De dichtwerken

Rembrandt.
(Vóór de oprichting van het standbeeld.)

Dichter, gewekt door de vonk van 't genie!

Meester, onvolgbaar in 't rijk van de kleuren,
Man, die de kunst uit het stof wist te beuren,

't Ziellooze doek schept tot keurpoëzie.

[p. 212]

 

't Schitterend licht naast het krachtige bruin,

 

Door u bezield met natuur en met leven,

 

Zien wij vol eerbied met lauwers omgeven,

 

Die ook de naneef U vlecht om de kruin.

 

 

 

Straks rijst Uw beeld voor het oog, dat ge boeit,

 

't Oog, dat U nablikt in 't diepst der gedachten,

 

Maar zich verblindt in zijn vruchteloos trachten,

 

Als de verrukking in de onmacht vervloeit.

 

 

 

Want Uw betoovrend en eenig penseel

 

Deed U het hoofd met den eerekrans pralen;

 

Immers, 't bereiken der kunst-idealen

 

Valt slechts aan enklen, bevoorrecht, ten deel.

 

 

 

Daarom, al rijst straks Uw beeltnis omhoog,

 

Roem wordt door brons noch door marmer geschonken:

 

Gij, die ons 't leven der kunst deedt ontvonken,

 

Staat reeds in beeld in het hart en voor 't oog.

 

 

 

Maar als de kunst, door Uw glorie omstraald,

 

Wijl ze U bewondring en hulde wil toonen,

 

't Werk van 't genie in Uw standbeeld doet tronen,

 

Heil dan die schatting, dier glorie betaald.

 

 

 

Stel dus 't metaal ons U waardig ten toon;

 

Maar laat Uw geest ook de kunsten bezielen;

 

Moge eens het kroost, dat Uw grootheid doet knielen,

 

Rembrandt, U volgen in 't waar en in 't schoon!

 

1844.