Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata

[p. 284]

Sonet.
Op den selfden sin.

T'Vernuft door schaemt verbaest, wanneer het overleyt

⁺ Hoe dat den stercken EL, die't al regeert voor-dachtich,

Der Coninghen Monargh, de machtichste te machtich

Gheworden is een kint, dat erm van coude schreyt:

Hoe liefde door haer cracht, de Firmamenten scheyt,

Den hemel, t'vier, de loecht, en doet hier dalen crachtich

Den leuenden Godts-soon, vermenghende waerachtich

Dit broosch verderffelijck, met d'onbederff'lijckheyt.

Laet staen t'diep ondersoeck, en looft de wtvercoren

Reyn Maeght, en Moeder nu, waer wt ons is gheboren

Den alderheylichsten Emanuel lof baer.

Het lam dat wech neemt gansch, des werelts sond' voldoende

Doort stooten van sijn bloet, dat s'Vaders toren soende,

D'welck ons verleen hier vred', en salicheyt hier naer,

FINIS.

+ Isaiae 7.
Ende een Maghet sal ōtfangen ende baren eenen Sone wiens name sal sijn Emanuel.