De leeuwen in gevaar

[p. 41]

Hoofdstuk tien
Bevrijd

Ondertussen stonden Frits, Kees en Iwan bij elkaar en zochten naar een manier om weg te komen uit de tunnel. Dit lift was er niet. Aan de andere kant durfden ze niet te komen, want daar zat Giant met zijn helper. De eerste keek niet bepaald rustig. Het was hem aan te zien dat hij drommels goed wist wat hij gedaan had door zijn onverschilligheid. Maar des te groter zou zijn wraak zijn als hij straks, na aankomst van de baas, de tunnel ging doorzoeken. Er was geen uitweg, dat voelden de jongens.

Eenzaam stonden ze daar. Iwans gedachten gingen naar zijn moeder die hem maandagmiddag zou opwachten en tot laat in de avond nog op zou blijven, want haar zoon zou niet komen opdagen. Hij zag haar reeds in de geest, bang en verdrietig. Ze zou de politie waarschuwen. Die zou toch een bericht sturen naar Zanderij. Men zou naar ze zoeken, denkend dat ze ergens in de savanne de weg kwijt waren geraakt of dat één hunner iets overkomen was, b.v. door een giftige slang gebeten, zodat de hele patrouille in de war was geraakt en niet wist wat te beginnen. Hij zag de hopman hoe die zich zorgen maakte en de schuld reeds bij zichzelf begon te zoeken, omdat hij de jongens toestemming verleend had, alleen het bos in te trekken. Aan zoveel dingen dacht de arm Iwan. Hij werd er door ontmoedigd. - Hoe moeten we nu beginnen, Frits - fluisterde hij. Zijn buurman antwoordde hem niet. Die keek strak voor zich uit. Er viel geen woord uit hem te halen. De jongens begrepen dat hun leider ook diep onder de indruk was van de gebeurtenissen.

Iwan wilde juist het onmogelijke plan gaan opperen om de twee bendeleden op een listige manier te overvallen, toen ze plotseling een zachte bons hoorden.

- De lift! - gilde Kees haast. - Er is iemand aangekomen, ik heb de lift horen stuiten. -

- Zwijg! siste Frits, - Houd je zo goed mogelijk gedekt, want dit kan onze ondergang betekenen.-

[p. 42]

De jongens hielden zich doodstil en probeerden een glimp op te vangen van de personen die aangekomen waren.

Voorzichtig gluurde hij om de scherpe rand van de brokkelige muur en kon toen van blijdschap geen woord uitbrengen. Hij duwde Kees als het ware naar buiten. Die zag nu ook de twee verkenners aankomen en deed zijn hand voor zijn mond om geen kreet van vreugde te slaken. Met z'n drieën snelden ze naar de lift terug en omhelsden hun redders, Deze lieten geen tijd verloren gaan en vroegen aan de verlosten of er nog iets was dat er in de tunnel moest gebeuren.

Frits gromde van verbittering. - We moeten onze kameraden gaan bevrijden, hé! Die zitten namelijk ook in de tunnel. - John keek verbaasd op.

- Hier in deze onderaardse gang? Maar dat kan toch niet?

Ze zitten immers helemaal op Zanderij! - Frits grinnikte.

- Kom mee, - sprak hij, - dan zal ik je wat moois laten zien. - Hij wenkte de andere jongens om daar te blijven wachten en sloop heel stil met zijn assistent naar de volgende nis.

Daar hadden ze een goed uitzicht op de gevangenen, die inmiddels weer gebonden waren.

- Hoe bestaat zoiets! - riep John stomverbaasd uit. - Ik heb de verkenners zelf zien vertrekken in een heel andere richting. Waarschijnlijk is er ergens nog een ingang naar de tunnel.

- De baas bracht ze hierheen met zijn auto- merkte Frits op.

- Ja, ik hoorde boven zo'n geluid. Frans en ik hebben ons dus toch niet vergist, toen we meenden met een auto te doen te hebben. Maar als de kerels een auto nodig hadden om de jongens hierheen te brengen, betekent dat dat de afstand die ze gereden hebben niet al te klein is. Wie weet, hebben ze hun hoofdkwartier zelfs op Zanderij.

- Dat kan, want zoals je zei, waren de drie op weg naar de politie van het dorp. In ieder geval zullen we nog heel wat te weten moeten komen, denk ik.-

John tuitte zijn lippen. - Wat doen we nu dan? - informeerde hij.

- De jongens bevrijden, als het kan! - flapte Frits er meteen uit alsof hij op die vraag had zitten wachten.

[p. 43]

- Hoe denk je dat te doen?-

- Hoe zou jij het doen?-

- Jij bent toch de leider, ik hoef voor jou niet te denken!-

- En als ik daar nu lag en jij moest beslissen op welke manier je mij zou moeten bevrijden, dan zou je zeker niet op mijn advies kunnen wachten.-

- Oké, oké, je hebt gelijk. Je kunt ook niet meer tegen een grapje! Eerlijk gezegd, wilde ik jullie, liever boven zien, dan weten we dat dat gebeurd is. Als we met z'n allen hier blijven, lopen we de kans nooit meer het zonlicht te zien. - Frits keek bedenkelijk. -

Toch zie ik geen betere manier om de kerels buiten gevecht te stellen. We moeten ze met z'n allen aanvallen; ze verrassen.-

Al pratend slopen de jongens terug en bespraken hun plan met de rest. De meesten waren het met Frits eens, dat er nu gehandeld moest worden. Daarom overlegden ze hoe ze de zaak zouden aanpakken. - Jij, - sprak Frits en wees naar John, - jij gaat bij de lift staan roepen. Het kan me niet schelen wat. De kerels zullen naar je toe hollen om je gevangen te nemen. In het donker steekt Iwan zijn verkennersstrok uit en laat de magere vent met zijn spitse neus vallen. Tegelijkertijd spring jij bij, Kees, en je zorgt ervoor dat hij geboeid wordt.

Je hebt nog genoeg koord, niet? -

Kees knikte en de patrouilleleider vervolgde: - Die knaap lijkt mij niet zo sterk. Ik denk dus, dat als je je lassoknoop gereed houdt, het met de hulp van Iwan zeker zal lukken. Concentreer je dus op die vent alleen. En nu jij, Frans, jij en ik zullen die grote gorilla aan moeten. - Het lijkt mij het beste wanneer we beiden onze koorden gereed houden en hem strikken, zodra hij probeert zijn vriend te hulp te snellen, pakken wij hem in. Maakt hij het ons te moeilijk, dan geven wij hem maar een flinke tik. Dat zal hem wel een poosje koest houden.-

Nadat Frits het plan uitvoerig uit de doeken had gedaan en elk van de jongens precies wist wat hem te doen stond, keek de leider zijn verkenners aan en vroeg wie nog iets te vragen had. Kees was de enige die een opmerking maakte. - We hebben aan bijna alles gedacht, - zei hij, - maar aan het voornaamste, geloof ik, niet. - Als die lui nu eens gewapend zijn, wat niet onwaarschijn-

[p. 44]

lijk is, wat dan?

Frits glimlachte. - Als ze gewapend zijn, zullen we ze moeten ontwapenen, boys, maar aangezien ik geen holster om hun middel zie hangen, neem ik aan dat het wapen buiten hun onmiddellijk bereid ligt; voor ons dus gemakkelijker. - De jongens wisten nu genoeg. Ze waren op alles voorbereid. John deed wat de patrouilleleider hem had opgedragen en begaf zich naarde omgeving van de lift. Daar begon hij luid te roepen: - Andrè, Leo, Rudie, waar zitten jullie? Help me, ik heb een schurk te pakken, help! - Hij herhaalde zijn roep enkele malen. De aangeroepenen schreeuwden terug dat hij moest maken dat hij weg kwam, want er waren meer bandieten in de tunnel.

Op hetzelfde ogenblik dat de jongens hun antwoord uitgilden, sprongen de twee mannen op en holden in de richting van de lift. De gorilla was vóór. Hij snelde vooruit, maar Frits was op zijn hoede. Zodra de man hem voorbij wilde springen, kwam hij uit zijn schuilplaats te voorschijn en wierp zijn lasso uit. De man hield verward de pas in en greep naar zijn borst. Frits begreep dat hij waarschijnlijk een klein pistooltje daar had zitten. Hij stak zijn been uit en gaf de man een duw. Deze viel onzacht achterover, waarna Frans hem zo'n tik tegen zijn knieschijf gaf, dat hij kreunend van pijn in elkaar kronkelde. Vervolgens gebruikte de verkenner zijn eigen koord om de enkels van de bewaker vast te sjorren. Frits deed hetzelfde met de armen. Dat ging minder makkelijk, aangezien de kolos ondanks de hevige pijn woest om zich heen sloeg. Gelukkig snelde John te hulp en binnen enkele ogenblikken was de man gebonden en lag hij op zijn rug op de grond te vloeken. Uit zijn binnenzak werd de revolver gehaald en in een nis gesmeten.

Met de andere ging het moeilijker. Die was weliswaar kleiner, maar dat gaf hem juist een behendigheid, die de gorilla miste. Toen Iwan zijn stok had uitgestoken om de man ten val te brengen, had deze bliksemsnel gereageerd en was hij niet eens op de grond terechtgekomen. De beide jongens kregen het nu erg benauwd. De woesteling zag namelijk gauw genoeg in dat dit een valstrik was en begon vervaarlijk in het rond te slaan.

Zijn eerste slag maaide Iwan neer.

[p. t.o. 44]

GIANT HIELD VERWARD DE PAS IN EN GREEP NAAR ZIJN BORST.

[p. 45]

Deze had geen tijd om zich te beklagen. Het was een strijd om de vrijheid, om de hele patrouille te verlossen, dat wist hij. Daarom spande hij al zijn krachten in en kwam weer op de been. Al spoedig bemerkte hij, dat hij vervanger was van Kees, want deze vloog na een treffer rakelings langs hem heen tegen de muur en bleef daar versuft liggen.

- Kom op - gilde de man hysterisch, - Kom op, ik lust jullie rauw! - Iwan hield niet lang stand. Tegen deze snelle figuur kon hij echt niet op. Hij keek al vechtend om zich heen om te zien hoe de strijd tussen Giant en de patrouilleleider was afgelopen.

In de schemerige tunnel zag hij Frits en Frans zich over de man buigen. Toen begreep hij dat de strijd in hun voordeel was geëindigd. Nu kon hij zich tot het uiterste verweren, want de jongens zouden hem zeker te hulp komen.

- Geef op man! - krijste hij, - Je bent omsingeld, kijk maar even om je heen. De man wierp een blik over zijn schouders en op dat ogenblik gaf de verkenner hem een ferme maagstoot. - Jij vervl... idioot! - braakte hij nu uit. - Ik zal je! - Wederom sprong hij vooruit en trachtte Iwan een zware linkse te verkopen. Deze dook echter net op tijd om de slag te ontwijken en zag zijn tegenstander wankelen. Van de gelegenheid maakte hij gretig gebruik. Voordat de vechtjes zijn evenwicht weer kreeg, slingerde Iwan met volle kracht zijn rechterarm naar diens hoofd. De slag was raak. Toen wierpen de andere verkenners zich op de taaie kerel en brachten hem vakkundig op de grond. Daar ging het stukken gemakkelijker. Een enkele judogreep van Frits bracht snel een eind aan het gevecht. Binnen korte tijd was ook deze man gebonden en ontwapend.

Er viel nu geen tijd te verliezen. Frits gaf opdracht aan John om de gevangenen te bevrijden van het knellende touw. Dat was snel gedaan en één voor één strompelden de jongens uit hun benarde houding. Ze waren nu vrij, maar ze mochten daar niet lang blijven zitten.

Met z'n achten haastten ze zich nu naar de lift. Eén voor één sprongen ze op het vervoersmiddel zonder zich af te vragen of de kabels wel zouden houden. De twee gevaarlijke kerels lieten ze in

[p. 46]

de tunnel alléén achter. Die zouden wel spoedig genoeg bevrijd worden door hun baas. Toen ze eenmaal boven gekomen waren, voelden ze zich zo opgelucht, dat ze niet meer dachten aan de gevaren die hen nog mogelijk wachtten. Ze besloten zich zo spoedig mogelijk naar de hut te begeven en van daaruit naar Zanderij te vertrekken. Met de vreugde had ook een zekere angst zich van de jongens meester gemaakt: Hoe zouden ze Zanderij bereiken zonder dat de rest van de bende hen zag?

De duisternis was thans hun bondgenoot geworden. Zolang ze geen herrie schopten, hoefden ze niet meer bang te zijn dat ze ontdekt zouden worden. Langzaam naderden ze de hut. Frits drukte hen op het hart vooral geen licht te maken. Als de kerels wisten dat ze weer in het kamp waren, zou niets hen nog kunnen redden. Gelukkig troffen de verkenners al hun spullen aan zoals ze die hadden achtergelaten. Haastig zocht Frits de voornaamste dingen bij elkaar die hij nodig zou kunnen hebben gedurende de komende uren. Daarna verlieten de padvinders het kampterrein om de politie op de hoogte te brengen van hun avontuur. Niet lang na hun vertrek zouden ze ontdekken dat ze niet de enige reizigers waren, maar dat de nachtzwaluw niet zomaar ieder ogenblik over hun hoofd fladderde en een griezelig-kille luchtstroom langs hun oren veroorzaakte...