|
| |
| |
| |
Elegie.
Ouer d'ongheluck, ende onversinnighe doot vanden seluen Heere, mijn Heer Ian van Stembor.
Ridder, ende Borghe-meester der vermaerde stadt van Antwerpen.
Hooft-man vanden Olijf-tack.
WAnneer de snelle Faem haer rou Trompet bereyden,
En met een droeue maer beghon allom te breyden,
Mijn Heer Van Stembors doot, en droeuich ongheluck:
Wert mijnen geest verbaest, en gansch bevveght door druck.
| |
| |
Vervaerlijck ongheluck, heeft u de nijt vol thoren,
Oft d'afgonst voort ghebrocht? vvaer vvt sijt ghy gheboren?
Waer van hebt ghy de cracht, en het ghevvelt, soo groot?
Dat ghy soo onversins den mensch leyt in sijn doot?
T'schijnt ghy den hemel trodtst, de menschen cort ghy t'leuen.
En de fataelsche ur die Godt hun heeft ghegeuen,
Ghy hebt de Poësy ontvveldicht, en berooft,
Van haer bescherm-Heer trouvv, van haren voeght, en hooft.
Die t'minste op u denckt, sult ghy meest ouer-comen.
Moest onvervvacht van u, ons vvorden soo ont-nomen?
Die dees beroemde stadt heeft soo veel dinst ghedaen?
Die soo veel vvreet ghevaers en lijfs-noot vvas ontgaen
Voor Berghen op den Soom? Daer Mars vvreet met den svvaerde
En grouvvelijck gheschudt, den donder vander aerden,
Soo veel vroom helden heeft ghedoot, vernilt, gheschent?
| |
| |
Moest desen vveerden heer, tot dit ramp-salich ende,
Tot des bedroefde doot, noch comen? daer soo vele,
En menich mensch passeert? daer desen Ridder ele,
Hoogh Borgemeester vroet, dit Ongheluck ontmoet,
Dat hem, men vveet nauvv hoe, den vvegh ghemissen doet,
En vallen onversiens, daer hem met suchten svvaerlijck
T'blint-oogheloos-gheremt, de bleecke doot vervaerlijck
Seer schricklijck heeft verrast: ghy herten dan versteent
Bevveght, en claeght sijn doot. Poësis sucht, en vveent,
Leght af u pronck Ciraet vvilt droeuich rouvve draghen
En met ghesanghen droef, sijn droeue doot beclaghen.
Comt Heliconides, ghy Musen en daelt af
Van den Parnassus bergh, comt en bestroeyt sijn graf,
Met bloemkens veel-derley, en vvilt sijn baer-cleet cieren
Met Olijf-tacken groen, en croonen van Lauvv'rieren,
| |
| |
Op dat elck vveet, en ken, dat hy Poësis const
(Door sijn beleefde deucht, en seer vermaerde jonst)
Als haren Ridder trouvv', bemint heeft, en verheuen:
Des sijnen naem (vol lofs) onsterffelijck sal leuen
In spijt de vvreede doot en sijn vyanden al,
Die de ghesvvinghde faem allom verbreyden sal.
En sijn beroemde siel, verciert met vele deuchden,
Is, daer sy rusten sal in hondert duysent vreuchden.
Daer hy gheen ongheluck noch vvreede doot meer vreest
Daer hy de glori siet van onsen heyl'ghen geest
Die al de Engh'len t'saem, en heylighen stedts louen
Int nieuvv Ierusalem, int Vader-lant hier bouen.
FINIS.
| |
I. Lips.
Vt lignum vri natum est, arista secari: sic homines mori.
Vnam nascendi viam natura dedit, mille moriendi.
|
|
Auteursrechtvrij