Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata

[p. 99]

Liedeken.
Laura vvenscht vvel Tyters vrouvv,
Dan vreest noch oft hy vvaer ontrouvv.

Op de wijse: Wy vvillen niet meer nae Berghem gaen.

HEt heeft een hups besneden knecht

Aen mygheleyt sijn sinnen/
Maer al schijnt hy eenvoudich slecht/
Wie siet sijn hert van binnen.

Ist soo nochtans dat hy my mint

En meynt van goeder herten/
Soo ist wel reden dat hy vint
Vernoeghingh tot sijn smerte.

Vernoeghingh neen; vernoeghingh ja/

Vernoeghingh boven maten/

[p. 100]

 

Maer als hy sijn vernoeghingh ha

 

Dan mocht hy my verlaten.

 

⁺ De Herders clachten sijn maer schijn/

 

Gheveyst is al hun weenen

 

Soo langh de meyskens weyg'rich sijn

 

Soo langhe sijt recht meenen.

 

Maer als het willeken is ghedaen/

 

En onse jeucht versleten

 

Dan is de liefde haest vergaen

 

En al de moeyt vergeten.

 

Niet dat ick mijnen hier voor houw/

 

Die ick ghetrouw moet noemen:

 

Want hy is trouw/ ick vind' hem trouw/

 

Sijn trouwe doet my roemen.

 

T'is minne dan die rust ons gheeft/

 

Is rust in lust gheleghen?

 

Die eenen trouwen vryer heeft

 

Die heeft sijn ghenoeghen creghen.

FINIS.

+ Ghesonghen inde Pastorale vā Grisella.