De dichtwerken

Gijsje de Bruggewachtster.

Daar staat ze krom van lenden,

Met bruin gerimpeld vel,

Ze hikt bij ieder loopje,

Ze ziet en hoort nog wel.

De vijf en tachtig streepjes,

Die 's levens kerfstok draagt,

Ze hebben lang haar frischheid,

Haar bloeitijd weggevaagd.

Maar, wat ze heeft behouden -

Dat is haar goed humeur;

Zoo ook haar grootjes beugel -

Een stuk met groote keur;

Zoo ook een taai geheugen

Van d' ouden, goeden tijd,

Toen haar door menig schipper

[p. 279]

 

Een oogje werd gewijd.

 

Sinds nam die stoomhistorie

 

De boter van haar brood;

 

Heur prachtwinst is verkruimeld,

 

En menig schipper dood.

 

Ze erfde jong al 't postje,

 

Toen vader daalde in 't graf;

 

Ze zorgde voor haar moeder

 

En sloeg de vrijers af.

 

En toen haar moeder 't aflei,

 

Was gijsje mooi halfweg,

 

En kreeg ze nog eens aanzoek -

 

't Kwam niet in overleg.

 

‘'k Heb,’ sprak ze, ‘jong van jaren

 

De vuurtjes doorgestaan,

 

'k Zal, nu ik van den tand raak,

 

Geen malle streek begaan.’

 

Zoo ging haar leven voorwaarts;

 

De brug was haar tooneel,

 

De schipperij haar wereld,

 

De wachthut haar rondeel.

 

Ze hengelt met haar mandje

 

En, altoos weltemoe,

 

En menig oude kennis

 

Knikt gijsje goelijk toe;

 

Ze zoekt haar toekomst boven,

 

Wart heden door weleer,

 

En legt bij 't ‘Onze Vader’

 

Zich 's avonds rustig neer.

 

Al leek ze voor de menschen

 

Bekrompen en verblind,

 

Ze mocht het goede werken

 

En bleef in 't kwade een kind.

 

Ach, vijf en tachtig jaren

 

Zijn als één enkle dag:

 

Ontwaken, leven, sterven,

 

Bij beurte traan en lach.

 

Ja, menig bruggewachter,

 

Die staat op gouden grond,

 

Mocht willen, dat hij rustig

 

In gijsje's schoenen stond.

 

1861.