Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata

[p. 118]

Liedeken.
Elcken minnaer meynt, dats wis
Dat zijn lieff de schoonste is.

Op de wijse: Den lustelijcken Mey.

Ist nu niet lieffelijck in't groen te sijn?

Daer de Vogheltgens lustich fluyten?
Het welck vergeten doet des minnaers pijn/
Midts de bloemmeken daer lustich spruyten/
Dees bloemmekens die brenghen my inden sin
Een bloemmeken dat ick van herten min/
Welck bloemmeken wel weert om loven
Alle bloemmekens schier gaet te boven.

Bloemmisten die kenders der bloemen sijt/

Wilt dit bloemmeken met lof ver-rijcken/

[p. 119]

 

Dat door schoonheyt mijnen gheest verblijt

 

By gheen bloemmekens te verghelijcken

 

Want soo de glansigh'-avont-sterre staet/

 

Die in schoonheyt alle sterren te boven gaet/

 

Soo is oock dit bloemmeken te prijsen/

 

Dies ick haer moet alle eer bewijsen.

 

 

 

Des snachs als mijnen slaep verdwenen is⁺

 

Dan comt my dit bloemmeken te voren/

 

Waer van alleenlijck de ghedachtenis/

 

My doet alle vreucht oorboren/

 

Waer ick gae/sidt/stae/altijt sien ick haer

 

Met de ooghen van mijn ghedachten claer/

 

Soo schoon heeft de liefde haer naer t'leven

 

Gansch volmaeckt/in mijn herteken gheschreven.

 

 

 

Dit bloemmeken dat soo mijn ghemoet ont-rust

 

Is de bloem/t'paragon der Maeghden

+ Ouid.
Ante meos oculos prestò est tua semper imago, Et videorvultus mente videre tuos.

[p. 120]

 

Noeyt en had Apollo sulckenen lust

 

⁺ Tot sijn Dafphne die hy na jaeghden/

 

Als ick tot dese maeght die my verheucht

 

Wiens groote schoont/ gheciert met alle deught

 

Heeft mijn herte soo met liefd' ontsteken/

 

Dat ick haren lof altijt moet spreken.

 

 

 

In Antwerpen schoon dit blommeken leeft/

 

Oft t'onrecht iemant haer wouw laken/

 

Ist dat hy maer de reden plaetse geeft/

 

Hy sal haeren lof groot maken

 

Oock sal haer schoont hem d'winghen om

 

Alle eer te spreken van dese blom

 

Want dit blommeken/hier sluyt ickt'mede

 

Is de schoonste dochter vande stede.

FINIS.

+ Cic. Tuscul. l. 5.
Suum cuique pulchrum.
Plus tibi vicini coniux, tua plus placet illi:
Quique igitur pulchrum non solet esse suum.