De leeuwen in gevaar

[p. 5]

Hoofdstuk twee
Het spook wordt voorzichtiger

Het werk was klaar. De jongens hadden een aardige keuken gebouwd van knoestige takken en busi banaw'wiri. Nu zaten ze gezellig bij elkaar rondom een groot vuur. Wanneer de vlammen niet hoog genoeg reikten, porden de verkenners om beurten de houtblokken wat op of wierpen ze enkele bij de hand liggende stukken van het brandhout in de gretige vlammen.

De omgeving was prachtig verlicht, maar het schijnsel reikte toch niet verder dan de grimmige bosrand. De bomen tekenden zich daar af als een groep versteende reuzen die elkaar in allerlei houdingen stonden aan te staren. En daartussen hing de duisternis onheilspellend. De stilte was niet prettig. Nu en dan scheerde een vleermuis laag over de jongens heen of kraste in de verte een uil. Het schijnsel van de vuurtongen speelde zijn spelletje op de gezichten van de padvinders en wierp grillige schaduwvormen onder hun neus en mond. Na een hele poos sprak de leider:

- Frans, vanavond heb jij de eerste wacht. Daarna volgt Iwan en om drie uur in de ochtend neem ik zijn plaats in. Kommentaar, jongens? - Niemand had bezwaar, behalve Frans, naar het scheen. Die zat naar zijn voeten te turen en keek niet op.

Toen vroeg de patrouilleleider of hij soms iets had.

- Ja -, antwoordde hij, - hoe lang moet ik eigenlijk de wacht houden? Van tien tot twaalf nô?-

- Inderdaad -, gaf de eerste toe. - Van tien tot twaalf, Iwan van twaalf tot drie en ik van drie tot zes. Bevalt het je niet? -

- Om eerlijk te zijn, niet helemaal -, meende Frans. - We hadden eigenlijk meer wachters moeten hebben, aangezien er van alles kan gebeuren. Je weet wel wat zich vandaag heeft afgespeeld bij het kreekje. Zou dat niet nog eens kunnen gebeuren, vooral nu het avond is?

- Kom, Frans, - sprak nu weer de patrouilleleider, en hij kreeg wat bijval.

- Als je de wacht houdt in de hutopening zie ik echt niet in waarom je je druk zou moeten maken. Je hoeft enkel maar een

[p. 6]

gil te geven en het hele kamp is klaar wakker. Neen, we laten het hierbij man.-

Frans legde zich er bij neer en binnen enkele minuten klonken de padvindersliederen tot ver in het oerwoud. Ook een mondharmonica en een gitaar kwamen er bij te pas. Spoedig voelde men zich weer lekker op zijn gemak.

Toen het sein: ‘Slapen’ geblazen werd, begaven de Leeuwen zich zonder de minste vrees naar hun hangmatten. Alleen de eerste wachter keek ernstig en enigszins bezorgd toen hij post vatte in de wijde opening van de hut.

Het geluid van de krakende hangmatten klonk als een troost voor Frans, die daar zo eenzaam naar de duisternis staarde.

Enkele keren hoorde hij geroezemoes van stemmen in de hut.

Bange verhalen werden verteld en een onverwacht gegiechel maakte de stilte nog draaglijk. Hoog aan de hemel schitterden miljoenen sterretjes. De donkere achtergrond vormde een prachtig kontrast, zodat de lucht nu helder leek.

Terwijl hij op en neer begon te lopen, dacht Frans maar steeds aan het vreemde voorval met zijn vriend. Hij kon de gedachte niet van zich afzetten dat er krachten aan het werk waren die niets goeds in de zin hadden. Bij iedere stap stond hij even stil en luisterde of hij iets verdachts zou horen. Maar het bleef stil. Spoedig kraakten zelfs de hangmatten niet meer en trilde nog slechts het snurkend geluid van André door de ruimte.

Dat duurde zo tot ongeveer half elf. Toen begon het.

In de verte naderde een onbekend geluid. Even dacht Frans dat het een bromvlieg was, maar dit gezoem werd vergezeld van een geborrel, zoals je dat wel eens hoort wanneer je enkele malen een grote steen in water onder zou dompelen. Het was een angstige situatie. Steeds luider klonk het. Frans wilde roepen, maar hij vond het eigenlijk belachelijk om het hele kamp in rep en roer te brengen, enkel omdat hij iets ongewoons had gehoord. Daarom besloot hij nog een poosje te wachten om te zien wat de oorzaak was van dit vervelende gedoe. Hij sloop zachtjes de hut binnen. Daar hoopte hij veiliger de zaak te kunnen bestuderen. Ondertussen was het geluid al helemaal bij de keuken genaderd.

[p. 7]

Vlug kroop de verkenner achter een hangmat en liet zijn zaklantaarn in de richting van het bouwsel schijnen. Het vuur dat niet gedoofd was, om ongedierte op een afstand te houden, hielp mee de omgeving enigszins te verlichten. Hoezeer hij zich echter ook inspande er viel niets te bespeuren. Alles bleef even rustig. Geen spoor van enig ongewenst bezoek te bekennen. Dat kwam de padvinder erg vreemd voor en hij ging behoedzaam zijn leider wekken. Deze sprong direkt op en liep met Frans naar buiten.

- Inderdaad, - fluisterde hij, -erg raar! Ik zou in de verste verte niet kunnen zeggen wat het is. Neem jij de linker, dan neem ik de rechterkant van de keuken. Zorg ervoor dat je niet opgemerkt wordt.

Ze verspreidden zich en slopen om de hut heen. Nu was het geraas haast ondraaglijk geworden. Maar noch Frans noch de patrouilleleider merkte iets ongewoons aan de omgeving, hoewel het leek alsof het ding helemaal in hun oren kroop. Het was een hoogst onaangename gewaarwording. Niemand of niets te zien, maar toch dat griezelige geronk. Toen de jongens elkaar weer vonden achter de hut waren ze er nu meer dan ooit, van overtuigd dat er iets mis was in deze omgeving. Langzaam stierf het akelige geluid weg. De beide verkenners bleven nog een hele tijd samen zitten en luisterden gespannen naar elk geritsel dat door de bladeren werd veroorzaakt. Maar de duisternis liet geen enkel ander geluid meer door dan dat van de zacht wiegende bladeren en van de steeds krassende uil. Ook toen Frans alleen de wacht hervatte, bleef het rustig.

Die nacht gebeurde er verder niets onaangenaams. De wacht verliep normaal en de verkenners kregen eerst in de late morgen te horen wat er voorgevallen was. Als er werkelijk een spook bezig was geweest, was het beslist wel voorzichtiger geworden.