Verbroken cirkel

[p. 75]

14

Max zat in de kleine woonkamer tegenover Ellie. Zijn ogen namen de omgeving nauwkeurig op. Drie rechte stoelen, twee fauteuils en een tafel midden in de kamer, een rommelige schoorsteenmantel, waarop enkele foto's, een naaidoos, enkele tijdschriften, een vaas met bloemen en nog enkele kleine spullen. In een hoek stond op een kistje een platenspeler. Een bescheiden platencollectie lag verspreid naast de kist.

‘Weet je dat ik je erg bewonder Ellie?’ sprak Max langzaam. Zijn ogen waren nu gericht op het goedgevormde gelaat van het donkere meisje.

‘Waarom, meneer Max?’

‘Zeg maar Max kind, zoveel ouder ben ik ook weer niet.’

‘Ik hoor mezelf al Max tegen u zeggen als uw vrouw erbij is.’

‘Nu is mijn vrouw er niet bij, dus zeg je Max tegen me. Goed?’ ‘Goed!’

‘Waarom heeft u haar niet meegenomen?’

‘Gewoon geen zin!’

‘Dat vind ik niet zo leuk van u hoor.’

‘Maar zeg, hoe is het met je studie Ellie?’

‘Studie? Weet u dan niet dat ik dat ding allang heb laten varen?’ ‘Je meent het toch niet?’

‘Nou, en of! Maar waarom bewondert u mij eigenlijk?’

‘Sorry, ik wilde zeggen dat ik je bewonder omdat je zo gauw over de dood van je moeder heen bent maar ik geloof dat ik mijn woorden terug moet nemen, want je hebt mij teleurgesteld. Waarom heb je met je studie gekapt?’

‘Ik had gewoon geen zin meer. En ik krijg ook niet genoeg geld sinds de dood van Ma zaliger.’

‘En wat doe je nu?’

‘Werken. Ja, niet elke dag hoor, zo'n drie keer per week, bij een uitzendbureau. Op de andere dagen kan ik hier en daar een dame met haar kapsel helpen of ik doe lekker niets. Gezellig hé?’

‘Ja, da's niet gek, maar wat doe je dan 's avonds met je vrije tijd? Je zit nu zo alleen hier. Krijg je wel eens bezoek van je broer of

[p. 76]

van vriendinnen?’

‘Mijn broer komt me nooit opzoeken. Soms zie ik zijn vrouw op de markt, maar dan is het altijd goeie dag, goeie weg.’

‘Verder?’

‘Enkele Hollandse vriendinnen.’

‘Ga je wel eens uit met ze? Ik bedoel een bioscoopje of dansen?’

‘Nou, genoeg hoor. Laatst ben ik met Nel naar Duitsland gegaan. Gewoon liftend. Heerlijk was het. En dan al die kerels die je lastig vallen. Vooral omdat ik donker ben. Neen, ik heb een reuze leuke tijd gehad in Duitsland en ik zou er dolgraag weer heen willen. Nel werd zo jaloers toen ze zag hoeveel aanbidders ik had, dat ze de jongens allemaal de mond snoerde wanneer ze mij complimentjes maakten.’

‘Is die Nel je beste vriendin?’

‘Ja, die is haast elke avond hier. Ze komt straks langs. Als je nog een poosje blijft zitten, ontmoet je haar beslist.’

Het was Max opgevallen dat Ellie hem met je had aangesproken. Hij juichte die vergissing toe. Misschien zou ze nu meer vertrouwen in hem krijgen. Arme meid. Hij dronk zijn glas bier rustig leeg en wachtte de komst van Nel af. Die liet niet lang op zich wachten. Reeds na een kwartier werd er gebeld. Ellie snelde naar de deur. Terwijl ze opendeed, keek ze glimlachend om naar Max. ‘Daar heb je haar!’ zei ze verheugd.

Nel stapte binnen en drukte een kus op de linkerwang van Ellie. ‘Dag!’ groette ze, terwijl ze naar Max keek.

‘Even voorstellen,’ zei Ellie, zonder haar ogen van Max af te wenden, ‘Max, dit is Nel, Nel dit is Max, een goede kennis van mij.’

Het blonde meisje keek belangstellend naar de Surinamer. Ze glimlachte even, kuchte enkele malen verlegen en ging toen de platencollectie van Ellie bewonderen.

‘Heb je een nieuwe gekocht?’ informeerde ze enthousiast.

‘Ach neen, die ken je toch? Otis Redding, weet je wel?’ antwoordde Ellie.

‘Die heb ik nog niet gehoord,’ hield Nel vol.

‘Nou, probeer hem even, terwijl ik koffie zet.’

Nel ontfermde zich vrij onhandig over de platenspeler, hoewel ze het niet kon laten een enkele keer stiekem naar de vreemdeling te kijken.

‘Zit je ook op de kappersschool?’ probeerde Max stuntelig.

‘Ikke? Neen, hoe komt U erbij?’

[p. 77]

‘Dat dacht ik omdat Ellie daar heeft gezeten.’

‘Nee hoor, ik ben verkoopster. En ik hoop later fotomodel te worden.’

‘Zozo, heb je dan contacten in die richting?’

‘Hoe bedoelt U?’

‘Nou, ik bedoel, ken je mensen die je aanwijzingen kunnen geven hoe je fotomodel kan worden?’

‘Och, niet bepaald. Of eigenlijk toch wel. Een kunstenaar, u weet wel, zo'n langharige, die heeft mij beloofd dat hij mij aan iemand zal voorstellen die in het vak zit. Of ik hem moet geloven, weet ik niet.’

‘In ieder geval is het uitkijken geblazen Nel. Je weet nooit wat zo'n fotograaf eigenlijk wil. Soms houden ze je finaal voor de gek.’ ‘O ja, ik heb wel genoeg van die staaltjes gehoord maar ik kijk wel uit.’

Ellie kwam met de koffie aangelopen. Ze maakte een opmerking over de plaat die Nel had opgezet. Max luisterde maar met een half oor. Hij vroeg zich af wat voor leven deze meisjes eigenlijk leidden. Ellie's moeder had hem gevraagd iets te ondernemen, zodat haar dochter tot bezinning zou komen. Had het wel zin tot Ellie te praten? Ze deed zo luchthartig, zo onverschillig.

‘Heb je al een vriend Ellie?’ Max' stem klonk onzeker.

‘Een vriend? Ik denk er nog niet aan. Hoe komt U erbij?’

Ze wierp haar hoofd achterover en lachte terwijl haar ogen op het plafond gericht waren.

‘Vind je het dan zo vreemd dat ik je dat vraag?’ merkte Max geïrriteerd op.

‘Nou, vreemd niet, maar...’

‘Maar wat?’

‘Maar U bemoeit zich met zaken die U niet aangaan!’ vulde Nel plotseling aan. Max keek haar aan, grinnikte even en richtte zich weer tot Ellie.

‘Je hebt je zin niet afgemaakt Ellie,’ sprak hij koel.

‘Meneer Max, ik heb de indruk dat u hier gekomen bent om te weten te komen hoe ik leef. Ik weet niet voor wie u mij bespioneert maar het zal wel voor mijn familie in Suriname zijn. Ik wil u een goede raad geven meneer Max en dat is: laat me asjeblieft met rust. Ik ben groot genoeg om te weten wat ik wil. Niemand hoeft vadertje voor mij te spelen. Wij zijn niet in Suriname. Hier ben ik zo vrij als een vogel.’ Dat was duidelijke taal. Max verzekerde haar dat hij voor niemand spion speelde. Hij vond het ech-

[p. 78]

ter raadzaam om op te stappen. Nel groette kort maar beleefd. Ellie die kennelijk alweer spijt had dat ze zo was uitgevaren tegen een goede oude kennis, werd erg vriendelijk en drong er zelfs op aan dat Max weer eens een keertje langs kwam.

Buiten gekomen zuchtte Max diep. Ik heb er geen aanleg voor, dacht hij bedroefd. Tact moet je hebben, wil je op het sociaalmaatschappelijk vlak iets bereiken. Hij bleef nog een poos kijken naar de prachtige kostuums in de etalages. De prijzen waren sterk verlaagd. Dat komt goed uit, dacht hij, nu kan ik Ingrid tenminste voorstellen eentje uit te zoeken voor mij.

‘Kostuumpie kopen?’ klonk het plotseling achter hem.

Max keerde zich met een ruk om en keek in het behaarde gezicht van Hendrik.

‘Waar ga jij naar toe?’ informeerde Max.

‘Meisie opzoeken!’ antwoordde Hendrik.

‘Ik wist niet dat je verkering had,’ plaagde Max.

‘Nou ja, verkering, zo zou ik het ook weer niet noemen hé. Je moet gewoon wat hebben om je bezig te houden zeg ik. Tussen haakjes het is een Surinaamse hoor. Ja, een echte lekkere Surinaamse. Ellie heet ze en je hoeft maar enkele stappen te lopen om haar huis te bereiken. Maar daar breng ik je natuurlijk niet heen anders pik je haar zeker af, ouwe bok.’

Max deed helemaal niet verbaasd. Hij beheerste zich. Even dacht hij na. Toen verscheen een bescheiden glimlach op zijn gelaat en hij zei: ‘Zeg Hendrik, ik heb zo het gevoel dat je het hebt klaargespeeld bij een heel fijn meisje. Wil je mij een plezier doen? Zorg ervoor dat ze een fijne meid blijft. Ik ken haar goed.’