hem soms denken aan het ongewisse fladderen van een vogel; - er was een stille hevigheid in, en dan iets ijls, dat zou kunnen blijven steken. En Ina hoorde in de zijne een gelijkmatige kracht, iets overvloedigs ook dat van hem uitstraalde, - warmte, en trouw. Ze zagen zichzelf niet zooals de wereld hen zou zien, indien ze geweten had; alleen Amy wist, en die keek door de oogen van haar mevrouw. Ze dachten niet aan een ‘verhouding’, waardoor Frans zijn wettige echtgenoote bedroog.

Hun liefde was zoo sterk, dat ze weer als kinderen werden, en eenvoudig aanvaardden, zonder naar woorden te zoeken die zouden duiden op een eigenmachtige daad. Evenmin dachten ze aan een toekomst; - ze leefden als in een oneindig-verwijd oogenblik, en daarbuiten bestond er niets.

Ze spraken het meest over Ina's leven. Er kwamen brieven van Lilly, die Frans lezen moest, en dan waren er Ina's vele herinneringen. Frans noemde Ruth's naam nooit opzettelijk; terloops vertelde hij van haar

[p. 267]

beslommeringen om Timberhill; - ze reisde er vaak heen, die dagen, bleef er ook wel eens overnachten. - Alleen over Flor sprak hij openlijk en graag.

- Eens vroeg hij plotseling: Waarom heb jij zelf geen kinderen?

Ze keek hem aan. - Dat weet ik niet, zei ze zacht; - ik heb nooit iets gedaan om... te voorkomen.

- Maar ook nooit een dokter geraadpleegd?

Ze schudde haar hoofd. - Jack sprak daar nooit over; ik geloof dat hij bang was me te kwetsen; - ik was zijn vrouw, en...

- En dat was hem genoeg, vulde Frans aan. Zijn stem klonk even omfloersd. Nu zwegen ze een oogenblik. Van buiten kwam maar een enkel stadsgerucht; ze hadden het raam dicht geschoven.

- Jij hebt geen spijt van je leven. - Dat klonk niet als een vraag, maar als een diepe overdenking.

Ina antwoordde: - Neen. Ze zou willen opstaan en bij hem knielen, haar hoofd tegen hem aanleggen. - Neen, neen, en jij zult het ook niet hebben - maar ze bewoog zich niet.

- Als je je leven moest overdoen?

- Maar we doen het niet zelf, zei ze.

- Neen, misschien niet. Toen we samen weggingen, weet je nog? - toen was ik gelukkiger dan jij; - maar wat was ik hard, bijna zielloos.

- Zielloos? dat ben je nooit geweest; - wat weinig beschaafd, misschien.

Hij glimlachte even. - Je mag het noemen zooals je wilt.

Weer een oogenblik van zwijgen. Ze klemde haar handen in haar schoot. Waarom wilde ze nu - wilde ze zoo graag - hem aanraken? werd haar liefde daar

[p. 268]

grooter door? - Je vroeg of ik spijt had van het leven, zei ze, maar ik ben er dankbaar voor. - Er drongen tranen naar haar oogen, een enkele viel stil langs haar wang. Hij kwam naast haar staan; - nu lag haar hoofd tegen zijn lijf.

- O Frans, ik ben er dankbaar voor.

Hij streelde haar wat, onhandig, als moest hij iets aan haar kapsel verschikken. - Ja, zei hij, ik ook.

Ze schreide, maar na enkele minuten bedwong ze zich en ging van hem af.

Hij liet haar. - Zoo is het goed, zei ze, nu ben ik van dat al te zware bevrijd.

Dien avond ging hij niet later weg dan anders.

Eens verwonderde het hem, dat hij haar altijd thuis trof.

- Kan dit zoo, vroeg hij, mag ik het aanvaarden, dat je wacht? Meteen voelden ze beiden in die woorden een dieperen zin.

Ze antwoordde: Zal ik je van mijn leven vertellen? - Ik ben den heelen dag vrij; ik teeken wat, als ik lust heb; ik ga naar de zaak waarvoor ik werk, ik overleg met anderen omtrent de uitvoering van wat ik heb ontworpen: - ik lees boeken over costuumkunde, ik zie tentoonstellingen. Dikwijls denk ik aan Lilly, ik schrijf haar; - ik wandel en doe boodschappen, ik voel me soms een mondaine vrouw. - En dan 's avonds - heb ik mijn eigen huis. Je hoeft niet altijd te komen, je doet dat ook niet. Je blijft een bezoeker, hoezeer ik ook het gevoel heb, het oogenblik waarop ik je zie binnenkomen, dat ik alleen om jou besta. - Ze brak af, en hij vroeg niet meer. Dat laatste had ik niet mogen zeggen,

[p. 269]

dacht ze; - ik begon zoo fier, en waar ben ik geëindigd?

Toch wist ze, dat haar leven zijn hoogtepunt bereikt had. Ze overzag het, met het gevoel dat al haar dagen hadden meegewerkt tot dezen tijd, en daardoor betreurde ze niets. Haar jeugd was vroeg aangetast, - zijzelf wierp de resten weg; - haar leven neigde naar den ondergang, maar een onvermoede kracht hield haar staande. Ze moest voort, er was geen tijd zichzelf te koesteren. Nu waren de jaren van haar huwelijk voorbij; Lilly had ze verloren. Ze voelde zich soms als een zwemmer, die zijn kleeren één voor één af gooit, en naakt, zich geeft aan den vloed. O God, dat het leven zoo hoog en steil was, en dat ze naar den hoogsten top werd geheven, waar ze met klare oogen het mysterie zag.

Haar dagen waren goed. Ze zag wel dat Amy soms met onrustig-zoekenden blik naar haar keek, maar dan glimlachte ze. Ze zou willen zeggen: Amy, mijn wachten is anders dan dat van een jonge vrouw; - eigenlijk is het geen wachten meer, ik voel mijn leven voldragen, - ik leer er afstand van te doen. Toch verlangde ze, en ze wist het, - maar het maakte haar niet bang. Het komen van Frans was voor haar niet heel veel anders dan zijn weggaan; ze kuste hem, beide keeren, en voelde dan een zoo diep geluk, dat het oogenblik een ontijdelijke grootheid kreeg.

Haar vroegere vrienden vergat ze niet. Ze genoot meer van een bezoek aan den heer en mevrouw James dan vroeger. Ze logeerde zelfs een Zaterdag en Zondag bij de Kelwins in Manchester. Wel was ze wat van hen vervreemd, maar geduldig en met volle aandacht richtte ze zich naar hen, won allereerst de liefde van

[p. 270]

Avende, dan de dankbaarheid van George, die sprak van haar ‘trouw’. Met Maud lachte ze om oude herinneringen, en het afscheid was hartelijker dan het welkom was geweest. Bewust gaf ze haar innerlijken rijkdom uit, had veel meer willen geven, maar wist niet aan wien.

Amy zag het, en de liefde voor haar mevrouw kreeg dagelijks voedsel, - maar ook haar onrust nam toe.