|
| |
Ontmoeting van Jan van Katwijk en Geerte's Vader, in Apeldoorn.
Goê murgen zaem, ik wou je vraegen,
Of ik ier langs, nae bram plezier,
Den goejen weg ben in eslaegen,
IJ heit een meulen van pampier.
'k Eb al in uur ier rond ekieken
Naer al die meulens. 't Is wat raers!
Maer wet ik kaik, 'k zie nergens wieken!
Waer weune toch die meulenaers?
| |
| |
He 'k van miin laeve zoo'n spektaokel!
Da's diwekaters kazieweel!
Ge zuukt en meule? Wa miraokel!
'k Zou bekans vraoge: zie je scheel?
Ge stoat miin meulen an te kieke.
Vremd da je daor gin arg in had!
Ons meulens hebben nargens wieke,
Da geet hier met en waoterrad!
't Is of ge 't sprekwoord woar kumt maoke:
De man zuukt 't peerd en zit op 't dier;
En wa noe 't moist is van de zaoke....
Ik bin mit liif en ziel plezier!
Jandome, da's nou toch bezonder!
Dat docht ik toch me leven niet!
Ben jai plezier?.... Wel, wette wonder!
'k Zeg dat it in bestiering iet! -
Oe maekt jou dochter 't, baes, die dikke,
Die 'k leste zundag zag in 't kamp?
Ik wou haer zien, en hier ben ikke!
Nie thuis? nou, dat 's en ramp!
Wa wolde van miin dochter, jongen?
Wat het êr an den kop gereld?
Het wiesken dai heb opgezongen -
Ze heft 't miin eigens al verteld!
Ik vat wel, wai hier uut komt stalle,
Want teugen èn stel 'k geerne tien:
Dai hier komt kiiken, of, nao 't malle,
De popkens al an 't dansen ziin.
Nien baes, 'k wou eerlik mit haer sprieken,
Ik bin in knappe boere-zeun.
Gae mit me meê naar onze strieken,
| |
| |
Waer 'k op main vaeders hoeve weun,
En waer ik ook main knuist mot liene;
Maer 'k bin it jongensleven moê,
Ik zoek in waif en vond er iene,
En daerom kwam ik hier nae toe.
Dai zelvers komt, da wil 'k niet laoke,
Da hè 'k ook an ons geert gezegd:
'k Zei: het de jonge zuuvre zoake,
Dan komt ie hier en spraekt oprecht!
Nou kuije oe leske wel verzwiige,
Zeg moar oe naom, oe stand, oe huus,
Dai geerte hier te zien zolt kriige,
Da hei gedocht?... maor da's abuus.
Nou baes, eb jai der niks op teugen,
Dat geerte mie nae Holland gaet -
Dan zeg ik jou, en 't is gien leugen,
Dat ik heur lief eb, disperaet.
Main vaeder zel me ien weuning huren;
Main handen zain it werk geweun,
Ik wiet wel ploeg en eg te sturen
En 'k bin main vaeders ienge zeun.
Da geert na Holland wol verkasse,
Daor he'k niks teuge, nimmedal!
As oe partuur veur haor zol passe,
Dan ben 'k niet dingsig of niet mal.
Wa kan me de pravinsjes schelen,
Ein keuning gaot er euver 't land:
Wie motte zaom de laste deele;
De wet hold ons in d'eigen band.
En Holland ken ik ook tardege;
In viif en twintig waor 'k suldaot,
Doe ha'k in gaarnezoen gelege
Bii oe, en 'k had er 't gansch nie kwoad;
En daorom kuije wel begriipe -
Geen vos, die gauw ziin aord verliest; -
Doe ze allen nao de kampplaos liepe,
Da'k zei: 'k wol ook es gaon nao Ziist!
| |
| |
Maer baes, nou nog iens onze zaeken!
Oe denk jai over geerte en mij?
Mag 'k nou reis kennis met heur maeken,
Kom maek me nou es raezend blij!
Goi nou maor naor oe vaojer hennen,
Ik zal es spraeken mit de deern,
En as 'k heur dingsigheid zal kennen,
Dan schriif ik oe de zaoken geern.
As zii wol, kom 'k bii oe es bouwen,
En valt het meê, dan zeg ik: top!
Nou baes, kan 'k op je woord vertrouwen?
Da kuije vast! miin hand er op.
|
|
Auteursrecht onbekend