De leeuwen in gevaar

[p. 17]

Hoofdstuk vijf
Een ontdekking

In het kamp besprak Frits de te volgen weg. Maar eerst kreeg Kees, die zo onvoorzichtig was geweest te niezen, een flinke uitbrander. De volgende dag zou hij alle rommel moeten opruimen op het terrein. Kees aanvaardde zonder een woord te zeggen de taak die hem werd opgelegd.

- Luister, mannen - fluisterde Frits toen, - ik heb gemerkt dat wij voorlopig niet veel kunnen doen tegen die griezel. Die zien we denk ik, niet meer terug. Zijn werk hier is volgens mij afgelopen. Hij heeft geprobeerd ons van hier weg te krijgen, door spookje te spelen. Wij zijn er gelukkig niet ingetrapt en hebben hem ontmaskerd. Dat zalfje speelt in geval een belangrijke rol. We hadden het doosje bijna te pakken, maar het is ons op het laatste nippertje toch niet gelukt. Padvinders laten het hoofd nooit hangen jongens. Wij zullen op een andere manier proberen achter de waarheid te komen. Om te beginnen zullen we vanavond nog een kijkje gaan nemen in de barakken. Vóór middernacht moeten we daarmee klaar zijn. Als het goed is zullen wij daar beslist iets ontdekken, dat met ‘het spook’ verband houdt.

Rudie was het met de leider niet eens. Hij keek naar de jongens en zijn stem verried een zekere ergernis:

- Waarom moeten we nu zo koppig doen? Kunnen we niet liever naar het dorp lopen en de politie halen? We hebben toch wel iets om de kommandant te overtuigen van de waarheid! -

- Ja, welk bewijs dan? - vroeg Kees.

- De kogel natuurlijk! - antwoordde Rudie met overslaande stem.

- No man! - kwam Iwan ertussen. - Die vind je natuurlijk nooit. -

- Goed, - merkte Frans op, - als ik het wel heb, wil Frits dat we de kerels om de tuin leiden. Die denken dat we ons naar de politie zullen haasten. Ondertussen nemen wij rustig een kijkje in de lege barakken. We mogen daar eigenlijk niet komen, trouwens de gebouwen zijn op slot, maar vanavond zou het niet zo erg zijn als we eens inbrekertje gingen spelen.

[p. 18]

Kom jongens, de patrouilleleider heeft gelijk. We moeten iets doen wat de bandieten helemaal niet verwachten. We moeten ze verrassen. -

De jongens mochten van de patrouilleleider een uurtje rusten.

Daarna werd het vuur gedoofd en de verkenners stonden in de donkere nacht.

- In deze omgeving staan ongeveer twaalf barakken, - verklaarde Frits, - In die barakken zijn verschillende vertrekken. Ik vind dat we bij elkaar moeten blijven en de kamers stuk voor stuk onderzoeken. Als iemand onder ons de fout maakt af te dwalen, moet hij zelf maar voor de gevolgen in staan. Alleen moet hij dan goed begrijpen, dat hij zo de hele patrouille in gevaar brengt.-

Na een korte inspektie (alle glinsterende voorwerpen moesten worden afgegeven) verliet de patrouille het kamp. Ook al zouden ze bespioneerd worden, dan nog zou niemand vermoeden dat de verkenners nu in deze duisternis het bos weer introkken.

De jongens waren stil. Elk ogenblik kon er immers geschoten worden. De glimwormpjes waren de enige lichtjes tussen de reusachtige bomen en de stenen zorgden voor de juiste koers.

Met de ervaring van Frits en Kees die hun insigne woudloper en bespieder hadden, ging het gesmeerd. Weldra doemden de eerste bouwsels op. Frits fluisterde heel zacht: - We wachten telkens voor het binnengaan een minuut of drie buiten, om te zien of niemand ons heeft opgemerkt. Daarna kruipen we over de grond tot bij de badkamers. Daar kunnen we het gemakkelijkst binnendringen.-

Geruisloos slopen de Leeuwen naar de eerste muur. Toen naar de volgende om ten slotte aan te komen bij de onbedekte ruimten. Dat moesten de badcellen zijn. Met behulp van de verkennersstokken waren de jongens heel gauw over de betrekkelijk hoge muur heen, zorgden voor een zachte landing op de kille vloer en forceerden daarna de halfvergane ramen. Het ging eenvoudiger dan ze zich hadden voorgesteld. In een wip waren ze in de eerste ruimte. Een muffe lucht golfde hen tegemoet. Nu gebruikten ze hun zaklantaarns, maar ze zorgden er wel voor het schijnsel omlaag te richten. In de hoeken lagen verschillende voorwerpen ver-

[p. 19]

spreid. Oude verroeste motoren, een antieke grammofoon, lange stalen pijpen en staven, loodzware kogels en verder nog heel wat oude rommel. Het was alsof er weer leven kwam in de oude barak. In zijn verbeelding zag John de soldaten bezig hun wapens schoon te maken. Het verleden leefde weer op voor zijn ogen. Hij hoorde als het ware de bevelen klinken tussen de wanden van het gebouw. - Wat sta jij daar te suffen? - informeerde Frits. - Kom mee, hier valt niets te zien. - Zachtjes liepen de jongens naar de andere vertrekken, maar het enige wat ze zagen was een hoop rommel, ingekerfde namen, de meeste Amerikaanse en voor de rest viel er niets anders te bespeuren dan wat vieze ratten en kakkerlakken, die zich onrustig gedroegen.

Toen bleek dat in de eerste barak niets vreemds te zien was, vertrokken de jongens naar de tweede. Ook daar was niets aparts. Het werd een zeer vermoeiende bezigheid. Maar terwijl ze uit het derde gebouw klauterden, hoorden ze iemand lopen.

De jongens wierpen zich tussen de struiken rondom de barak. Uit het bos zagen ze een blanke naderen. Hij had een forse kaarsrechte houding, droeg op zijn hoofd een baret en hield in zijn rechterhand een zaklantaarn. Het gras ritselde onder zijn voeten. Waarschijnlijk koesterde hij niet de minste achterdocht, want hij probeerde het zware geluid zijn laarzen voortbrachten nauwelijks te dempen.

De Leeuwen volgden hem met hun blikken. Eerst toen hij een heel eind verder was, zetten ze de achtervolging in en begonnen ze de vreemdeling te schaduwen. Plotseling bleef de man bij de zesde barak staan. Zijn ogen zochten met behulp van de zaklantaarn de omgeving af en toen hij niets verdachts merkte, haalde hij een stel sleutels uit zijn zak en probeerde er twee van op de deur. Die kraakte open en de man stapte naar binnen, de patrouille in de duisternis achterlatend.

- Wat zou die vent daar moeten? - fluisterde Leo.

André grinnikte en stelde voor dat één van de verkenners zou proberen in de barak te komen. Ze zouden dan te weten kunnen komen uit hoeveel personen de bende bestond. Als er tenminste sprake was van een bende.

[p. 20]

Aangezien alleen Frits en Kees het insigne bespieder bezaten, was er geen andere keus dan één van deze twee het werk te laten doen. Hun ogen waren ondertussen aan de duisternis gewend geraakt. Kees werd aangenomen. Deze sloop in de richting van de badcellen, maakte een omweg achter de barak, en kwam toen wederom tevoorschijn aan de voorkant van het gebouw.

Daar bleef hij enige tijd liggen. De jongens zagen hem voorzichtig opstaan en met zijn neus tegen de planken van de voorgevel gedrukt, onbeweeglijk staan.

Toen ging hij weer liggen en bewoog zich langzaam naar de onderkant van de bouwvallige barak. Terwijl de patrouille in grote spanning de loop der gebeurtenissen volgde, zat Kees als een muis in een schuur vol katten. Hij durfde nauwelijks te ademen.

Gelukkig was de vloer niet zo laag, zodat hij nog enige ruimte had om zich te keren. Hij hoopte maar dat het niet te lang ging duren. Buiten was hij er niet in geslaagd enig geluid te horen of iets te zien. Daarom had hij geprobeerd, ondanks de vele gevaren die eraan verbonden waren, onder het gebouw te komen. Het was hem gelukt, maar de gedachte aan de gevaarlijke slangen die hier in deze omgeving huisden, stelde hem alles behalve gerust.

Heel voorzichtig sloop hij dan ook verder. Hij schrok telkens wanneer hij een vochtig voorwerp aanraakte.

Plotseling bleef Kees onbeweeglijk liggen. Hij hoorde duidelijk voetstappen. De man liep op en neer in een ruimte aan de noordzijde van het gebouw. Hij scheen alleen te zijn. Waarschijnlijk liep hij ergens over na te denken, vandaar de regelmatige stappen die toch enigszins driftig klonken. Tenslotte werd een voorwerp over de vloer getrokken, waarschijnlijk een stoel. Kort daarna bleef de man staan. Nu en dan kuchte hij even, maar verder was er niets te horen. Kees was er nu van overtuigd dat er geen andere mensen bij waren. Dat bracht hem op een idee. Inplaats van terug te keren naar de anderen, besloot hij verder op onderzoek uit te gaan. Snel kroop hij terug en begaf zich vervolgens naar de badkamers. In een wip was hij over de muur heen en hij liet zich veerkrachtig neerkomen op de bemoste vloer.

[p. t.o. 20]

TOT ZIJN VERBAZING MERKTE HIJ DAT ER EEN HELE OPENING IN DE PLANKEN ZAT.

[p. 21]

Het viel hem op dat de badkamer gebruikt werd, aangezien de stenen vloer hier nat was terwijl het de laatste dagen toch niet had geregend.

Kees bofte, want de deuren van de badkamers stonden allemaal wijd open. Ergens brandde een flauw lichtje. Dat moest wel het vertrek zijn waar de man zat. De verkenner sloop in de richting van het licht. Bij een kamertje ervoor bleef hij staan en zocht naar een spleet om iets te kunnen zien. Tot zijn verbazing merkte hij dat er een hele opening in één van de planken zat. Dat maakte de zaak eenvoudiger, maar ook gevaarlijker voor hem. Hij zag duidelijk de ongeveer dertigjarige man zitten op een oude kruk. In zijn hand hield hij een vergrootglas en hierdoor keek hij aandachtig naar een glinsterend voorwerp in zijn hand.

Kees tastte in het rond en vond een geschikte manier om naar de man te kunnen kijken. Wat zou die vent toch in zijn hand hebben? En wat ging hij nu doen? Kees liet zijn blikken rusten op de in handschoenen gestoken handen van de man en zag hoe diens vingers langzaam naar een knopje gingen dat aan het krukje bevestigd was. Nog éénmaal keek hij achterdochtig rond en liet toen zijn wijsvinger met kracht meerkomen op het knopje.

Op hetzelfde ogenblik leek het alsof een aardverschuiving plaats vond. Het gedeelte van de vloer waarop de man zat, verdween met kruk, tafel, man en al in de diepte.

Toen het licht in de grond wegzakte, werd het stikdonker in de kamer. Kees wachtte een ogenblik en knipte toen zijn zaklantaarn aan om te zien wat er met de vloer gebeurd was.

Die was echter hetzelfde gebleven. Geen gat te bekennen.

Kees vermoedde wat hier gaande was en liet het licht nauwkeurig gaan over de naden tussen de planken. Eerst merkte hij niets op, maar al spoedig zag hij dat de plek er iets andere uitzag dan de rest van het vertrek. Dit moest een ingelast stuk zijn om de geheime ingang of iets dergelijks te bedekken. Wanneer men op een speciaal knopje drukte zakte het geheel als een lift naar beneden en werd de opening ogenblikkelijk weer afgesloten met een stel goed in elkaar passende delen.

[p. 22]

Op deze wijze kon men elk ogenblik verdwijnen zonder een spoor achter te laten. Totaal buiten zichzelf van opwinding maakte Kees dat hij wegkwam. Hijgend vertelde hij het nieuws aan de leden van zijn patrouille.