Mijn vertelselboek. Deel 1

[p. 37]

Nelly's verjaargeschenk.

‘Hè, hoe heerlijk!’ zei Nelly, vlug uit het bed stappend, ‘mooi weer op mijn verjaardag! - De zon is ook zeker blij, dat ik jarig ben; ze kijkt ten minste voor 't eerst na zooveel dagen regen weer eens vroolijk in mijn kamer.’

Terwijl Nelly zich gereed maakte, kwam mama boven, keek om het hoekje van de deur en zeide: ‘Dag jarige!’ Naar binnen gekomen, feliciteerde mevrouw Van Bunden haar dochtertje en Nelly was zóó in haar schik, dat ze met ma in het rond danste.

‘Kom nu gauw beneden, kind; pa wacht al op je,’ zeide de moeder, terwijl ze Nelly's krullende haren in orde bracht. Nelly haastte zich zooveel ze kon, maar ze moest haar nachtgoed nog opvouwen, haar borstels en tandpoeder bergen. Ze mocht niet alles laten liggen voor de meid, die toch al genoegte doen had; maar toen ze klaar was, huppelde ze de trap af, de tuinkamer in, regelrecht in papa's armen, die haar gevangen hielden, totdat papa zijn jarig

[p. 38]

meisje geluk gewenscht had. Toen keek ze rond. Allereerst zag zij een beeldige kaart van Nederland; niet heel groot, maar mooi en duidelijk, juist zooals ze al lang gewenscht had. Nelly hield veel van aardrijkskunde en sedert ze in de vierde klasse zat, had ze voortdurend naar zoo'n kaart verlangd. Op de tafel lag ook een boek: ‘de Genius van het Kransje’; dat had haar vriendinnetje Emma ook gekregen voor een paar weken en bij haar stoeltje stond een keurige poppenwagen op veeren, met een zwarte kap, net als een echte kinderwagen.

Nelly sprong van papa naar mama, kuste beiden, dat het klapte en kon bijna niet eten van plezier.

‘Hé ma,’ zeide zij, ‘juist allemaal dingen, die ik zoo graag hebben wou; hoe wist u dat toch zoo?’

Pa en ma lachten: ‘We zijn niet doof, kind!’ - ‘Kom, Nelly,’ voegde mama er bij, ‘zorg, dat je niet te laat komt den eersten dag van je nieuw jaar, en kom na schooltijd dadelijk thuis, want grootpa komt koffiedrinken, zooals je weet.’

Toen Nelly 's middags thuiskwam, was grootpa er al en nadat de oude heer zijn kleindochtertje geluk gewenscht had, stopte hij haar iets in de hand. Het was een klein beursje en toen Nelly 't opendeed, vond ze er vijf en twintig gulden in.

‘Zie eens, ma,’ riep Nelly, ‘vijf en twintig gulden! is dat allemaal voor mij?’

‘Ja, kind,’ nam grootpa het woord, ‘daar mag je nu mee doen, wat je wilt. Ik heb gehoord, dat je kastje wat klein wordt voor je boekenschat; misschien

[p. 39]

wil je er dus wel een nieuw en grooter voor koopen. Maar, zooals ik zeg, je mag er mee doen, wat je wilt.’

‘Is 't niet wat veel, vader?’ vroeg Nelly's moeder: ‘'t kind is nog zoo jong.’

‘Och, Lina, zij is mijn kleine meid, mijn eenig kleinkind. Ik ben nu juist zoo benieuwd naar 't geen ze er mee doen zal; laten we dus eens af wachten, waarvoor ze 't wil besteden.’

Nelly was zeer in haar schik; ze vertelde iedereen van grootpa's geschenk en in haar gedachten besteedde zij het geld op allerlei manieren; maar telkens kwam ze toch weer op het boekenkastje terug; dat leek haar toch het begeerlijkst

's Avonds was erz een feestje ter eere van Nelly's verjaardag, en in de keuken werden de dienstboden ook niet vergeten. Mina, de keukenmeid, en Netje, de tweede meid, hadden de verschillende geschenken bewonderd en haar ingenomenheid luide betuigd, maar Leentje, de oude werkster; had weinig gezegd; alleen, toen het kind haar de vijf en twintig gulden liet zien, had ze verrast uitgeroepen: ‘'t Is zonde, jongejuffrouw Nelly; wat zou dat een schat zijn voor een arm mensch!’

‘'t Is voor mij ook een schat, Leentje,’ zei Nelly lachend; ‘Ik zal er een mooi boekenkastje voor koopen. - Wat zoudt ge er wel mee doen, als gij ze kreegt?’ voegde het kind er vragend bij.

‘Ik zou er de gezondheid van mijn arme Truitje voor koopen,’ gaf Leentje somber ten antwoord,

[p. 40]

en meteen keerde zij zich om en begaf zich weer aan 't werk.

Nelly moest telkens weer aan de woorden van Leentje denken en aan haar treurig gezicht, en 't was net, alsof het bezit van het gewenschte kastje haar niet meer zoo onontbeerlijk scheen als eerst.

Toen zij te bed lag, kon ze maar niet in slaap komen: wat zou Leentje daar toch mee bedoeld hebben, dat ze voor vijf en twintig gulden Truitje's gezondheid koppen kon? Nelly begreep het niet, hoe ze ook peinsde, maar gelukkig viel ze eindelijk in slaap.

Den volgenden morgen kwam het haar weer terstond in den zin, en zoodra ze gekleed was, ging ze naar de keuken om Netje eens te polsen.

Van Netje vernam ze, dat Leentje's kleinkind, Truitje, heel zwak was en dat de dokter haar het gebruik van allerlei versterkende middelen had voorgeschreven. Maar Leentje kon haar die niet verschaffen en daardoor bleef het meisje aan het sukkelen tot innig verdriet van haar grootmoeder, wier man en beide dochters gestorven waren en die niets in de wereld bezat dan dit ééne kleindochtertje.

Nelly was diep begaan met de oude Leentje en haar kleinkind. Nu begreep ze heel goed, wat de oude vrouw bedoeld had en ze verlangde niet meer naar het nieuwe boekenkastje. Als de arme werkster het geld had, was ze waarschijnlijk geholpen.

‘Als ik 't haar eens gaf,’ dacht Nelly verder; ‘dat zou zeker een uitkomst voor die twee zijn’;

[p. 41]

maar dat durfde ze toch niet doen op eigen gezag.

‘Waarover denkt mijn dochtertje zóó diep na, dat ze haar moeder niet eens hoort binnenkomen?’ klonk mama's stem vlak aan Nelly's oor.

‘O, mama, ik heb u waarlijk niet gehoord, maar u loopt ook zoo zacht,’ zei 't kind, terwijl ze haar moeder hartelijk goedenmorgen zei.

‘Was je in gedachten bezig, het geld van grootpa te besteden, kindlief?’ vroeg mevrouw Van Bunden.

‘Och, ma, ik heb dat kastje toch eigenlijk niet zoo hoog noodig,’ antwoordde 't meisje met een kleur. ‘Ik zou het geld zoo graag aan Leentje willen geven, als u 't goedvindt.’

‘Aan Leentje geven, kind? En waarvoor?’

Toen vertelde Nelly alles, wat ze van Netje vernomen had en ook, wat Leentje van grootpa's verjaargeschenk gezegd had.

Mevrouw Van Bunden hoorde het verhaal van Leentje's rampspoed met groote belangstelling aan en eindelijk zei ze: ‘Ik heb er niets tegen, dat je het geld voor de arme Truitje besteedt en ik denk wel, dat papa en grootpa het ook goed zullen vinden.’

Nelly mocht nu voortaan elke week vijf gulden aan Leentje geven om voor haar kleinkind alles te koopen, wat de dokter had voorgeschreven en het kleine meisje nam merkbaar in krachten toe.

Toen na vijf weken het geld op was, zei grootpapa, die van tijd tot tijd wel eens met Nelly mee ging om de kleine zieke te bezoeken: ‘Ziezoo, Nel, jij hebt de kleine vijf weken van alles voorzien, nu

[p. 42]

zal ik het eens vijf weken doen, en dan zullen we eens kijken, wat haar nog ontbreekt om even ferm en gezond te worden als jij.’

Zoo gebeurde het ook en na nogmaals vijf weken verklaarde de dokter, dat Truitje flink vooruitgegaan was, maar dat de zeelucht het overige moest doen. Nelly's ouders zonden toen de kleine zieke naar een inrichting, waar vele zieke en zwakke kinderen liefderijk verpleegd werden en waar de heerlijke zeelucht haar geheel deed herstellen. Na een verblijf van negen weken in die gezonde omgeving werd Truitje op een Zaterdag door haar grootmoeder teruggehaald en den volgenden dag mocht zij bij Nelly op visite komen. Dat was een pret voor beide kinderen en grootpapa zei, dat Truitje's frissche wangen en heldere oogen het duidelijkst bewezen, hoe Nelly op de allerbeste wijze haar verjaargeschenk besteed had.

S.C. Stapert.