De leeuwen in gevaar

[p. 28]

Hoofdstuk zeven
In de knel

Hoe was het ondertussen André vergaan? Toen hij het gezelschap in de tunnel verlaten had, was hij rechtstreeks naar boven gegaan en stilletjes uit de barak vertrokken.

In de struiken had hij de rest van de patrouille aangetroffen. De jongens waren al begonnen zich te vervelen. Het viel de toch al niet enthousiaste John tegen te moeten horen dat André na ongeveer een half uur weer moest gaan kijken of de drie succes hadden gehad.

Maar toen de muskieten onafgebroken hun aanvallen op de blote armen begonnen te doen en door de kleding heen met hun angels staken, ja toen was het helemaal afgelopen. Toen begon het gemopper van de jongens pas goed. En als nu en dan geritsel klonk tussen de bladeren en het beweeglijke kronkellijf van een ratelslang naar haar domein, de savanne gleed, liepen hun de rilingen over de rug.

Na precies een half uur had André zich opnieuw naar de barak begeven en was hij het vertrek binnengedrongen waar zich de lift bevond. Snel had hij plaatsgenomen op het krukje en de lift in beweging gebracht. Tot zijn verbazing had hij beneden licht zien branden waar hij de eerste keer nog geen strááltje ontdekt had. Spoedig merkte hij dan ook wat de oorzaak was van het lichtschijnsel. Daar lag iets op de grond dat licht gaf. Een zaklantaarn! Maar hoe kwam die daar terecht? Ook zag hij wat daar tegen de muur geschreven stond: s.o.s. De verkenner schrok ervan. Maar dat stond niet geschreven, dat werd door de zaklantaarn geprojecteerd. En de lantaarn, die was natuurlijk van een der verkenners.

André was in een oogwenk bij het voorwerp, raapte het op en spoedde zich, nadat hij het licht had uitgeknipt, naar boven. Er viel nu geen tijd te verliezen. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was in de tunnel. Als zijn drie broeders maar geen direkt gevaar liepen.

[p. 29]

In de struiken was alles hetzelfde gebleven. De jongens ergerden zich aan de muskieten, maar voor de rest was alles in orde. André vertelde over zijn ontdekking. De verkenners werden er stil van.

- Zie je wel, - begon Rudie, - heb ik 't jullie niet gezegd?

De patrouilleleider brengt ons nodeloos in gevaar. Dit hadden we toch kunnen voorkomen, als we niet verder waren gaan neuzen. We kunnen niet op tegen een bende die vuurwapens heeft. Dat is politiewerk. Wij zijn speurders, geen vechtjassen.-

John antwoordde kalm: - Frits is de leider, hij bepaalt wat er gedaan wordt. Als er iets mis gaat, hoeven wij hem nog niet de schuld te geven van alles. We mogen er trots op zijn dat we zo'n leider hebben. - De meer bescheiden verkenners hielden wijselijk hun mond dicht in afwachting van wat er nu gebeuren ging.

John stond op, keek om zich heen en sprak toen fluisterend:

- Boys, het schijnt mis te lopen. We zullen de politie erbij moeten halen. Gelukkig hebben we nu genoeg bewijsmateriaal, zodat wij de agenten kunnen overtuigen van de ernst van de zaak.

Zonder onze tocht naar de barakken zou de politie er niet achter komen wat zich hier afspeelt. Helaas zitten drie van onze jongens in die tunnel. We kunnen hier dus niet de hele nacht gaan zitten wachten. Als assistent-patrouilleleider neem ik de leiding over. Nou, luister: ik hoop dat jullie onderweg niet omvallen van de slaap, het is nu al ruim half elf. vergeet niet een kapmes mee te nemen, voor het geval jullie onderweg ongedierte mochten tegenkomen. Vertel de politie alles, vanaf het begin en zorg ervoor dat jullie ze overtuigen van de noodzaak. Sukses en tot later.-

De jongens waren blij dat ze uit de benarde situatie verlost waren. Ze vertrokken en stoorden zich niet meer aan de geluiden die ze nu en dan in het bos opvingen. Ze gingen immers terug naar de bewoonde wereld. Uit hun hut haalden zij spullen voor onderweg. Veldflessen werden gevuld, en ze namen ook wat voedsel mee.

Langs het kronkelende bospaadje ging het in de richting van het vliegveld. De zaklantaarns bewezen weer eens hun diensten.

Menigmaal liet een uil zijn akelig gekras horen. Niets is zo vreemd als het geluid van een uil in een donker bos. Het bleef echter bij schrikken. Na ongeveer een half uur doemden reeds de eerste lichtjes op aan de bosrand.

[p. 30]

- Zanderij in zicht.... - Leo zuchtte opgelucht.

- O, eindelijk - lachte hij. - Nu zijn we tenminste tussen gewone mensen. Al dat gedoe rondom die idioot van een vreemdeling maakte mij al ziek. -

- Kom nou man, - deed André dapper, - we zijn maar twee dagen weggeweest en je begint al te klagen. Je moest eerder blij zijn dat we nu het een en ander kunnen beleven. Dit avontuur kan onze patrouille nog beroemd maken.-

Ze ploeterden verder door de dichte struiken. Hun scherpe ogen namen de omgeving nauwkeurig op. Nog een paar honderd meter en ze waren er. Het bos werd nu ijler en langzaam naderden de jongens de taaie grassen van de savanne. Bij een hoge groenhart, een der laatste bomen aan de bosrand, hoorden de verkenners plotseling een vreemd gefluit. Iemand, dat was duidelijk, had een korte bekende melodie laten horen. Alsof ze allemaal hetzelfde dachten, bleven de jongens staan en hielden hun verkennersstokken klaar. Hun zenuwen waren tot het uiterste gespannen.

Ze hadden al zoveel meegemaakt, dat ze geen enkel risico meer namen. Zodra ze iets zouden merken van een vreemdeling, die met minder goede bedoelingen wilde naderen, zouden ze tot de aanval overgaan.

- We lopen geen stap verder, jongens, - sprak Rudie.

- Wie het ook mag zijn, ik sla hem tot moes!-

- Natuurlijk! - beaamde Leo - We moeten ook eens laten zien dat we geen papkindjes zijn. Houd je gereed boys, we laten niet met ons sollen. Het was hen aan te zien, dat ze vastberaden waren en klaar stonden de eerste de beste vijand te lijf te gaan. Deze bleef echter weg en de jongens moesten na enige tijd toch maar verder.

Toen ze op enkele honderden meters afstand van het dorp waren, hoorden ze hetzelfde vreemde geluid voor de tweede maal. - Jezus ... - zei Andrè, gesard. - Dat rotding schijnt ons te willen achtervolgen. Wat doen we? zullen we toch maar proberen Zanderij zo snel mogelijk te bereiken?

Rudie en Leo antwoordden niet. Tenslotte haalde Leo zijn schouders op: - Het beroerde is, dat we niets zien. - Hij liet nogmaals zijn zaklantaarn over de vlakte schijnen, maar de dader

[p. 31]

hield zich goed verscholen. Het was hem waarschijnlijk erom te doen de verkenners vrees aan te jagen, want als hij hun iets wilde doen, zou dat al in het bos gebeurd zijn en niet in de open savanne.

Hoe hadden de jongens zich echter vergist. Nauwelijks waren ze bij het eerste straatje aangekomen, of ze zagen drie gemaskerde mannen vanachter een hutje tevoorschijn komen. Het gebeurde allemaal zo snel, dat de jong[ens] geen kans zagen zich te verdedigen. Met een geweldige sprong wilde André zich uit de voeten maken, maar een der mannen stak zijn lange been uit en daar lag de dappere verkenner in het zand te spartelen. Leo gaf een andere zo'n flinke mep met zijn stok, dat die kermend van pijn ineen dook. Dat duurde echter niet lang, want de inmiddels gevelde Rudie gaf de derde aanvaller de kans nu al zijn aandacht te wijden aan Leo. Binnen korte tijd waren de drie jongens gebonden en werden ze meegevoerd naar de bouwvallige hut. Daar zouden ze ontdekken waarom hun belagers zo lang hadden gewacht om hen aan te vallen. De jongens konden geen geluid voortbrengen, zo stevig waren ze ingepakt. Zelfs het ademen ging moeilijk.

In de hut aangekomen, droegen de mannen hen een soort kelder binnen en lieten ze een ogenblik alleen. Toen gingen ze weer naar boven, spraken een poos tot mekaar op gedempte toon, en daalden weldra wederom het trapje van de kelder af. De verkenners werden nu via een gang naar een tunnel gebracht, die weer enkele meters lager liep, dan de gang. Wat zich nu aan de ogen van de jongens openbaarde leek meer op een droom: In de goed verlichte tunnel stond een prachtige kleine auto. De glimmende carrosserie vormde een schrille tegenstelling met de stoffige omgeving. Zou deze onderaardse gang ergens uitkomen waar de jongens nog een kans zouden vinden om te vluchten? Of waren ze gedoemd een onzekere toekomst tegemoet te gaan?

De mannen namen plaats in de auto en één hunner ging achter het stuur zitten. Toen de verkenners achter in een hoekje gesmeten waren startte de wagen en reden ze in volle vaart door de kaarsrechte tunnel.

[p. 32]

Bijzonder lang duurde de rit niet. Reeds in enkele minuten begon de chauffeur vaart te verminderen. De koplampen verlichtten de tunnel voor een groot deel. In de verte zagen de jongens enkele lichten branden. Daar scheen zich een soort parkeerruimte te bevinden. Een onverwachte zwenking van de auto bezorgde de jongens een pijnlijke slag tegen het lichaam. De chauffeur remde krachtig en even later stapten de kerels uit de wagen, maakten de touwen aan de handen en enkels van de verkenners los en ontdeden hen ook van de zakdoeken die ze om hun mond gekregen hadden.

- Zo - sprak de vermoedelijke leider, - maak je maar thuis. Hier hebben jullie toch geen kans om te vluchten. Wees braaf, pak maar een broodje van de tafel en laat het je smaken! - André keek zijn vrienden veelbetekenend aan. Hij liep opzettelijk traag en deed alsof hij erge pijn had.

- Wat heb jij? - vroeg de leider knorrig.

- O, een beetje pijn, vanwege de hardhandige manier van uw optreden. - antwoordde de aangesprokene onverschillig.

- Als dat maar alles is, - grijnsde de man, terwijl hij aanstalten maakte om bij een der tafels te gaan zitten, die in de nabijheid van enkele reusachtige machines stonden.

- We zijn overigens nog niet begonnen met de behandeling, die jullie verdienen. Dat komt nog wel.-

André nam de beschaafd uitziende man nauwkeurig op. Hij was katachtig slank en had het voorkomen van een geslaagde zakenman. Keurig geschoren, een vilthoed op zijn hoofd, goed onderhouden handen, allemaal kenmerken van iemand die een goede baan heeft.

Leo en Rudie waren helemaal onder de indruk van de machtige machines en toestellen die ze om zich heen zagen.

- Ik ben benieuwd hoe dit afloopt - fluisterde Rudie. En dan te weten dat wij hulp moesten halen voor de rest van de patrouille. Hoe moeten ze nu erachter komen wat ons is overkomen? Het schijnt dat die schoften zeker van hun zaak zijn, aangezien ze zelfs hun maskers hebben verwijderd. Ze maken er zich geen zorgen over dat wij later een beschrijving van ze zouden kunnen geven aan de politie.-

[p. t.o. 32]

NAUWELIJKS WAREN ZE BIJ HET EERSTE STRAATJE AANGEKOMEN, OF ZE ZAGEN DRIE GEMASKERDE MANNEN VAN ACHTER EEN HUTJE TEVOORSCHIJN KOMEN.

[p. 33]

- Ze zullen er wel hun reden voor hebben. - antwoordde Leo zacht, - Ik maak me alleen maar zorgen over Frits en zijn helpers. Hoe komen die nog ooit weer te voorschijn?-

De jongens vielen haast om van de slaap. Onder deze omstandigheden liet zelfs hun goede eetlust hen in de steek.