Verbroken cirkel

[p. 69]

13

Ondertussen was Rolf terug in Nederland. Miep was erg blij hem weer te zien. Ze vertelde hem dat ze zich tijdens zijn afwezigheid erg eenzaam gevoeld had, hoewel Eddie twee keer langs geweest was om haar te zien. ‘Aardige jongen, die Eddie,’ had ze gezegd. Rolf had bij die woorden even opgekeken. Ja, Eddie was een aardige jongen. Miep keek Rolf onderzoekend aan. ‘Wat zou je ervan zeggen als ik je een kamergenoot bezorgde, jongen?’

‘Een kamergenoot? Daar heb ik echt geen behoefte aan hoor! Ik ben blij dat mijn broer al vertrokken is.’

‘Misschien wel, als je hoort wie dat is.’

‘Je maakt mij nieuwsgierig!’

‘Wil je raden, of zal ik het maar gelijk zeggen?’

‘Zeg het maar, Miep.’

‘Het is Eddie, Rolf, je goede vriend Eddie.’

Even ging er een schok door de jongeman maar hij herstelde zich snel. Hoe kwam zij erbij Eddie bij hem in de kamer onder te brengen? Die had toch al een heel goede kamer?

‘Je vriend was enkele dagen geleden hier om mij te zien,’ sprak Miep onverstoord verder, ‘Hij vertelde mij dat de kamerhuur zo hoog is. Toen heb ik direct aan jouw kamer gedacht, die is toch zo ruim. Ik heb hem voorgesteld met jou samen te wonen. Dan kunnen jullie de huur samen betalen en kost het hem veel minder. Natuurlijk heb ik er rekening mee gehouden dat je wel zou kunnen weigeren. Daarom heb ik hem gevraagd om nog even wat geduld op te brengen tot ik met je gesproken heb. Wat denk je ervan liefje?’

‘Eddie is mijn vriend Miep maar je weet toch dat ik van mijn privacy houd? Ik deel mijn kamer niet graag met anderen. Maar ja, nu je hem al erover verteld hebt, zie ik geen andere oplossing, dan dat je hem laat komen.’

‘O Rolfje, je bent een schat!’ juichte Miep. ‘Ik wist wel dat je het niet erg zou vinden. Nou, dan zal ik hem nog vanavond bellen en morgen kan hij al bij ons terecht. Wat boft die knul, zeg.’

Rolf trok zich terug in zijn kamer. Plotseling vond hij Eddie min-

[p. 70]

der sympathiek dan vroeger. Hij kon er niets aan doen. Waarom was die vent ook tweemaal op bezoek geweest bij zijn hospita toen hij er niet was? De andere jongens kwamen er toch ook niet? Een gevoel van achterdocht bekroop Rolf. Als ze maar niet over mij hebben zitten roddelen, dacht hij. Hij had zich aan Miep vergaloppeerd maar dat was verleden tijd. Hij had zich voorgenomen om geen domme dingen meer te doen. Zijn bezoek aan Suriname had hem goed gedaan. Hij was nu weer zichzelf. De eenvoudige student die met een bepaald doel voor ogen naar Nederland gekomen was en die koste wat het kost dat doel wilde bereiken.

Aangezien Rolf overdag werkte en Eddie dan colleges volgde, zagen ze elkaar weinig. 's Avonds ging Rolf meestal op les. Een enkele keer gingen ze samen uit. Miep hield zich sinds de komst van Eddie een beetje op de achtergrond. Rolf schreef dit toe aan de mededeling, die hij haar gedaan had vóór zijn vertrek naar Suriname, namelijk dat hij wilde kappen met de verhouding die hij met haar had. Wat hij echter niet doorhad, was de intimiteit die tussen haar en Eddie gegroeid was. Soms maakte ze grapjes over Rolf en Eddie schaterde het dan uit. De dingen die Miep zei hadden bijna altijd betrekking op zijn timiditeit. Ze nam openlijk een loopje met hem. Rolf stoorde zich in het algemeen niet aan de pogingen van Miep om leuk te zijn. Hij was zelfs blij dat ze zijn afkeer voor haar deed toenemen. Pijnlijk vond hij het feit dat Eddie die niets afwist van hun verhouding, zo enthousiast meedeed aan de plagerijtjes. Soms overwoog Rolf om naar de dokter in Dordrecht te gaan en aan mevrouw Poetsma te vragen of ze nog voor een kamer wilde zorgen. Maar hij schaamde zich daarvoor omdat hij sinds zijn laatste bezoek, toen de kwestie van de kamer aan de orde was gekomen, zijn gezicht niet meer vertoond had. Nu en dan had hij wel wat postzegels opgestuurd maar de briefkaartjes van mevrouw Poetsma had hij nooit beantwoord. Zelfs op haar herhaaldelijke vraag of hij nog over haar voorstel had nagedacht, had hij niet gereageerd. Tenslotte kreeg hij dan ook geen post meer uit Dordrecht.

Op een avond waren Miep en Eddie alleen thuis. Haar man had nachtdienst en Rolf was op les. Miep vertelde aan Eddie dat er die avond een spannende film op de t.v. zou zijn. Ze wist dat hij dol was op spannende films. Voor die gelegenheid had Miep een vlotte jurk aangetrokken. Haar borsten puilden gedeeltelijk uit de laaggesneden jurk.

[p. 71]

Toen ze om half negen voor de t.v. zaten om naar de film te kijken, pakte Miep de t.v.-gids en begon erin te bladeren. De omroepster kondigde ondertussen een operette aan. Eddie schakelde naar het andere net, ook daar was niets bijzonders te zien. Miep schudde haar hoofd: ‘Dat is toch te gek. Ik dacht dat er vanavond een Engelse film vertoond werd. Stom van mij. Ik heb me waarschijnlijk in de datum vergist. Nou heb ik je hele avond bedorven, hé?’

Eddie antwoordde niet. In de plaats daarvan bestudeerde hij de mond van Miep. Ze had de gewoonte op haar onderlip te bijten wanneer ze iets deed dat niet in de haak was. Haar mooie boventanden kwamen te zien terwijl ze Eddie van terzijde opnam. Ze is mooi, dacht Eddie. En heel aardig voor mij ook.

‘Hoe vind je het hier, Eddie?’ vroeg Miep, alsof ze zijn gedachten kon lezen.

‘O, prima!’ antwoordde Eddie eerlijk.

‘En je vriend Rolf? Heeft die je niet verteld hoe hij het hier vindt?’

‘Neen, daar praten wij nooit over. Waarom?’

‘Ach, zomaar. Ik geloof dat je eerlijk tegen mij bent maar van Rolf weet ik het niet. Ik heb zo de indruk dat hij mij maar een lastige oude heks vindt. Weet je, we hebben vroeger weleens woorden gehad toen hij pas hier was. Hij vond het niet goed dat ik hem de waarheid vertelde, wanneer hij iets deed dat mij niet beviel. Ik geloof dat jij wat luchthartiger bent. Jij kunt meer hebben dan Rolf.’

‘Kan zijn, maar toch vind ik hem een fijne knul hoor.’

Eddie was op zijn hoede. Van hem mocht Miep niets te weten komen over Rolf. Men had hem gewaarschuwd voor de gewoonte van sommige ‘bakras’ om Surinamers uit te horen. ‘Bakkie koffie?’

‘Ja.’ Miep liep heupwiegend naar de keuken. Even later kwam ze terug met twee kopjes.

‘Het water kookt nog niet Eddie, even geduld dus.’

De Surinamer glimlachte ironisch toen hij de kopjes op tafel zag. Hij verontschuldigde zich, liep naar zijn kamer en verscheen korte tijd daarna met een fles rum in de deuropening. ‘Wat dacht je hiervan, mevrouwtje.’

‘Hm, dat lust ik wel jongen, maar eerst de koffie hé?’

‘Okee, als je maar opschiet.’

Ze dronken samen koffie en schonken daarna de rum in. Miep

[p. 72]

zette de t.v. af om vervolgens een plaatje op te zetten. Het was een soulplaat.

‘Zeker van Rolf gehad hé?’ merkte Eddie op.

‘Moet ik me zo laten beledigen? Ik ben zeker te oud om nog soulmuziek te beluisteren, hé?’

‘Niet zo gauw op je teentjes getrapt zijn, Miep.’

‘Je geeft zeker geen aanleiding.’

‘Miep, ik begin te geloven dat je een complex hebt. Je denkt dat je er oud uitziet. Vergeet dat maar. Je ziet er beeldig en jong uit. Zeg, heb je een eigen mode-ontwerpster? Zo'n prachtige snit heb ik nog nooit gezien.’

‘Ach slijmerd, schei toch uit, want je meent er toch niets van. Je probeert mij zeker een beetje te troosten hé? Hoeft niet hoor, ik weet wel wat ik waard ben.’

Ze dronken samen verder en plaagden elkaar. Eddie ging naast Miep zitten om de bedeltjes te bekijken die ze om haar pols had.

‘Mooi spul, zeg!’

‘Heb ik van mijn oma geërfd.’

‘Leeft die nog?’

‘Ga je weg! Zou ze meer dan negentig moeten zijn.’

‘Kom Miep, ik begin slaap te krijgen. Het is al over tienen. Ik denk dat ik maar naar bed ga.’

‘Geen denken aan! Je denkt toch niet dat je me hier dronken loopt te voeren om daarna botweg te zeggen dat je naar bed gaat? Als er hier naar bed gegaan wordt, doen we dat samen hoor.’

Ze schoten beide in de lach. Plotseling hield Eddie op. Zijn donkere ogen sloegen de vrouw nauwlettend gade. Hij schonk zichzelf nog een rum in en wendde zich half bukkend tot Miep. Zijn stem klonk nu ernstig, ja zelfs dreigend: ‘Je windt me op honey, je begrijpt wel dat dit niet ongestraft kan blijven. Sta op vrouwtje, we gaan naar mijn kamer.’

Ze keek hem quasi verontwaardigd aan.

‘Dat meen je toch niet, jongetje,’ sprak ze plagend, ‘zag je mij daarvoor aan?’ Eddie voelde zich in een hoek dreven. Als Rolf dit te horen kreeg zou die hem bespotten. Nog erger, als Miep dit aan haar man vertelde, was hij de sigaar. Hij moest dus óf blijven aandringen tot ze toegaf, óf haar trots krengen door een gemene opmerking te maken over hun verschil in leeftijd. Eddie dacht snel na. Toen nam hij zijn beslissing.

‘Ik weet dat je moeilijk te veroveren bent schat, maar ik kan je wel aan.’ Bij deze woorden omarmde Eddie de vrouw en drukte

[p. 73]

haar tegen zich aan. Zijn lippen raakten de hare maar ze hield haar mond gesloten.

Miep wierp haar hoofd achterover en lachte. ‘Wat denk je te bereiken, jongetje? Mij krijg je toch niet. Kom, laat ons weer gezellig gaan zitten.’

Eddie duwde haar van zich af en liep regelrecht naar zijn kamer. Miep liet hem gaan. ‘Die is een temperamentvolle, zeg!’ riep ze uit. Ze wist dat Rolf elk ogenblik thuis kon komen. Het spelletje moest dus anders gespeeld worden. Ze ruimde snel op en ging toen ook naar haar kamer. Ze kleedde zich uit en vlijde zich neer op het zachte bed. Ongetwijfeld zou de Surinamer terugkomen. Die zou niet in de kamer blijven. Dit heetgebakerde soort kende ze maar al te goed.

Miep had het goed gezien. Eddie had begrepen dat hij een blunder geslagen had en dat hij er iets aan moest doen. Hij moest gewoon zijn verontschuldigingen aanbieden. Eddie twijfelde even. Zou hij het wagen? Als ze in haar kamer was, moest hij het wel doen. Aankloppen en proberen haar weer in de woonkamer te krijgen. Hij leek wel een dief toen hij zachtjes naar de deur van Mieps kamer liep. Voorzichtig tikte hij op het hout. Hij wachtte gespannen af. Miep antwoordde niet maar Eddie hoorde voetstappen in de kamer en even later werd er opengedaan. Miep was alleen in haar slipje. Zelfs van haar beha had ze zich ontdaan.

‘Kom maar binnen jongen, de volhouder wint!’

Haar stem klonk nu niet plagend meer. Ze deed de deur op slot toen de jongeman al binnen was, liet zich op het bed vallen en wachtte rustig af.

Rolf kwam tegen elf uur thuis. Hij trof niemand aan in de woonkamer en ging meteen naar zijn kamer, waar hij zijn schoolaantekeningen uitwerkte, alvorens hij naar bed ging. Tegen half twee hoorde hij iemand in de woonkamer lopen. Even later kwam Eddie de kamer binnen en kleedde zich in het donker uit. Rolf deed alsof hij sliep en dacht na. Hij had op de trap geen geluid gehoord. Bovendien was het licht daar ook niet aan geweest. Er kon dus maar één ding gebeurd zijn: Eddie had al een hele poos in de woonkamer gezeten, iets wat hij gewoonlijk nooit deed. Als hij na de t.v. wilde lezen, deed hij dat altijd in zijn kamer, waar hij bij zijn bed een lamp had.

Rolf probeerde Eddie te vergeten. Hij wilde niet weten waarom hij noch Miep noch Eddie had aangetroffen toen hij thuis was

[p. 74]

gekomen. Het ging hem niks aan. Hij moest maar liever aan zijn boeken denken. Dat was belangrijker. Toch zat iets hem dwars. Iets ondefinieerbaars. Was het misschien het gevoel dat er een schaduw was gevallen tussen hem en zijn vriend, een schaduw die spoedig te donker zou worden?