Mijn vertelselboek. Deel 1

[p. 10]

Does.

In een groot bosch woonde een arme houthakker met zijn vrouw en zeven kinderen.

De vier oudsten waren jongens; zij hielpen vader in het bosch, terwijl twee van de meisjes moeder in het huishouden behulpzaam waren.

Hansje, het jongste van al de kinderen, ging nog op school. Iederen morgen stapte zij om acht uur het huis uit, liep dan het groote bosch door, een eenzamen straatweg langs, en kwam zoo in het dorp.

Zij was een allerliefst kind met dikke, roode wangetjes en vroolijke, bruine kijkers.

Niet alleen haar ouders, broers en zusjes hielden veel van haar, maar ook de meester en de schoolmakkertjes.

Toch had Hansje een gebrek, waarvan haar ouders soms veel last hadden: ze was erg bang.

Wanneer zij op het land een koe zag loopen, durfde zij er haast niet voorbij. Voor groote honden was zij ook erg bevreesd; ze trachtte die altijd te ontwijken.

[p. 11]

Gelukte haar dit soms niet, dan begon ze luid te schreien en kwam bitter bedroefd thuis.

De broers vonden, dat ze erg kinderachtig was.

Ze beloofde moeder dan wel beterschap, doch heel veel hielp dit niet.

Eens, het was in den kermistijd, kwam Hansje uit het dorp. Zij had den straatweg al achter zich en sloeg het boschpad in. Daar zag ze iets zwarts aan den kant liggen; zij kwam naderbij en... o, schrik, het was een dier en nog wel een hond. Eigenlijk behoefde ze er niet voorbij; ze kon wel omloopen, maar dat scheelde zooveel en ze moest op tijd thuis zijn; want moeder had spekpannekoeken gebakken ter eere van de kermis.

‘O, wat zal ik doen? ik weet geen raad!’ riep Hansje en ze schrikte van haar eigen stemmetje.

Op eens klonk haar een droevig gejank in de ooren. Nu was Hansje zeer medelijdend en dacht: ‘Ik zal toch eens kijken; misschien heeft het arme dier wel pijn.’

Bevende kwam ze nader; ze hoorde haar hartje kloppen van angst

‘Als hij nu eens opstaat en mij bijt! Zijn tong hangt al uit zijn bek en zijn oogen, wat zijn die groot en donker!’

Maar boos keek de hond toch niet, dat moest Hansje bekennen. Weer jankte hij, en van schrik stoof zij achteruit.

Ze wilde er nu maar voorbijgaan; nog eens eventjes kijken, en dan naar huis. Ze dacht aan de lekkere

[p. 12]

pannekoeken en verlangde meer dan ooit om weg te komen.

Daar keken de groote oogen van het dier haar zóó smeekend aan, dat ze medelijden met hem kreeg, en ze trachtte haar angst te overwinnen.

Ze merkte, dat de hond dorst had en vulde daarom haar griffelkoker met water uit een naburige sloot, en goot dit het dier in den bek.

‘Wat zouden ze thuis wel zeggen,’ dacht ons vriendinnetje, terwijl ze een kleur kreeg als vuur, ‘als ze me hier zoo bezig zagen met een hond?’

‘Arm dier heb je pijn?’ vroeg ze; maar de hond gaf natuurlijk geen antwoord. Toen hij zich een weinig oprichtte, bemerkte ze, dat een der pooten gewond was. Nu liep ze weer naar de sloot, maakte haar zakdoekje nat en bond dat om de gewonde plek. Terwijl ze daarmede bezig was, hoorde zij haar naam door het bosch klinken.

‘Hansje!’ riep broer Kees. ‘Hansje’ bauwde de echo na en weinige oogenblikken later was Kees bij haar.

‘Maar, Hansje, jij met een hond! Hoe is 't mogelijk! Weet je, welke hond het is!’

‘Neen, ik heb hem hier gevonden.’

‘'t Is Does uit het honden- en apenspel, dat hier gisteren geweest is. Bij het springen door een hoepel heeft hij zijn poot gebroken; ik stond er juist bij, en de baas van het spel heeft hem nu zeker hier maar achter gelaten.’

‘Ja, Kees, dat denk ik ook. We zullen hem meenemen, 't arme dier, hè?’

[p. 13]

‘Goed, Hansje, ik zal hem dragen, wanneer jij dan den poot vasthoudt.’

Zoo liepen broertje en zusje met Does over het boschpad naar huis. Moeder stond voor de deur uit te kijken, waar de kinderen toch bleven.

Groot was de verbazing van de huisgenooten, toen ze Hansje met den hond zagen. De kinderen lachten er om, dat moeder Hansje een dapper kind noemde; maar vader zeide, dat ze een beste meid was, daar zij uit medelijden met den hond haar angst vergeten had.

Nu werd er nog eens naar den poot gekeken, en vader, die veel verstand van honden had, zeide, dat Does weer gauw beter zou worden, maar toch nooit meer kunstjes zou kunnen maken.

Hansje gaf hem telkens een stukje van haar pannekoeken, die Does zeker heel lekker vond, want hij keek steeds verlangend naar Hansje's bord.

Wanneer ge nu eens in het dorp komt, waar Hansje dicht bij woont, en ge zijt tegen negen uur bij de school, dan zult ge haar zien met vriend Does. Hij brengt haar iederen morgen, en wacht dan voor de schooldeur tot Hansje er uitkomt.

Truida Kok.