|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
Demetrius, Denokrates, Albinus, en Gevólg.
tégen het Gevólg.
Vertrék. Denókratés, ik voel myn' léden beeven,
Om 't wrével antwoord, 't geen 't Orakel ons kwam geeven
Door Priesters mond. Hoor eens die woorden, die myn bloed,
Geheel deên stremmen, en ontroeren myn gemoed.
Noit wordt de groote troon betreeden
Van Ténedós, door een' slavin.
Verban haar Liefde uit uwen zin.
Aanvaar weêr uwen staf op héden,
Of vrees de straffe van de Goôn,
Zó gy haar voert op dézen troon!
O Góden! hebt ge my dat wreede lót beschooren,
En de ondergangen van myn' ziel, óf troon gezwooren!
Moet ik vergaan door liefde, óf myn beroemd gezag
Zien storten plotslings neêr? ô al te zwaare slag!
Ik kan niet leeven, moet ik haare schoonheid misschen!
Hoe zal ik 't hémelsch beeld uit myn' gedachten wisschen?
Getrouwe vriend, myn hart voelt zich ter dood bezwaard.
Die schoone zon is my meêr, als de rykskroon, waard;
Ja, als myn léven; maar getrouwene onderdaanen,
Wier wélvaart my alleen koomt tót myn' plichten maanen.
Hier prikkelt my de min: daar 't wélzyn van den staat.
| |
| |
Hoe worde ik heene en weêr geslingerd! ach, wat raad!
Myn 's oordeels, was het nutst, dat gy uit uw' gedachten
Ach, hoe zal ik dat betrachten;
Want myne ziel leeft in de haare! hoe kan ik
'k Bid, myn vórst, ai weeg, en wik
Het groot belang des troons, en uwe min daar tégen!
Gy zult bevinden, wat het allerzwaarst moet weegen.
De glans der kroon maakt u ontzaglyk; daar deez' min
Uw grooten roem vertreedt. Zó gy tót Kóningin
Haar wilt verhéffen, staat u allen ramp te duchten.
Ik ben geboeid, en kan myn kétens niet ontvlugten,
Wanneer ik denke aan haar lief wézen; dat gelaat
Myn hart onmydelyk veel' zoete wonden slaat.
Wilt gy der Góden wil vermétel tégen streeven?
Gedénk hunne' toorne en magt.
Hoe, zoude ik konnen leeven,
En misschen myne zon, die myne ziel reeds heeft
Veróverd, door haar glans! dat was vergeefsch gestreefd.
Niets is onmoogelyk. Wil nimmer aan haar dénken.
Herroep uw' moedigheid. Wil haar een ander schénken;
Zó kunt gy uwe smart verwinnen; neem geduld.
Gy hebt alleen, van myne onlybre pyn, de schuld.
| |
| |
Ja gy: gy kwaamt my op te draagen
Een beeld, dat op het eerst gezicht my kon behaagen.
Op 't eerst gezicht wierd ik gedwongen, myn' slavin
Te minnen, en haar aan te bidden Ach, 'k ben in
Een jammerpoel gestort, door haar' zielrukkende oogen!
Ik voel myn' zinnen zyn vervoerd en opgetoogen.
Gy wilt, dat ik haar zal een ander schénken, Goôn!
Wie is zó waerdig, die haar eisschen durft tót loon
Van zyn' verdiensten! wie dart naar haar' weêrmin dingen?
'k Acht niemand zó veel waerd van alle stérvelingen;
Ja zelfs geen' Góden, van naar dat bezit te staan.
'k Zou haar wegschénken, en daar door my zelfs verraên.
Des hémels voogden zyn uw' fiere liefde tégen.
Die zyn door óffers en gebéden te beweegen.
Dat 's waar: maar haar besluit staat onbeweeglyk pal.
Wilt gy uw groot gezag zien daalen, ten geval
Van een' slavinne? heeft de heerschzugt geen vermógen,
Op uw grootmoedig hart? is die zó haast vervloogen?
Uw' dapperheid schynt gantsch verdoofd! herroep die weêr;
En streeve op 't hélden spoor naar onverwélkbere eer.
Ach, laat geen dwaaze liefde uw hart oit óverheeren!
Aanvaar den schépter, wyl de Góden zulks begeeren.
Uw vólk zal juichchen om dien dappren héldenäart:
Zó blyft uw groote naam onstérfelyk vermaard.
Zoude ik dat schoone beeld, my zó veel waerd, verlaaten?
Wilt gy ten grond zien gaan den troon, en uwe staaten?
| |
| |
Ik word geslingerd van haar' fiere liefde en van
's Rykswélvaart. Hémelliên, schept gy behaagen dan
'k Zie de Kóningin genaaken.
Ja haar' regeerzugt zien wy uit haare oogen blaaken.
Zy tracht u van den troon...
Gelei Amira, en myn' schoone zielsvoogdés,
In déze zaal. 'k Zal u te saamen hier verwachten.
Wil, niet de smarte, die ik om haar ly verächten.
Dus, dus verstooren wy myn' moeders reên: wel aan:
'k Zal haar beproeven, óf ze naar myn staf durft staan.
Wat is 't, dat u op 't nieuw doet loozen zucht op zuchten?
| |
Twede tooneel.
Laonize, Demetrius, Albinus.
Myn Zoon, waarom tracht gy myn byzyn nu te ontvlugten?
Wat smart voed uwe borst? óf is 't om dat de Goôn
Noit dulden willen een' slavin op dézen troon?
Ik heb hunn' wil verstaan; laat noit uw moedt verdrukken.
Gy kunt van uwe min gewénschten' vruchten plukken,
Ach, kan 't zyn! hoe ik, Mevrouw?
De Goôn verbieden niet aan u Isméne 's trouw;
Maar dat gy nimmer haar zult op den troon verhéffen.
Wat kan uw moedig hart dan zó gevoelig tréffen?
| |
| |
Daar gy, naer uwe wensch, dat beeld genieten kunt!
Uw' beider echt is van het noodlót u vergund.
Trouw haar gerust voor 't échtaltaar naer uw behagen,
En laat uw grooten troon, door andren, onderschraagen.
Gy hebt al eers genoeg verkreegen, in den stryd.
De onstérflykheid is aan uw' glóry toegewyd.
Deez' onbesprooken' deugd zal élk volmondig pryzen.
Men zal, gelyk voorheene, u 's Kónings eer bewyzen.
Wat is 'er zoeter als de liefde? wat gevaar
Steekt niet in troonen te beheeren? wat een zwaar
En lastig juk is 't niet de vólken te regeeren?
Deeze ongehoorde daad zal elk op 't hoogst waerdeeren.
Zy is u waerdig. Ach, verlaat den last der kroon;
Zy is u toegeschikt van 't lót en my, myn Zoon.
Gy kunt, bevryd van staats bewind, gantsch veilig leeven.
Gy zeide, dat Ismeen' door heerschzugt wierdt gedreeven:
Ja, dat de kroon haar meêr behaagdde, als wel myn hart.
Ze hadt u bits gehoond, en uw gezag gesart.
Gy zoudt noit dulden, datze myne zyd' bekleedde;
Nu schynt gy tot die trouw geneegen! wat voor réde
Heeft u gedrongen van dien echt my aan te raên?
'k Kan niet den grond van deez' verandering verstaan.
Ontdék my, wat u heeft tót dit besluit bewoogen.
Uw wélzyn heeft myn hart gebragt tót médedógen.
Maar als Isméne blyft volharden, om den staf,
Neen, haar gemoed was noit zó laf.
Dat zy der Góden wil zou willen tégenstreeven!
Ze heeft veel' blyken van opréchter deugd gegeeven.
'k Vrees voor haar killig hart.
Ai vrees niet, groote Prins.
| |
| |
Ach, een verliefd gemoed is steeds in vrees.
Moet gy uw' fiere ziel, door ydlen waan bedroeven;
Maar wil Denókratés, en uw' Ismeen' beproeven:
Gy zult bevinden, dat gy nimmer hadt gedacht:
Gy moet niet laf zyn, maar betoonen uwe magt.
Waar in zal ik myn' magt betoonen? wil 't ontdékken;
En myn ontroerd gemoed uit twyfelingen trékken.
Wel aan. Denókratés bemint Isména.
Daarom weêrstreefd zy uw vermógen en gezag.
Wie heeft u dit ontdékt? wil my dat onderrichten.
Gy zult my eeuwig, door dien dienst, aan u verplichten.
Weet, dat Offéllas my dit heeft ontdékt.
Moet dan Denókratés myn médeminnaar zyn?
Doe myn' geheimen Raadt, op staanden voet, hier koomen,
Uw bevél wordt vlytig waar genoomen.
| |
Derde tooneel.
Laonize, Demetrius.
Kan ik de schoone Ismeen' genieten? ik staa af
Vrywillig van de kroon. Geréchten' Goôn, uw' straf
| |
| |
En blixems moogen myn' gekroonde kruin verplétten,
Zó ik myn' voeten meêr op dézen troon zal zétten,
Als gy 't bezit my van myn' zielvoogdés vergundt,
Die ik, als Gódlyk eer'! en gy, Vorstinne, kunt
Den staf van 't groot gebied, gelyk voorheene, voeren,
Ach, die reên myn hart ontroeren!
Zoude ik dien zwaaren last nóch tortschen; en alleen
Uw ryk bestieren om uw' liefde? neen, ô neen.
Een' vrouw kan, naer den eisch, den troon niet onderschraagen.
Verschoon my van dat juk.
Wel aan: Ik zal opdraagen
Dien aan Pisistratés, wen gy dien niet begeert.
Zyne ondervinding heeft genoeg aan hem geleerd,
Hoe hy, naer waerde en plicht, den staat moet onderstutten.
Hy zal dien voor verraad en lagen wel beschutten.
'k Ben óvertuigt van zyn staatkundig hart en trouw;
Gy zyt met my eens van gevoelens?
Een onderdaan u, my, en 't moedig vólk gebieden!
Zyn' wétten vólg ik noit: ik voel myn bloed reeds zieden
Van gramschap. Wacht u van die schande, groote Zoon,
Dat was, voor u en my, een onuitwisbre hoon!
Ik zal, om uwent wil, den dierb'ren troon betreeden:
Hoe wel ik zulks zal doen met alle tégenhéden,
Om dat noit onderdaan zich roemen zal, dat hy
Den staf gevoerd heeft van uw groote Mónarchy.
Gedénk eens, Vórst, wat ik om u zal onderwinden.
Zoude ik in u die vlyt, voor uwe moeder vinden?
Maar 'k zie Denókratés geleiden uw' Ismeen'.
| |
| |
Ziet gy dat hémels beeld, bezielt met gódlykheên,
Niet als de middagzon door dit paleis heen' straalen?
Wie moet niet, door den glans dier lonkende oogen, dwaalen?
Wie kan... Maar zacht, ik veins.
| |
Vierde tooneel.
Ismene, Amira, Denokrates, Demetrius, Laonize.
Ik hebbe, op uw gebód, hen in deez' zaal geleid.
Aanminnig beeld, ik voel op nieuw myn ramp vergrooten,
En liefde op yder uur. Was 't by de Goôn beslooten,
Dat ik u op den troon kon voeren; gy zoudt zien
U óver myne ziel en onderdaans gebiên.
Maar, ach! 't órakel van Jupyn, het hoofd der Góden,
Heeft, tót myn' bittre smart, gestréngelyk verbooden,
O óverwreed gebód! dat ik u nimmermeer
Zal voeren op den troon, zó ik niet plotslings neêr
Gestort wil zien 't gezag van myn' doorluchten' staaten.
Nu ik verwinner keer, schynt 't noodlót my te haaten.
Ik heb myn' driften reeds verwonnen, zielvoogdés.
'k Zal vólgen mynen plicht, en uw' gegeven' les.
'k Laat u uw' vrye keur; maar kon het u behaagen,
'k Zoude u Denókratés voor 't écht altaar opdraagen:
Wyl my zyn liefde tót Isména is bewust.
'k Tracht te bewérken, voor myn ryk den vréde; en rust
Te staaven voor myn hart. Ontfang dit waerdig téken...
Maar hoe! gy schynt ontroerd! wat, wat belét u 't spreeken?
| |
| |
Nu myne goedheid u komt óverstroomen, in
Uw' slaverny? ik weet uwe onderlinge min.
Wie kan die deugd, in u, naer haaren eisch, waerdeeren!
Maar, 'k voel in myne borst zich de achterdócht vermeeren!
Hebt gy uw' fiere min verbannen uit het hart?
Of tracht gy héden my te toetschen in myn' smart?
Neen, schoone Isméne, 'k zal dat nimmer onderwinden.
Myn wensch strekt om aan u myn Véldheer te verbinden:
Wyl my dat groot geluk niet moog' gebeuren, om
Uw' trouw te vieren; kies, kies hem tót Bruidegom.
De Goôn belétten my dat heil, in 't droevig léven.
Helaas! waar word ik heen gedreeven!
Mag ik 't gelooven, Goôn!
Voor Junó 's groot altaar ontfangen zyne trouw.
Zoekt gy myn boezem met meêr rampen te verdrukken?
Neen, gy zult nu de vrucht van uwe liefde plukken.
Ik onderwérp my uw gebód.
Ontfang, van myne hand, die hémelsche prinssés.
'k Heb last gegeeven, en den témpel doen versieren
Met loof en palmen, om uw' échtverbond te vieren;
Wyl my, voor uwe min, uw krygsroem heeft gepleit.
Ik vólg myn plicht, ô Vórst, met onderdanigheid:
| |
| |
Maar is uw moedig hart door 't Staatsbelang verwonnen,
Dat gy de heerschster van uw' ziel my wilt vergonnen.
Ik ben onwaerdig van naar dat genót te staan.
Het is myn wille; laat u raên.
Ik kan onmoogelyk die zégepraal gelooven.
Wat deede uw fiere liefde, in u, dus haast, verdooven?
Gy wederstreeft myn' gunst, Denókratés.
'k Gehoorzaam uw bevél, en myne liefde alleen;
Maar kunt gy van de min zó ligt'lyk u geneezen,
Daar zy zó teêr uw' borst...
Wil my gehoorzaam weezen.
Ja, Vórst, uw wille zy volstréktelyk de myn.
Uw' hartstógt zwigt voor uw rykswélvaart; kan het zyn!
Wil my, Denókratés, niet langer wéderstreeven;
Maar uwe trouw en hand aan uwe Isméne geeven.
Myn' ziel leeft in de haare: ik wéderstreef niet meêr
Uw wille; maar ik buig my voor uw' voeten neêr.
Deez' list verzon de min, om beide u te beproeven.
Zy is ons middag klaar gebleeken: wy behoeven
Geen' meerder blyken, neen; neen trouwlooze onderdaan;
Durft gy de liefde van uw Prins dus tégengaan?
Daar gy, zó dier verknócht, zyt aan myn' gunst gehouden?
Is dit tót dankbaarheid, dat wy u 't al vertrouwden?
| |
| |
De liefde ziet nóg Vórst, nóg bloedverwantschap aan.
Verwyt den Góden, die dit huwlyk wéderstaan.
Die zullen nimmer my dat échtverbond belétten,
Nog gy. 'k Zal, dezen dag, naer wensch het voort doen zétten,
Ondanks uw wil, en 't lót.
Isméne's zinnen, nóg gedachten; neen; verban
Uw' minne driften. Gy, gy zult haer noit beleezen.
Ik zal, voor uwe gunst, op 't nédrigst' dankbaar weezen,
Die gy Denókratés betoond hebt steeds voorheen:
Maar gy wordt nimmermeer bezitter van Ismeen'
Hoe! durft gy, zó schimpig, dreigen
'k Zal zynen wil haast naar den mynen neigen.
Zy is in myne magt, en zy behoort aan my.
Aan my: want ik heb haer gevoerd in slaverny.
Door my kwaamt gy alom de zége te behaalen.
'k Deê, door myne arm, u van gantsch Cyprus zégepraalen.
Zy is myn oorlógsbuit, van my op 't hoogst geächt.
Komt zy u toe, óf my? schoon ik haar in uw' magt
Gelaaten heb? doet gy dus mynen dienst beloonen?
'k Begeer, dat gy u noit zult voor haar oog vertoonen,
Of vreez myn' toorne. Heeft zy uwe borst gegriefd,
En my, dat gy dus zyt verliefd.
| |
| |
'k Vrees geen gevaar nu ik haar' heerlykheid moet dérven.
Gy wordt noit meester van dit beeld, óf ik moet stérven.
'k Heb myne drift betoomd. Myn hart is toegewyd,
En vast verbonden aan Denókratés. Altyd
Zal ik betrachten om myn' diergestaafden' eeden
Te houden, en myn' min aan zyne te besteeden;
Wyl onze zielen reeds gesmolten zyn in één.
'k Wil niet, ondanks de Goôn, den grooten troon betreên:
De naam van Kóningin zal nimmer my behaagen,
Wanneer ik, tót myn' schand', dien zonder kroon zou draagen.
Denk noit die lafheid van een hooggebooren hart.
Noit scheidt gy myne ziel van zyne, neen: een' smart
Ik zal uw' beider zielen scheiden.
Vertrék, vertrék terstond, en wil u zelf bereiden
Voor eeuwig haar gezicht te myden; óf vrees vry
Myn' toorne en uwe straf, zó wélverdiend.
'k Zal gaan, ontzagbaar Vórst; maar aan een yder toonen,
Dat gy wilt een' slavin, ondanks het nootlót, kroonen:
Hoe gy verwaareloost den staat. O groote hoon!
Wacht, dat de Ryksvórstin u bonsse van den troon.
Vaar wel: maar eer dat gy Isméne zult genieten,
Moet gy myn moedig bloed, aan haar verpand, vergieten.
Houd u standvastig, en vólg my tót in der dood.
Dat hy geen meester worde oit van uw' kuisschen schoot,
Laat hy tóch nimmer van uw harte zégepraalen.
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
Demetrius, Laonize, Amira, Ismene.
Gaa, gaa, hoogmoedige, 'k zal u dien hoon betaalen.
Mevrouw, myn léven óf myn dood hangt van u af.
Zou 't u behaagen, dat uw minnaar daalde in 't graf?
Ach, is uw haat zó groot, gebiedster myner zinnen!
Laat myn' getrouwheid, in het einde, uw' ziel verwinnen;
Of wilt gy eeuwig my verächten?
Verbiedt u mynen echt. Vreest gy der Góden haat
Zó weinig? wilt ge uw ryk zien 't bóvenste onderkeeren?
De Hémel laat zich van geen' ménschen oit trótseeren.
Myn' trouw u haatlyk is, en schadelyk voor 't ryk.
'k Verächte u nimmermeer, waar gaf ik daar van blyk?
Myn fier gemoed wierdt van geen' valsheid oit bestreeden.
'k Zal onophoudelyk den Goôn met myn' gebéden
Afeisschen, datze 't u berouwen doen, in 't end,
Dat gy vervólgt een hart door dwaaling. Wat elénd
Staat u te duchten? leer u zelf eens óverwinnen;
Dat 's pryselyk. Laat af van meerder my te minnen:
Denk op het Staatsbelang. Een moedig oorlógshéld
Moet hebben zyne drift en hartstógt in gewéld
Geen' laffe téderheid moet zyne borst verdrukken.
Ach, zyt geene oorzaak van onnoemlyke ongelukken,
Waar mêde uw magtig ryk gedreigd wordt! Prins, verlaat
My te vervólgen; Gy, gy zult, door zulke een' daad,
Uw grooten eernaam, met onkreukbre lauwren, kroonen.
En alle deugden, die uwe édle ziel bewoonen,
| |
| |
Opluisteren. Myn hart is, al te vast, verknócht
Aan eenen, die my heeft in slaverny gebrógt.
Denókratés heb ik, op dierst, myn' trouw gezwooren.
't Is u bewust, myn Vórst.
Ik zal die trouw verstooren,
En u, nóch dézen dag, daar blyken van doen zien.
Gy, gy tracht te vergeefsch myn groote min te ontvliên.
Uw naam zag, door dien echt, veel grooter luister krygen;
Uw roem ten tóp van eer, en heerlykhéden stygen.
Kunt gy weêrstreeven, en verächten 's Vórsten echt.
En, schoon uw' ziel is aan Denókratés gehécht;
Nóchtans kan 's kónings magt dien band, hoe vast, verbreeken.
Geen vórst hoeft zyn' slavin om wédermin te smeeken.
Zó weet ook, dat ik meen,
Noit, zonder kroon op 't hoofd, in 't échtverbond te treên.
Zó ik den grooten naam van Kóningin moet voeren...
Maar 't schynt deez' réden uw regeerziek hart ontroeren.
Wilt gy zien, dat de Prins de zége op my behaalt?
Gedoog dan, tot dien prys, hy van my zégepraalt;
Myn hart is, door dat loon, alleenig te óverheeren.
Tót dézen prys kunt gy myn' wédermin begeeren.
Ik wil hier heerschen en gebieden, als Vórstin.
Ik wéderstreef niet meêr des Prinsen wil en zin:
Maar onderwérp my aan zyn' wétten en bevélen,
Mag ik den zwaaren last des ryks slegts met hem deelen,
En onderschraagen 't, als een' Ryksvórstin betaamt,
En door 't regeeren van de vólken zyn befaamt;
Maar om my, naer den eisch, volkómen te bereiden,
| |
| |
Tót deze trouw, my van Denókratés te scheiden;
Gun my twé dagen tyd, geduchte Vórst.
My 't léven, nu gy my niet langer tégenstreefdt.
Gy kunt thans eisschen, wat uw' ziele kan behaagen.
'k Zal u, in weêrwil van het lót, de kroon opdraagen.
Gy zult den staf alleen beheeren, en den troon
Betreeden, en alom doen eeren uw' geboôn.
'k Zal u, nóch dézen dag, tót Kóningin verklaaren,
En kroonen. Geen geluk kan 't myne oit évenaaren;
Nu ik uw trótzig hart verwonnen heb: wel aan:
Ik zal aan mynen Raadt die zége doen verstaan.
tégen Laonize.
Als ik den Kóning trouw, wil ik het Ryk beheeren,
U, en den onderdaans doen myn vermógen eeren.
Verwaande Isméne, ach, waar zyt gy toe gebragt!
De zugt tót heerschen heeft eene óvergroote magt
Op uwe trótsche ziel. Om op den troon te treeden,
Zoudt gy de deugd, en trouw, en diergestaafden' eeden,
Verzaaken: want gy vreest geensins der Góden straf:
Zó wordt 't hoogmoedig hart geprikkeld van den staf.
Gy zult, zó lange ik leev', nóch heerschen, nóch gebieden.
Ik voel van gramschap reeds myn bloed in d'adren zieden.
O laffe Zoon! zyt gy van deugd en plicht ontäart?
Is uw' slavin u meêr, als ik en Rykstroon, waard?
De Góden zullen haar noit op den troon gedoogen.
Mevrouw, hebt gy my niet tót déze daad bewoogen?
Men zal den hémelliên beweegen wel in 't end.
Als hunne straf, aan u, te laat, zal zyn bekénd.
Neen, als gy hebt den staf uit 's Vórsten hand gewrongen.
| |
| |
Heeft oit Isméne, als gy, daar immer naar gedongen?
Zó zy den kóning trouwd', zeg, waarom zou ze niet
Den schépter voeren, en...
Moet ik gedoogen, dat slavinnen my trótseeren!
'k Zal u dat hoonen, en het schémpen haast verleeren.
Leer ons al wat gy kunt, maar leer uw trótsch gemoed
Zich eerst te zuivren van de heerschzugt die het voed.
O smart! lafhartige, gy laat uw' moeder hoonen!
En wilt tot ryksvórstin, ach, uw' slavinne kroonen!
Verächt gy dus 't gebód der Góden, en uw' troon...
Maar, myne ziel bezwykt, door déze onlybren hoon!
Verwyfde Zoon, gy moet uw 's Moeders bloed eerst pléngen,
Eêr ik Isméne zal op mynen troon gehéngen.
Gehaate en laffe Prins, denk steeds op déze reên,
Door myne dood behoud zy 't léven. Ik gaa heên.
U zal de blixem van myn' wraak eerlang verplétten.
| |
Zesde tooneel.
Demetrius, Amira, Ismene.
Ik zal tót uwer spyt haar op myn zétel zétten,
En u betoonen dat... Maar 'k voel, myn harte beeft
Voor haar' verwoedheid! 't schynt my alles tégenstreeft,
Nu ik de zége heb, op uw gemoed, bekoomen!
Wyl gy, myn' tédre ziel met vreugd, koomt óverstroomen:
Nu wordt die groote vreugd door 's Moeders reên bepaald.
| |
| |
Door myne dood behoud ze 't léven. Ach! waar dwaalt...
Maar gun aan my verlóf, Voogdésse myner zinnen,
Dat ik vertrékk'; myn' ziel zal eeuwig u beminnen.
Ik moet verzachten, kan het zyn, d'oplópenheid
Van Laónize, eêr zy haare eigen' dood bereid.
| |
Zevende tooneel.
Amira, Ismene.
Gy zult voor Cyprus kroon de Ténedóssche krygen,
En myn vertreeden roem zal nu in aanzien stygen.
Ik zie ons haast bestraalt van alle heerlykheên,
Wanneer Isméne zal den grooten troon betreên.
Zoude ik zó eereloos verändren van gedachten.
Zoude ik myn' woorden en myn' eeden dus betrachten.
My walgt die heerlykheid; en als ik op den troon
Moet treên, zal ik my zelfs, door eigen' handen, doôn.
Gy zoudt de min des Vórst niet langer wéderstreeven,
De Liefde kwam die léssen aan my geeven,
Om, mynen minnaar, te bevryden, voor 't gewéld
Zyns médeminnaar, heb ik dat in 't werk gestéld.
Noit zal de Kóning van myn boezem zégepraalen:
Schoon dat de goude kroon schiet onweêrstaanbre straalen.
Myn' borst onkwetsbaar blyft voor dien vergóden glans.
Meent gy den Vórst, dus om te zetten? meent gy thans
| |
| |
Myn hart heb ik hem opgedraagen.
Niets kan my op deeze aard, als zyne min behaagen.
Kunt gy, zó ligtelik, veränderen van zin?
Ik ben stantvastig en getrouw, in myne min.
Waarom wilt gy u, door 't regeeren, dan vermaaren?
Ik zal dat oogmerk u wel nader ópenbaaren.
Ik win voor eerst genoeg, wanneer ik maar win tyd.
Laat ons betrachten, en aanwénden alle vlyt,
Om myn Denókratés, zó 't mooglyk is, te spreeken.
Geréchten' Góden! hoort, hoort naar myn nédrig sméken!
Gunt my die gunst, dat ik hem spreeke, dezen dag,
En hem vertoone, wat zyn' deugd, op my, vermag!
Einde van het Dérde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij