Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata

[p. 253]

Epithalamivm.
Chemaeckt ter eeren vanden Lof-weerdighen
Sr. Iacobvs van Eyck,
En de Eerbare Ionck-vrouw Iouff. Elisabeth van Horen.

DEn lest gheleden nacht soo Phoebus was ghescheyden
Van onsen horisont, en sijne claerheyt breyden
Vast by d' Antipodes: was mijn verlieft ghedacht,
Noch van Doots-suster nauw tot stille rust ghebracht
Oft my verscheen een bosch, dat dicht, en wonderbare
Bewassen was VAN EYCK, waer in ick wert gheware
In't midden van't gheboomt, een hups, schoon, vlijtich Hert,
VAN HOREN wonder schoon, d'welck van veel Iaghers wert
Vervolght, en naer ghejaeght, doch deden moeyt verloren:

[p. 254]

 

⁺ Welck Herte onversins verwerden met den HOREN

 

In een opgaende schoon ses-tackigh' EYCK, die dicht,

 

Soet Louu'rich, was ghelooft, waer onder t'loose wicht

 

Cupido lach en sliep, die door t'gherucht ontwaeckte

 

Nam sijn Pijlcokers-snoer waer mede hy vast maeckte

 

Den HOREN aen dees EYCK, met minnestricxkens veel

 

Die niemant con ontdoen, en heeft alsoo dit eel

 

Schoon lustich Hert gevaen: als doen is my verschenen

 

Poesis, ende sprack dicht lof, en is verdwenen

 

Daer med' uyt mijn ghesicht: en heb alsoo den nacht

 

Met veel ghesichten vremt swaermoedich ouer-bracht,

 

Tot dat Aurora schoon my door haer claert quam wecken,

 

Terstont hoord'ick allom de snelle Faem ontdecken

 

Hoe IACOBVS VAN EYCK was Bruydegom, en met

 

Sijn schoon ghewenste Bruyt jouffrou ELISABETH

 

VAN HOREN door den bant des houw'lijcx t'saem gebonden

 

VVaer in ick mijnen droom volcomen waer heb vonden.

+ Ses tackich waren ses kinderen die den Bruydegom hadde sijnde Wevenaer.

[p. 255]

 

Dit ist aen-lockich Hert, dit is het Hert lof-saem

 

Geciert VAN HOREN schoon behaeghlijck' aengenaem,

 

VVaer van de tacken sijn seer veel verscheyden deuchden

 

De welck in dese EYCK verweirden eerst met vreuchden,

 

O loffelijcke EYCK, daer Penia bedroeft

 

Haer toe-vlucht onder nam, en heeft u deucht gheproeft

 

Ses jaren lanck, oft meer, wiens kinders al-te-gader

 

V noemd' hun Heer, hun voegt, hun meester, en hun Vader,

 

Ghy waert den ermen troost in al hun ongheval

 

Des nwen naem beroemt, ontsterff'lijck leven sal,

 

Waer van d'Iliades met vreuchden stadich singhen

 

Die u vermaerde daet met soet ghegalmt op dringhen

 

Tot inden hemel hoogh' die nu sal storten uyt

 

In Overvloedicheyt, Heer Bruydegom, en Bruyt

 

Sijn rijcke gaven milt, in d'oogh van alle menschen,

 

En u soo veel gheluckx als ghy sout selver wenschen

 

Verleenen salich paer, op dat gh'in desen staet

[p. 256]

 

Vernoeght te samen leeft, tot dat ghy van u saet

 

Kints, en kints kinders siet, tot dat ghy van des lusten

 

Door ouderdom vervremt u eeuwich soeckt te rusten,

 

Niet in Elises velt, maer in Abrahams schoot,

 

Daer vreucht is sonder eyndt, en leven sonder doot.

FINIS.

Hiroclis ex Libro de nuptijs.

Quin vtiles esse nuptias assero, primum quia diuinum reuera fructum producunt liberorum generationem, qui nobis & valentibus adhuc, vt pote consanguinei in omnibus negotiis opeum ferunt: & aetate confectis senioque pressis boni sunt auxiliarii, familiares quidem in secunda fotis na laetitiae socii: in aduersa verò condolentes rerum tristium sucessores. Sed etiam praeter Liberorum procreationem vtilis est cum muliere conuictus. Primum enim externis laboribus attritos suscipit officiose tractans, & omni cum studio recreans: deinde animi tristitiae obliuionem in ducit.