Het gheestelyck maeghden-tuyltjen toe-geeyent aen alle Godt-soekende maeghden
(1708)–Elisabeth van Wouwe–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
Stemme: Den Salighmaecker die is nu gebaert.DRy Koningen quamen gereyst van verr',
Al om te doen hun Offeranden,
Sy sagen in den Oosten een claer sterr'
Die hun bracht in de Bethlehemsche Landen:
Maer sy verloren die te Jerusalem,
Dus vraeghden sy met een bedroefde stem:
Waer is geboren hier dat weerdigh Kint?
Koninck der Joden die ons ziel soos eer bemint.
2. Herodes was verwondert en verbaest,
Als hy hoorde dees Koninckx Heyren,
Zynde beroert hy ded' terstont met haest
De Schrift geleerden en Priesters vergeeren,
Sy vonden in de Professien ras
Dat desen Koninck al geboren was,
| |
[pagina 31]
| |
En dat in't stalleken van Bethlehem
Heroden riep terstont de Koningen tot hem.
3. Gaet soeckt hem in den Stal van Bethlehem:
Maer als gy 't Kintjen hebt gevonden
En hebt u Offerand gedaen aen hem:
Keert weer tot my wilt my de plaets verkonden,
Op dat ick oock als gy-lieden met spoet
Het Kintjen gaen aenbidden met ootmoet.
Dus scheyden dees dry Koningen van hem,
Maer sy en keerden niet weer naer Jerusalem.
4. Als sy quamen buyten Jerusalem,
De helder Sterr' sy weer vernamen,
Sy bleef staen op den stal van Bethlehem;
Hun hert spronck op van blyschap al te samen,
Sy syn getreden in den armen Stal
Daer vonden sy den grootsten Godt van al
Op hoy en stroy hier in een krib geleyt,
Sy vielen neder voor sijn hooge Majesteyt.
| |
[pagina 32]
| |
5. 'S aenbaden 't Kindeken met groot ootmoet:
Want hun herten in liefde branden,
Worpten haer Croonen voor het Kintjen soet
Met groot respect deden 's hun offeranden,
Sy openden hun cassen menigh fout,
Offerden Myrrhe, Wiroock ende Gout:
Seyden weest willekom die onse Saligheyt bemint.
6. Naer d'offerande siet het Kindeken
Heeft sijnen segen haer gegeven
Met sijn gebenedyde handeken,
Het loegh hun aen, hun hert begonst 't herleven
Daer naer het keert hem om en 't krege dorst,
De Moeder druckten 't aen haer lieve borst,
De Koningen siende 't suygende kint,
Sy riepen al met vreught siet onsen Coninck drinckt.
7. De Coningen die danckten 't Kintjen seer,
D'welck hun dus weder gaf den segen,
| |
[pagina 33]
| |
De Moeder en Joseph den Voester-Heer,
Daer mé soo gingen sy weder haer wegen
Vol van hemelsche consolatie soet,
Een schoonen Engel quam hun in't gemoet,
Die hun gewesen heeft een ander baen,
Met blyschap zijn sy weer elck naer hun Rijck gegaen.
|
|