Mijn vertelselboek. Deel 1

[p. 1]

Het verloren katje.

Mietje, de kleine poes, was geheel alleen in de kamer. Nu, dat vond zij volstrekt niet erg. Zij lag heel genoeglijk achter de warme kachel. Zij had zich geheel in elkaar gerold en het scheen, dat zij sliep. Toch was dit zoo niet, al had zij de kleine oogjes dicht.

Op eens stak zij het kopje omhoog en keek naar het behangsel. Wat hoorde zij daar? ‘Kribbel, krabbel!’ ging het er; en nog eens: ‘kribbel, krabbel!’

‘Wel zoo, zitten daar muizen?’ dacht Mietje.

Zij stond op en liep naar de plaats, waar zij het leven gehoord had. Zij duwde haar klein neusje tegen het papier en snuffelde eens. Daar hoorde zij het weer: ‘kribbel, krabbel!’ De muisjes liepen bij den muur op naar boven.

‘Nu gaan ze zeker naar den zolder,’ dacht poes. ‘Kom, ik ga ook naar boven; misschien kan ik wel zoo'n Knabbelgraag beet krijgen.’

In een wip was zij de kamer uit, de gang door en de trap op naar den zolder. Toen zij daar aan-

[p. 2]

kwam, keek zij onderzoekend rond. Waar zouden de muizen gebleven zijn? Poes zag er geen. Zij wandelde eens zachtjes over den zolder, zóó zachtjes, dat men haar volstrekt niet hooren kon.

Er stonden verscheidene manden en kisten en ook een groote oude kast. Deze kast stond dicht bij den muur, zoodat alleen een klein muisje er zich achter zou kunnen verstoppen. Poes liep naar de kast en wilde er achter kijken; maar dat ging niet. Toen ging zij naar een groote kist, waarin oude boeken waren geborgen. Het deksel stond open en poes sprong op den rand van de kist en keek er in, of tusschen de boeken ook een muisje zat. Maar zij zag niets en sprong weer van de kist af.

Nog eens liep Mietje den geheelen zolder over en toen wilde zij naar beneden gaan.

‘Er zijn hier toch geen muizen,’ dacht zij. ‘Ik ga liever weer achter de warme kachel zitten.’

Maar juist, toen poes de trap af wou gaan, hoorde zij iets achter zich. Snel keerde zij zich om, en ja.... warempel.... daar liep een kleine muis over den zolder.

Met een sprong vloog Mietje er op af; maar de muis was haar te vlug. In een wip zat zij in een hoek en toen de poes haar daar achterna liep, sprong het muisje over haar heen naar den anderen kant van den zolder. Nauwelijks was zij daar, of Mietje was er ook al. Zij sloeg haar pootjes met de scherpe nagels uit, om het muisje te grijpen; doch alweder was het mis. Dat ging zoo voort, tot de muis achter

[p. 3]

de kast sprong, waar zij een heerlijk plekje vond om zich te verbergen. Met een kloppend hartje bleef Knabbelgraag er zitten.

Poes deed al haar best om het muisje te snappen; zij kroop onder de kast, maar helaas, zij kon de muis niet krijgen. Toen ging zij naast de kast staan met haar rechterpoot zoo ver mogelijk er achter. Maar het muisje kroop naar den anderen kant, zoodat de scherpe nagels haar niet raken konden. Vlug liep poes nu ook naar de andere zijde van de kast en stak haar linkerpoot er achter; doch de muis kroop weer spoedig achteruit en poes kreeg haar niet.

‘Dat is toch jammer,’ dacht Mietje. ‘Zou die muis niet voor den dag willen komen? Wacht, ik zal mij heel stilhouden, dan denkt zij, dat ik weggegaan ben.’

Zoo gezegd, zoo gedaan. Poes kroop onder de kast en legde zich doodstil neder. Maar het muisje bleef weg.

Dat duurde zoowat een half uur. Steeds bleef Mietje stil onder de kast liggen en verroerde zich niet. Doch haar oogjes keken scherp uit, of zij de muis ook zag komen, en zij lag gereed, dan dadelijk op te springen.

Eindelijk kwam het muisje voor den dag. Zij stak haar spits snuitje achter de kast uit en keek voorzichtig naar alle kanten rond. Nergens was de poes te zien. Nu dacht de muis werkelijk, dat poes heengegaan was en zij durfde nu wel te voorschijn komen. Zij keek nog eens, en wipte toen van achter de kast op den vloer.

[p. 4]

Maar o wee, wat een schrik! Met een grooten sprong kwam poes te voorschijn. Het scheelde weinig, of zij had het muisje gegrepen. Toch was het weder mis. De muis ontstelde vreeselijk, toen zij op eens de poes weder zag. Zij sprong over Mietje heen en wipte pardoes in de groote kist. Daar kroop zij tusschen de boeken weg.

Mietje had dit gezien en sprong het muisje met zooveel vaart na, dat het groote deksel naar beneden viel. Nu was de kist gesloten en zaten de beide dieren gevangen. Het muisje zat onder de boeken en poes er boven op.

Wat miauwde het arme poesje en hoe duwde zij met haar kopje tegen het deksel! Maar dat hielp niet. Het zware deksel kon zij niet oplichten. De kist bleef gesloten. En het miauwen hoorde men ook niet, want er was niemand op den zolder.

Tegen den avond kwam Marie thuis. Marie was vijf jaar oud. Zij was den geheelen dag op visite geweest bij haar nichtje. 's Avonds bracht de meid haar terug.

Toen zij thuis kwam, vroeg zij dadelijk: ‘Waar is Mietje?’

Dat was geen wonder, want het poesje was haar eigendom. Het behoorde haar toe; zij had het lieve diertje eens op haar verjaardag gekregen. Zij hield dol veel van poes, die zij ook haar eigen naam gegeven had, of ten minste bijna haar eigen naam.

Eerst had zij haar Marie willen noemen, precies zooals zij zelf heette. Dat vond mama echter niet goed; dan zou men immers nooit weten, wie er ge-

[p. 5]

roepen werd, als men Marie riep. Daarom had de poes den naam Mietje gekregen.

Marie vroeg nog eens, waar Mietje was; maar niemand wist het. Zij riep, maar de poes kwam niet. Zij keek in de voorkamer, maar Mietje was daar niet; in de achterkamer ook niet en in de keuken evenmin. Nergens was het poesje te vinden. Dat vond Marietje toch recht verdrietig.

‘Zou Mietje ook op de slaapkamer zijn?’ vroeg zij.

‘Neen,’ zei mama, ‘daar is ze niet.’

‘Op den zolder misschien?’ vroeg de kleine meid.

‘Dat geloof ik niet, kind,’ was het antwoord.

‘Mag ik eens gaan kijken?’ vroeg Marietje.

‘Wel neen, kind!’ zei mama, ‘het is donker op den zolder. Maar Kaatje zal wel even naar boven gaan.’

Kaatje, de meid, liep de trap op naar den zolder. Zij bleef boven aan de trap staan en riep: ‘poes! poes poes!’ Toen kwam zij weder naar beneden.

‘Mietje is niet op den zolder,’ zei Kaatje. ‘Ik heb hard geroepen, maar ze kwam niet.’

‘Waar zou het lieve dier dan toch wezen?’ vroeg het kind.

‘Ik weet er niets van,’ zei mama.

Marietje was erg bedroefd over het verdwijnen van haar katje. Zij werd te bed gelegd, maar kon eerst niet slapen. Zij schreide zonder ophouden en dacht voortdurend aan haar lief diertje. Zou het de straat opgeloopen zijn? Misschien wel. Wat zou het beestje dan koud wezen!

Eindelijk viel het kind in slaap, doch den vol-

[p. 6]

genden morgen werd zij vroeg wakker. Het eerste, wat zij zeide, was: ‘Is Mietje al terug?’

‘Neen, kind,’ was het antwoord.

Marie werd aangekleed en mocht na het ontbijt met haar pop gaan spelen. Maar pret had ze niet. Zij dacht te veel aan haar verloren lieveling. Mama was naar de keuken gegaan, en Marie was met haar pop alleen in de kamer. Toen bedacht zij wat en dat ging zij dadelijk aan haar pop vertellen.

‘Poppejans,’ zei ze, ‘willen wij Mietje gaan zoeken?’

De pop gaf geen antwoord; dat deed zij nooit, als Marie haar wat vroeg; maar daarom vond zij het toch wel goed.

Marie nam nu de pop op den arm en ging op weg. Waarheen het eerst? Naar de slaapkamer. Daar was poes niet te vinden.

Toen naar de mooie voorkamer. Marietje keek onder de tafel en onder de stoelen; zelfs kroop zij op haar knietjes onder de canapé, maar ook daar zat Mietje niet.

Waar nu heen? Marie keek haar pop vragend aan, maar die gaf geen antwoord. Toen zeide zij zelf: ‘naar den zolder!’

Zij nam poppejans stevig onder den arm en klauterde de trap op. Toen zij boven kwam, duwde zij de deur open en keek den zolder rond.

Wat zag het er daar vreemd uit! Marietje kwam er niet dikwijls, en was er nooit alleen geweest. Maar zij was volstrekt niet bang en keek overal rond, of zij het poesje ook ontdekte; doch zij zag niets.

[p. 7]

Toen begon zij zachtjes te roepen: ‘poes! poes! poes!’

[p. 8]

‘Miauw!’ hoorde zij op eens. ‘Waar kwam dat vandaan? Zij keek de pop aan, maar die wist het ook niet.

Daarop riep zij nog eens. ‘Miauw, miauw!’ klonk het weer. Nu wist zij, vanwaar het geluid kwam. Uit de kist!

Marie legde de pop voorzichtig neer en liep op de kist toe. Deze was gesloten, maar Marietje nam het deksel met heide handen beet en zette het open.

Daar sprong het poesje uit de kist. Och, wat zag het er uit! Het arme diertje had in zoolang niet gegeten en gedronken. Het was er mager van geworden.

Marie nam het diertje op den arm en liep er vlug mee naar beneden. Zij viel bijna van de trap, zoo'n haast had zij. In de keuken gekomen, liet zij vol vreugde haar gevonden schat aan mama en Kaatje zien. Nu, die waren ook blij. Kaatje gaf poes dadelijk een schoteltje warme melk.

Toen het diertje die opgedronken had en ook nog een paar stukjes brood had gegeten, was het weer geheel in orde. Maar in spelen had het nog geen lust. Het ging stilletjes in de kamer achter de warme kachel liggen en bleef daar den geheelen morgen.

En poppejans? Die lag op den zolder. Marie had haar geheel vergeten, toen zij met de poes naar beneden liep. De pop bleef wel een uur op den zolder liggen, eer Marie aan haar dacht. Toen liep zij vlug naar boven, om haar te halen.

De pop keek volstrekt niet boos, dat zij zoo alleen gelaten was. Zij vertelde ook niet, wat zij gezien had.

Wat had zij dan gezien?

[p. 9]

Toen Marietje met de poes naar beneden was, had de pop een klein muisje uit de kist zien kruipen, dat in een ommezien in een hoekje verdween.

Dat had de pop gezien. Maar zij heeft er nooit iets van verteld.

J. Stamperius.