Mijn vertelselboek. Deel 1

[p. 113]

De ongehoorzame Karel.

Kleine Karel was de éénige zoon van welgestelde ouders. Zij hadden hem van harte lief en hij zou werkelijk een aardige jongen geweest zijn, als hij maar niet zoo ongehoorzaam was geweest en zooveel plezier had gehad in kwajongensstreken. Als er een ‘stukje’ uitgevoerd moest worden, was hij altijd een van de eersten. ‘Belletjes trekken’ was zijn lust en zijn leven, en, als hij ongemerkt den emmer van een schoonmaakster kon omverwerpen, om dan door een haastige vlucht zich uit de voeten te maken, had hij schik voor den ganschen dag.

Dat pleitte zeker niet voor zijn goed hart, want de arme meid verloor haar tijd en haar geduld. Maar Karel dacht daar niet aan en begreep ook niet, hoe laf het was, zich ten koste van een ander te vermaken.

Karel kende nog een ander genot, dat minder onschuldig was en hem zeer noodlottig zoude worden. Door het dorp, waar hij woonde, liep de stoomtram, de gevleugelde reus, die met snuiven en stampen al-

[p. 114]

les voor zich op de vlucht jaagt en over een gladde baan in ongestoorde vaart voortrent. Het hinderde Karel, dat hij dien indringer ook niet een poets kon bakken; hij wilde hem tenminste als speelgoed gebruiken.

Hij vond het heerlijk, kleine takjes op de rails te leggen als de tram in aantocht was, en deze stoof er over heen en Karel, die het uit de verte aanzag, juichte, als hij de houtjes verbrijzeld terugvond.

Eens had zijn moeder er hem op betrapt en hem ernstig het verkeerde, het gevaarlijke ervan onder het oog gebracht. Maar Karel was niet gehoorzaam en in het geheim ging hij voort met zijn baldadig spel, dat nog meer aantrekkingskracht voor hem had, nu het verboden was.

Bij stokjes bleef het niet; ook kleine steenen werden door hem gebezigd, maar de tram spotte zoowel met het een als met het ander en vergruizelde alles in zijn vaart.

Op zekeren dag stond Karel weer op wacht; over een paar minuten zou de tram er zijn!... Karel kon aan de verzoeking geen weerstand bieden. Ginds lag zulk een mooie steen!.... Zou hij niet te groot wezen? Een oogenblik slechts aarzelde Karel; toen overwon zijn slechte natuur en de steen kwam op de rails terecht.

Een minuut later.... wat was dat?

Een hevig gekraak deed zich hooren, een wolk van stof vloog omhoog, een doodsche stilte.... daar weerklonk een akelig hulpgeroep, een hartverscheu-

[p. 115]

rend kermen. De locomotief was door den steen in haar vaart gestuit; zij was uit de rails geworpen en brullend lag zij daar in het zand, terwijl de waggons over haar heen getuimeld waren, in hun val gedeeltelijk verbrijzeld.

Wezenloos stond Karel als aan den grond genageld. Een blik op de verwoesting, door hem aangericht, deed hem tot bezinning komen. Hij besefte het verschrikkelijke van zijn daad en in zijn wanhoop en ontsteltenis vloog hij naar zijn moeder, zijn toevlucht altijd, ook nu hij met schuld was beladen.

Weenend wierp hij zich in haar armen en riep: ‘Moeder, moeder, ik heb het gedaan! Moeder, de tram! o, ze zijn dood!’ De moeder begreep haar kind maar half; vol ontzetting zag zij hem in het ontstelde gelaat. Toen snelde zij naar buiten..... welk vreeselijk schouwspel voor haar!

Toch bleek Karel's vrees overdreven te zijn. In zijn radeloozen angst had hij gemeend, dat allen er het leven bij hadden ingeschoten. Gelukkig was dat niet het geval. Er was slechts één zwaargewonde, de machinist, die met gebroken been was opgenomen en naar het gasthuis gebracht.

De gevolgen voor Karel zouden verschrikkelijk wezen. Er werd natuurlijk een streng onderzoek ingesteld en de schuldige was spoedig gevonden. Welk een schande voor zijn ouders en voor Karel, toen hij voor de rechtbank moest verschijnen op de bank der misdadigers!

Met het oog op zijn jeugdigen leeftijd, werd hij

[p. 116]

niet tot gevangenisstraf veroordeeld, maar naar een verbeterhuis opgezonden. 0, welke smart, toen hij van zijn ouders moest scheiden en hij met de wroeging in het hart het gebouw betrad, dat hem voor twee jaren zijn vrijheid en voor altijd zijn zorgelooze blijmoedigheid zou ontnemen.

Zijn ouders trachtten zooveel mogelijk goed te maken, wat hun kind misdreven had. De machinist werd uitstekend opgepast, maar, helaas! het been kon niet behouden blijven, en de belofte van Karel's ouders om voortaan voor den ongelukkige en zijn gezin zorg te dragen, kon hem het gemis van één zijner ledematen niet vergoeden.

Karel's straftijd was om, en hij keerde terug in het ouderlijke huis. Behoef ik u te zeggen, dat hij zich verbeterd had? Met heete tranen had hij zijn vermetelheid, zijn baldadigheid beschreid en door een voorbeeldig gedrag wilde hij het verledene doen vergeten. Maar hij vermocht niet aan zijn vader de blijde fierheid terug te geven, waarmede deze vroeger van zijn ‘ongeschonden naam’ sprak, noch de rimpels weg te vagen, die de smart in moeder's voorhoofd had gegrift; en nog jaren, jaren daarna, toen hij zelf man en vader geworden was en hij den machinist langs zijn woning zag voortstrompelen, verborg hij het gelaat in de handen en dan zeide hij tot zijn kinderen: ‘Weest braaf, gehoorzaam en goed: een ongehoorzaam kind kan onheilen veroorzaken, die onherstelbaar zijn.’

Alexandrine.