|
| |
| |
| |
Epitalamivm.
Op d'ouer-lijden vanden Const-lieuenden Sr. Ioan Crisostimvs vander Goes'
Heer ende Prince.
HEylaes? wat is den mensch? wat is des menschen leuen
Hoe groot, hoe sterck, hoe wijs, hoe machtich, hoe verheuen,
Meer dan een schaduwe: wint, neuel damp, oft roock,
Ghelijck een Meysche bloem, soo is den mensche oock.
Een blicxsem-licht dat weer verd'wijnt soo t'is begonnen.
Een ys, oft sneeuwen belt, dat smilt door hitt' der Sonnen.
Hels Atropos verwoet, wree dochter van den nacht,
Moest onversins van u soo worden omghebracht
Poësis voeght, en Prins? die ghy ons hebt ontnomen
| |
| |
Eer de Fataelsche uer sijns steruens vvas ghecomen.
Heeft u de nijt ghestiert? dat ghy hem met bedroch
Verrast hebt in sijn jeucht? in't best sijns levens noch?
Treurt Heliconides vvringht nu u handen druckich
Poësis sucht, en vveent, die sijt soo ongheluckich,
Tuyght door u sanghen droef de droefheyt van u hert.
Apollo deckt u hooft met duyster vvolcken svvert,
Hout uvven gulden glansch, en glinst'rich licht, ghedoluen
In Amphytritons schoot, in Tethys groene goluen,
En als dan ymant vraeght: vvaerom dees duysternis?
Dat Fama dan verclaer dat hier van oorsaeck is
De doot van VANDER GOES, Poësis voeght, en Heere,
Prins vanden Tack des Vredts, die toe quam lof, en eere.
Die, uyt beleefde deucht met elck was lief ghetal
Trouw'-hertich, ongheveyst, waerom hier eeuwich sal
Sijn loffelijcke Faem noch om der aerden sweuen,
Die door Poësis pen onsterffelijck sal leuen,
| |
| |
Trodts de benijders al, die quaet daer spreken van.
Laet Schaldis u revier ghy vvater Nymphen dan,
Leght af u groen Cieraet, wilt droeuich rouwe draghen
En vvilt sijn droeue doot bedroeft met ons beclaghen.
Ghy Bosch Goddinnen comt, niet langer nemt u rust
Laet nu u eensaem vvoon, u wildernissen wust
Comt siet den Prins van vred', en wilt sijn baer vercieren
Met Olyf-tacken groen, en croonen van Lauw'rieren:
Naiades comt bestroeyt sijn graf, met bloemkens schoon
Met cruykens soet van reuck, ghelijck ghy sijt ghewoon.
En ghy oeff'naers der const behanght u speel toonneelen
Met rouw. Met droeuen rouw bedeckt oock u Iuweelen
Ghy minnaers van de const, aen desen vromen Prins
Allenskens steruen leert: op dat u onversins
De doot niet en verrast. En ghy! o Godt ghehenghet
Dat uwen Gheest, sijn siel met duysent vreuchden brenghet
In't nieuw Ierusalem daer sy om hare deucht
| |
| |
Mach leuen sonder eynt, ind' eeuwelijcke vreucht,
Daer elck siet de ghenaed', daer eens uyt jonst versamen
Die groeyen hier in deucht, in't eeuwich leuen Amen.
FINIS.
| |
I. Lipsius.
Collectu humorum aliquo nascimur, raptim cum aeuo labimur: & alij breuius, longiusque progressu, finimus.
| |
I. Lipsius.
Sapiens cum tranquillitate de morte cogitat. nō aliter quam in mari & naui, ventos & vela spectat; quibus fertur in portum: nec tamen ipsa cogitatio eum transfert.
|
|
Auteursrechtvrij