De dichtwerken

Oost-Injesche doofheid.

'k Wil 't wel weten dat klorinde

Me in het hart bestorven ligt;

'k Val wat bloo, en toch 'k beleed haar

Mijn gevoel door lonk en dicht.

Maar ja wel! Ze is niet hardhoorend

Of onvatbaar, zoo 'k geloof -

Voor mijn zuchten en mijn zangen

Blijft nochtans klorinde doof.

'k Dacht: ik was nog al kapabel;

'k Werd begeerig naar een ambt,

'k Heb vol moed de groote heeren

Met verzoeken aangeklampt:

Ach, wat hielpen al mijn beden,

Die men stil ter zijde schoof,

'k Had geen wagen om te kruien

En... de heeren bleven doof.

'k Had een tante, 't mensch had centen,

Of ik op 't legaatblad stond?

'k Hoopte 't wel, maar mijn vertrouwen

Had, helaas, een zwakken grond.

Andre neefjes wisten beter

Om te springen met de sloof;

Nu ging 'k ook mijn best aan 't vleien -

't Was te laat; mijn moei was doof.

Doofheid is een ramp van 't leven,

Die wel medelij verdient;

Met geduld zou 'k willen schreeuwen

Aan het oor van vrouw of vriend;

Maar bij enklen, 'k wil 't bekennen,

Staan geduld en ijver stil,

'k Heb geleerd; het doofst van allen

Is hij die niet hooren wil.

1846.