Verbroken cirkel

[p. 36]

7

Bij Max thuis was het stil. De kinderen waren naar het park met de buurvrouw en zijn vrouw deed de was. Een fijne buurvrouw had hij. Die bracht zijn kinderen wel vaker uit. Dan kocht ze ijsjes en snoep voor zijn schatjes. Ja, schatjes waren ze, die twee meisjes. Hij verlangde weleens naar een jongen, maar aan een derde kind dacht hij voorlopig niet. Misschien als hij weer in Suriname was. Hier in Nederland kon je het maar liever bij twee laten. Hij moest aan zijn jongste zus in Suriname denken, die haar vijfde kind verwachtte. Als katholiek moest hij eigenlijk een voortdurende strijd voeren tegen zichzelf. Stel je voor: de paus had zich niet uitgesproken over het al of niet gebruiken van voorbehoedsmiddelen. Integendeel, het zag er naar uit dat Rome niet van haar oude standpunt zou wijken. Dat waren van die rotdingen die je het leven zuur maakten. En dan de pil. Zijn vrouw had al zeker drie soorten geprobeerd. Iedere keer had ze er last van. Eerst dreigde ze haast frigide te worden, toen werd ze abnormaal dik. Je wist op den duur zelf niet meer wat je moest beginnen. Maar periodieke onthouding, dat was toch helemaal niks voor hem. Wie liet zich nou remmen? Als hij zin had, moest het kunnen en niet omgekeerd.

Peinzend zat Max naar de tomaten te kijken, die dankzij zijn goede zorg al aardig begonnen te rijpen. Zijn ogen gingen van de planten naar zijn studieboeken. Ook een rotstudie, dacht hij bij zichzelf. Met mijn hoofdakte had ik toch evengoed in Suriname kunnen blijven en hoofd worden van een school aan de rand van de stad. De boeren brengen je op tijd kip. Je krijgt groente en vis van schoolkinderen. O, wat een paradijselijk leven heb ik toch laten schieten. Maar ja, de terugkeer, that's it. Wie zal het geloven als ik zeg dat ik uit liefde voor mijn heerlijk land ben teruggekeerd? Die stomme idioten. Ze zoeken het natuurlijk direct bij het mislukken van de studie. Ze zien Nederland nog altijd als een paradijs en kunnen zich niet voorstellen dat je naar de eenvoudige dingen kan verlangen als hengelen, jagen en tuinieren, terwijl er hier zoveel te zien is.

[p. 37]

‘Rrrrrring!’

Max sprong op, keek naar zijn slordig zittend overhemd, stopte het zo goed en zo kwaad als het ging in zijn broek en liep naar de deur. Hij woonde één hoog, in een flat. Op de trap stond Rolf naar beneden te wenken. ‘Kom maar boys, hij is er,’ riep hij, terwijl hij zijn hand alsvast uitstak naar Max. Even later verschenen ook Gerrit en Eddie in Max zijn gezichtsveld en het groepje praatte zich handen schuddend naar binnen.

‘Heerlijke zaterdag, hé!’ lachte Max, zich vergenoegd in de handen wrijvend. ‘Echt weer om er op uit te trekken. Ik had jullie eigenlijk al eerder verwacht.’

Hij keek op zijn horloge. ‘Hm, half vier.’

‘Waar zijn je kinderen naar toe? En waar is je vrouw,’ informeerde Eddie belangstellend.

‘O, sorry hoor,’ reageerde Max geschrokken, ‘Ingrid, de jongens zijn er! Kom je even?’

De wasautomaat draaide door, maar Ingrid verscheen in de deuropening.

‘Hallo boys, hoe is het? Nou Rolf, wat ben jij duur geworden zeg. Je laat je tegenwoordig haast niet meer zien. Wat is er met jou aan de hand? Wordt ze jaloers?’

Er ging een schok door Rolf heen. ‘Jaloers? Wat bedoel je eigenlijk?’ Hij schrok van zijn eigen stem. Die had heel anders geklonken dan hij gewild had. Een beetje schor en iets te hoog.

‘Rustig maar jongetje,’ klonk het weer van de andere kant. ‘Ik dacht dat je iemand gevonden had die beslag op je tijd legde. Maar het is al okéé, raak maar niet in paniek.’

De vrienden van Rolf namen hem van kop tot teen op en Max grinnikte: ‘Of is er werkelijk een “zij” in het spel? Je reactie was nogal fel, vriend. Kom op, voor de dag ermee!’

Rolf lachte verlegen: ‘Je wordt nieuwsgierig, hé? But don't worry, there is no one in my life.’

‘Kom, zullen we een partijtje troefcallen?’ zei Gerrit. Hij haalde een pakje kaarten uit zijn zak en begon ze te schudden.

‘Wie roept?’

‘De hoogste natuurlijk!’ antwoordde Eddie, terwijl hij de kaarten pakte. Ingrid babbelde nog even met Gerrit en trok zich daarna terug in de keuken, de mannen achterlatend met hun spel. Even later kwam ze naar de stand informeren en zette een fles cognac neer op de tafel. Max excuseerde zich even, haalde enkele glazen en een fles cola en begon toen in te schenken.

[p. 38]

Bij het vierde glas ging de bel. De jongens keken niet op van het spel. Ingrid deed open.

‘Kan ik de heer Kramer even spreken? Rolf Kramer. Hij woont bij mij in en ik heb een ernstig bericht voor hem. Een bericht uit Suriname,’ hoorden ze Miep zeggen.

Rolf zat op de rand van zijn bed naar het telegram te kijken. Het duizelde voor zijn ogen. Een nevel omfloerste alle voorwerpen in zijn kamer. Het kruisbeeld dat op zijn bureau stond leek van links naar rechts te zweven. Hij dacht aan zijn jeugd. Aan begrafenissen had hij altijd een hekel gehad. Snikkende mensen, gillende vrouwen, krijsende kinderen, bang geworden door de houding van hun moeder. Troostende gebaren, zacht-mompelende mannen, die nog een woord wilden richten tot hun gestorven familielid, vriend of vijand. Dan volgde de stille eenzaamheid. Het zich verlaten voelen door alles wat leeft. Enkel de honderden voetsporen herinnerden nog aan de tocht naar het graf. Maar ook die zouden door een plotselinge tropische regen worden uitgewist en de bloemen op het graf zouden één voor één hun blaadjes verliezen aan het stromende water. Misschien ergens terecht komen tussen struiken waar de overledene nog had gelopen. Rolf moest weer denken aan het bekende refrein: Secundum magnam miseri cordiam tuam. Vroeger had hij deze woorden nooit begrepen. Trouwens, geen enkel woord uit de Latijnse gezangen wist hij te verklaren. Maar hier in Nederland had hij wat Latijn geleerd. Zomaar voor de lol had hij zich laten inschrijven op een cursus elementair Latijn. leuk was het, om na al die jaren eindelijk de betekenis te weten van dergelijke liedjes. En ‘rust in vrede dierb're broeder, rust tot wederziens in het graf’. O, wat had frater Anton toch een hekel aan dit lied. Totaal onlogisch, had hij gezegd. Wie ziet nu een ander in het graf? Hooguit een paar beenderen, een skelet, maar niet de persoon die je gekend hebt. Rolf liet zijn vingers over zijn linkerwang glijden. Hij keek weer naar het telegram. Toen stond hij op, trok zijn schoenen aan en liep naar de tramhalte. Een half uur later stapte hij het KLM kantoor binnen en reserveerde een retourtje naar Suriname, met het verzoek voorrang te mogen krijgen vanwege het overlijden van zijn vader.