Mijn vertelselboek. Deel 1

[p. 75]

Pollux en Bijou.

Anna Van Ochten was een aardig meisje, van omstreeks tien jaar oud. Haar ouders hadden twee honden: een grooten jachthond, Pollux geheeten, en een klein hondje, dat den naam droeg van Bijou.

Deze laatste was Anna's lieveling. Als zij zat te eten, schoof ze hem altijd van de lekkerste brokjes er eenige toe. Pollux zag dat dan en kwam ook naast haar staan om haar met zijn goedige oogen recht smeekend aan te kijken; maar een onvriendelijk: ‘Weg jij!’ gepaard met een duw van de kleine hand, was bijna altijd het antwoord daarop.

‘Foei, Anna!’ had haar moeder al dikwijls gezegd, ‘dat is niet mooi van je! Die goede Pollux! Zie je niet hoe 't hem spijt, dat alles voor Bijou is, en hij niets van je krijgt?’

‘Bijou is ook zoo'n aardig, klein, lief dier, en Pollux is zoo leelijk!’ mompelde Anna dan.

‘Maar Pollux is goed en trouw!’ zei de moeder, en riep Pollux bij zich, en gaf hem van haar bord een paar lekkere beten.

[p. 76]

Op een goeden morgen, terwijl men aan 't ontbijt zat, verzocht Anna: ‘Ma! - er is vandaag geen school, zooals u weet, en 't is zulk prachtig weer, - mag ik een van mijn broodjes bewaren, en er mee naar mijn priëeltje gaan om het daar op te eten?’

‘O, ja wel,’ zei mevrouw Van Ochten, ‘dat mag je wel,’ en zij pakte het broodje in een klein korfje, en deed er een paar heerlijke, mooie appels bij in; en Anna, den koning te rijk, stapte er mee naar buiten.

‘Kom, Bijou!’ zei ze, ‘ga je mee?’

Bijou vloog keffend uit zijn mandje en liep haar na; en Pollux, hoewel ongevraagd, kwam ook uit zijn hoek om haar te vergezellen.

‘Blijf jij maar thuis!’ zei Anna alles behalve vriendelijk.

‘Foei Anna!’ zei mevrouw weer, en streelde Pollux' kop om het dier schadeloos te stellen voor die ruwe behandeling. ‘Foei, Anna, wat is dat toch leelijk van je, foei!’

‘Kom dan maar!’ zei Anna, nog niet bepaald vriendelijk, maar toch op heel anderen toon dan daareven. En Pollux liep vroolijk op haar toe, en drukte zacht zijn neus tegen haar handje als om haar voor die vergunning te bedanken. Toen stapte hij naast haar voort met bedaarden, statigen tred. Bijou daarentegen maakte allerlei bokkensprongen, beet Pollux af en toe al spelend in het oor, was nu eens zes pas vóór, en dan weer een pas drie, vier àchter zijn meesteresje, en kefte aanhoudend.

Anna's ‘priëeltje’ geleek niet veel op wat men

[p. 77]

gewoon is een priëel te noemen. Het was eenvoudig een open plekje aan den zoom van een akkermaalsboschje, overschaduwd door een paar overhangende takken, in elkaar gegroeid en dicht omlooverd. Er was stoel noch tafel in dat ‘priëel’. Maar de grond was er begroeid met het mooiste en dichtste mos, dat men ooit kan hebben gezien; en in het mos was Anna gewoon zich neer te vlijen. 't Was haar lievelingsplek. Zij vond het er aardiger, o! véél aardiger, dan in het eigenlijke (en heel mooie) priëel, dat in den tuin harer ouders stond. Misschien was dit wel, omdat Anna hààr ‘prieeltje’ zelf gevonden en, door het opbinden van een paar takken, bijgewerkt had.

Langs dit lievelingsplekje der kleine Anna liep een breede zandweg, die weinig werd gebruikt. Af en toe slechts zag men er een landman op voortschrijden, die zich naar zijn akker begaf of vandaar terugkeerde. Hierdoor was ter weerszijden, de kant van den weg met gras begroeid; en dit laatste was weer de oorzaak, dat Piet, de scheper, - zooals de man door zijn dorpsgenooten algemeen genoemd werd - van tijd tot tijd zijn schapen er over dreef.

Piet, de scheper, had een grooten hond, Tiger genaamd, die heel verstandig en bij het schapen hoeden voor zijn meester een uitstekende hulp was. Liep een schaap te ver vóóruit, Tiger haalde het terug; bleef een ander op zijn eentje wat achter, Tiger dreef het voort met blaffen en bijten, tot het bij den grooten troep weer aangekomen was. En vooral maakte Tiger zich verdienstelijk door te zorgen, dat alle scha-

[p. 78]

pen op den weg bleven, en geen hunner afdwaalde in het koren, dat langs den weg op de velden stond.

Maar Tiger, al ging hij met veel beleid en groote vaardigheid den snoeplust der schapen tegen, zag er geen bezwaar in om zelf een lekker beetje te pakken als hij het machtig kon worden. Deze wel wat tegenstrijdige eigenaardigheid van zijn karakter zou de kleine Anna bijna duur te staan zijn gekomen.

Anna namelijk begon, toen zij in haar ‘priëeltje’ was aangekomen, aanstonds haar korfje leeg te pakken. Zij spreidde een doek over haar schortje, lei daar het broodje en de appels op, en begon van beide om beurten te happen. Bijou, die tot dusver had loopen buitelen en rondspringen, kwam nu vlug naast haar zitten, het kleine kopje in haar schoot.

‘Hier lievert,’ zei Anna, en stopte hem een stuk van haar broodje in den bek, ‘dat is voor jou!’ Maar toen zij zag, met hoe begeerige oogen ook Pollux haar zat aan te kijken, heette het als naar gewoonte: ‘Ga jij maar weg, jij krijgt niets!’

Toen Anna dit evenwel goed en wel gezegd had, dacht zij om het ‘foei!’ van haar moeder, en kreeg over haar onvriendelijkheid toch min of meer berouw. Zij brak dus een brokje van haar brood af en gaf dit aan Pollux. Pollux at het met smaak, maar moest zich met dat ééne brokje tevreden stellen; Bijou daarentegen kreeg een stuk, zoo dikwijls Anna zelf een hap van haar broodje nam.

Het toeval wilde, dat Piet, de scheper, juist in die

[p. 79]

oogenblikken zijn schapen daarlangs kwam drijven. Natuurlijk was Tiger er ook weer bij. De scheper iep vóór zijn kudde, - Tiger er achter.

Anna had den scheper en zijn schapen voorbij zien trekken, maar dacht er heel niet over na, dat aan deze omstandigheid eenig gevaar kon verbonden zijn voor haar of haar boterham.

Rustig zat zij die te eten, en had juist den laatsten brok in haar handje genomen, toen op eens Tiger op haar afschoot en een hap deed naar haar brood.

Anna gaf een gil en trok haastig, met onwillekeurige beweging, hand en boterham terug.

Maar dit was Tiger niet naar den zin. Hij begon te grommen, greep andermaal naar het stukje brood, en sloeg bij dien greep zijn tanden in Anna's vingertjes. Anna gaf nu een nieuwen en veel luideren gil, - maar de hulp was reeds nabij.

In hetzelfde oogenblik namelijk, dat Tiger voor de eerste maal naar het brood, en daarmee naar Anna's handje hapte, was Bijou, die in haar schoot lag, luid jankend van haar weggevlogen. Pollux daarentegen - die, toen hij zag, dat er voor hem geen brokje meer af zou vallen, zich eenige schreden verwijderd had - schoot in dat oogenblik toe, en nog vóór zijn meesteresje dien tweeden gil uitstiet, had hij Tiger bij de keel gegrepen en worstelde met hem. Wie van de twee honden het gewonnen zou hebben, zou te bezien hebben gestaan: want Pollux was groot en sterk, maar Tiger was het ook. Maar Piet, de scheper, kwam zoodra hij zag wat er gaande was, terugloopen,

[p. 80]

riep zijn hond, en sloeg met den steel van zijn schopje er zóó op los, dat Tiger jankend afhield en naar zijn post bij de schapen terugkeerde. Hij bloedde hevig aan den kop, waar Pollux hem een welgemeenden knauw had gegeven.

Maar Pollux zelf was er ook niet zonder kleerscheuren afgekomen. Tiger's scherpe tanden hadden hem aan de keel het vel een heel eind opengereten, en met den linkervoorpoot hinkte hij.

‘Lieve, goede Pollux!’ zei Anna, terwijl ze half schreiend haar kopje tegen hem aanvlijde, ‘jij bent de beste, hoor! die leelijke Bijou gaat loopen als men mij kwaad wil doen, maar jij bent een trouwe hond! Hier, dit is voor jou!’ - zij stopte hem het nog overgebleven deel van haar broodje in den bek, - ‘en voortaan zul jij alle lekkere beetjes van me hebben en die nare Bijou krijgt niets meer!’

Het was Anna volkomen ernst met die woorden; maar toen ze later haar voornemen ook in tegenwoordigheid van haar moeder te kennen gaf, zei deze: ‘Neen Anna, dat is nu óók weer verkeerd! Pollux is groot en sterk; hij kon, met eenige hoop op wèlslagen, zich met dien Tiger meten; maar wat kon de arme, kleine Bijou? Met één hap zou Tiger hem doodgebeten hebben! Dit heeft Bijou zelf heel goed begrepen, en hij deed dus verstandig, toen hij je toch niet helpen kon met weg te loopen en zich te bergen.’

Dit begreep Anna nu toch ook. Zij nam Bijou het wegloopen dan ook niet meer kwalijk, en als hij on-

[p. 81]

der den maaltijd bij haar kwam, vroeg hij niet te vergeefs om zijn gewoon aandeel. Toch.... de lekkerste beten en liefste woordjes waren van nu aan niet voor hem, maar voor den trouwen Pollux.

Hilda.