De leeuwen in gevaar

[p. 47]

Hoofdstuk elf
Nieuwe verwikkelingen

Terwijl de jongens strompelend van de slaap, hun weg zochten tussen de talrijke hindernissen, probeerde Giant moeizaam zijn hoofd op te richten.

- Verdikke! - bromde hij voor zich uit.. - Die smeerlappen hebben ons aardig te pakken. Wat zal de baas hiervan zeggen Bill?-

- Wacht maar af, - snauwde de andere hem toe, - dat zul je wel snel horen. -

- Rotstreek! - spuugde Giant eruit. Ondertussen wist hij niet, dat het niet lang meer zou duren voordat hij op vrije voeten zou zijn. Reeds naderde het ronkende geluid voor de tweede maal. Bill was de eerste die zijn oren spitste.

- We hoeven niet lang meer te wachten, Boy - schreeuwde hij van blijdschap. - Daar heb je hem al! -

Inderdaad scheerde de wagen na enkele ogenblikken langs één van de tafels en kwam met een gierend geluid tot stilstand. Jerry en de baas haastten zich uit het voertuig en keken verbaasd om zich heen.

- Hé, waar zitten de jongens? - merkte de eerste geschrokken op - Snel! - kommandeerde de ander, - we moeten ze vinden.-

De beide mannen trokken hun pistolen en riepen enkele woorden in het Engels. Voordat ze echter begonnen te zoeken klonk de stem van Bill, die vertelde waar hij zat. De kerels gingen kijken wat er met hem aan de hand was en slaakten een kreet van verbazing, toen ze daar de twee bewakers gebonden zagen liggen, hulpeloos als pasgeboren lammetjes.

- Wiens werk was dit? - vroeg de leider kort.

- De jongens, Baas, - antwoordde Bill zacht. - We werden in een hinderlaag gelokt en toen sloegen ze ons neer.-

- In een hinderlaag gelokt? Man, weet toch wat je zegt.

- Dat konden ze toch nooit klaargespeeld hebben?-

- Er waren er meer in de tunnel, Baas. Giant had gelijk. -

- Verd..... Jullie laten je dus door een stelletje nietsnutten

[p. 48]

vangen alsof jullie kleine vogeltjes zijn? Maar nu weet ik echt niet meer wat ik aan jullie heb. Klootzakken! -

Jack had zijn pistool weer in zijn zak gestoken en was nu begonnen met de touwen stuk te snijden. Toen dat karweitje opgeknapt was, sprak de woedende leider haast stotterend van verbolgenheid. - Zijn de kwajongens al lang geleden vertrokken?-

- Yes, boss, met de lift. Ongeveer twintig minuten geleden. -

- Hebben ze ook gezegd wat ze nu van plan zijn?-

- We hebben weinig kunnen horen, Baas, bovendien waren we niet helemaal helder na die tik.

- Klootzakken! Ik wist wel dat ik jullie niet kon vertrouwen met die schooiers. Nou, goed. We zullen maar niet langer hier blijven schelden. Het eerste wat ons te doen staat is de lift onklaar te maken en vervolgens via de kreek achter de jongens aan te gaan.-

Binnen enkele minuten waren ze boven. Jerry liep naar een onopvallende steen, in een hoek van de barak en schoof die opzij.

Daarna peuterde hij aan een aldus vrijgekomen knopje en knikte toen tegen de baas. Deze gaf de mannen een wenk en samen verlieten ze het vertrek.

Eenmaal buiten spoedden de mannen zich naar de keek. Ze wisten zich daar veiliger dan waar ook. Vlak bij de mauriciuspalm hield het gezelfschap stil. Jerry haalde uit zijn zak een klein voorwerp, dat de vorm had van een transistorradiootje. Aan dit vreemde voorwerp waren enige hefboompjes bevestigd. Jerry haalde er eentje over en weldra vestigden al de mannen hun blikken op het water. Dit laatste begon te rimpelen en allengs begonnen zich grote kringen te vormen aan de oppervlakte van het gewoonlijk zo rustige kreekje.

Uit de kringen borrelde toen een bolvormig voorwerp omhoog, dat enigszins leek op de helm van een soldaat. Het verhief zich voor een groot deel boven de oppervlakte en bleef toen in het midden van het kreekje liggen. Jerry haalde nog een krukje over en het ding bewoog zich geruisloos naar de oever. Zodra het met de oever in aanraking was gekomen, opende zich een luikje in de bol en de kerels verdwenen één voor één in het binnenste ervan. Kort daarop sloot het luikje weer hermetisch en het staal zette zich in beweging. Het zonk even geruisloos als het te voorschijn

[p. 49]

was gekomen. De rimpels aan de oppervlakte werden groter en vlakker en spoedig waren ze niet meer te onderscheiden van de kleine golfjes die door de zachte beroering van de wind veroorzaakt werden.

Ondertussen ploeterden de verkenners maar voort in de modder. Ze waren moe, dat was hen aan te zien. Geen wonder dat de tocht een eeuwigheid scheen te duren. Hun voeten kwamen loodzwaar neer in de blubber. Telkens als de jongens ze weer uit het slijk rukten, kregen ze een gevoel alsof ze niet verder konden. Tot overmaat van ramp stootten ze zich niet zelden aan de boomwortels die hun weg steeds belemmerden.

Eindelijk bereikten de Leeuwen een stuk terrein dat beter begaanbaar bleek. Ze slaakten een zucht van verlichting toen ze merkten dat het de savanne was. Achter zich lieten ze de dikbemoste bomen en begaven zich naar het wijde open terrein.

- Pff! - zuchtte André, - Dat was dat! -

Leo keek hem aan met een beetje ironie in zijn ogen. - Laten we maar hopen dat dat werkelijk dat was! - merkte hij op. Hij had deze woorden nauwelijks uitgesproken of daar verrezen, als uit de grond, alle vier mannen die hen sinds hun aankomst bij het kamp het leven zuur gemaakt hadden. Ze waren allen gewapend met automatische pistolen en omsingelden bliksemsnel de patrouille. Geen der jongens voelde zich in staat een woord uit te brengen. Dat was zelfs niet eens nodig, want de leider van de spionnen was de eerste die sprak.

- Nou, boys, nu heb ik jullie hé. Jammer, dat jullie er niet eerder aan gedacht hebben om te verdwijnen. Nu is het zo ongeveer te laat. Als we niet zo dicht bij het dorp waren, had ik niets liever gedaan dan er gelijk een eind aan maken. Jammer, want nu voel ik mij gedwongen om jullie een vervelender dood te bezorgen. Kom mannen, pak ze! -

- Wat doen we, Frits, - gilde Frans, - laten we ons zomaar gevangen nemen en vermoorden na al de moeite?-

- Kalm, Frans, - antwoordde de leider met trillende stem. - Een verkenner geeft de moed nooit op. Voorlopig staan we tegenover vier gewapende mannen. Wat kunnen we daartegen doen?

[p. 50]

We kunnen ons leven toch niet zomaar in gevaar brengen: Nu hebben we tenminste nog een kans, hoe klein dan ook. -

Giant en Bill pakte de jongens maar al te graag beet. Ze sleurden hen, nadat ze één voor één aan hun pols gebonden waren rechtstreeks naar de bosrand, die ze reeds enkele tientallen meters achter zich gelaten hadden. Jerry holde naar het stroompje dat helemaal hier zijn weg zocht tussen de dikke boomstammen en haalde wederom het geheimzinnige voorwerp uit zijn zak. Tot hun schrik zagen de jongens hoe het gevaarte uit het water opsteeg.

Frans raakte in paniek. - Neen, neen! - schreeuwde hij, - ik wil niet mee. Ik wil niet dood. Leo begon zachtjes te snikken. Frits en Kees troostten de vermoeide verkenners die toch al genoeg hadden meegemaakt.

- Houd je bek dicht! - krijste Bill geïrriteerd. - Je hebt toch niets aan dat gejank! -

Toen Frans het vaartuig zijn bek zag openen begon hij wild om zich heen te slaan en te schoppen. Giant gaf hem een stomp in zijn maagstreek, dat hij kreunend van pijn in elkaar zakte.

De man zei niets, doch pakte Frans bij zijn kraag en sleepte hem als een dood dier achter zich aan. Vol afschuw keken de jongens naar dit toneel. Iwan deed een poging om de man naar de keel te vliegen, maar hij besefte spoedig dat het niet veel zou uithalen. Hij was immers gebonden. Toen lieten de jongens zich maar meevoeren naar het duikbootachtige gevaarte en daalden af in het binnenste van de bol. Voordat de opening echter hermetisch werd afgesloten, klonk ergens in de duisternis een gil en Kees zag nog juist een brandende pijl door de lucht vliegen en trillend steken in één der bomen die langs de oever van het beekje stonden. Blijkbaar hadden de mannen niets gezien van dit teken, want de baas merkte schamper op. - Die Indiaan is weer bezig met zijn geestesbezweringen. Die schijnt ook nooit te slapen. Zonder maar even op te kijken nam hij vervolgens plaats tussen de andere mannen en liet de jongens als varkens voor de verkoop bij elkaar liggen op de koude stalen vloer. Jerry trok zich terug in een soort kajuit en even later voelden de jongens beweging in het vaartuig.

[p. 51]

Waarheen werden ze nu gebracht? Koude rillingen voeren over de bezwete ruggen van de Leeuwen. Onwillekeurig prevelden ze een gebed. Er scheen geen ontkomen meer aan te zijn. God alleen zou nog hulp kunnen schenken. De verkenners waren er stil van. Geen woord ontsnapte meer uit hun mond. Straks was het dag, maandag; de dag waarop ze thuis werden verwacht. Ergens in een hoek lag Leo nog steeds te huilen. Hij kon niet anders. Hier scheen geen hulp meer te kunnen baten.