Mijn vertelselboek. Deel 1

[p. 22]

De twee lammetjes
Een sprookje.

‘Kinderen,’ zei juffrouw Ooi tot haar beide lammetjes, ‘jullie zijt nu oud genoeg, om op jezelf te staan. Tot nu toe ben je aldoor om en bij mij geweest, maar dat kan nu niet langer. Je moet jezelf leeren redden. Ik ga nu van middag eens een poosje uit, naar mijn vriendinnen in gindsche wei.’

‘Mogen wij mee?’ vroegen de lammetjes.

‘O! heden neen,’ riep moeder Ooi beslist uit, ‘dat is geen plaats voor jullie. Blijft nu maar rustig met elkander spelen; hier zijn wat lekkere madeliefjes voor je, die zijn zoo zoet als de suikerboontjes, waarmede menschen kindertjes hun maagjes bederven; maar ze zijn veel gezonder.’

‘Ik wil met u mee,’ zeide Dikstaartje, het grootste lammetje.

Moeder Ooi schudde het hoofd. ‘Neen, dat gaat niet, je zoudt een modderpoel door moeten en dan zou je die mooie vacht bederven. Lammetjes moeten wit blijven, bedenkt dat, kindertjes. Speelt nu zoet samen, ik kom spoedig terug.’

[p. 23]

‘Wat zullen wij doen?’ vroeg Dikstaartje aan zijn zusje Withalsje, toen de moeder vertrokken was.

‘Laten we krijgertje spelen,’ stelde Withalsje voor. ‘Maar wij moeten aan dezen kant blijven, daar ginder is het zoo vuil en moeder heeft gezegd, dat wij ons schoon moeten houden. Ik vind onze vacht heel mooi en jij?’

‘O! ja, veel mooier dan het vel van de geiten; maar zie je: ik zou ook wel horens willen hebben zooals de bokken, dan kon ik zoo prettig stooten en als ik een bok was, dan zou ik bokkesprongen kunnen maken, dat zou ik heerlijk vinden.’

‘Och!’ hernam Withalsje, ‘ik vind, dat wij ook aardig kunnen springen,’ en meteen huppelde het kleine ding zóó vlug, dat het een lust was om te zien.

Dikstaartje deed ook mee en ze hadden een pret van belang; eindelijk hadden ze er genoeg van. Ze werden ook zoo moe van het lange spelen.

‘Laten wij nu een droog plekje uitzoeken, om te rusten,’ zei Withalsje.

‘Och!’ merkte haar broertje op, ‘jij bent ook zoo precies. Ik lig wel graag in het natte gras. Het is zoo frisch, als men warm is van het ravotten. Weet je wat, ik ga naar dien poel, daar zal het wel lekker zijn.’

‘Pas op je vacht!’ riep Withalsje, ‘en denk er om, wat moeder gezegd heeft.’

Dikstaartje stoorde er zich echter niet aan en stapte naar den poel; er waren een massa kikkertjes in en hij vond het alleraardigst, die te zien. Hij

[p. 24]

ging in het gras liggen en had een goed kijkje op hen.

‘Doet u mee, jongeheer Lam?’ vroeg een der kikkertjes heel beleefd.

‘Hoe durf je zoo iets te vragen!’ zei een oude kikvorsch, ‘zie je dan niet wat een mooie, witte vacht de jongeheer heeft; een poel is een goede speelplaats voor ons, die niets te bederven hebben, maar dat is niets voor den jongeheer.’

Dikstaartje vond het heel aardig, zoo beleefd door de kikvorschjes aangesproken te worden en daar hij niets trotsch was, zei hij: ‘Och! vrouw Kikkert, ik zal wel oppassen; ik zou heel graag wat met uw kindertjes spelen.’ En zonder te denken aan wat zijn moeder gezegd had, sprong en huppelde hij in den poel rond, tot hij heelemaal met modder bespat was. Toen lachten de kikkertjes hem uit; dat was niet lief van hen. Hun moeder was dan ook heel boos en zeide, dat ze 't aan Burgemeester Pad zou vertellen, als hij weer eens dien kant uitkwam. Dikstaartje ging stilletjes weg, doch was lang zoo vroolijk niet meer, als toen hij kwam.

Withalsje schrikte, toen ze haar broertje zag. ‘O! wat ben je vuil!’ riep ze uit, ‘wat zal moeder wel zeggen!’

Juist kwam juffrouw Ooi terug, die niet weinig ontstelde. ‘'t Is wat te zeggen,’ zei ze, wat zal jouw toekomst wezen? Ik beef als ik er aan denk! Hoe kan zulk een vuil dier nu ooit de wereld doorkomen?’ En ze keek zóó bedroefd, dat ze bepaald

[p. 25]

wel zou geschreid hebben, als ze maar een zakdoek bij zich had gehad.

Terwijl ze nog bezig was met Dikstaartje te beknorren, kwam de eigenaar der weide met zijn dochtertje aan wandelen.

‘Wel, Liesje!’ zei hij tot haar, ‘zou je nu zoo erg graag een lammetje hebben, en wat zou je er mee doen?’

‘Wel vader, ik zou een blauw lint om zijn halsje doen en het daaraan rondleiden; ik zou er mee wandelen en spelen en ik zou er elken dag mee hier komen, dan kon zijn moedertje het zien.’

Dikstaartje, die dit alles gehoord had, dacht, dat hij wel graag altijd bij dit lieve meisje zou willen zijn. Hij sprong dus tegen haar op, in de hoop, dat zij hem zou bemerken en hem mee zou nemen, doch ze ging verschrikt op zij, en riep uit: ‘Foei, wat een vies dier, kijk eens, vader!’

Daarna viel haar oog op Withalsje. ‘O! mag ik dit lammetje hebben, vader?’ vroeg ze, ‘dat is een beeldje, mag ik, vader!’

‘Ja, zeker, kindlief, neem het maar mee; dat andere zal ik meenemen om te verkoopen. Het is te vuil om er iets anders mee te doen.’

En of hij wilde of niet, Dikstaartje moest mee, zonder zelfs afscheid van moeder Ooi of van zijn zusje te kunnen nemen. Hij bleef eerst eenige dagen op stal, toen ging hij in een groot schip, waarin het erg benauwd was, naar Engeland. Daar moest hij op een vreemde weide grazen met allemaal Engelsche schapen en lammetjes. Dat vond hij niets prettig,

[p. 26]

maar het ergste kwam nog. Na eenige dagen haalde een slager hem uit de wei en nam hem mee naar huis, waar hij hem meedoogenloos slachtte.

‘'t Is een lekker, malsch beestje,’ zei hij; ‘ik zal er een heerlijk boutje van bewaren voor Woensdag, dan is mijn vrouw jarig en dan zullen wij smullen. Een schapenbout met bessengelei is niet te versmaden.’

Ge moet namelijk weten, dat de menschen in Engeland heel veel van schapen- en lamsvleesch houden; bij het laatste eten ze altijd bessengelei. Wij zouden dat vreemd vinden, doch de Engelschen zijn dat nu zoo gewoon en, zooals men wel eens zegt: ‘'s lands wijs, 's lands eer.’

Dat was het einde van het arme Dikstaartje. Dat kwam er nu van dat hij niet naar moeder's raad had willen luisteren en niet zindelijk had willen zijn.

Withalsje daarentegen was heel gelukkig bij Liesje; zij werden een paar beste kameraadjes en hadden samen heel veel pret.

Therese Hoven.