De leeuwen in gevaar

[p. 13]

Hoofdstuk vier
Het plan

In het halfduister sjirpten de krekels. Ook de duizenden glimwormen knipperlichtten reeds over de uitgestrekte vlakte. En in de verte daalde de zon.

Het was een prachtig gezicht het gras van de savanne zo rood te zien. De bomen aan weerszijden van het kamp werden aan één kant verlicht zodat de andere zijde donker afstak tegen de achtergrond van dit kleurig geheel. De jongens raakten niet uitgekeken. Ze genoten van al dit mooie in de natuur en voelden zich gelukkig. Zo misten ze hun huis helemaal niet. Integendeel, als het mogelijk was zouden ze liever tussen deze bomen willen blijven, hun leven lang. Natuurlijk wilden ze ook graag bij hun ouders, broers en zusters zijn, maar een onverstoord speels leven in de bossen en vlakten, daar verlangden zij het meest naar.

Bij het kampvuur vertelde Frits over zijn plannen. In het begin vonden de jongens het voorstel zeer gewaagd en de meesten wilden er eigenlijk niets van weten, maar tenslotte zagen ze in dat het niet anders kon, wilden ze de man ontmaskeren. Het risico moesten ze maar nemen. Tenslotte zouden er de komende maanden nog zoveel verkenners hier komen kamperen, dat het niet eerlijk zou zijn, wanneer ze dit terrein niet zuiverden van ‘het spook’.

Volgens afspraak verkleedde de patrouilleleider zich. Hij liet zich met de meegebrachte waterverf schminken, wreef zich vervolgens in met fosforiserende verf, die de verkenners soms ook gebruikten en bond nog enkele papegaaieveren rondom zijn hoofd, om te doen alsof hij werkelijk een stamgenoot van de vreemde kerel was. De verkleedpartij was zeer geslaagd. Alleen moest de arme Frits nu veel verdragen van de lastige muskieten. Die gunden hem geen rust meer, nu zijn rug helemaal ontbloot was. Hij toonde zich echter een echte leider en vertrok geen spier, hoezeer de insecten hem ook aanvielen.

[p. 14]

Tegen negen uur vertrok de patrouille geruisloos in de richting van de beek. Voetje voor voetje ging het door het donkere bos. Niemand sprak een woord. De jongens hielden elkaar bij de hand vast en vormden zodoende een lange keten. Op deze wijze zorgden ze ervoor dat ze bij elkaar bleven. Slechts de eerst en de laatste verkenner hadden hun verkennersstokken bij zich. Het was een zeer moeilijke onderneming, vooral omdat niemand een lucifertje mocht aanstrijken om te zien waar hij zijn voeten neerzette. Anders zouden de Leeuwen zich heel snel verraden.

Eindelijk zagen ze in de verte de kroon van de nu berucht geworden palm. Hij bewoog niet. Alles was stil. De Leeuwen konden elkaar zelfs horen ademen. Frits gaf fluisterend enkele opdrachten. Op een afstand van ongeveer vijftig meter van de boom liet hij de jongens zich behoedzaam verspreiden. Telkens moesten ze zich met z'n tweeën tussen de struiken verbergen en ervoor zorgen gezamenlijk een halve kring te vormen, natuurlijk op een behoorlijke afstand van het water. Ook moesten ze de omgeving van de boom niet uit het oog verliezen. Frits zelf begaf zich in de richting van de palm en begon toen met een forse stem te roepen. - Oeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoeoe-

Hij herhaalde de roep enkele malen, doch het bleef stil in het bos. Er was niets te zien en ook niets te horen.

Maar de dappere leider gaf het niet op. Hij bleef maar roepen, tot hij na ruim een kwartier meende bladeren te horen ritselen. Frits keek eens naar zijn eigen armen. Hij zag hoe ze in de duisternis schitterden. Zo zag zijn gezicht er ook uit. En al de rode en zwarte vegen over de wangen, o als hij eraan dacht dat het de man was die daar naderde, zette hij het haast op een lopen.

Hoe zou die vent reageren op de verschijning van de verklede padvinder? Het zweet brak Frits uit de huid en hij keek aandachtig in de richting waar hij het zachte geluid gehoord had. Overal op zijn lichaam drongen de pijnlijke stekels van de muskieten naar binnen. Hij moest het haast uitschreeuwen van de pijn, maar de gedachte aan een spoedig einde van dit avontuur maakte het toch enigszins dragelijk.

[p. 15]

Zijn geduld werd beloond. Aangetrokken door het rare geschreeuw, was de man uit zijn tent gelokt en stond nu nieuwsgierig te kijken naar de stokstijve Frits.

Deze bedacht zich niet lang. Met een geforceerde zware stem sprak hij: - Jij leugenaar. Waarom lieg je voor je voorouders? Je bent een sterveling zoals de arme vreemdelingen die je hebt bang gemaakt. Vlucht nu, want ik zal je doden.

Ik, de geest van dit bos zal je straffen voor je daad.-

Eerst sprak de man geen woord, maar toen begon hij te smeken en als een rietje te beven.

- Vertel mij wie je baas is en hoe je zo snel kan verdwijnen, dan zal ik jou niets doen! - sprak Frits met dreigende stem.

Hij voelde de overwinning en kon zich haast niet inhouden van blijdschap. Inderdaad had hij gelijk. Die vent was een mens zoals al de verkenners. Nu moest hij zich even flink houden, want de man zou geheimen gaan onthullen. Vooral niet laten merken dat hij in werkelijkheid slechts een vijftienjarige jongen was, die daar komedie stond te spelen.

Frits keek naar de struiken, in de hoop dat hij de andere jongens zou ontdekken. Die hadden zich echter helemaal teruggetrokken in hun schuilplaatsen.

- Ik zal alles vertellen, - stamelde de in het nauw gedreven man.

- Hier heb ik een doosje met een middel. Als ik het gebruik worden de ogen van de mensen in mijn buurt snel ziek.

Dan kunnen ze niet meer goed zien. Zelf heb ik een tegenmiddel in mijn ogen gedruppeld. Dan heb ik er geen last van. -

Hij haalde het ding uit zijn zak en liet het de patrouilleleider zien. Op het ogenblik dat Frits het gretig wilde aannemen begon één van de jongens verschrikkelijk te niezen. De man staarde onthutst naar de kinderlijke handen van de Leeuw, keerde zich met een ruk om en zette het op een lopen. De jongens stormden uit het struikgewas en renden de vijand achterna. - Laat hem niet ontsnappen, boys! - gilde Frits.

Leo en Iwan kwamen te vallen en waren uitgeschakeld.

De rest zette de achtervolging voort en slaagde erin de man bij een awaraboom tot staan te brengen. Deze keek verward om zich heen, zwaaide enkele malen woest met zijn armen en trapte zo

[p. 16]

wild in het rond dat ze hem niet in bedwang konden houden. Zelfs niet met Frits erbij.

Tenslotte zag Frits dat er maar één manier was om de man tot kalmte te brengen. Ze moesten hem met de verkennersstok bewerken. Terwijl de vier overgebleven Leeuwen alles deden om ontsnapping te voorkomen, hief Frits zijn stok omhoog om de man een tik te geven. Met enige kracht ging de stok naar het hoofd van de man, maar voordat hij doel trof, klonken erachter elkaar twee geweerschoten. Frits voelde niets, maar de stok lag wel op de grond. Verschrikt keek hij naar zijn hand, maar die was ongedeerd. De vreemde man maakte van de verwarring gebruik en vluchtte de duisternis in.

De Leeuwen moesten hem laten gaan en zochten toen snel dekking achter de dikke bomen.

- Ga plat liggen, jongens- schreeuwde Frits. Met een plof wierpen ze zich neer. De schutter liet echter niets meer van zich horen.

Het bleef stil. Pas toen Iwan en Leo om beurten begonnen te roepen, gaf Frits ook een gil om de uitvallers hun verblijfplaats te laten vinden. Na enkele minuten waren ze weer compleet en verlieten ze behoedzaam deze plek.

Ze besloten naar het kamp terug te keren. Er waren schoten gevallen. Dat was beslist geen lolletje meer. Iemand had er baat bij wanneer ze zouden vertrekken. Als de vreemdeling gevangen genomen werd zou hij doorslaan, dat wist de schutter. Het betekende dat de jongens nu juist niet moesten vertrekken. In ieder geval moesten ze niet laten merken, dat ze nog slechts één dag te goed hadden in het kamp.