De leeuwen in gevaar

[p. 34]

Hoofdstuk acht
Een onverwachte ontmoeting

Ondertussen waren Frits, Kees en Iwan in diepe rust. Zelfs Giant was ingedommeld en als de jongens niet zo moe waren geweest, en in slaap waren gevallen, hadden ze zonder moeite kunnen vluchten.

Het zou ongeveer twaalf uur in de nacht kunnen zijn geweest, toen Frits door een ronkend geluid wakker schrok. Het klonk zeer nabij. De verkenner pijnigde zijn hersenen om erachter te komen wanneer hij dit geluid voor het laatst gehoord had. Hij wekte Kees en Iwan. Die keken vreemd om zich heen toen ze de sombere muren voor zich zagen.

- Waar zijn we? - vroeg de slaperige Kees, terwijl hij zich de ogen uitwreef.

- In je bed man! - schertste Frits.

Hoor je het geronk in de verte? Het komt mij erg bekend voor, maar ik kan het nergens thuisbrengen. Of wacht, nu snap ik het al. Weet je nog wat ik jullie had verteld over de vorige avond, toen Frans mij gewekt had? Geloof me, het geluid dat ik nu hoor, klinkt net eender als dat van die avond. Alleen klinkt dit doordringender. Zou er een voertuig in de tunnel zitten?

De jongens keken bedrukt naar de bewaker, die sliep rustig door.

- Stel je voor, dat hij niet wakker wordt, - sprak Iwan - zullen we het proberen? -

Voorzichting stonden de jongens op en keken elkaar begrijpend aan. Frits knikte met zijn hoofd naar de richting van de lift en zachtjes slopen ze weg. Zonder om te kijken spoedden de verkenners zich na enkele minuten naar het toestel. Nog enkele tientallen meters en ze waren er. Onderweg merkten ze dat de zaklantaarn er niet was. Dat was een goed teken, dacht Frits.

- Hé, het is waar ook, - merkte Iwan plotseling op, - de lift is nu boven. We kunnen er niet bij, tenzij we nog een verborgen knopje kunnen ontdekken. -

- O jé, inderdaad, - klaagde Frits, - dat ik daar niet aan gedacht heb! Er restte de jongens niets anders, dan te zoeken.

[p. 35]

In het donker konden ze niets vinden, daarom moesten ze wel hun zaklantaarn aanknippen. Op dat ogenblik hoorden de padvinders het geluid van de motor heel dichtbij. Ze schrokken op en keken het volgende ogenblik rechtstreeks in het felle licht van een personenauto. -

Het eerste waar Frits aan dacht was de baas, over wie Giant gesproken had. Vermoedelijk was hij gekomen, maar niet via de lift, doch met de auto, en dus uit het donkere tunnelgedeelte, waar de gefopte bewaker heen was gesneld, toen de snuggere Kees een steentje in die richting had gegooid.

Maar nu hadden de jongens niet veel tijd om na te denken.

Snel zochten ze dekking in één van de vele nissen, die in de muur zaten. Ze loerden voorzichtig om het hoekje en zagen drie mannen uitstappen. Daarna volgden nog drie andere personen, - O gunst,! - bracht Frits er met moeite uit, - Maar dat zijn onze verkenners! Dat zijn onze boys, kijk maar! -

Hij liet de twee jongens naar André kijken, die toevallig hun richting uitkeek.

- Jeetje - klaagde Iwan. - Wat nu te doen? -

Ik kan me niet goed voorstellen hoe ze in hun handen gevallen zijn. - merkte Kees ontmoedigd op. - Wat een pech zeg! - Kijk, ze gaan aan tafel, - fluisterde Frits gespannen, terwijl zijn ogen onafgebroken op de drie mannen bleven rusten.

- Maar wacht eens even, waar is die Giant naar toegegaan? Ik zie hem niet meer. Ik begin te geloven dat hij niet goed wist wat hij aan de baas moest vertellen en dat hij daarom weggevlucht is. Kijk maar zelf; de man is nergens te bekennen, terwijl we van hieruit toch duidelijk de hele zaak kunnen overzien. Ik heb zo'n idee dat hij zelf ook lelijk in de knel zit. Wedden, dat hij straks met een gezicht komt aangelopen alsof hij nergens van af weet? Die slaapzak! Hij zal zich wel dood schamen dat wij hem te vlug af zijn geweest. Terwijl de drie de mogelijkheden bekeken, hoorden ze de motor plotseling niet meer en konden ze nu elke stem duidelijk onderscheiden.

- Onze plannen dreigen ergens in de war te raken, - legde de baas uit. - We zullen ons moeten haasten en alle lopende zaken zo snel mogelijk afhandelen. Als de militaire autoriteiten door

[p. 36]

toedoen van deze stommelingen achter onze activiteiten komen, kunnen we beter inpakken.-

Zijn stem klonk dreigend in de stille ruimte. Een van de jongens begon te hoesten. De man snauwde hem toe of hij wilde ophouden met dat onnodige lawaai.

- Mister Jack, U had Giant toch hier achter gelaten? Hoe komt het dan dat hij verdwenen is? Het was me allang opgevallen, maar ik had er niet eerder over willen praten, omdat ik dacht dat ik misschien zou storen.-

De aangesprokene sprong woedend op. Hij nam de omgeving scherp op en riep toen gebiedend: - Giant, kom hier! Schiet op man, we hebben weinig tijd. - Het bleef stil in de gang.

- Verr... - schold één der mannen. - Waar zit die kerel? Wil die nu ook nog verstoppertje gaan spelen? Een mooie boel wordt dat hier! -

De leider stond op en begon door de tunnel te ijsberen. Toen keek hij in de richting van de lift en stapte er mopperend naar toe. De jongens trokken zich zo ver mogelijk terug, hopend dat de man het niet in zijn hoofd zou krijgen om deze bepaalde nis aan een onderzoek te onderwerpen. Spoedig keerde hij echter terug en gaf de beide andere mannen de opdracht de tunnel te doorzoeken. Op dat ogenblik werd een gekerm hoorbaar en strompelde Giant met een pijnlijke trek op zijn gezicht naar het gezelschap.