De leeuwen in gevaar

[p. 23]

Hoofdstuk zes
In het hol van de leeuw

Er viel nu geen tijd meer te verliezen. Haastig vatten de jongens post rondom het gebouw, terwijl de leider, Iwan, Kees en André naar binnen gingen om de zaak verder te onderzoeken.

- Als we er binnen een uur niet uit zijn, haal je zo snel als mogelijk de politie, begrepen?-

Frits klopte na deze woorden als teken van verstandhouding zijn assistent op de schouder en verliet toen als laatste de veilige grond vóór de barak.

De verkenners volgden de zelfde weg als Kees eerder. Voetje voor voetje ging het in het donker. Ze hoorden geen geluid. Het huis scheen uitgestorven te zijn.

- Laten we eerst zoeken naar een verborgen knop ergens in de buurt, - stelde Kees voor.

- Dat moet inderdaad gebeuren - antwoordde Frits. - Volgens mij moet er nog een knopje zijn, want stel je nu eens voor dat iemand beneden zit, terwijl een ander later aankomt en ook daar wil komen, hoe zou hij dat dan klaarspelen? - Ieder hoekje werd afgezocht. In korte tijd hadden ze het hele vertrek onderzocht maar van een verborgen middel om beneden te komen was geen spoor.

De jongens stonden op het punt om het op te geven, toen André, die vlak bij het plekje stond waar de man verdwenen was, de vloer onder zich zag bewegen.

- Snel, boys, - fluisterde hij iets te hard, - zoek dekking! - Zelf zocht hij een goed heenkomen onder een oude jutezak, terwijl de anderen spoedig in het aangrenzende kamertje verdwenen. Nu zag André duidelijk de kruk en het tafeltje met het lampje omhoog komen. Op het krukje zat dezelfde man over wie Kees gesproken had. Hij scheen nogal haast te hebben, want nauwelijks stak zijn heup boven de vloer of hij maakte een sprong, kwam op de vaste vloer terecht en snelde naar de deur. Na enkele seconden was hij verdwenen.

[p. 24]

De jongens sloegen hem door enkele spleten gade en zagen hoe hij ijlings in de duisternis verdween.

De padvinders zagen nu hun kans. Er moest direkt gehandeld worden. Zonder moeite lukte het hun op het vierkante liftje te komen. Frits drukte op de knop en daar gingen ze naar beneden, het onbekende tegemoet.

De jongens gaven hun ogen goed de kost. Met hun zaklantaarn lichtten ze bij. Ze zagen op de vloer heel wat ingewikkelde objecten die voor de beweging van de lift zorgden.

Het gat boven hun hoofd sloot weer automatisch en de jongens voelden kort daarop een lichte schok. Ze waren er. Dat betekende, dat ze nauwelijks vier meter onder de grond zaten. Ze namen de omgeving nauwkeurig op. Voor zich zagen ze een lange donkere tunnel, die eindigde ergens bij een verlichte plek.

Zouden ze erheen gaan? En wat als de vreemdeling terugkeerde en ook beneden wilde komen? Zouden ze er niet beter aan doen de lift terug te sturen? Maar dan zaten zij zelf in de knel. Neen, André moest terug, dan konden ze ook direkt uitzoeken hoe dat ding weer boven te krijgen. Gehoorzaam stapte André op het voorwerp en drukte eenmaal op de knop. Er gebeurde niets. Daarna drukte Frits tweemaal achter elkaar. Nu schoot het toestel geruisloos omhoog en verdween André uit hun ogen.

Pas na een half uur moest André de lift weer laten zakken, om hen op te halen, anders zou de man merken dat hij bezoek gekregen had. Want stel je voor dat hij binnen een half uur terug was en zag dat de lift ontbrak. Dat zou de boel bederven.

In de donkere tunnel werden de lantaarns niet aangemaakt. De jongens moesten het maar zonder licht stellen.

Langzaam naderden ze het eindpunt, waar een tamelijk helder licht scheen. De stralen drongen door tot dit gedeelte van de tunnen en gaven een schemerig schijnsel, zodat de gewelfde muur boven hun hoofd een vreesaanjagende schittering vertoonde.

- Hoe voel je je? - informeerde Kees.

- Best, - loog Iwan met bevende stem.

- Nu maar goed uitkijken, jongens, - sprak Frits, niet zonder spanning in zijn stem.

[p. 25]

Behoedzaam naderden de drie de open plek. Daar brandde een lamp die elektrisch licht gaf. Dat betekende dat hier ergens een motor met geluid-demper aan het werk was. Ze zagen een paar machines. Waarvoor zouden die dienen? Het waren reusachtige stalen monsters met daaromheen verschillende werktafels.

Zelfs gloednieuwe typemachines stonden op de tafels die elk met een studielamp verlicht konden worden. Enkele stoelen vormden het resterende meubilair. Aan de muur hing een kalender. Natuurlijk namen de jongens een kijkje. Bij de maand juni lazen ze de volgende woorden: Next meeting: 17th July. Een kringetje was rondom de zeventien getekend. Hier werden dus vergaderingen belegd. De jongens neusden verder. In een hoek stonden twee enorme ijzeren koffers. Grote sloten hingen aan de hengels. Wat zou daarin zitten?

Frits ging dichterbij. De anderen volgden. Ze keken even rond en begonnen toen aan de sloten te morrelen. - Konden we die dingen maar open krijgen -, merkte Frits op. Hij keerde zich om en liet zijn blik in het vertrek dwalen, in de hoop iets voor zijn doel te vinden. Wie schetst zijn verbazing toen hij recht in de ogen keek van een onbeweeglijke figuur. Sprakeloos staarden de jongens naar de man. Hij was zeker één meter negentig lang en woog op z'n minst 100 kilo's.

De jongens konden van de schrik geen woord uitbrengen. Veel zouden ze overiqens niet kunnen vertellen. Ze waren ergens binnengedrongen waar ze niet thuis hoorden en daarmee uit. Gelukkig bewoog de reus en begon te praten.

- Stom van jullie, - zei hij met een accent. We kunnen jullie slecht gebruiken. Eerlijk gezegd vonden we de bedreigingen van onze medewerker afdoende om jullie hier weg te krijgen, maar neen, de heren vonden het nodig de held uit te hangen en te proberen achter onze geheimen te komen. Dat is jullie natuurlijk fataal geworden. Maar kom, mijn naam is Giant, aangenaam. Wat ik - eh - zeggen wou, kunnen de heren dammen? Ik verveel me zo, zouden we niet een partijtje doen?-

De verkenners keken elkaar verbouwereerd aan. Wat hadden ze nou?

- Ik wil wel proberen! - sprak Frits met een schorre stem.

[p. 26]

- Nou, prachtig, - antwoordde de man rustig, dan haal ik even de schijfjes. -

Hij zei niets meer, liep op zijn gemak naar één der tafels, zette zijn tenen op een bepaalde plek op de grond en ziedaar, het tafelblad splitste zich in twee helften, en een lade kwam tevoorschijn. daarin lagen het dambord en de schijfjes.

Giant haalde de damspullen uit de la, ging nu aan de andere kant van de tafel staan en het geheel sloot zich weer netjes.

Het trio was al gewend geraakt aan dergelijke stuntjes en maakte er dus geen opmerkingen over.

De beide spelers namen plaats aan de tafel, terwijl Kees en Iwan hun hoofd pijnigden om een oplossing te vinden voor deze benarde situatie. Waarschijnlijk wachtte de man op zijn baas en toonde hij daarom zo weinig haast. Terwijl de jongens het spel gadesloegen, keken ze af en toe verlangend naar de tunnel.

Deze liep noordwaarts verder en liet geen lichtstraal door.

Hun enige hoop was eigenlijk André, die nu ieder ogenblik kon terugkeren. Straks zou hij ook in de val lopen.

Het spel verliep prettig. Het was duidelijk dat Frits de man met opzet liet winnen. Toen de eerste partij afgelopen was, stelde de padvinder voor een tweede te beginnen. Hij legde de schijfjes achteloos bij elkaar en liet zijn vingers speels tegen ze aantikken. Weldra had de snuggere Kees het door en volgde gespannen de bewegingen van zijn vriend. De tikjes en schijfjes hadden in het morse-alfabet het volgende uitgebeeld: ... - - - ... wat betekent S.O.S. De streepjes had Frits met behulp van drie tegen elkaar geplaatste schijfjes gevormd. Kees haalde zijn fluit tevoorschijn, maar begreep dat Frits niet de bedoeling gehad kon hebben om hem S.O.S. te laten seinen. Daarna zocht hij naar een betere oplossing.

Nadat het spel hervat was door Giant, pakte kees zijn zaklantaarn en schreef op het glas met een uitgeperste tube rode waterverf de bekende letters die hulp moesten brengen. Toen wierp hij ongemerkt een steen in de richting van het tunnelgedeelte dat ze nog niet onderzocht hadden. De man staakte ogenblikkelijk het spel en holde die kant op. Kees maakte van de gelegenheid gebruik zo snel als zijn benen hem konden dragen naar de lift te hollen en

[p. 27]

ergens onderweg de zaklantaarn te laten liggen met het licht aan. Duidelijk zag hij nu de lettervormen tegen een muur.

- Goed zo, - mompelde hij en snelde terug. Even keek hij nog of het licht scherp genoeg was om op te vallen. Het bleek dat de lamp bij de tafel te veel verblindde. De man zou dus niet zo gauw op de enkele zwakke stralen vallen, vooral als hij er tenminste niet speciaal op ging letten. Kees had geboft. Toen hij ongeveer na een halve minuut terug was en zich met kloppend hart bij het gezelschap voegde, was de bewaker nog niet teruggekeerd. Hij was er zeker van dat André niet zou roepen wanneer die kwam. Ook zou hij voorzichtig en langzaam lopen zodat hij ongetwijfeld de aanwezigheid van de zaklantaarn en dus de in spiegelschrift geschreven waarschuwing zou opmerken.

Bij zijn terugkeer keek Giant wantrouwing naar de drie padvinders.

- Hebben jullie iets uitgehaald met een steen of iets dergelijks? - Zijn ogen fonkelden gemeen.

- Hoe komt u erbij? - antwoordde Iwan geschrokken.

- Nou, goed, we gaan gewoon door met het spel. Alleen wil ik jullie waarschuwen. Als je iets van plan bent, doe het dan goed, want ik hou niet van pogingen die mislukken.... -

De laatste woorden klonken de jongens nog na in de oren toen ze zich in een hoekje lieten neervallen en tegen elkaar geleund een dutje gingen doen. Er was ruim een uur verstreken. Frits had de verwoede dammer zodanig geboeid, dat die van geen ophouden meer wist. Pas toen hij op zijn horloge keek, kwam hij met een schok tot bezinning. Ondertussen was Frits weliswaar doodmoe, maar de beide anderen hadden flink kunnen uitrusten. - Mijn baas kan nu elk ogenblik hier komen. - mompelde hij meer tot zichzelf dan tot Frits. - Ga jij maar liever ook in die hoek zitten, want het spelletje is uit. We zullen gauw genoeg beslissen wat er met jullie moet gebeuren. Denk maar niet dat jullie vriendjes hier binnen zullen komen. Giant neemt ze wel voor z'n rekening. En nu, verdwijn! Ik wil alleen zijn! - Om de daad bij het woord te voegen gaf hij de verkenner een duw. Die vloog haast tegen de muur. De harde kennismaking met de handen van Giant deed Frits even huiveren. Al hij maar niets merkte van het spelletje met de lantaarn.