|
| |
| |
| |
Hoofdstuk XVIII.
Een wacht voor de lippen!
Mensch, pas op dat kleine lid,
Als iemand denkt dat het gemakkelijk is zijne tong in bedwang te houden, vergist hij zich grootelijks.
Plutarchus.
‘Laat mij uwe tong eens zien.’ Dit is, - wij weten het allen bij ondervinding, - meestal de eerste vraag, die de dokter doet, als hij zieken bezoekt. Uit die tong kan men tot op zekere hoogte iemands gezondheidstoestand bepalen. En zou dit ook niet op geestelijk gebied het geval zijn?
De apostel Jacobus zegt: Indien iemand in woorden niet struikelt, die is een volmaakt man, machtig om ook het geheele lichaam in toom te houden. Hij heeft gelijk. Daaraan herkent men
| |
| |
den man van karakter, dat hij voorzichtig en met nauwgezetheid zijne woorden kiest zoowel in toorn en verontwaardiging als in het gewone gesprek.
Sommige jonge menschen, wier opvoeding niet al te zorgvuldig is geweest, hoort men vloeken. De zuster van zulk een vloeker zeide eens: ‘Piet kan vreeselijk vloeken, maar het geeft iets pittigs aan zijn discours.’ Welopgevoede menschen zijn echter van een andere meening, en beschouwen het vloeken als een gewoonte, waardoor ieder gesprek ontsierd wordt. Ik kan niet zeggen dat ik ooit getroffen ben geweest door de schoonheid of de kracht van eenigen vloek, en men moet veronderstellen dat het gesprek van iemand, die door een vloekensausje smaak moet geven aan de woorden, die hij opdischt, al heel onbeduidend en flauw moet zijn. De meeste menschen gebruiken vloeken, zonder zich in het minst rekenschap te geven van wat zij beteekenen.
Het komt meermalen voor, dat jongelieden, gewoon aan ruwe uitdrukkingen, zich die ook
| |
| |
laten ontvallen in tegenwoordigheid van dames, geestelijken of superieuren, en dan een haastige verontschuldiging stamelen. Dit overkwam een bejaard en beroemd predikant. Toen hij in de consistoriekamer van een kerk eenige oogenblikken moest wachten, hoorde hij hoe een der ouderlingen, een vermogend, maar onbeschaafd man, allerlei ruwe woorden gebruikte.
Vernomen hebbende, dat de predikant hem gehoord had, en niet gaarne diens achting willende verliezen, maakte de ouderling na den dienst zijne verontschuldigingen.
‘Ik ben maar een eenvoudig man, dominee,’ zeide hij met gemaakte nederigheid, ‘en ik noem een stoel een stoel.’
‘Te oordeelen naar wat ik gehoord heb,’ antwoordde de predikant droogjes, ‘noemt gij een stoel een ‘verdomde stoel.’
Een dame, die ook telkens verontschuldigingen moest aanhooren van een jongmensch over zijn gestadig vloeken, zeide eindelijk koel: ‘Och, mijnheer, als onze lieve Heer u niet gehoord heeft, ik zal het Hem niet verklikken.’
| |
| |
Vloeken heeft nog nooit iemand voordeel gebracht. Men doet er zich niet eens flinker of mannelijker door voor, want deze hoedanigheden sluiten zelfbeheersching in, en een vloeker mist in de eerste plaats juist zelfbeheersching. Bij beschaafde menschen oogst men er slechts afkeer mede in. Dit ondervond ook een jongmensch van mijne kennis. Hij was verloofd met een jonge dame, die in alle opzichten een goede partij voor hem was en van wie hij zielsveel hield. Alles ging van een leien dakje, totdat de jonge dame haar vriend op zekeren dag in het huis zijner ouders geweldig tegen een ouden knecht hoorde vloeken. Van dat oogenblik kreeg zij iets tegen hem en eindigde met het engagement te verbreken.
‘Het spijt mij,’ zeide zij tot hem, ‘maar ik kan niet anders. Ik verlang dat mijn echtgenoot in alle opzichten een beschaafd man zal wezen, en een beschaafd man vloekt niet. Bovendien zal iemand, die in staat is tegen zijne bedienden te vloeken, dit waarschijnlijk ook tegen zijne vrouw doen, wanneer hare schoon- | |
| |
heid vervlogen is en zij iets doet, wat hem niet bevalt.’
Onlangs reisde een bejaarde dame van hooge geboorte in een locaaltrein met een student, die veel praats had en zijn gesprek met vloeken doorspekte. Eindelijk kon zij hare verontwaardiging niet langer bedwingen, en vroeg den jongen man: ‘Mijnheer, verstaat u Latijn?’
De jonge man boog, blijkbaar nieuwsgierig wat deze vraag beduidde.
‘Wees dan zoo goed,’ vervolgde de dame op beleefden toon, ‘verder in het Latijn te vloeken; dan hindert u mij en het overige gezelschap niet langer.’
Gedurende het overige van de reis werd geen vloek gehoord.
Het kenmerk van onbeschaafdheid is het kwetsen van het gevoel van anderen, en menschen, die vloeken, geven meer en dieper ergernis dan zij wel weten of wenschen. Wie zulk een onweerstaanbare behoefte heeft om stopwoorden te gebruiken, waarom kiezen zij juist daarvoor zulke vreeselijke vervloekingen of wel
| |
| |
uitdrukkingen, die anderen heilig zijn? Zijn er dan geen andere woorden te vinden?
Iemand, die van Den Haag naar Amsterdam reisde, hinderde onlangs zijne medereizigers door voortdurend de ergerlijkste vloeken te gebruiken. Een der laatsten, die met hem sprak, begon nu telkens zijne volzinnen te besluiten met de op nijdigen toon uitgestooten woorden: ‘Pook, tang, schop!’
Eindelijk vroeg de vloeker hem, wat dit beteekende, en hij antwoordde: ‘Wel, dat is nu mijn manier van vloeken, en die is zeker vrij wat onschuldiger dan de uwe.’
Behalve vloeken zijn er nog vele nietszeggende stopwoorden, die sommige onbeduidende menschen gebruiken om hun gesprek te ontsieren. Groote goedheid! - Wel almachtig! - 't Is verdraaid! - Groote Grietje! - Ajakkes! - Blikslager! - Wel Donderdag! - enz. Deze uitdrukkingen, schoon onschuldiger dan vloeken, passen niet in den mond van een beschaafd mensch; zij klinken ruw en hebben al even weinig zin als de termen: ‘Vreeselijk plezie- | |
| |
rig! - Eeuwig aardig! - Helsch koud! - IJselijk warm!
Jongelieden nemen dikwijls de vrijheid om hunne meening onbewimpeld uit te spreken over ouder en wijzer menschen. Zij denken dat het ‘kranig’ staat de spreuk Nil admirari tot de hunne te maken, en spotten en critiseeren er dapper op los. Zij weten niet hoe onverstandig zij hierdoor handelen, want een vriendelijk woord, een waardeerend oordeel, een milde opvatting zijn het kenmerk van een helder verstand en een edel gemoed. Verheug u nooit over het verkeerde, dat ge bij anderen opmerkt, maar doe integendeel uw best het goede op te merken, dat in iederen mensch aanwezig is. Geeft men toe aan de lust om te vitten en altijd het kwade te zien, dan wordt dit op het laatst een hebbelijkheid en gaat ons gemoed gelijken op de spiegels in den tempel van Smyrna, die het beeld, dat zich daarin weerkaatste, onjuist en verdraaid weergaven, zoodat het schoonste en onschul- | |
| |
digste gezicht er leelijk en terugstootend in scheen.
Er zijn menschen van wie men zeggen kan, wat Tennyson eens van een vriend zeide: ‘Hij brengt mij altijd in een goed humeur.’ Welk een in alle opzichten heerlijke eigenschap is het zijne medemenschen altijd in een goeden luim te brengen. Vitters echter doen het tegendeel, en zij hebben de ergernis, die zij teweeg brengen, op hun geweten. Leg er u op toe niets van anderen te zeggen, als het niet iets goed kan zijn, behalve in de enkele gevallen, als uw plicht het u gebiedt.
Een wacht voor de lippen - vooral als de verzoeking tot onwaarheid spreken tot u komt.
Wie oprecht blijft, ook al struikelt hij in andere opzichten, hij is nooit als geheel verloren te beschouwen; daar leeft nog eergevoel in hem en behoefte aan de achting voor zichzelf.
Op zekeren dag wandelde ik met een oude schoolkennis, toen wij een neef van haar tegenkwamen, die met ons was opgegroeid en haar
| |
| |
nog dikwerf ontmoette. Ik zeide hoe het mij speet dat die jonge man den verkeerden weg opging, zooals van hem verteld werd.
‘Ja’, zeide mijne vriendin, ‘het is waar dat de arme jongen allerlei dolle streken uithaalt en soms heel verkeerd doet, maar ik geloof vast dat hij nog wel terecht zal komen; want ik heb nog nooit iemand, die volkomen oprecht was, geheel zien mislukken, en hèm heb ik nog nooit een onwaarheid hooren zeggen.’ Latere jaren hebben bewezen dat zij gelijk had.
Een man van eer is niet in staat een onwaarheid te spreken. Het is hem niet mogelijk woorden te uiten, die hem een afkeer van zichzelf zouden doen krijgen.
Er zijn vele soorten van onwaarheid, en wij kunnen daarom niet te bedachtzaam zijn, opdat wij ons niet onverhoeds laten verschalken. Eén daarvan is de overdrijving. Hoe groot is dikwerf de verzoeking om wat wij verhalen in schriller kleuren te schilderen, dan de waarheid gedoogt!
Oneerlijke daden zijn ook leugens. Wees op uwe hoede tegen kleine bedriegerijen en veinze- | |
| |
rijen, als daar zijn: het voorzeggen, het afkijken, het stil uit school blijven, de oneerlijke hulp, de onder schooltijd geschreven brief. De school is een vruchtbaar veld voor allerlei verzoeking in dien geest, en als ge inderdaad waar wilt zijn, neem dan nooit den schijn aan van iets te verrichten, wat ge niet doet. Maak u nooit aan kleine oneerlijkheden of bedriegerijen schuldig, want zij ontnemen u de achting voor uzelf en voeren u steeds verder.
Een wacht voor de lippen - ook waar de onbedachtzaamheid u verleidt tot het spreken van dubbelzinnige en vuile taal. Jonge menschen, die plezier hebben in het uiten van vuile woorden, geven daardoor het bewijs van de onreinheid hunner harten. Zij spreken gemeene taal, zingen ongebonden liederen, doen dubbelzinnige verhalen, en berokkenen daardoor een groot nadeel aan allen, die hen hooren. Wat zoudt ge zeggen van iemand, die op de gevaarlijkste punten der kust reddingsvuren ontstak, of de muren eener stad bezoedelde met de elementen
| |
| |
eener doodelijke epidemie. En toch zou zulk een daad minder onheil na zich sleepen dan de woorden van den onbedachtzame doen voor allen, die ongemerkt het gif in hunne aderen opnemen. Wacht u voor kennissen, wier gesprek bij voorkeur over dergelijke onderwerpen loopt. Zij verontreinigen uwe jonge verbeelding met onheilige voorstellingen; zij bezoedelen uwe jonge ziel met onreine gedachten. En wacht u nog meer zelf zulk een vloek in het leven van anderen te worden.
Een onnadenkende knaap, die door een bosch wandelde, maakte een insnijding in een jong eikeboompje. De snede groeide weder toe, maar duizend jaar later, toen de boom omgehouwen werd, vond men het litteeken nog in het hart van den boom terug. Even onnadenkend legt menige knaap de eerste onreine gedachte in de ziel van een vriend, welke gedachte wellicht jaren later die ziel ten verderve zal worden.
Een beroemd prediker heeft menigmaal verklaard dat een zijner kennissen hem als knaap
| |
| |
een boek toonde, waarin zedelooze platen en verhalen voorkwamen; en dat hij gaarne de helft van zijne bezittingen zou willen afstaan, als hij het boek nooit gezien had, omdat de herinnering er aan hem zijn leven lang vervolgd en gekweld had.
‘Het is een zeer ellendig wezen’, laat George Elliot Adam Bede zeggen, ‘dat in de wereld niet anders doen kan dan zijne medemenschen slechter in plaats van beter te maken’.
Een wacht voor de lippen eindelijk - zoo wel binnen- als buitenshuis, wanneer toorn u overvalt, of wrevel zijne tenten in uw gemoed opslaat. Er is niets dat meer aller harten inneemt dan een onverstoorbare opgeruimdheid. Let maar op - de menschen, die het verst komen in de wereld, zijn altijd vol moed, vol werklust, vol energie. Met een vroolijk gelaat verrichten zij hun arbeid, en verdragen de teleurstellingen van dit ondermaansche met de kalme opmerking dat niet alles voor den wind kan gaan.
| |
| |
Een knorrig gezicht, een slecht humeur stooten ieder af. Niet alleen vergallen zij ons eigen en anderer geluk, maar ook wordt ons leven er door verkort, omdat het onze gezondheid benadeelt. Een driftbui vordert meer van onze krachten dan ingespannen arbeid, en een slecht humeur doodt de levenslust. Jongens verheugen zich op de vacantie, maar geven zich tehuis niet de minste moeite om zich aangenaam te maken of aan anderen te denken. Zij zijn ontevreden, brommerig, kibbelen met broers en zusters en bederven de vroolijke stemming. En de heerlijke weken veranderen in een tijd van verdriet.
Ook bij het spel maakt iemand, die zijne lippen niet weet te bewaken, altijd op anderen een onaangenamen indruk. Het is even dwaas als onredelijk om altijd No. 1 te willen zijn, en juist daarom is het spel zulk een goede oefening voor ons humeur. Zijn de kansen ons ongunstig, dan mag ons dit niet verdrietig of gemelijk of driftig maken, maar met een vroolijk gezicht moeten wij ons in ons lot schikken.
| |
| |
Neemt gij de tegenspoeden van het spel aldus op, dan went ge u even gemakkelijk de tegenspoeden, die u ongetwijfeld in het leven wachten, moedig en mannelijk het hoofd te bieden. Jongelui, die gezond zijn en voor wie het leven in al zijn rijkdom en schoonheid open ligt, kunnen geen enkele verontschuldiging aanvoeren voor een slecht humeur. Een wijsgeer heeft beweerd: ‘Het kind schreit om de maan en slaat zijn kindermeid; de oude man geniet dankbaar zijn kopje koffie en is al blij als hij niet geslagen wordt.’ Weten jongelieden wel dat zij soms veel te veel van het leven wachten?
‘Och, dat ligt in mijn humeur,’ zeggen sommige menschen, als zij geen macht over hunne tong hebben en maar alles zeggen, wat hen invalt; en zij denken werkelijk dat daarin een verontschuldiging ligt. Menschen, die er prijs op stellen godsdienstig te heeten, moesten allerminst aan een slecht humeur toegeven.’
‘Ik heb nu eenmaal een driftige natuur,’ zeide zeker predikant, die zich in woorden te buiten was gegaan.
| |
| |
‘Dat is goed en wel,’ zeide zijn gemeentelid, ‘maar gij spreekt ons altijd van een nieuwe natuur, die de godsdienst geeft, en me dunkt dat gij u dan haasten moet u die aan te schaffen.’
De ware bron van een slecht humeur is zelfzucht.
Een slecht gehumeurd mensch denkt alleen aan zichzelf zonder met de gevoelens van anderen rekening te houden. Omdat driftige, heftige woorden hem goeddoen in zijne zenuwachtige stemming, daarom uit hij ze, zonder te bedenken welken indruk hij geeft aan wie hem hooren.
Tracht onder alle omstandigheden uwe kalmte te bewaren, en bedenk altijd dat ge pas in moeilijkheden en verzoekingen toonen kunt, wie ge zijt.
Het leven is een staat van oorlog: Tegenspoed
De post van eer voor 't echte heldenbloed.
|
|
Auteursrecht onbekend