De leeuwen in gevaar

[p. 37]

Hoofdstuk negen
Misleid

Giant wierp een snelle blik op zijn baas.

- Dag Mister Jack! - kreunde hij, - It is horrible Boss, gewoonweg verschrikkelijk! Drie schooiertjes van ongeveer dertien tot zestien jaar zijn in de tunnel binnengedrongen en hebben mij onverhoeds aangevallen. Ik ben zodanig afgetuigd, dat ik bewusteloos ben geraakt ergens in een nis. Toen U mij riep kwam ik net bij, maar ik was veel te zwak om te antwoorden.

De baas keek zijn helpers grijnzend aan.

- Moeten we dat verhaaltje geloven, jongens? - vroeg hij met gefronst voorhoofd. Je story klinkt erg ongeloofwaardig, beste man! Bedenkt maar eens iets beters. Het is toch al te vreemd dat de padvinders toevallig ook de ingang van onze geheime tunnel hebben kunnen vinden, terwijl wij drie van hun kornuiten hebben opgepikt, die waarschijnlijk de politie wilden gaan inlichten over de schietpartij in het bos. Het is al erg genoeg, dat je door zenuwachtigheid met je vingers niet van je revolver weet af te blijven.

Het werd plotseling doodstil. Niemand zei iets. De spanning steeg. De jongens hadden aandachtig geluisterd naar het verhaal van Giant. Zouden hun vrienden dan toch ontsnapt zijn?

En ze hadden aldoor in de veronderstelling gezeten dat drie gevangen genomen waren. Maar toen herstelde André zich onmiddellijk en hij dacht weer aan het s.o.s. - bericht in de tunnel. Bovendien zouden de jongens nooit iemand aanvallen die de kans niet had zich te verdedigen. Dat is een laffe daad. André lispelde zijn kameraden toe: - Die Giant liegt.

Frits kan zoiets nooit gedaan hebben!-

Hoewel Giant de blik van zijn baas merkte, hield hij toch vol en loog hij dat de verkenners hem hadden neergeslagen. De leider van de bende was woest en zei: - Schei uit man, je maakt me ziek. Ik begrijp best dat je ondanks je grote gestalte er niet in geslaagd bent een stel snotneuzen de baas te worden. Het is jam-

[p. 38]

mer, maar voor de zoveelste keer stel je ons weer teleur. Als er iets misloopt, ben je er geweest. Onthoud dat maar goed. Kom mee, we moeten de papieren in veiligheid brengen mannen. De politie kan elk ogenblik achter onze geheimen komen. Bovendien kan ik deze rakkers niet te lang hier houden. Het zou zonde zijn ze af te maken. Dat zullen we enkel doen als het ons werkelijk te heet onder de voeten wordt. Voorlopig zijn het geschikte gijzelaars. Hou ze zo goed mogelijk in het oog en zorg ervoor dat ze niets te weten komen over onze tunnel. - De baas maakte zich klaar om weer te vertrekken. Hij wenkte één der mannen mee te gaan en stapte toen in de auto. Ze reden snel weg en lieten de verbaasde jongens alleen achter met Giant en Bill. Giant grinnikte. Hij trok zenuwachtig met zijn mondhoeken toen hij sprak. - Dank zij de kennis van die Surinaamse medewerker hebben we ze mooi bang gemaakt, maar ondertussen zitten we in de problemen. Ik weet niet wat de leiding in Chicago zal zeggen. - De verkenners hadden met open mond geluisterd. Maar dan moesten die lui een bende vormen, die zijn kern in Chicago had. Andrè dacht aan de woorden die de baas had gebruikt: De papieren moesten in veiligheid gebracht worden. Wat anders zou het kunnen zijn dan gegevens over het vliegveld van Zanderij waar dagelijks belangrijke vliegtuigen landden. Het was niet onwaarschijnlijk dat de bende samenwerkte met een spion, die al de gegevens doorstuurde naar zijn organisatie. In dat geval zag het er niet zo fraai uit voor Suriname, dat er trots op mag zijn één der mooiste vliegvelden van Zuid-Amerika te bezitten.

Ondertussen zaten Frans en John nog steeds te wachten.

- Waar blijven de drie toch zo lang? Er is hen beslist iets overkomen. - Het is maar te hopen dat de anderen reeds bij de politie zijn. Frans ergerde zich dat hij daar zat terwijl zijn vrienden misschien in gevaar waren.

- Geduld, man, geduld! troostte John. Straks is alles in orde. Zodra de politie gearriveerd is, zul je wel genoeg te doen krijgen. Om te beginnen, flink gaan slapen.

Frans lachte als een boer die kiespijn heeft en wierp een blik op zijn horloge.

[p. 39]

Op dat ogenblik richtte zijn kameraad met een ruk zijn hoofd op. - ssst, luister! - fluisterde hij. Een vreemd geluid uit de kamer hiernaast. Lijkt wel een bromvlieg!

Frans stak zijn hoofd aandachtig vooruit.

- Maar dat is hetzelfde gebrom wat ik zaterdagavond hoorde, toen ik op wacht stond. Het schijnt uit de grond te komen.

Zou het een voertuig zijn, denk je?-

- Waarvoor zouden de kerels een voertuig nodig hebben onder de grond. In dat geval is de tunnel niet zomaal een gangetje, maar een behoorlijke onderaardse weg. - Bij deze woorden sloop John naar de andere kamer en legde zijn oor tegen het geheimzinnige vloertje. Het geronk was nu sterker te horen. Het hield een hele tijd aan en hield toen plotseling op. Gespannen bleef John daar liggen. Toen, na een hele poos werd zijn moeite beloond. Opeens hoorde hij weer een motor aanslaan en bereikte de herrie zijn trommelvlies.

Nu duurde het echter minder lang. Al spoedig was het verdwenen, als een snelle auto, die op een eenzame landweg in volle vaart voortsnelt.

De jongen ging weer staan en liep op de andere leeuw toe.

- Zullen we het wagen? - informeerde hij enthousiast.

- Wagen? Wat wagen? - Schrok Frans.

- De tunnel binnendringen, natuurlijk - antwoordde John ongeduldig. - Waarvoor? We weten toch niet wat ons daar zit te wachten. - Waarvoor? We weten toch niet wat ons daar zit te wachten? Is het niet erg genoeg, dat onze kameraden ergens gevangen worden gehouden? Bovendien denken de jongens die nu bij de politie zitten, dat wij hier zullen blijven wachten, totdat ze eraan komen. -

John deed alles om zijn vriend over te halen in de tunnel af te dalen. Hij wist dat het zijn voordelen zou hebben.

Je kon niet weten wat die kerels van plan waren.

- Luister eens, Frans - sprak hij, - Stel je voor dat de agenten hier met een paar geweren komen en ze dalen af in de tunnel om de kerels te achtervolgen. En als die nu werkelijk over een snel voertuig beschikken? Hoe wil je dan dat de politie ze achterna gaat? We weten geen van beiden waar deze tunnel uitkomt.

[p. 40]

Volgens mij kan het echt geen kwaad, als wij maar alvast een kijkje gaan nemen en direkt weer boven komen.

Frans zei niet veel meer. - Hij mompelde iets binnensmonds over de drie die daar beneden al gevangen zaten, maar tenslotte berustte hij in het besluit van zijn leider.

Samen namen ze plaats op het vloertje. John drukte toen op het knopje dat Andrè hem had beschreven en geruisloos daalden ze de donkere ruimte in.