Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata

[p. 328]

Ode.
Op den selfsten sin, aen die van Antvverpen.

GHelijck de gulde Son verplicht

De maen, en sterren geeft haer licht,
Welck licht, het duyster doet verdvvijnen!
Soo oock de Son der Glorien goet,
Het eeuvvich licht, vvelck licht, licht doet
De heyl'ghen als claer sterren schijnen.

De duyster-nis verdvvijnen oock,

Mist, neuel, dampen, vvint, en roock,
T'vvelck sijn de ketterijen druckich:
Daer Sathan Christus kerck me crenght,

[p. 329]

 

Die veel onnoosel sielen brenght

 

Tot de verdoem'nis ongheluckich.

 

 

 

Alsulcken sterre is ghevveest

 

Godts vrint Norbertus soo men leest.

 

Wiens licht soo claer hier heeft gheschenen:

 

Dat Tanchelinus tyranny,

 

En boose grauvvsaem kettery

 

Als mist, oft neuel is verdvvenen.

 

 

 

Sijn heylich leuen in sijn jeucht

 

Als eenen spiegel vande deucht,

 

Sijn soete leeringh honinck vloedich,

 

Bevestich met mirakels claer,

 

Planten ouer vijfhondert jaer

[p. 330]

 

Hier t'Catholijck gheloof voor-spoedich

 

 

 

Ghy hoort ô Keyserlijcke stadt,

 

Dit vveerdich vvt vercoren vadt!

 

Feest-daghen Iaerlijckx in te setten!

 

En hem te bidden dat den Heer

 

Om sijn verdiensten? u niet meer

 

Met ketterijen laet besmetten.

FINIS.