De leeuwen in gevaar

[p. 8]

Hoofdstuk drie
Vluchten, jongens!

Op de tweede dag van hun verblijf op Zanderij voelden de Leeuwen zich biezonder op hun gemak. Lange afstanden werden afgelegd, zodat de verkenners zoveel mogelijk konden zien van de omgeving. Hun komst in dit gebied was namelijk meer een oriëntatietocht, een verblijf van enkele dagen om de buurt te verkennen, zodat de hopman een juist beeld van de plaats kon krijgen voor wanneer hij met zijn hele groep hier zou komen kamperen in de vakantiemaanden. De laatste keer dat de groep dit terrein had gebruikt, was zeker een jaar of drie geleden. Toen was een jongen onder een trein terechtgekomen. In die tijd kon je namelijk met de trein naar Republiek en zo. Hier en daar liggen nog steeds stukken rail en er staan zelfs nog enkele oude locomotieven te Onverwacht.

Sedertdien heeft nooit meer een groep het gewaagd hier te komen kamperen. Niet dat ze voor een tweede ongeluk vreesden, maar de gedachte aan het slachtoffer maakte dat de leiders er altijd van hadden afgezien. En dat ging zo door tot de Leeuwen aan de hopman het voorstel deden om op verkenning uit te gaan.

De scholen waren in verband met de 1-juli-viering gesloten.

Met een beetje moeite waren de jongens er dan ook in geslaagd verlof te krijgen om het weekend op dit terrein door te brengen en de vrije maandag erbij te nemen. Natuurlijk had de hopman nadrukkelijk gewaarschuwd tegen de gevaren die op de savanne en in het oerwoud dreigen. Onze Leeuwen waren echter niet van gisteren. Zij hadden de laatste patrouillewedstrijd met glans gewonnen en dus hadden ze bewezen genoeg voorbereid te zijn op de problemen die zich in het bos zouden kunnen voordoen.

Alleen hadden ze natuurlijk niet kunnen vermoeden dat het gevaar zich zó zou presenteren.

Omdat het zondag was, vermoeiden de leden van de patrouille zich niet te veel.

[p. 9]

De meesten brachten, na de gebruikelijke oefeningen en voettochten, hun vrije tijd door met het maken van aantekeningen. Het verslag van de patrouilleleider was namelijk niet alles. Iedereen moest zijn eigen notities maken om op deze wijze meer over het kampgebied te kunnen vertellen aan de groepsleider te Paramaribo. De rest van de tijd werd nuttig gebruikt. Van twijgjes maakten de padvinders tandenborstels, vorken en andere gebruiksvoorwerpen. In de keuken hing konijnevlees te roosteren aan een zwevend spit. Hier en daar was een verkenner bezig krassen aan te brengen in boomstammen, zodat iedereen die hier kwam kamperen direkt kon zien dat de Leeuwen er geweest waren en verschillende zitjes en tafeltjes zelf gesjord hadden. Verder werden er nog sein- en sluipoefeningen gehouden. Al met al konden ze de dag flink vullen.

Met verdriet zagen ze dan ook de middag voorbij gaan en de avond naderen.

Tijdens het zwemmen kwam André op het idee bij de terugtocht langs de palm met de jonge papegaaitjes te lopen. Misschien liet de vreemdeling zich wel weer zien.

In dat geval konden de jongens de man te grazen nemen en meevoeren naar de politie.

Weliswaar lag het bureau een kilometer of wat kreekafwaarts, maar met acht man zou het vervoer wel geen moeilijkheden geven.

Voorop liep de leider, daarachter zijn assistent, en dan volgde de rest van de patrouille. Niemand was bij de hut achtergebleven om er de wacht te houden. Dat deden de ‘leeuwen’ nooit wanneer ze gingen zwemmen.

De vogels in het bos maakten vreemde geluiden. Het leek alsof ze anders riepen dan in de savanne. Nu eens een heel hoge toon, dan weer een zeer lage. De verkenners kregen er de kriebels van. Soms schoot in het dichte struikgewas plotseling een aka de lucht in of klom een lange bonboni met rappe sprongetjes in de top van een boom.

[p. 10]

Tenslotte stonden de Leeuwen bij de bewuste boom. Ergens ritselden de takken. De jongens keken verschrikt om, maar het geluid liet zich niet meer horen. - Je verbeeldt je allicht dat het spook elk ogenblik kan komen opdagen, nô? - merkte Frits op, om de spanning enigszins te breken.

- Kijk, - sprak John, - de sporen die hier gisteren waren zijn ook uitgewist. Vreemd. Zou een spook het de moeite waard vinden om sporen uit te wissen?-

Inderdaad was er niets meer te zien van de worsteling die had plaatsgevonden de vorige dag. Toen de jongens genoeg rondgekeken hadden, maakten ze aanstalten om te vertrekken. Er was toch niets biezonders te zien. De vreemdeling hield zich ergens schuil, maar hier in de buurt was hij waarschijnlijk niet. Tegen zo'n grote groep zou hij het trouwens niet kunnen opnemen.

- Krak - krak, krak! - er naderde iets.

De patrouille verzamelde zich en het groepje zorgde ervoor zo dicht mogelijk bij elkaar te blijven. Niemand verroerde zich meer, allen luisterden gespannen naar het naderende geluid. De bladeren van de laaghangende takken gingen uit elkaar en daar stond na enige seconden de man. Ditmaal rustig en stil.

Hij zei geen woord, maar haalde iets uit zijn broekzak. Een klein doosje dat eruit zag als een blikje schoensmeer. Vlug maakte hij het open, liet een beetje van de inhoud in zijn handen vallen, wreef zijn handen flink tegen elkaar en kwam toen dreigend op het groepje af. Nu sprak hij langzaam en duidelijk in het Sranan.

- Dit is het gebied van mijn voorvaderen. Ik heb geprobeerd jullie te waarschuwen. Toch zijn jullie weer hier. Niemand zal de geest van deze grond kunnen verdrijven. Hier liggen de beenderen van mijn voorouders begraven. Ik ben hun bewaker. Ga, en keer niet meer terug. Als jullie nog één keer bij deze boom komen, zullen jullie de stad nooit meer zien. Hier in het water is mijn huis. Ik ben dood, maar ik leef toch.

Ik leef om jullie, stedelingen, tegen te houden. -

De jongens luisterden ademloos. Ze geloofden niet in spoken, maar dit was toch te gek. Niemand durfde zich te bewegen.

[p. 11]

Frits wierp de patrouille een snelle blik toe en liep op de man af, maar nauwelijks hadden zij hem bereikt of ze zagen niets anders meer dan de vertrapte struiken om zich heen terwijl hun ogen vreselijk brandden.

De man was spoorloos verdwenen.

Waar ze ook keken, er was niets te zien. Ze wreven aan hun ogen die flink traanden.

Direkt daarop zetten de jongens het op een lopen, half verblind en draaierig. Toch kon niets hen meer tegenhouden. Takken zwiepten opzij, bladeren kraakten onder hun voeten, waterplasjes werden gekarnd tot modderpoelen. Hijgend kwamen de Leeuwen eindelijk aan op een open plekje bij de bosrand. ze gingen in looppas verder. Uitgeput bereikten ze het kamp.

John was de eerste die sprak:

- Nou, zeg me nu dat ik aan malaria lijd. Zijn jullie tevreden, boys? Ik hoop dat jullie nu wél weten, wat ons te doen staat. -

- Wat dan? - informeerde Frans met bevende stem.

- 'm smeren, nu direkt! - antwoordde John buiten adem, terwijl hij steeds aan zijn ogen wreef.

Er heerste grote onrust onder de jongens. Stemmen gingen op om maar direkt in te pakken en naar het dorpscentrum te vluchten.

Alleen de patrouilleleider bleef stil. Die was in zijn hangmat gaan liggen en staarde peinzend voor zich uit.

- En toch, - begon hij traag, - waarom moest de man zich eerst inwrijven met dat spul uit zijn doosje? En waarom klagen jullie allemaal over brandende ogen? Het is waar. Hij verdween plotseling, maar kwam hij ook plotseling? Neen! En daar hou ik het bij. Waarschijnlijk zit er iets in het doosje dat een zekere uitwerking heeft op ons gezichtsvermogen.

We leven in een tijd waarin alles kan. Ik ben niet van plan te vluchten voor iemand die ik duidelijk als mens heb herkend. Ik wil jullie vragen mij te vertrouwen en niet te vluchten. Waar blijft onze eer? Zijn wij niet de dapperste en flinkste patrouille van de groep? Als we zouden moeten vertellen dat we weggelopen zijn voor een spook, zijn wij toch nergens meer.

Neen jongens, we moeten iets doen, spoedig ook. Voorlopig zullen we rustig gaan eten en een kampvuur maken.

[p. 12]

Daarna vertel ik jullie wel wat ik van plan ben. Als alles vlot loopt, zullen we het zogenaamde spook een lelijke poets bakken. -

Hoewel Frans en John hun leider een twijfelachtige blik toewierpen, voelden ook zij dat ze zich zouden moeten neerleggen bij de beslissing van de patrouille, wilden ze niet voor lafaards doorgaan. Frits was al enkele jaren patrouilleleider.

Hij sprak nooit veel, maar wanneer hij sprak luisterde iedereen. Hij bezat vele insignes en was erg gewild bij de jongens van de patrouille.

Zo besloten de jongens dus niet te vertrekken, maar waakzamer te zijn en niet alleen rond te lopen. Het was beter hier te blijven en wat meer over het spook te weten te komen, dan aan de politie hun belevenissen te vertellen. Die zou het stel toch maar uitmaken voor een paar grapjassen, die leuk wilden zijn.

Bovendien was het een mooie kans voor de Leeuwen om eens te tonen wat ze waard waren.